Ταξική Αντεπίθεση | Αλληλεγγύη στις αναρχικές συντρόφισσες Μαριάννα Μ. και Δήμητρα Ζ.
Η στέρηση ιατρικής περίθαλψης κρατουμένων είναι βασανισμός
Υπομονή. Δύναμη. Πίστη στην υπόθεση. Έχουμε δίκιο. Τέλος.
“Κακούργος και εγκληματίας δεν είμαι εγώ, αλλά κακούργοι και εγκληματίες είναι αυτοί που με έκλεισαν εκεί μέσα, είναι αυτοί που με δημιούργησαν, είναι αυτοί που με κατασκεύασαν, για να διαιωνίζω την ύπαρξη αυτών των βάρβαρων θεσμών. Μέσα από την πόρτα αυτής της φυλακής που με κλείσανε, είδα με τα μάτια μου και άκουσα με τα αυτιά μου να γίνονται φοβερά εγκλήματα, φοβερές αδικίες, ακατανόμαστες πράξεις βίας που μπροστά σ’αυτό που εμένα εκατηγόρησαν και με έκλεισαν σ’ όλη μου τη ζωή μέσα στη φυλακή, είναι ένα ψίχουλο από ένα καρβέλι ψωμί. Αν είναι κάποιος που πρέπει να απολογηθεί, αυτός δεν είμαι εγώ αλλά αυτοί, γιατί όλον αυτόν το μηχανισμό της καταπίεσης δεν τον έφτιαξα εγώ, τον βρήκα, και όχι απλά τον βρήκα, αλλά υπόστηκα όλες τις συνέπειές του.”
-Απόσπασμα από την “απολογία” του Γ.Πετρόπουλου στις δικαστικές αρχές το 1986, μετά από την απόδρασή του από τις Φυλακές της Κέρκυρας-
Στις 31/10/24, ύστερα από έκρηξη σε διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους σκοτώνεται ο αναρχικός κοινωνικός αγωνιστής Κυριάκος Ξυμητήρης ενώ η αναρχική κοινωνική αγωνίστρια Μαριάννα Μ., που βρισκόταν και εκείνη στο διαμέρισμα, τραυματίζεται βαριά και μεταφέρεται στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός.
Η συντρόφισσα παραμένει νοσηλευόμενη και φρουρούμενη για 15 ημέρες στο νοσοκομείο, ενώ μόλις μια ημέρα μετά από τη δεύτερη κατά σειρά επέμβαση που υπεβλήθη μεταφέρεται στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού όπου μέχρι και σήμερα στερείται την άκρως αναγκαία για τη βεβαρημένη υγεία της ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Παράλληλα, μέσα σε κλίμα τρομοϋστερίας, συλλαμβάνονται και προφυλακίζονται η αναρχική συντρόφισσα Δήμητρα Ζ., οι σύντροφοι Δημήτρης και Νίκος Ρωμανός και ο Α.Κ.
Έξι μήνες μετά ο βασανισμός της τραυματισμένης συντρόφισσας Μαριάννας συνεχίζεται εντός των τειχών. Οι άθλιες συνθήκες κράτησης, η στέρηση φαρμακευτικής αγωγής και ιατρικής μετεγχειρητικής περίθαλψης καθώς και οι διαγνωστικές εξετάσεις που δεν της επιτρέπουν να κάνει (αξονική εγκεφάλου για το αιμάτωμα που έχει) αποτελούν άμεσο κίνδυνο μακροπρόθεσμων επιπλοκών για την υγεία της.
Στο ίδιο πλαίσιο, η συντρόφισσα Δήμητρα βασανίζεται εδώ και δύο μήνες από έντονα εξανθήματα με την υπηρεσία να δείχνει πλήρη αδιαφορία και απαξίωση. Ύστερα από έντονη επιδείνωση των συμπτωμάτων της και αφού η συντρόφισσα διεκδίκησε και κατόρθωσε την μεταφορά της στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας σε μια ξεκάθαρη προσπάθεια εξευτελισμού της προσωπικότητάς της η Ειδική Ομάδα Μεταγωγών, εκτελώντας εντολές εκ των άνωθεν, καλεί τους γιατρούς να κάνουν τις εξετάσεις (δερματολογική και γυναικολογική εξέταση) με τη χρήση φακού κινητού και παρουσία των μπάτσων εντός του μεταγωγικού οχήματος. Στη συνέχεια, καθώς κρίνεται απαραίτητη η διενέργεια ιατρικών εξετάσεων, μεταφέρεται στην παθολογική κλινική του νοσοκομείου και τέλος επιστρέφει πίσω στην φυλακή.
Σε αυτό το εύθραυστο παγκόσμιο περιβάλλον που οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί διαμορφώνουν συνθήκες έντασης του μιλιταρισμού και έξαρσης των εθνικισμών, με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της λιτότητας και των περικοπών να εντείνουν την κοινωνική εξαθλίωση μέσω της εμπορευματοποίησης και της ακρίβειας και να ποινικοποιούν την φτώχεια προετοιμάζοντας το έδαφος για ένα γενικευμένο πολεμικό αιματοκύλισμα, η καταστολή αποτελεί τον πάγιο εγγυητή της καπιταλιστικής κερδοφορίας και της ταξικής υποτίμησης.
Η επίθεση στα δικαιώματα και τις ελευθερίες πολλών δεκαετιών που κερδήθηκαν με αγώνες από την κοινωνία δεν περιορίζεται μόνο στην εργατική τάξη και στα κεκτημένα της. Αφορά ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, εκμεταλλευόμενα και φτωχοποιημένα, που υφίστανται με τους πιο σκληρούς όρους την καπιταλιστική εκμετάλλευση, την υποτίμηση και τον κοινωνικό στιγματισμό. Στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης το καθεστώς εξαίρεσης διευρύνεται για όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας που δεν έχουν πρόσβαση σε δημόσια δωρεάν υγεία, παιδεία, σε βασικά καταναλωτικά αγαθά και σε πρωτογενείς ανάγκες όπως το ρεύμα και η στέγαση.
Πιο ειδικά, τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά επιχειρούν την πλήρη διάλυση της δημόσιας υγείας με τη συστηματική συρρίκνωση και παράδοση του ΕΣΥ στην κερδοσκοπία των μεγάλων ιδιωτικών ομίλων. Αποκορύφωμα αυτής της πολιτικής το νομοσχέδιο με τον προκλητικό τίτλο «Δράσεις δημόσιας υγείας – Ρυθμίσεις για την ενίσχυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας» που ψήφισε η κυβέρνηση ΝΔ-Μητσοτάκη πριν μερικές ημέρες (12/4/2025) και οδηγεί σε πλήρη ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ, σε νέες οικονομικές επιβαρύνσεις και περιορισμούς πρόσβασης στις δημόσιες δομές καθώς και στην περαιτέρω επίθεση στους όρους και στις συνθήκες εκμετάλλευσης των εργαζόμενων στον κλάδο της υγείας.
Ταυτόχρονα, το καθεστώς δεν θα μπορούσε παρά να θωρακίζει με κάθε τρόπο τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς, τους οργανώνει επιστημονικά, τους ενισχύει υλικά αλλά και με ανθρώπινο δυναμικό αλλά κυρίως δίνει κάλυψη σε κάθε τους ενέργεια. Αναθεωρεί διαρκώς το νομικό του οπλοστάσιο με πρόσφατο παράδειγμα την ψήφιση τον περασμένο Μάιο του νέου Ποινικού Κώδικα, με όλες τις αλλαγές να έχουν ως κοινό παρονομαστή την ποινικοποίηση της φτώχειας, την αυστηροποίηση των ποινών και την ένταση της καταστολής εναντίον της αγωνιζόμενης κοινωνίας.
Η ένταση της επίθεσης δεν θα μπορούσε να μην είναι ακόμα πιο βίαιη σε ένα περιβάλλον όπως αυτό της φυλακής. Έτσι, οι συνθήκες διαβίωσης εντός των τειχών δεν γίνεται να εξαιρεθούν από το πλαίσιο της συνολικότερης αυστηροποίησης. Θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο βασανιστικές και εξοντωτικές για τους κρατούμενους και τις κρατούμενες ώστε με αυτό τον τρόπο ο φόβος της φυλακής να λειτουργεί πολλαπλασιαστικά. Η εξόφθαλμη βαρβαρότητα του εγκλεισμού να χρησιμοποιείται σαν φόβητρο για όποιον και όποια παρεκκλίνει από την αστική νομιμότητα. Να προβάλλει απειλητική και ισοπεδωτική σε σχέση με κάθε παρεκτροπή.
Τα σωφρονιστικά καταστήματα δεν αρκούνται στο να συγκεντρώνουν και να περιορίζουν όσες και όσους κρίνονται άχρηστοι, ανεπιθύμητοι και επικίνδυνοι. Δεν αρκούνται στο να “εξουδετερώσουν” τον “πλεονάζοντα πληθυσμό”. Ούτε μόνο στο να επιβεβαιώνουν τις κυρίαρχες αξίες τιμωρώντας κάθε πράξη και συμπεριφορά που αποκλίνει από αυτές. Τα σωφρονιστικά καταστήματα αποτελούν ταυτόχρονα ένα μηχανισμό παραγωγής και αναπαραγωγής της ανέχειας, μια ιδιόμορφη βιομηχανική ζώνη που κατασκευάζει φτωχούς, εξαρτημένους και διαλυμένους πρώην κρατούμενους και κρατούμενες, οι οποίοι, ως επι των πλείστων, είτε θα επιστρέψουν λίγο αργότερα στις φυλακές. Είτε θα αναγκαστούν να συμβιβαστούν με τις πιο υποτιμημένες και άθλιες συνθήκες ζωής.
Η επίθεση του Κράτους στις συντρόφισσες Μαριάννα και Δήμητρα έχει δύο όψεις. Τόσο ως κομμάτι του φυλακισμένου κόσμου που υφίσταται την συστημική βία στο πετσί του ως “πλεονάζοντας πληθυσμός”, στερούμενος εκτός από την ελευθερία του όλο και περισσότερο και την αξιοπρέπειά του. Όσο και ως πολιτικές κρατούμενες που υφίστανται τις εκδικητικές διατάξεις των “αντι”τρομοκρατικών νόμων του κράτους και τις συνέπειες των πολιτικών επιλογών της αντιπαράθεσης με το σύστημα.
Αυτές οι δύο “ιδιότητες” εντός του περιβάλλοντος της φυλακής όχι μόνο δεν πρέπει να αντιπαρατίθενται ώστε να διαμορφώνουν χάσματα και ελιτισμούς, αλλά οφείλουν να αλληλεπιδρούν με προοπτική το ξέσπασμα αγώνων εντός των τειχών. Από την δεκαετία του ’70 κρατούμενοι και κρατούμενες με δυναμικές εξεγέρσεις και αγώνες κατάφεραν να ανοίξουν ρήγματα στο καθεστώς του εγκλεισμού. Κατάφεραν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν περισσότερο οξυγόνο και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης απέναντι στο σωφρονιστικό σύστημα των ανθρωποφυλάκων. Οι αγώνες αυτοί, όπως οι τελευταίες δεκαετίες στις ελληνικές φυλακές έδειξαν, αποτελούν πυξίδα και οδηγό για την επανάκτηση δικαιωμάτων και ελευθεριών. Αγώνες που αποτελούν κομμάτι μιας διαδικασίας που δεν μπορεί παρά να έχει σαν τελικό στρατηγικό στόχο πάλης την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και την καταστροφή μέσω της εξέγερσης αυτών των κολαστηρίων.
Απέναντι στην πολιτική της φτώχειας, της εξαθλίωσης και του θανάτου, απέναντι στο συνεχώς αυξανόμενο κόστος επιβίωσης, οι εργαζόμενες, οι άνεργοι, οι φυλακισμένοι, οι φτωχές και οι αποκλεισμένοι να αγωνιστούμε συλλογικά και οργανωμένα για ζωή, υγεία, ελευθερία και αξιοπρέπεια. Γιατί ο καπιταλισμός δεν είναι μονόδρομος.
Τιμή στον αναρχικό αγωνιστή Κυριάκο Ξυμητήρη που έπεσε μαχόμενος στον αγώνα για την κοινωνική επανάσταση
Κάτω τα χέρια από τις αναρχικές κρατούμενες Μαριάννα Μ. και Δήμητρα Ζ.
Αλληλεγγύη σε όσους διώκονται για την υπόθεση των Αμπελοκήπων
