Σήμερα, συλλογικά αντέχουμε την κρατική βία και την ωμή καταστολή, με αυτόν το τρόπο εκπληρώνουμε ένα κομμάτι του ιστορικού μας χρέους, μέχρι να έρθει ξανά η άνοιξη της εξέγερσης.
6 Δεκέμβρη 2008…
Ελλάδα, μια εξαρτημένη χώρα, στο μεταίχμιο όπου οι ψευδαισθήσεις της αέναης ανάπτυξης κατέρρεαν διεθνώς σαν τραπουλόχαρτα και η καπιταλιστική κρίση ερχόταν απειλητικά στο προσκήνιο, με την αστική εξουσία και το κράτος να επιχειρούν να σφραγίσουν την παντοδυναμία τους πάνω στις ζωές μας, προχωρούν στη δολοφονία ενός 15χρονου αναρχικού μαθητή. Όμως αντί να λειτουργήσει ως μήνυμα φόβου, λειτούργησε αντίστροφα. Από αυτή τη δολοφονία ξεπετάχτηκε μια μαζική εξέγερση που απλώθηκε σαν επιθετικός ιός σε όλη τη χώρα, αναποδογύρισε τους συσχετισμούς δύναμης και ανέτρεψε τους όρους ανάμεσα στον επιτιθέμενο και τον αμυνόμενο. Και μέσα από αυτή την ανατροπή μάθαμε ξανά να ονειρευόμαστε και να πιστεύουμε ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.
6 Δεκέμβρη 2025…
Η καπιταλιστική κρίση και η αναδιάρθρωση δεν είναι πια μελλοντική απειλή· είναι η εγκατεστημένη πραγματικότητα που διαρκώς επεκτείνεται. Γεννά φασισμό, γεννά ιμπεριαλιστικούς πολέμους, γεννά ταξικά σφαγεία σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Σε αυτή τη διεθνή δίνη, η αστική εξουσία στην Ελλάδα, καλούμενη να απαραχθεί μέσω της διαχειρίσης ενος χρεωκοπημένου συστήματος επιχειρεί να εδραιωθεί πλέον σχεδόν αποκλειστικά μέσα από τον φόβο και τον καταναγκασμό. Τα αδιέξοδα της εξουσίας επιχειρούνται να λυθούν με ωμή βία. Χτυπά απροκάλυπτα, διαλύει πορείες, τρομοκρατεί, ποινικοποιεί, φυλακίζει. Όχι μόνο για να καταστείλει, αλλά για να στείλει μήνυμα υπεροχής και υποταγής που προσπαθεί να επιβάλει πως «δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική».
Και εμείς…
Όπως και το 2008, ήμασταν και είμαστε εδώ. Τότε με την ορμή της επίθεσης και το όνειρο να γεννιέται μέσα στις φλόγες. Σήμερα, μετά από 17 χρόνια υποχώρησης, φθοράς και αδιάκοπου χτυπήματος, στεκόμαστε συχνά ως αμυνόμενοι, αλλά δεν έχουμε παραιτηθεί. Και όσο στεκόμαστε με αξιοπρέπεια, όσο δεν εγκαταλείπουμε το όνειρο, αυτό το όνειρο συνεχίζει να ζει. Και με τη στάση μας, ακόμη κι όταν όλα δείχνουν εναντίον μας, βροντοφωνάζουμε ξανά: Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
