Εκτός από την λογική, υπάρχει και το όνειρο
(σύνθημα γραμμένο στον τοίχο του Στεκιού του Βιολογικού από την πρώτη ομάδα που κατέλαβε τον χώρο το 1988)
Η περίοδος που διανύουμε είναι ίσως η πιο πυκνή και σημαντική των τελευταίων δεκαετιών. Είναι η περίοδος όπου μια άνευ προηγουμένου υγειoνομική κρίση έχει επιταχύνει μια υφέρπουσα οικονομική κρίση που όλοι περίμεναν. Μία κρίση με τέτοιο βάθος και έκταση που έχει καταφέρει να γονατίσει τις μεγαλύτερες καπιταλιστικές οικονομίες, φανερώνοντας τις εγγενείς αδυναμίες τους στα μάτια των λαών.
Αποδυναμωμένα συστήματα υγείας από την χρόνια κακοδιαχείριση των κυβερνήσεων, ιατρικό και νοσοκομειακό προσωπικό στα πρόθυρα της κατάρρευσης, αδύναμες επιχειρήσεις που κατεβάζουν στόρια, μαζικές απολύσεις σε όλους τους κλάδους. Εργαζόμενες και εργαζόμενοι στον τομέα του τουρισμού που αναγκάστηκαν να δουλέψουν σε καθεστώτα γαλέρας χωρίς επιδόματα και καμία πρόνοια, μαθήτριες και μαθητές που στοιβάζονται σε σχολικές αίθουσες χωρίς τις βασικές προδιαγραφές και δέχονται ανελέητη καταστολή αν τολμήσουν να ζητήσουν τα αυτονόητα. Εκατομμύρια άνεργοι, όσοι είναι τυχεροί και εργάζονται το κάνουν με όλο και πιο μικρό μισθό και με ακόμα πιο εντατικούς ρυθμούς, συστήματα κοινωνικής ασφάλισης που υποβαθμίζονται και κατακλέβονται και ο καθένας καλείται πλέον να επενδύσει σε ιδιωτικές ασφαλιστικές, κοιτώντας μονάχα τον εαυτό του ή την οικογένειά του.
Πράγματι η υγειονομική κρίση φανέρωσε αυτό που γνωρίζαμε καλά και πλέον δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Πως ο καπιταλισμός ενδιαφέρεται μόνο για την αναπαραγωγή του και όχι για τα σώματα των εργατών που καταπίνει στην διαδικασία της συσσώρευσης του κέρδους. Σαν να μην έφτανε αυτό, η Ευρωπαϊκή Ένωση με το ύφος του απογοητευμένου πατέρα, μας προειδοποιεί, πως εξαιτίας του πλήγματος που δέχθηκε η οικονομία από τον κορονοϊό, η ύφεση που χτυπάει την Ελλάδα αλλά και άλλες χώρες, είναι πολύ μεγαλύτερη από την ύφεση του 2009, από την οποία φυσικά δεν έχουμε ανακάμψει ακόμα. Φυσικά, όπου ακούμε οικονομική ύφεση, πρέπει να είμαστε αρκετά ψιλιασμένοι ώστε να βλέπουμε πίσω από τις λέξεις,το τι πραγματικά εννοούν όταν μιλάνε για πακέτα στήριξης, δανεισμό και επίβλεψη. Μιλάνε λοιπόν για νέα μνημόνια, νέο κύκλο αίματος, που θα αποπληρωθεί από τα φτωχά και λαϊκά στρώματα, από εργαζόμενες και εργαζόμενους στην επισφάλεια, από ανθρώπους που ζουν μήνα με τον μήνα.
Να είμαστε λοιπόν ειλικρινείς. Η κρίση που ήδη βιώνουμε, παρέα με την καπιταλιστική αναδιάρθρωση θα μπήξει βαθύτερα το μαχαίρι στη πλάτη της εργατικής τάξης. Ο νέος πτωχευτικός κώδικας αλλά και το νομοσχέδιο για τα εργασιακά που αφήνει απλήρωτες τις υπερωρίες, φακελώνει τα σωματεία, καταργεί ουσιαστικά την απεργία και το σταθερό ωράριο εργασίας, αλλά και οι ιδιωτικοποιήσεις, η αύξηση του κόστους ζωής, οι επενδύσεις που ρημάζουν το περιβάλλον συναποτελούν τη δυστοπία που ονομάζουν ανάπτυξη. Βέβαια, οι κυβερνώντες έχουν ήδη φροντίσει να είναι έτοιμοι για οποιαδήποτε μορφή αντίστασης εμφανιστεί. Το νομοσχέδιο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, την αναγκαστική δήλωση “υπεύθυνου πορείας”, τα υπέρογκα ποσά που ξοδεύονται για αστυνομικό εξοπλισμό, οι συνεχείς προσλήψεις αστυνομικών και δημιουργία στοχευμένων ομάδων καταστολής , η περιστολή του δικαιώματος στην απεργία αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις, η κατά το δοκούν άσκηση του νόμου για την δημόσια υγεία (περιορισμός συγκεντρώσεων λόγω covid), είναι μερικά από τα αποτρεπτικά μέτρα που έχει λάβει η κυβέρνηση.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως αυτός είναι άλλωστε και ο ρόλος των κυβερνήσεων στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Η προστασία του Κεφαλαίου και της “ιδιωτικής επιχειρηματικότητας” με κάθε κόστος και μέσο. Οι πυλώνες του σύγχρονου Κράτους, η Ανάπτυξη και το Κέρδος, έχουν τα δίδυμα αδερφάκια τους, την Συναίνεση και την Καταστολή για να τους ανοίγουν τον δρόμο. Η Συναίνεση κατασκευάζεται με τις εθνικιστικές κορώνες των κυβερνώντων για την τουρκική επιθετικότητα και τις ανεξέλεγκτες ροές μεταναστών, αλλά και με μία ανέξοδη, ανορθολογική, νεοφιλελεύθερη, αντιεπιστημονική και ακίνδυνη για το σύστημα, ρητορική που ξεκινά και τελειώνει στην άρνηση του εμβολιασμού, στρέφοντας την κοινωνική οργή σε ατομικές λύσεις. Όπου βέβαια δεν μπορεί να επιτευχθεί η Συναίνεση επιστρατεύεται η Καταστολή.
Οι ασκήσεις καταστολής που είδαμε σε πολλές περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια, από τις συγκεντρώσεις για τον Δημήτρη Κουφοντίνα μέχρι τις συγκεντρώσεις υγειονομικών, δασκάλων, προσφύγων στέλνουν ένα σαφές μήνυμα.
Χτυπάνε προς το παρόν τα κομμάτια που διαμαρτύρονται και έχουν να επιδείξουν πιο μαχητικά χαρακτηριστικά αλλά στο σύντομο μέλλον θα στραφούν ενάντια σε όλο τον λαό και την εργατική τάξη. Το μήνυμα έχει αποδέκτες προς πάσα κατεύθυνση. Αν τα χημικά και τα γκλοπ μιλάνε απευθείας στους αγωνιζόμενους, η καταστολή (με κάθε μορφή) απευθύνει, σε όποιον τολμήσει και σκέφτεται να αγωνιστεί, το μήνυμα πως θα είναι ο επόμενος, ενώ παράλληλα χαϊδεύει τα αυτιά του πιο συντηρητικού ακροατηρίου, κάνοντας πάντα την βρώμικη δουλειά για το κεφάλαιο και το κράτος.
Στο ίδιο πλαίσιο, η υλοποίηση του σχεδίου των εκκενώσεων καταλήψεων αποτέλεσε ένα από τα κεντρικά στοιχήματα της ΝΔ εν όψει της ταυτόχρονης όξυνσης της καπιταλιστικής επίθεσης. Για το κράτος, οι εκκενωμένες καταλήψεις δεν είναι ζήτημα γοήτρου, είναι κίνηση ουσίας που στοχεύει στην αποδυνάμωση του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού κινήματος, μίας κοινωνικής δύναμης που μπορεί να αποτελέσει καταλυτικό παράγοντα στην αναβάθμιση των κοινωνικών αντιστάσεων μπροστά στα άμεσα σχέδια του κεφαλαίου.
Σύντομα τα χημικά και τα γκλοπ της αστυνομίας θα φύγουν από τους αναρχικούς και τις καταλήψεις, από τους κομμουνιστές και τα σωματεία και θα απλωθούν σε εκείνες και εκείνους που θα διεκδικούν τα αυτονόητα, θα διεκδικούν δικαίωμα στην στέγαση, στην περίθαλψη, στην τροφή, στην μόρφωση, στο ρεύμα.
Απλώνονται ήδη στους ανθρώπους που διαμαρτύρονται επειδή διώχνονται από τα σπίτια τους από τις τράπεζες, στους ανθρώπους που θα ζητούν πληρωμένες υπερωρίες και στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες που θα ζητούν να εργάζονται 8ωρα και όχι 10ωρα και 12ωρα, σε όσους και όσες θα βρεθούν στον δρόμο για να αντισταθούν στην καταστροφική επέλαση του κεφαλαίου πάνω και ενάντια στη φύση και στον άνθρωπο (κι η λίστα είναι μακρά). Είναι λοιπόν καιρός να αφήσουμε πίσω μας την συγκρατημένη απαισιοδοξία και να περάσουμε στα σχέδια οργάνωσης και αντεπίθεσης.
Οι καταλήψεις στέγης, οι πολιτικές καταλήψεις και τα κατειλημμένα στέκια σε πανεπιστημιακούς χώρους ενοχλούν. Ενοχλούν γιατί καταργούν την έννοια της ατομικής ιδιοκτησίας και προτάσσουν την συμβίωση, προωθούν την κατάργηση της ιεραρχίας στις ανθρώπινες σχέσεις και χτίζουν δεσμούς αλληλεγγύης και κατανόησης.
Έκτος όμως από την πολιτικοποίηση μέσα στην καθημερινότητα, τα στέκια και οι καταλήψεις αποτελούν πολιτικούς χώρους όπου μέσα τους – στις περίπου 4 δεκαετίες που το καταληψιακό κίνημα υπάρχει στον ελλαδικό χώρο-, χιλιάδες άνθρωποι πολιτικοποιήθηκαν, ζυμώθηκαν και ενσωματώθηκαν εν τέλει σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε ανταγωνιστικό κίνημα.
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο το κράτος έχει αυτό το μένος απέναντι τους. Γιατί όσο και αν προσπαθούν να πείσουν για την εκμετάλλευση κτηρίων που εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους και στην φθορά του χρόνου, οι εκμεταλλευόμενοι ξέρουν ότι η μόνη εκμετάλλευση που υφίσταται είναι αυτή του κράτους και του κεφαλαίου απέναντι στον εργαζόμενο λαό.
Από τις 31 Δεκέμβρη, μετά από αστυνομική εισβολή, γκρεμίστηκαν οι τοίχοι που όριζαν τον χώρο που γενιές και γενιές συντρόφων και συντροφισσών της Θεσσαλονίκης αλλά και όλης της χώρας γνώριζαν ως “Στέκι στο Βιολογικό”.
Οι πρυτανικές αρχές με προϊστάμενο τον αρχιρουφιάνο Παπαιωάννου επέλεξαν να χτυπήσουν ένα στέκι εντός του πανεπιστημιακού ασύλου με το πρόσχημα της εκμετάλλευσης του χώρου στον οποίο βρίσκεται το στέκι επί 34 συναπτά έτη.
Την Τετάρτη 12 Ιανουάριου στις 6 το πρωί ένα τσούρμο από ασφαλίτες με κάλυψη διμοιριών των ΜΑΤ εκκένωσαν και την νέα κατάληψη που πραγματοποίησαν άτομα από την συνέλευση αλληλεγγύης στο στέκι στο Βιολογικό (σε ένα ισόγειο κτίσμα στο κτίριο του Χημικού) ωστόσο ο κόσμος που βρίσκονταν μέσα αντιστάθηκε με αποτέλεσμα να υπάρξει ρίψη χημικών και κρότου λάμψης μέσα στον κλειστό χώρο.
Τα 15 άτομα που υπήρχαν στον χώρο προσήχθησαν και εν τέλει συνελήφθησαν, ενώ περνάν από αυτόφωρο αύριο, Πέμπτη 13 Ιανουαρίου.
Τα αντανακλαστικά του κινήματος ήταν άμεσα με συγκέντρωση στην Ροτόντα και έπειτα με ολιγόωρη κατάληψη της κοσμητείας της σχολής θετικών επιστημών.
Το Στέκι στο Βιολογικό όπως και όλες οι εκκενωμένες καταλήψεις, υπήρξαν, η καθεμία με τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, χώροι όπου άνθρωποι μπορούσαν να επικοινωνήσουν, να δημιουργήσουν, να ζήσουν χωρίς την εμπορευματική διαμεσολάβηση, χώροι όπου άνθρωποι μπορούσαν να συναντήσουν αγώνες για την κάλυψη των αναγκών τους, για το σταμάτησμα του φασισμού, της κρατικής καταστολής, της καπιταλιστικής επίθεσης.
Έχουμε αγώνες μπροστά μας να δώσουμε, ταξικούς και πολιτικούς αγώνες, βρίσκοντας τις αιχμές εκείνες που συνδέουν την κάθε καταπίεση, την κάθε ανάγκη που δε καλύπτεται, την κάθε άρνηση με μία άλλη, και να κατανοήσουμε μαζί με την τάξη μας, την κοινή ρίζα των προβλημάτων μας.
Είναι ο αγώνας της υπεράσπισης των καταλήψεων, την ίδια στιγμή που η αστεγία στην Ελλάδα πλησιάζει “κόκκινα” επίπεδα.
Είναι ο αγώνας των μεταναστών για αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, την ίδια στιγμή που οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης και στην ενέργεια έχουν φτάσει στα ύψη.
Είναι ο αγώνας για ελεύθερη και ποιοτική πρόσβαση στην Υγεία, για στελέχωση και ενίσχυση του ΕΣΥ, για να σταματήσουν να λεηλατούν τα λαϊκά εισοδήματα οι κλινικάρχες.
Είναι ο αγώνας των μαθητών για αξιοπρεπείς συνθήκες μάθησης και μόρφωσης, την ίδια ώρα που επιβραβεύεται η αριστεία των απατεώνων και των μεγαλεμπόρων ναρκωτικών.
Είναι οι περιβαλλοντικοί αγώνες ενάντια στην εκμετάλλευση του περιβάλλοντος, την ίδια στιγμή που οι φυσικοί πόροι πωλούνται κοψοχρονιά σε μεγάλες εταιρίες παραγωγής ενέργειας.
Είναι ο διαρκής αντιφασιστικός αγώνας που δεν τελείωσε με μία «μετριασμένη» δικαστική καταδίκη της Χρυσής Αυγής, μιας και το κεφάλαιο ήδη ετοιμάζει τους συνεχιστές τους.
Είναι ο αντιπολεμικός, αντιμιλιταριστικός, αντιιμπεριαλιστικός αγώνας που θα μπλοκάρει την πολεμική προετοιμασία, που θα σταματήσει την σταδιακή μετατροπή της περιοχής σε μια απέραντη ΝΑΤΟική βάση, που θα επιβάλει την ειρήνη ανάμεσα στους λαούς και θα οξύνει την ταξική πάλη αλλά και τον πόλεμο στους πολεμοκάπηλους καπιταλιστές και εθνικιστές.
Είναι η επανασύσταση των εργατικών σωματείων, των τοπικών πρωτοβουλιών στις γειτονιές που θα παλέψουν για αυξήσεις στους μισθούς, για εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, για μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς, για μπλοκάρισμα των ανατιμήσεων. Που θα χτίσουν από κοινού την αυτοάμυνα και την αντεπίθεση της εργατικής τάξης και του λαού απέναντι στα νεά βάρη που θέλουν να μας φορτώσουν στις πλάτες, στην απέραντη φτώχεια, στην καταστολή, στην ανεργία.
Δε θα παραβλέψουμε τις όποιες πολιτικές και τακτικές διαφωνίες έχουν αναδυθεί τα τελευταία χρόνια μέσα στο ανταγωνιστικό κίνημα αλλά θέλουμε να τις αντιληφθούμε ως πλούτο που κριτικά και αυτοκριτικά θα χρησιμοποιήσουμε για να γίνουμε ακόμα πιο έτοιμοι για να αντιμετωπίσουμε αυτό που έρχεται. Ξέρουμε καλά πως ο δρόμος που έχουμε να βαδίσουμε είναι μακρύς και δύσβατος και κανένας δεν θα μπορέσει να τον περπατήσει μόνος του μέχρι τέλους.
Σ’ αυτό το δρόμο θα παλέψουμε ως τάξη αλλά και ως κίνημα με όσους και όσες αντιλαμβάνονται με αυτούς τους όρους την εξέλιξη του αγώνα, αν θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου, ενός κόσμου αντιεξουσιαστικού και κομμουνιστικού, ενός κόσμου χωρίς τάξεις, εκμετάλλευση και καταπίεση. Γιατί ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό είναι αγώνας για επιβίωση και όχι ιδεολογικό φετίχ.
Με Οργάνωση στη Βάση και Ενότητα στη Δράση χτίζουμε ταξικά αναχώματα απέναντι στην κρατική καταστολή.
Τα 34 χρόνια του Στεκιού του Βιολογικού, του χώρου στον οποίο ήρθαν κοντά, ζυμώθηκαν, πολιτικοποιήθηκαν άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών και ιδεολογικών αναφορών είναι κομμάτι της ιστορίας του κινήματος στη Θεσσαλονίκη.
Και η ιστορία μας είναι ο πλούτος μας αλλά και απαραίτητο συστατικό του παρόντος και του μέλλοντός μας.
Να βάλουμε φρένο στις επιθετικές στρατηγικές του κράτους απέναντι στην κοινότητα των καταλήψεων.
AΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Στηρίζουμε την συγκέντρωση αλληλεγγύης την Πέμπτη 13/1 στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης και την διαδήλωση υπεράσπισης του Στεκιού στο Βιολογικό το Σάββατο 15/1 στις 13.00 στην Καμάρα.
Ταξική αντεπίθεση Θεσσαλονίκης (Ομάδα αναρχικών και κομμουνιστών)
