Ανακοίνωση του Πέλοτο σχετικά με την εκδίκαση της υπόθεσης του εργατικού ατυχήματος που συνέβη στο εργοστάσιο της ΕΛΒΙΖ το Νοέμβρη του ’17 που προκάλεσε το θάνατο του 53χρονου εργάτη Φώτη Γριβάκη και τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα που σημειώθηκαν την προηγούμενη περίοδο. Μπορείς να κατεβάσεις την ανακοίνωση σε μορφή pdf από εδώ.
ΤΑ ΚΑΤΕΡΓΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ
Την Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου πρόκειται να πραγματοποιηθεί η εκδίκαση της υπόθεσης του εργατικού ατυχήματος που συνέβη στο εργοστάσιο της ΕΛΒΙΖ το Νοέμβρη του 17’ και το οποίο είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο 53χρονου εργάτη. Κι ενώ έχουν περάσει λίγο λιγότερο από 5 χρόνια, το συγκεκριμένο δικαστήριο αναβάλλεται συνεχώς, υπενθυμίζοντας για άλλη μια φορά την ταξική φύση της αστικής δικαιοσύνης που για υποθέσεις εργατικών ατυχημάτων κωφεύει, ενώ ταυτόχρονα ξεπλένει παιδεραστές και βιαστές που τα κάνουν πλακάκια με το κράτος.
Την ίδια περίοδο που αναμένεται η ολοκλήρωση του εν λόγω δικαστηρίου, οι εργασιακές συνθήκες που έχουν επιβάλει κράτος και αφεντικά δε σταματούν να προκαλούν νέα ατυχήματα δολοφονικά ή μη εργαζομένων. Πιο συγκεκριμένα, πριν από λίγες ημέρες, στις 9 Φλεβάρη, 59χρονος εργαζόμενος έχασε τη ζωή του εν ώρα εργασίας στα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά στο Χαϊδάρι. Στη ΒΙ.ΠΕ Πάτρας, 22χρονος μετανάστης έπεσε από την οροφή του εργοστασίου που δούλευε, στην προσπάθεια του να κρυφτεί –ύστερα από εντολή της εργοδοσίας- μαζί με άλλους 17 μετανάστες, από κλιμάκιο του ΕΦΚΑ επειδή δούλευαν χωρίς να είναι ασφαλισμένοι. Στις 17/02, 51χρονος εργαζόμενος κατά τη διάρκεια απομάκρυνσης χωμάτων, καταπλακώθηκε από αυτά με αποτέλεσμα να βρει το θάνατο, στα Άβδηρα. Ταυτόχρονα, δεν έχουν περάσει πολλές μέρες που δημοσιεύτηκε το τρομακτικό βίντεο με την πτώση κοντέινερ σε εργάτη ο οποίος τη γλιτώνει τελευταία στιγμή, ενώ βρισκόμαστε μόνο λίγες εβδομάδες μετά την άλλη εργατική δολοφονία στη COSCO. Τέλος, στη Ζάκυνθο εργαζόμενοι τραυματίστηκαν σοβαρά ύστερα από πτώση μαρμάρων πριν δύο ημέρες.
Τα περιστατικά εργατικών ατυχημάτων αθροίζονται συνεχώς-βδομάδα τη βδομάδα και η εργατική τάξη δε προλαβαίνει να μετράει τα θύματα της. Σύμφωνα και με στοιχεία του ΣΕΠΕ κάθε χρονιά τα εργατικά ατυχήματα, θανατηφόρα και μη, μονίμως αυξάνονται και για το 2021 μετράμε τουλάχιστον 18 νεκρούς εργάτες. Τα περιστατικά αυτά δεν αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα, αλλά τον ίδιο τον κανόνα. Την εργασιακή πραγματικότητα, δηλαδή, με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι, ανεξάρτητα από το είδος εργασίας ή τον κλάδο στον οποίο απασχολούμαστε. Εργάτες δουλεύουν σε εργοστάσια και εργοτάξια χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις, διανομείς θυσιάζονται στο βωμό της άμεσης παράδοσης, εμποροϋπάλληλοι και εργάτες στον τομέα του επισιτισμού λυγίζουν από την πολύωρη ορθοστασία.
Οι συνθήκες εργασίας ήταν ανέκαθεν αυτές, πάντα επιβαλλόμενες από την πλευρά της εργοδοσίας και με σκοπό το μέγιστο κέρδος αυτής. Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη που πέρασε τον περασμένο Ιούνιο ήρθε να νομιμοποιήσει και να παγιώσει όλες τις υπάρχουσες αυθαιρεσίες και εγκληματικές τακτικές που εφαρμόζονται εδώ και χρόνια. Η 10ωρη και εντατικοποιημένη εργασία, οι απλήρωτες υπερωρίες, η δουλειά την Κυριακή, η επισφάλεια και το σύστημα free-lancing που επεκτείνεται σε ολοένα και περισσότερους τομείς, τα ελαστικά ωράρια και οι απανωτές βάρδιες, η δουλειά τη νύχτα, η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης αποτελούν πλέον τις «νόμιμες» εργασιακές συνθήκες. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και τα ελλιπή (αν όχι ανύπαρκτα!) μέτρα ασφαλείας. Η γρήγορη και φθηνή διεκπεραίωση της δουλειάς ιεραρχείται πιο ψηλά από τις συνθήκες εργασίας στις οποίες δεν εξασφαλίζεται ουσιαστικά κανένα μέτρο υγιεινής και ασφάλειας, σε αντίθεση με τις υπογεγραμμένες συμβάσεις όταν και όπου αυτές υπάρχουν.
Όλα τα παραπάνω συντελούν στην υποτίμηση της εργασίας και σε επικινδυνότερες για εμάς συνθήκες εργασίας, φέρνοντας στο φως ατυχήματα και θανάτους. Κόντρα σε όλα αυτά οφείλουν να σταθούν οι αγώνες και οι διεκδικήσεις των εργαζομένων.
Να οργανωθούμε στη βάση, στους χώρους δουλειάς, στις εργατικές συνελεύσεις και στα σωματεία μας ενάντια στα νομοσχέδια και τις επιταγές των αφεντικών που μας φέρνουν όλο και πιο κοντά στον εργασιακό μεσαίωνα και μας υποχρεώνουν να ζούμε μέσα στην εξαθλίωση. Να διώξουμε τον φόβο, και να διεκδικήσουμε δουλειά με δικαιώματα και συνθήκες εργασίας που δε θα μας κάνουν να φοβόμαστε για το αν θα καταφέρουμε να γυρίσουμε σπίτι απόψε…
ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΣΤΑ ΚΑΤΕΡΓΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ!
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΜΕ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ!
ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ!
