Από τα μέσα του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, η μαζική είσοδος των γυναικών στην εργασία με όρους ακραίας υποτίμησης, πυροδότησε γυναικείους ταξικούς αγώνες παγκοσμίως. Στις 8 Μαρτίου του 1857 στη Νέα Υόρκη, οι εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία συμμετείχαν στην πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη απεργία γυναικών, η οποία γνώρισε άγρια καταστολή.
Το 1910 η «Διεθνής Διάσκεψη Γυναικών», πρότεινε να οριστεί η 8η Μάρτη, ως ημέρα που θα τιμώνται οι γυναικείοι αγώνες, ενώ το προσεχές διάστημα πραγματοποιήθηκε μια σειρά από μαχητικές απεργίες γυναικών: Η ‘εξέγερση των 20.000’ στις βιομηχανίες ένδυσης της Νέας Υόρκης, η φωτιά της TriangleWaist και η απεργία των κλωστοϋφαντουργών εργατριών στο Λόρενς της Μασαχουσέτης, θα αποτελούν σύμβολα μιας εποχής, η οποία στιγματίστηκε από δυναμικές απεργίες και κινητοποιήσεις των πιο άγρια εκμεταλλευομένων κομματιών στα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες, που ήταν στην πλειοψηφία τους οι γυναίκες εργάτριες και μετανάστριες. Παράπλευρα με τους ταξικούς αγώνες των βιομηχανικών εργατριών, οι γυναίκες εισήλθαν δυναμικά στις επαναστάσεις της εποχής, στην Έφοδο στον Ουρανό της Παρισινής Κομμούνας και στην Οκτωβριανή Επανάσταση, η οποία θα πρωτοκαθιερώσει το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες, ανακηρύσσοντας την 8η Μάρτη εθνική αργία.
Στα ελληνικά δεδομένα, η πρώτη καταγεγραμμένη απεργία εργατριών ξέσπασε τον Απρίλη του 1892, από τις νέες υφάντριες του εργοστασίου Ρετσίνα στον Πειραιά, που διαμαρτύρονταν για τη μείωση των αμοιβών τους από την εργοδοσία. Ήταν το πρώτο παράδειγμα για τους μεγάλους ταξικούς αγώνες των καπνεργατριών στο Μεσοπόλεμο, που ολοκληρώθηκαν με τη μεγαλειώδη συμμετοχή των γυναικών στις επαναστατικές διαδικασίες της Αντίστασης και του ΔΣΕ τη δεκαετία του ‘40. Με την προώθηση μύθων περί δήθεν ισότητας των δύο φύλων στο δυτικό κόσμο και την καλλιέργεια ενός φιλελεύθερου αστικού φεμινισμού, επιχειρείται η απογύμνωση της 8ης Μάρτη από τα ιστορικά και πολιτικά της νοήματα, με τις αγωνιζόμενες γυναίκες ανά τον κόσμο να στήνουν ανάχωμα στην λήθη και την υποτίμηση των ζωών τους από το σύστημα. Ως γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, πέρα από την ταξική καταπίεση, βιώνουμε ταυτόχρονα εκείνη των έµφυλων διαχωρισμών, που αναπαράγεται και τροφοδοτείται από το κυρίαρχο σύστημα. Αντιλαμβανόμενες την πατριαρχία σαν δομικό στοιχείο του καπιταλισμού και προϋπόθεση αναπαραγωγής του, που διαχέεται στις κοινωνικές σχέσεις, είναι για μας ξεκάθαρο πως βαθύτερα στο μάτι του κυκλώνα βρίσκονται οι γυναίκες της εργατικής τάξης. Οι εργαζόμενες και οι εργάτριες, οι μετανάστριες και οι προσφύγισσες, οι έγκλειστες και όσες ζουν και δραστηριοποιούνται στο «περιθώριο». Καθώς ο καπιταλισμός τρέφει την πατριαρχία, χρησιμοποιώντας την ως ένα ακόμα εργαλείο επιβολής πάνω στις ζωές μας, πάνω στα σώματα μας, για όλες εμάς, οι αγώνες για τη γυναικεία απελευθέρωση, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, χαράσσουν μια διαδρομή αντίστασης στην καταπίεση και τους διαχωρισμούς που απορρέουν από τις εξουσιαστικές και πατριαρχικές σχέσεις και λειτουργούν εν τέλει διαιρετικά για την εργατική τάξη.
Η γυναικεία εργασία, πέρα από την υποτίμηση που υφίσταται λόγω της τάξης, υποβαθμίζεται ακόμη περισσότερο λόγω του φύλου, καθώς η γυναίκα στον καπιταλισμό είναι υπεύθυνη για την κοινωνική αναπαραγωγή, τη συντήρηση του θεσμού της οικογένειας, ως παραγωγικής μονάδας. Υπό αυτή την έννοια, η ανεύρεση δουλειάς είναι πολύ πιο δύσκολη για τις γυναίκες (απόδειξη αυτού αποτελεί το συντριπτικά υψηλό ποσοστό γυναικών μεταξύ των ανέργων), ενώ πολύ μεγαλύτερο είναι το ποσοστό της ελαστικής και «μαύρης» γυναικείας εργασίας. Ακόμα και όταν βρεθεί η θέση αυτή, η διατήρησή της απαιτεί συνεχή υπερπροσπάθεια για να επιβεβαιώσουμε δεξιότητες που αντικειμενικά υπάρχουν, ενώ οι αμοιβές μας είναι χαμηλότερες από τις αντίστοιχες των ανδρών. Ταυτόχρονα, οι συνθήκες και οι απολαβές του μόχθου μας δεν επιτρέπουν στις περισσότερες από εμάς να λειτουργήσουμε με ορούς αυτοδιάθεσης και ειλικρινούς προγραμματισμού για τις ζωές μας. Κι αυτό, γιατί το αφεντικό μας πρέπει να γνωρίζει λεπτομερώς τον οικογενειακό μας προγραμματισμό, αποφασίζοντας αν είμαστε ασύμφορες για την επιχείρηση. Επιπλέον, ο κοινωνικός ρόλος της μητέρας-εργαζόμενης στην καπιταλιστική και πατριαρχική κοινωνία, δημιουργεί πολλαπλά βάρη για τις σύγχρονες γυναίκες, καθώς μόνο η ανατροφή των παιδιών αποτελεί full-time απασχόληση. Ή θα μείνουμε λοιπόν στο σπίτι και οικονομικά θα είμαστε εξαρτημένες από τον σύζυγο, τον σύντροφο, τον πατέρα, ή θα «ευχαριστούμε» κάποιο αφεντικό, που παρά την ταξική-έμφυλη-μητρική ταυτότητά μας, μας δίνει ψίχουλα τα οποία διοχετεύονται στην ανάθεση φύλαξης των παιδιών μας σε τρίτους, καθώς το ζήτημα της φύλαξης των παιδιών κατά τις ώρες εργασίας μας και της οικονομικής ενίσχυσης για τα έξοδα τους αποτελεί διαχρονικά μελανό σημείο της «κρατικής πρόνοιας».
Το πρόβλημα οξύνθηκε ακόμη περισσότερο στην πανδημία, με το κλείσιμο των σχολείων και την εντατικοποίηση του ωραρίου εργασίας μας, οπότε πλήθος παιδιών παρέμεινε χωρίς επιτήρηση στο σπίτι. Η ταξική αναδιάρθρωση που επέβαλλε η πανδημία, συντελείται -όπως πάντα άλλωστε- με όρο την υποτίμηση της γυναικείας εργασίας, με το νόμο Χατζηδάκη να αποτελεί το εγχώριο παράδειγμα, που νομιμοποιεί τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, τις απλήρωτες υπερωρίες και την επίθεση σε εργασιακά μας κεκτημένα, τις απεργίες, το 8ωρο. Παράλληλα, οι εκδηλώσεις του σεξισμού στους εργασιακούς μας χώρους εμφανίζονται κάθε μέρα σε εργοστάσια, γραφεία και κλινικές, με όρους σωματικής επιβολής και σεξουαλικών παρενοχλήσεων. Κάποιες φορές από συναδέλφους, οι οποίοι στηρίζοντας τα πατριαρχικά αφηγήματα υπεροχής, διαιρούν την τάξη μας και εφήμερα νιώθουν «δυνατοί στη θέση των δυνατών» χωρίς να αντιλαμβάνονται τον αποπροσανατολισμό που τους κερνάει το κεφάλαιο για να παραμείνουν «από κάτω». Οι περισσότερες, ωστόσο, παρενοχλήσεις προέρχονται από τους εργοδότες. Οι ισχυροί της υπόθεσης, θεωρούν πως η επισφάλεια των καιρών και η ανάγκη για δουλειά, θα εξασφαλίσουν την σιωπή των εργαζομένων, καθώς δεν υπάρχει η δυνατότητα ούτε ένα μεροκάματο να χαθεί. Ο νόμος-έκτρωμα Χατζηδάκη, ο οποίος σε άρθρο του υποδεικνύει τον εργοδότη ως «αρχή» διαχείρισης παραβιαστικών συμπεριφορών και έμφυλων διακρίσεων σε χώρους δουλειάς, κανονικοποιεί και αποσιωπά τα περιστατικά. Για τις εργαζόμενες/εργάτριες γίνεται, έτσι, ακόμα δυσκολότερο να προβούν σε καταγγελία. Κι αυτό, γιατί τις υποθέσεις τις διερευνά το αφεντικό που παραβιάζει. Το αφεντικό που δεν θέλει να δυσφημιστεί η επιχείρησή του. Το αφεντικό που απολύει. Η καταγγελία στην ΕΛΑΣ από την άλλη, συνοδεύεται από αδιαφορία, ξέπλυμα και συστηματικό εκφοβισμό των καταγγελουσών, λειτουργώντας πάντα στο πλευρό του κακοποιητή ως υπερασπιστές του κεφαλαίου.
Όσο η δομική κρίση του συστήματος προχωρά, η ακρίβεια σαρώνει και η έμφυλη βία γίνεται μάστιγα, οι γυναίκες της τάξης μας, καλούμαστε να αναμετρηθούμε με την επισφάλεια και τη βαρβαρότητα, να παλέψουμε σε πολλαπλά πεδία για την επιβίωση και την αξιοπρέπεια. Την ίδια στιγμή, καλούμαστε να πάρουμε θέσεις μάχης απέναντι στον εξελισσόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αλλά και στις μιλιταριστικές ονειρώξεις της ντόπιας πολεμοκάπηλης ελίτ, οι οποίες θα επιφέρουν άμεσες επιπτώσεις στο κοινωνικό πεδίο, ενισχύοντας, υπό την απειλή του πολέμου, τις πατροπαράδοτες υπερσυντηρητικές αξίες: το ρόλο της γυναίκας ως μηχανής αναπαραγωγής του έθνους και της οικογένειας. Όλες εμείς, ξέρουμε καλά πως δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από νομοσχέδια, κυβερνητικές παρεμβάσεις, καθιερώσεις παγκόσμιων ημερών, συγκροτήσεις εθνικών επιτροπών και στρατηγικών «πλάνων». Μόνο μέσα από τη μαχητική, συλλογική φεμινιστική δράση, την οργάνωση και τον αγώνα στους χώρους εργασίας, αλλά και όπου δραστηριοποιούμαστε στην κοινωνική σφαίρα, μπορούμε να τσακίσουμε τις έμφυλες καταπιέσεις, δημιουργώντας ένα ασφαλές περιβάλλον με τους όρους που επιθυμούμε. Μέσα από τους συλλογικούς μας αγώνες, που πάνε χέρι-χέρι με τους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες ενάντια στο σύστημα που γεννά και θρέφει το σεξισμό. Στο δρόμο του αγώνα, της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΕ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ- ΣΧΟΛΕΙΑ- ΣΧΟΛΕΣ ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ, ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΒΙΑ
ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΕΊΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΤΡΙΤΗ 8 ΜΑΡΤΗ
ΑΘΗΝΑ, ΠΛ. ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ
Στηρίζουμε τις απεργιακές κινητοποιήσεις στις 13.00/ καλούμε στην συγκέντρωση/ πορεία στις 18.00
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΑΓ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Στηρίζουμε τις απεργιακές κινητοποιήσεις στις 13.00/ καλούμε στην συγκέντρωση/ πορεία στις 19.00
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστριών)
