Την Δευτέρα 30 Μαΐου 2022 στις 9:00 π.μ. καλούμαι να εμφανισθώ στο Ε τριμελές πλημ/κειο Αθηνών στην πρώην σχολή Ευελπίδων κατηγορούμενος για την εγκατάσταση του πολιτικού περιπτέρου στην πλατεία Εξαρχείων τον Απρίλη του 2017. Μάρτυρας κατηγορίας ο πρώην Δήμαρχος Αθηνών Καμίνης και μοναδικό στοιχείο ένα δαχτυλικό μου αποτύπωμα (sic) που βρέθηκε σ’ αυτό.
Το πολιτικό περίπτερο τοποθετήθηκε από τη «συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων», στην πλατεία Εξαρχείων τον Απρίλιο του 2017, μετά από ένα χρόνο μεγάλης αγωνιστικής κινητοποίησης σε σχέση με ζητήματα που αφορούν τη γειτονιά, όπως το ναρκεμπόριο, οι σεξιστικές και αντικοινωνικές συμπεριφορές και η προσπάθεια γκετοποίησης της γειτονιάς από το κράτος. Σε μια εποχή όπου το «άβατο ανομίας», ο «πόλεμος συμμοριών μεταξύ αναρχικών και ναρκέμπορων για το μοίρασμα της πιάτσας» αποτελούσαν την προπαγανδιστική ρητορική για τα Εξάρχεια, από την τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων επέλεξε να εδαφικοποιήσει τον αγώνα στην πλατεία, να δημιουργήσει ένα σταθερό σημείο που θα καταλαμβάνει χώρο, ενάντια στο ναρκεμπόριο μα και συνάμα ένα σημείο αντιπληροφόρησης, συνάντησης και συζήτησης με τους κατοίκους της γειτονιάς και άλλους αγωνιστές/τριες που δραστηριοποιούνται σε αυτή.
Η τοποθέτηση του στην πλατεία επιδίωξε να αποτελέσει κομμάτι της ευρύτερης προσπάθειας των αγωνιζομένων και μιας ολόκληρης γειτονιάς να επιβιώσει σε συνθήκες κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας. Αποτέλεσε μια νικηφόρα στιγμή αναμέτρησης με τον φόβο, μια διαδικασία εδαφικοποίησης της αντίστασης, μέσα από σκληρές μάχες και διαδικασίες αγώνα πρωτόγνωρες για τα ελλαδικά δεδομένα. Σε αυτές τις προσπάθειες που όλοι και όλες μαζί ξεπεράσαμε τον φόβο και βαδίσαμε σε αχαρτογράφητα για το κίνημα νερά.
Στις μέρες ταξικής αλληλεγγύης που τα παιδιά της γειτονιάς οικειοποιήθηκαν την πλατεία, στις πρωτοβουλίες των συντροφισσών που ανέδειξαν την έμφυλη υποτίμηση/ πατριαρχική διάσταση των εξουσιαστικών σχέσεων που επικράτησαν στην περιοχή μετά από την παγίωση σεξιστικών συμπεριφορών μέχρι και βιασμών. Στα συλλογικά μαγειρέματα για μετανάστες στην πλατεία, στις δυναμικές περιφρουρήσεις που συχνά πήραν τον χαρακτήρα λαϊκής/ ταξικής αυτοάμυνας απέναντι στην βία και την τρομοκρατία, τσακίζοντας στην πράξη την υπεροπλία των μαφιόζικων κυκλωμάτων και τον μύθο της παντοδυναμίας τους. Σε όλες αυτές τις μέρες τις θαυμάσιες που θα ξανάρθουν σύντομα και θα μας κάνουν να επανακτήσουμε την συλλογική μας ανθρωπιά.
Όπως έγραφε και τότε η συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων:
«…βασική επιδίωξη του «πολιτικού περιπτέρου» αποτελεί η παρουσία συντρόφων/-ισσών στην πλατεία, η εδαφικοποίηση δηλαδή της παρουσίας ενός αγωνιστικού πληθυσμού στον δημόσιο χώρο και οι δυναμικές που θα γεννήσει αυτή η νέα σύνθεση της ανθρωπογεωγραφίας. Ακριβώς με αυτή τη λογική το πολιτικό περίπτερο αποτέλεσε σημείο πολιτικών εκδηλώσεων, συζητήσεων, bazaar βιβλίων, προβολής ταινιών, σημείο συνάντησης στις μέρες ταξικής αλληλεγγύης που διοργανώναμε. Πάντα αντιλαμβανόμενοι τη γενική συνθήκη της κρίσης και της κοινωνικής αποσάθρωσης που αυτή έφερε, βλέποντας τα Εξάρχεια ως μια γειτονιά με πλούσια αγωνιστική ιστορία, μα παράλληλα μια γειτονιά με τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα που παράγει το χρεοκοπημένο πολιτικοοικονομικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας. Γι’ αυτό και προσπαθούμε να βάλουμε το λιθαράκι μας, βάζοντας αναχώματα, στην κατασταλτική στρατηγική και τις ναρκομαφίες, προτάσσοντας διαρκώς πως ο αγώνας αυτός πρέπει να συνδεθεί με ευρύτερους αγώνες και κοινωνικές και ταξικές διεκδικήσεις, γιατί τον αντιλαμβανόμαστε ως μέρος του συνολικού μας αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και την αταξική κοινωνία.»
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
Οι ιαχές του Πρετεντέρη μετά την καταδρομική επίθεση στο Κολωνάκι το 2009 «χάσαμε τα Εξάρχεια, μην χάσουμε και το Κολωνάκι» αποτέλεσαν μια δήλωση παραδοχής της ήττας του συστήματος απέναντι στο φάντασμα της εξέγερσης του 2008.
Η διαρκής υποβάθμιση της γειτονιάς τα επόμενα χρόνια της εξέγερσης αποτέλεσε σχέδιο του κρατικού μηχανισμού ώστε να εμπεδωθεί το δόγμα νόμος και τάξη. Ώστε να καμφθούν τα ελευθεριακά χαρακτηριστικά και οι σχέσεις αλληλεγγύης που αναπτύσσονται στη γειτονιά. Στοιχεία πάνω στα οποία ριζώθηκαν οι ελευθεριακές ιδέες και μπολιάστηκαν οι αντιστάσεις. Η ζωντανή και αλληλέγγυα σχέση ανάμεσα στις δυνάμεις του κινήματος και της γειτονιάς συνεχίζει να αποτελεί τον καθοριστικό στόχο του κεφαλαίου για να εισβάλει ολοκληρωτικά ως αδιαφιλονίκητη δύναμη στην περιοχή. Για να την αναμορφώσει ριζικά, τόσο ως επενδυτικό πεδίο αλλά κυρίως ως σχέση. Ως μια αποξενωμένη, υποταγμένη και παραδομένη γειτονιά. Μια γειτονιά που θα αναπλαστεί πρωτίστως ιδεολογικά, ώστε να εναρμονιστεί στη συνέχεια με την υλική μετάλλαξη της περιοχής.
Η μόνη ελπίδα βρίσκεται στους αγώνες
Το Κράτος διεκδικεί τα Εξάρχεια σαν τρόπαιο για αυτό και επιστρατεύει διαχρονικά όλους τους τρόπους και όλα τα μέσα για να το κατακτήσει. Από τις «επιχειρήσεις Αρετή» μέχρι το ναρκεμπόριο και από την απονέκρωση του Πολυτεχνείου μέχρι τον «εξευγενισμό» τους και τον αφανισμό τους από το ντόπιο και διεθνές real estate. Γι’ αυτό η μόνη ελπίδα βρίσκεται στους αγώνες Στους αγώνες για να κρατήσουμε τα Εξάρχεια μια γειτονιά με χαμηλά ενοίκια οπού η εργατική τάξη και οι φοιτητές θα μπορούν να κατοικούνε. Οπού οι οικογένειες και τα παιδιά που προέρχονται από τα λαϊκά στρώματα δεν θα αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη γειτονιά εξαιτίας της αύξησης των ενοικίων με αποτέλεσμα τα σχολικά τμήματα να αδειάζουν. Στους αγώνες για μια γειτονιά με καταλήψεις που οι φτωχοί και οι απόκληροι του καπιταλιστικού ονείρου δεν θα πετιούνται στον δρόμο και στο στεγαστικό αδιέξοδο. Στους αγώνες για να συνεχίσουν τα Εξάρχεια να αποτελούν καταφύγιο για κάθε εξόριστο και κοινωνικά αποκλεισμένο/η. Στους αγώνες ώστε ο λόφος του Στρέφη να μην περάσει σε χέρια ιδιωτών.
Σε αυτούς τους αγώνες λοιπόν θα συναντηθούμε ξανά το επόμενο διάστημα.
Η περίοδος που διανύουμε σήμερα σημαδεύεται ανεξίτηλα από την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και της οικονομίας της αγοράς. Οι μαζικές απολύσεις, τα θανατηφόρα εργατικά «ατυχήματα», η αύξηση της ανεργίας, οι ανατιμήσεις προϊόντων και η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας είναι μονόδρομος για το σύστημα ώστε να επιβιώσει από μια κρίση που εξαπλώνεται ταχύτατα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η εγκατάσταση Μετρό στην πλατεία Εξαρχείων για την «εξυπηρέτηση των πολιτών» αποτελεί ακόμα ένα επικοινωνιακό τρικ στον ιδεολογικό πόλεμο που εξαπολύει το Κράτος εναντίων της τάξης μας. Είναι γνωστό εξάλλου ότι το κυβερνητικό δόγμα της «επανάκτησης του κέντρου» επιβάλλει την εκδίωξη των σημερινών ενοικιαστών, την αντικατάσταση συνοικιακών καταστημάτων από αλυσίδες, την περαιτέρω τουριστικοποίηση της περιοχής, την απονέκρωση της ιστορικής μνήμης, την διάλυση των κοινωνικών δεσμών γειτονιάς. Επιβάλλει την ισοπέδωση της ιστορικής πλατείας, το κόψιμο των δένδρων που αποτελούν όαση στη γειτονιά, την καταστροφή της αυτοοργανωμένης παιδικής χαράς.
Να ξαναπιάσουμε λοιπόν το νήμα της ενότητας, της συντροφικότητας, της μαχητικότητας από τις πολύμορφες πανελλαδικές κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα ώστε ο αγώνας για την υπεράσπιση των Εξαρχείων να γίνει ο καταλύτης για τις κοινωνικές εκρήξεις που έρχονται απέναντι στην αύξηση των ανατιμήσεων και της μιζέριας του σύγχρονου τρόπου ζωής.
ΟΧΙ ΜΕΤΡΟ στα Εξάρχεια
Πολλά «πολιτικά περίπτερα» να ανθίσουν
Γ.Β.Β
