Tο παρόν κείμενο έχει σκοπό να αναδείξει τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζω προσωπικά ως κρατούμενος στις ελληνικές φυλακές, πτυχές των οποίων αφορούν συνολικά τους φυλακισμένους σε αυτές. Βρίσκομαι έγκλειστος στα σύγχρονα κολαστήρια από τον Ιούνιο του 2019 για ληστεία σε ανεφοδιασμό ΑΤΜ της Τράπεζας Πειραιώς από δυο υπαλλήλους της εταιρίας security Brinks, στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης. Και ενώ πορεύομαι στην τελική ευθεία για την αποφυλάκισή μου, καθώς πριν από λίγους μήνες η ποινή στο εφετείο κατέληξε σε 7 έτη και 10 μήνες κάθειρξη, διαρκώς δέχομαι τις καταστροφικές συνέπειες ενός βαρύτατα νοσηρού σωφρονιστικού συστήματος.
Η έναρξη των πιο σκληρών χτυπημάτων καταγράφηκε στις 24 Μαΐου 2021, όταν στην Πτέρυγα Δ2 των Φυλακών Δομοκού, στην προσπάθειά μου να προστατέψω έναν αδύναμο συγκρατούμενο από λεκτική και σωματική βία που δεχόταν από έναν βαρυποινίτη κρατούμενο, μπαίνοντας στη μέση με ειρηνική και αποσβεστική διάθεση απέναντι στην ένταση που επικρατούσε, δέχθηκα απροειδοποίητη και ύπουλη επίθεση -τόσο από τον ίδιο όσο και από έναν δεύτερο βαρυποινίτη- που με οδήγησε σε κώμα για έξι μέρες, με βαριές εγκεφαλικές κακώσεις στο Νοσοκομείο της Λαμίας. Η καλή μου τύχη απάλλαξε τους γιατρούς από το πιθανό άνοιγμα του κρανίου μου με τροχούς, ώστε να αντιμετωπίσουν τις εσωτερικές αιμορραγίες, οι οποίες τελικά απορροφήθηκαν από τον εγκέφαλο, χωρίς εξωτερική επέμβαση. Πληγές που σχεδόν ένα χρόνο μετά δεν έχουν τελείως επουλωθεί.
Παρά το γεγονός ότι έφτασα πολύ κοντά στον θάνατο ή στη μόνιμη νοητική βλάβη από αυτήν την -ακόμα κι αν κινήθηκε στα γνωστά πλαίσια της ψυχικής και εγκεφαλικής ασφυξίας που δημιουργεί ο εγκλεισμός στους κρατούμενους- «αδικαιολόγητη» επίθεση, η διοικητική ιεραρχία της φυλακής που φτάνει ώς το υπουργείο ΠροΠο επέλεξε να παραμείνω σε ένα από τα χειρότερα κολαστήρια της Ελλάδας, εντός του οποίου από την αρχή της χρονιάς έχουν πεθάνει τέσσερις κρατούμενοι από διάφορα αίτια. Αναμφίβολα, το ότι διατηρώ ενεργή την αναρχική σκέψη και δράση μου έχει κινήσει το δεξιό, νεοφιλελεύθερο μπλοκ εναντίον μου, χρησιμοποιώντας μέχρι και τα ισχυρά, διαπλεκόμενα και καννιβαλικά συμφέροντα μεταξύ της κρατικής εξουσίας που -προς το παρόν- κατέχει και κάποιων συνεργαζόμενων κρατουμένων για την «ήσυχη και κερδοφόρα» λειτουργία των κολαστηρίων. Η τελευταία συμμετοχή μου μαζί με άλλους έγκλειστους συντρόφους σε απεργία πείνας ως ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα που έδινε ο Δ. Κουφοντίνας (από 8.1.2021), στη διάρκεια του οποίου παρ’ ολίγο να πεθάνει, σίγουρα έχει παίξει τον ρόλο της.
Γιατί λοιπόν έναν εχθρό τους να τον μεταγάγουν στις Φυλακές Κορυδαλλού, όπως είχα αιτηθεί τον Απρίλιο του 2021, ως φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιά στο Τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών, για να σπουδάσω κοντά και στη συνέχεια μέσα στη σχολή μου;
Γιατί ενώ ήδη έχω πάρει δυο ολιγοήμερες άδειες ελευθερίας να με μεταγάγουν σε αγροτικές φυλακές; Προτιμούν να τις κρατούν σχεδόν άδειες και στα πρόθυρα της κατάργησής τους, αφήνοντας εκατοντάδες κρατούμενους εκτός αυτών των ποιοτικότερων και πιο ελεύθερων δομών, στερώντας πολλούς και πολλές -αγροτική φυλακή για γυναίκες δεν υπάρχει- από αυτό το ανθρωπινότερο μεταβατικό στάδιο προς την οριστική απελευθέρωση από τον εγκλεισμό. Εκτός φυσικά κι αν είναι κάποιος από κοντινό ιδεολογικό σόι, όπως τα σκουπίδια της Χρυσής Αυγής, οπότε όλα απλοποιούνται. Γιατί να μη διεγείρουν τα εγκεφαλικά μου νεύρα απορρίπτοντας, στις 15 Απριλίου, την τρίτη κατά σειρά ολιγοήμερη άδεια ελευθερίας με αφορμή την «αναίτια» καθυστέρησή μου να επιστρέψω στο Κ.Κ. Δομοκού την καθορισμένη ώρα; Κι ας ήμουν θετικός στον ιό covid-19 από τις 28 Φλεβάρη, ημέρα που έπρεπε να γυρίσω πίσω στη φυλακή, μετά τη δεύτερη άδεια ελευθερίας που είχα πάρει, γεγονός που -ορθώς- με έθεσε σε καραντίνα στην οικογενειακή μου εστία, με 24ωρη παρουσία της αστυνομίας, έπειτα από έγκριση του εισαγγελέα, αναβάλλοντας την επιστροφή έως ότου βγω αρνητικός. Τελικά, με ευθύνη της ιεραρχίας της φυλακής αφέθηκα ανενημέρωτος την Παρασκευή 4 Μαρτίου, ημέρα που είχαν ορίσει για να επικοινωνήσω μαζί τους, ώστε να μου δώσουν οδηγίες για τις επόμενες κινήσεις που έπρεπε να κάνω, καθώς όσες φορές κι αν προσπάθησα να μιλήσω τηλεφωνικά στους ανευθυνο-υπεύθυνους της Φυλακής Δομοκού δήλωναν αδυναμία λόγω φόρτου (!) εργασίας, μέχρι που διά μαγείας εξαφανίστηκαν. Με δική μου πρωτοβουλία το πρωί του Σαββάτου 5 Απριλίου πήγα σε φαρμακείο, το οποίο εντός λεπτού με έβγαλε αρνητικό. Ακολούθησε ανατροπή του πρώτου τεστ, όταν επέστρεψα σπίτι μετά από δεύτερο τεστ που μου επέβαλε η αδελφή μου -η οποία είναι νοσηλεύτρια σε ιδιωτική κλινική-το οποίο βγήκε θετικό. Με σύμφωνη γνώμη του διευθυντή της φυλακής ξαναπήγα σε άλλο φαρμακείο, το οποίο δήλωσε ότι όποιο και να είναι το αποτέλεσμα αυτού, δεν θα είναι έγκυρο, αφού είναι αντιεπιστημονικό να παρθεί τρίτη φορά υλικό από τη μύτη μου. Φυσικά επέμεινα, ξαναβγήκα αρνητικός και επέστρεψα σπίτι για να ετοιμαστώ για την επιστροφή. Υπό τον φόβο του ιού κανείς δεν ανέλαβε να με βάλει σε όχημα ώστε να επιστρέψω, οπότε κατέφυγα στο ΚΤΕΛ για Λαμία, που όμως ήταν γεμάτο λόγω Καθαρής Δευτέρας (7.3). Κατάφερα να βρω λεωφορείο που έφευγε από Αθήνα στις 19:00, με αποτέλεσμα να φτάσω στη φυλακή στις 22:30.
Κλείνοντας, αναλαμβάνω την ευθύνη που ως φτερωτός δαίμονας της αναρχίας δεν πέταξα προς τον Δομοκό, με κάθε πρόσφορο μέσο, ώστε να μην καθυστερήσω!
Αναρωτιέμαι, τι αξία έχει η ελευθερία και η ζωή ενός αναρχικού μπροστά στη -με κάθε τίμημα- συνέχιση της εξουσίας και του κέρδους; Δυστυχώς ξαναθυμήθηκα: Καμία, κυρίες και κύριοι που γαντζώνεστε από την κρατική εξουσία.
9.5.2022,
Φυλακές Δομοκού
