Ως “Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές” καλούμε την Δευτέρα 6/06, 19:00 στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη.
για την εν εξελίξει από 23/5 απεργία πείνας του αναρχικού αιχμαλώτου Γ. Μιχαηλίδη
ή αλλιώς…
πως η επιλογή της ευθείας αναμέτρησης με τον θάνατο είναι η επιθετική διεκδίκηση της ζωής
“Το χειρότερο δεν είναι
που μ’ έκλεισαν σ’ αυτή τη φυλακή
και πήραν τα κλειδιά κι έφυγαν,
μα που δεν ξέρω ως πού φτάνει η φυλακή μου…”
Τον Δεκέμβριο του 2021, έπειτα από 8 χρόνια, 3 μήνες και 11 μέρες αιχμαλωσίας στα χέρια του κράτους, ο σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης συμπλήρωσε τις δικονομικά τυπικές προϋποθέσεις για την υφ’ όρον αποφυλάκισή του. Ωστόσο, στις 22/02/22 το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Άμφισσας αποφάσισε πως ο σύντροφος «δεν πληροί τις ουσιαστικές προϋποθέσεις καθώς συντρέχει κίνδυνος τέλεσης νέων αδικημάτων», παρατείνοντας έτσι την αιχμαλωσία του επ’ αόριστον. Μια απόφαση που αποδεικνύει για ακόμη μια φορά την εκδικητικότητα του κράτους και των μηχανισμών του απέναντι σε όποιον/α αγωνίζεται με συνέπεια και πάθος για την καταστροφή του κόσμου της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και της υποταγής.
Σύμφωνα με τους δικαστές, η απόφαση για επ’ αόριστον παράταση της αιχμαλωσίας του Γιάννη Μιχαηλίδη, στηρίζεται σε δύο σκέλη. Από τη μία, ο σύντροφος κρίνεται από τους δήμιους της αστικής δημοκρατίας ως «μη επαρκώς σωφρονισμένος», μιας και δεν υπέγραψε δηλώσεις μετανοίας και υπερασπίστηκε πολιτικά τις επιλογές του. Από την άλλη, στην απορριπτική απόφασή τους αναφέρουν πως η επιδειχθείσα καλή διαγωγή του συντρόφου καθ’ όλη τη διάρκεια της ομηρίας του στη φυλακή είναι κατ’ επίφαση και την αποδίδουν σε λόγους προσχηματικούς. Η επιτηδευμένη νομικά ρευστότητα της έννοιας του σωφρονισμού δίνει τη δυνατότητα στον κάθε δικαστή να αποφασίζει είτε βάσει προσωπικών πολιτικών πεποιθήσεων είτε βάσει εντολών που δίνονται απ’ την εκάστοτε πολιτική εξουσία για το αν ο κρατούμενος που εξετάζεται η αίτηση αποφυλάκισής του έχει τιμωρηθεί αρκετά. Ωστόσο, γνωρίζουμε καλά πως ο κρατικός σαδισμός απέναντι στους κατ’ εξοχήν εχθρούς του ίδιου του κράτους και όσους επιλέγουν να διαρρήξουν το κρατικό μονοπώλιο της βίας δεν έχει όρια. Αυτός είναι και ο λόγος που ανέκαθεν οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές φυλακισμένοι τείθονταν σε ένα ιδιότυπο καθεστώς εξαίρεσης, που στοχεύει στην φυσική και πολιτική εξόντωσή τους.
Παρακολουθούμε λοιπόν, για ακόμη μία φορά την κρατική και πολιτική εξουσία να επιδίδεται σε ασκήσεις εκπειθάρχησης, σωφρονισμού και εκδικητικότητας πάνω στις ζωές όσων αρνούνται να γίνουν ψηφίδες στο ψηφιδωτό της κανονικότητας. Πάνω στις ζωές όσων “περισσεύουν” και όσων στέκονται με πείσμα απέναντί στους κρατικούς διώκτες τους μέσα στα χρόνια. Μπορεί η υπόθεση του Γιάννη να είναι μια φαινομενικά δικονομική υπόθεση, όμως από πίσω της κρύβει όλη την ουσία του κράτους και της αστικής δικαιοσύνης.
Η επίθεση που ξεδιπλώνεται απ’ την πλευρά του κράτους στους πολιτικούς κρατούμενους και κρατούμενες και στα δικαιώματα που έχουν κερδηθεί με το αίμα των φυλακισμένων ανά τα χρόνια δεν είναι μία κίνηση σε κενό χρόνο. Έρχεται σε μία περίοδο που εν μέσω πολέμων, ανατιμήσεων, φτώχειας και κοινωνικής εξαθλίωσης επιχειρείται απ’ την πλευρά της κυριαρχίας να σταλθεί ένα μήνυμα προς όσες/όσους επιλέξουν να αντισταθούν στη λεηλασία των ζωών τους. Και το μήνυμα είναι σαφές: Η κοινωνική “ειρήνη” θα διατηρηθεί με κάθε κόστος και με κάθε μέσο. Έτσι, το κράτος εν μέσω των αλλεπάλληλων και αλληλοτροφοδοτούμενων κρίσεων των δύο τελευταίων δεκαετιών και εν όψει μιας πιθανής κοινωνικής αναταραχής που διαφαίνεται πως θα ξεδιπλωθεί στο εγγύς μέλλον θωρακίζεται, αναβαθμίζοντας τα θεσμικά του όπλα και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η διαρκής επίθεση στα ήδη κατακερματισμένα κοινωνικά και εργασιακά κεκτημένα, η τοποθέτηση πανεπιστημιακής αστυνομίας στις σχολές και η ασφυκτική αστυνομοκρατία στον δημόσιο χώρο. Στο ίδιο πλαίσιο, το κράτος, μέσω της αυστηροποίησης του νέου ποινικού κώδικα και της εφαρμογής ειδικής “αντιτρομοκρατικής” νομοθεσίας για τους πολιτικούς του αντιπάλους, δημιουργεί ένα μόνιμο καθεστώς εξαίρεσης για τους/ις πολιτικούς/ές κρατούμενους/ες, επιχειρώντας από τη μία να αποπολιτικοποιήσει τη δράση τους, και από την άλλη να παρατείνει την ομηρία τους (κόψιμο αδειών, άρνηση αποφυλακίσεων κτλ).
Για όλους αυτούς τους λόγους θα είμαστε δίπλα στον αγώνα του συντρόφου μας με όλες μας τις δυνάμεις, καθώς στο πρόσωπο του Γιάννη οι εχθροί τις ελευθερίας αναγνωρίζουν όλα αυτά που φοβούνται και απεχθάνονται, για αυτό και τον εκδικούνται. Γιατί ο σύντροφός μας βρίσκεται σε μια διαρκή ριζοσπαστική τροχιά από τα χρόνια που ως μαθητής συμμετείχε στον αναρχικό χώρο και τόσα χρόνια μετά παραμένει αδιάλλακτα κομμάτι των αγώνων εντός και εκτός φυλακών. Από τη συμμετοχή του στους φοιτητικούς αγώνες της περιόδου 2006-2007 και την δράση του ενάντια στη λεηλασία & εμπορευματοποίηση της φύσης στην πάρνηθα το 2007, μέχρι την παρουσία του στην εξέγερση του Δεκεμβρη του ‘08 και τις αντιμνημονιακές συγκρούσεις του 2010-2012, ο Γιάννης ήταν ένας από αυτούς/ες που κατέστησαν εφικτή τη συνέχιση του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Ως απότοκο των επιλογών του και των κατασταλτικών κινήσεων/μεθοδεύσεων προς το πρόσωπό του, τα τελευταία 10 χρόνια ο Γιάννης Μιχαηλίδης βρίσκεται είτε σε καθεστώς ομηρίας είτε κυνηγημένος από τους φρουρούς του καθεστώτος. Κι όμως τίποτα από τα παραπάνω δεν κατάφερε να κάμψει την αγωνιστικότητα, το εξεγερσιακό πείσμα και την αναρχική δράση του συντρόφου.
Για αυτό και η απεργία πείνας του αναρχικού Γιάννη Μιχαηλίδη δεν αποτελεί μια προσωπική διεκδίκηση, αποκομμένη από το ευρύτερο κάδρο των κοινωνικών αγώνων. Όπως γράφει ο ίδιος ο σύντροφός μας στο κείμενό του: «[…]σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, τη μάχη που διεξάγω για την ελευθερία μου την αντιλαμβάνομαι και ως μια απελπισμένη προσπάθεια συμμετοχής στον ευρύτερο αγώνα από τον οποίο ο μακροχρόνιος εγκλεισμός μου με έχει αποκόψει. Γι’ αυτό και δεν θεωρώ ότι πρέπει να διεκδικήσω την αποκλειστικότητα των κινηματικών αναφορών, αλλά να προτάξω την επανασύνδεση του αγώνα για την απελευθέρωση των φυλακισμένων αναρχικών με τις ιδέες που τους οδήγησαν στη σύγκρουση με το σύστημα και προκάλεσαν τη φυλάκισή τους. Γιατί δεν ζητάω το ενδιαφέρον κανενός ως θύμα της κρατικής καταστολής, αλλά ως ενεργό κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενο που θεωρώ τη συνθήκη της αιχμαλωσίας μου ως κομμάτι της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου σε όσους συνειδητά τάσσονται εναντίον τους. Αντίθετα καλώ σε μια σχέση επαναστατικής αλληλεγγύης στη βάση των κοινών προταγμάτων και ενός κοινού αγώνα με πολλαπλές αιχμές, που συντονίζει την οργή που αισθάνονται διαφορετικοί άνθρωποι βιώνοντας διαφορετικές συνθήκες με τις ίδιες όμως αιτίες.
Και τέλος, γνωρίζοντας ότι είναι πιθανό ενδεχόμενο αυτή η απεργία να είναι το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μου, επιθυμώ να του δώσω ακριβώς αυτή τη διάσταση η οποία με εκφράζει συνολικά: Ο αγώνας για την ελευθερία ενός, αγώνας για την ελευθερία όλων…»
Το σώμα του Γιάννη αυτή τη στιγμή γίνεται οδόφραγμα απέναντι στη ολοένα και εντεινόμενη επελαύνουσα κρατική καταστολή. Γίνεται η συνέχιση των αγώνων εντός των τειχών, αυτής της ιδιάζουσας πολιτικής διελκυστίνδας που διεκδικεί απ’ την πλευρά των καταπιεσμένων τις μικρές ανάσες “ελευθερίας” μέσα στο ανελεύθερο περιβάλλον των φυλακών. Ο αγώνας που ξεκινάει ο σύντροφος είναι ένας αγώνας ενάντια στον θάνατο, την ίδια στιγμή που αναμετριέται μαζί του διεκδικώντας επιθετικά τη ζωή. Και σε αυτόν τον αγώνα ο Γιάννης δεν θα είναι μόνος.
Κανένα καθεστώς εξαίρεσης για τις/ους πολιτικές/ους κρατούμενες/ους
Δύναμη & λευτεριά στον αναρχικό Γιάννη Μιχαηλίδη
Αγώνας ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο
Μέχρι το γκρέμισμα της τελευταίας φυλακής
Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές
