Τα μαζικά εγκλήματα πολέμου που διαπράττει ο ρωσικός στρατός στην Ουκρανία – με πιο πρόσφατο αυτό στην πόλη Βινίτσια, πολύ μακριά από τις γραμμές του μετώπου, με δεκάδες νεκρούς ανάμεσα τους και παιδιά – και οι διακηρύξεις Ρώσων αξιωματούχων για προσάρτηση ακόμα μεγαλύτερων τμημάτων της Ουκρανίας, δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών – αν είχαν μείνει – για το χαρακτήρα και τις στοχεύσεις της ρωσικής εισβολής. Η σιωπή ή ακόμα χειρότερα η αδιαφορία για τα εγκλήματα αυτά στην πραγματικότητα αυτό που επιτυγχάνει είναι να σχετικοποιεί τα μαζικά εγκλήματα που έχει διαπράξει και η αντίπαλη πλευρά και τελικά να υπονομεύει το αντινατοϊκό αντιιμπεριαλιστικό αντιπολεμικό κίνημα.
Όπως γράφαμε ως Ταξική Αντεπίθεση στο κάλεσμα της αντιπολεμικής διαδήλωσης στο Ρωσικό Προξενείο (7/4/2022) : «Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη για το χαρακτήρα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία από τα ίδια τα λόγια του Πούτιν στο διάγγελμα κήρυξης του πολέμου: Η Ουκρανία δεν υφίσταται καν ως έθνος. Ως εκ τούτου δεν έχει κανένα δικαίωμα σε οποιαδήποτε ανεξάρτητη κρατική συγκρότηση. Η ιστορική θέση της Ουκρανίας και των Ουκρανών είναι αυτή της υποτέλειας στη Ρωσία. Και αυτήν τη θέση, την οποία η Οκτωβριανή Επανάσταση άλλαξε ριζικά πριν ένα περίπου αιώνα, σήμερα η Ρωσία θα επιβάλλει ξανά, υψώνοντας πάλι τον τσαρικό θυρεό που έχει ως σύμβολο η σημαία της στα ουκρανικά εδάφη. Πρόκειται για πρωτοφανούς κυνισμού σοβινιστικές, ιμπεριαλιστικές θέσεις, απολύτως δηλωτικές του ποια πολιτική ακολούθησε, ακολουθεί και θα ακολουθήσει η Ρωσία στην Ουκρανία. Μια πολιτική κατάκτησης, διαμελισμού και εθνικής καταπίεσης, όπως αυτή που έχουν βιώσει πολύ καλά η Τσετσενία, η Αμπχαζία, η Γεωργία, το Καζακστάν. Μια πολιτική δηλαδή πολέμου για την υλοποίηση της οποίας χρησιμοποιούνται όλα εκείνα τα μέσα που την καθιστούν πρόσφορη: βομβαρδισμοί αμάχων, ισοπέδωση δημόσιων υποδομών, μαζικές δολοφονίες, μισθοφορικοί στρατοί. Τονίζουμε ξανά, ότι τα αντίστοιχα μέσα τα οποία μετήλθε το καθεστώς του Κιέβου για να εδραιώσει τον ευρωνατοϊκό έλεγχο της χώρας, κάνουν ακόμα πιο σαφή τον άδικο και από τις δύο πλευρές χαρακτήρα της σύγκρουσης και ακόμα πιο καθαρό το τι σημαίνει μια χώρα να γίνεται το πεδίο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών […]
Το εγχώριο αντιιμπεριαλιστικό αντικαπιταλιστικό κίνημα οφείλει να πάρει ξεκάθαρη θέση απέναντι στη ρωσική εισβολή και τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Το γεγονός ότι οι στρατηγικοί μας αντίπαλοι, οι ΗΠΑ, η ΕΕ και βέβαια η ελληνική αστική τάξη και το κράτος της βρίσκονται σε πόλεμο μαζί του, δεν πρέπει να αμβλύνει την στόχευση εναντίον του. Δίπλα στον κύριο στόχο, δίπλα στο βασικό αίτημα για την απεμπλοκή της Ελλάδας από τον πόλεμο, η έμπρακτη καταγγελία του ρώσικου ιμπεριαλισμού πρέπει να ακουστεί δυνατά. Θα λέγαμε ότι χωρίς αυτήν, η πάλη εναντία σε ΗΠΑ- ΝΑΤΟ- ΕΕ κινδυνεύει να γίνει άσφαιρη, όσο άσφαιρη θα φαντάζει η καταγγελία του ιμπεριαλιστικού πολέμου χωρίς καταγγελία της μιας αντιμαχόμενης πλευράς. Το ότι σε αυτόν τον πόλεμο εμείς πολεμάμε για την ήττα του δικού μας ταξικού εχθρού, το ότι διαπράττουμε εσχάτη προδοσία πολεμώντας τις βασικές στρατηγικές του, δεν σημαίνει ότι θέλουμε τη νίκη των αντίπαλων του. Αυτή η λεπτή διαλεκτική γραμμή, που με μοναδικό τρόπο συμπύκνωσε το διεθνές επαναστατικό κίνημα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, διαχωρίζει σήμερα τους πραγματικούς διεθνιστές αντιιμπεριαλιστές από τους πάσης φύσεως οπορτουνιστές».
267
Απήχηση
27
Αλληλεπιδράσεις
-1,7x χαμηλότερα
Δείκτης διανομής
99
1 κοινοποίηση
Μου αρέσει!
Σχόλιο
Κοινοποίηση
