Η πολύ μεγάλη μαζικότητα της απεργιακής διαδήλωσης στην Αθήνα- θα πρέπει να γυρίσουμε ίσως σε εποχές προ Σύριζα για να εντοπίσουμε παρόμοια- και οι αναλόγου μεγέθους διαδηλώσεις πανελλαδικά, αποτελούν το μείζον πολιτικό γεγονός της χθεσινής ημέρας. Αντίθετα από ότι τα πάσης φύσεως αστικά αφηγήματα προσδοκούσαν, η εργατική τάξη και η νεολαία φώναξαν χθες ένα ηχηρό παρόν, αποδεικνύοντας ότι στο εσωτερικό τους τα ρεύματα της ρήξης και της ανατροπής ολοένα και φουσκώνουν, αναζητώντας νέες και ανώτερου πολιτικού και οργανωτικού επιπέδου συνδέσεις και συνθέσεις για να εκδηλωθούν. Προϊόν όλων των εργατικών, κοινωνικών, νεολαιίστικων και πολιτικών αγώνων της τελευταίας τριετίας, όλων των μοριακών και συλλογικών αντιστάσεων που μπόρεσαν ακόμα και σε πρωτόφαντες συνθήκες να αναμετρηθούν στα ίσια με τις κυβερνητικές πολιτικές και να τις ρηγματώσουν, η χθεσινή διαδήλωση γεμίζει ελπίδα και αισιοδοξία τον κόσμο της εργασίας, τη νεολαία και το κίνημα.Δεν γίνεται να παραγνωριστεί, ωστόσο, ότι ακόμα κι έτσι, τα μεγέθη μας, αριθμητικά, πολιτικά και οργανωτικά είναι ασφαλώς αναντίστοιχα σε σχέση με την ένταση και το χαρακτήρα της επίθεσης που δεχόμαστε. Κι ότι χθες –στην Αθήνα τουλάχιστον- η έκβαση της διαδήλωσης δεν ήταν αυτή που θα έκανε το παραπαίον καθεστώς να υποστεί τη φθορά εκείνη που επιδιώκαμε και επιθυμούσαμε. Έλλειψη εσωτερικού συντονισμού, σύνδεσης, επικοινωνίας αλλά και καθαρού πολιτικού μυαλού στέρησαν από την χθεσινή διαδήλωση τη δυνατότητα να γίνει εκείνη η μαζική δυναμική αιχμή που θα βάθαινε την κρίση του συστήματος, σφραγίζοντας την με τα ταξικά και πολιτικά σημαινόμενα που έχει ανάγκη η εποχή. Με δεδομένο ότι η κρίση του συστήματος, και της κυβέρνησης ειδικότερα, θα βαθύνει ακόμα περισσότερο το αμέσως επόμενο διάστημα, παράλληλα με τις προσπάθειες άλλων πόλων του συστήματος να την εκμεταλλευτούν- όπως ο Σύριζα του οποίου η παρουσία χθες ήταν εξόχως αποκαλυπτική των διαθέσεων του- η άντληση συμπερασμάτων –θετικών και αρνητικών- από τη χθεσινή διαδήλωση είναι αναγκαίος όρος για την πολύ δύσκολη συνέχεια που έχουμε μπροστά μας. Στο βαθμό που μας αναλογεί στεκόμαστε αυτοκριτικά στα λάθη και τις αστοχίες μας, προετοιμαζόμενοι στη βάση αυτή για τις αμέσως επόμενες μάχες.
