Γιατί αυτό ήταν το διακύβευμα -και- αυτής της υπόθεσης. Η αξιοπρέπεια των καταπιεσμένων, των εκμεταλλευόμενων, των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙ, των αόρατων, των κοινωνικά αποκλεισμένων. Όλων αυτών, των οποίων η ζωή μέσα στον καπιταλιστικό κόσμο αξίζει λίγα ευρώ και για αυτό ακριβώς όταν την δολοφονούν, τη βιάζουν, την εκπορνεύουν και τη συντρίβουν οι πάσης φύσεως ιδιοκτήτες αυτού του κόσμου το τίμημα που απαιτούν να καταβάλλουν -και τελικά καταβάλλουν- είναι –σχεδόν- μηδενικό. Αν η χθεσινή απόφαση του δικαστηρίου είναι μια ακόμα ηχηρή απόδειξη του πατριαρχικού, ταξικού, αντικοινωνικού χαρακτήρα της αστικής δικαιοσύνης, άλλο τόσο η πολύμορφη αλληλεγγύη όλων αυτών των ημερών, στους δρόμους και τα δικαστήρια, είναι η επιβεβαίωση ότι η αλληλεγγύη ανοίγει δρόμους απελευθέρωσης, ότι η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Και ότι σε κάθε περίπτωση χωρίς αυτήν, ούτε ακόμα κι αυτές οι δικαστικές αποφάσεις δεν θα υπήρχαν, οι δε επιζώσες θα ζούσαν όπως ουσιαστικά ζητούσε ο εισαγγελέας και οι άθλιοι συνήγοροι υπεράσπισης διαπομπευμένες και στο περιθώριο.
