Μας είναι ιδιαίτερα άχαρο και έξω από τις συλλογικές προτεραιότητες μας να απαντάμε σε προσωπικές επιθέσεις χωρίς πολιτικό περιεχόμενο και ειδικά σε ομάδες οι οποίες όχι απλά δεν έχουν οποιαδήποτε ουσιαστική σχέση με το ανταγωνιστικό κίνημα αλλά στέκονται και υπονομευτικά/εχθρικά απέναντι του φτάνοντας στο σημείο να συνεργάζονται με αστυνομικούς, να παρευρίσκονται σε κοινά συλλαλητήρια με φασίστες και να μιλάνε από την ίδια μικροφωνική σε συγκεντρώσεις μαζί τους.
Σε πρόσφατη ανακοίνωση της λοιπόν η contradystopia με τον πομπώδη τίτλο «κλείστε το» όχι απλά παραδέχεται ορισμένα από τα παραπάνω: «Μπορεί ο Ιάσων Μπαγκέρης να εμφανίστηκε σε τηλεμαραθώνιο μπάτσου, αλλά εσείς 3 χρόνια τώρα μας κάνατε ΟΙ ΙΔΙΟΙ τους μπάτσους του Μητσοτάκη», αλλά επιχειρεί με υπεκφυγές και συκοφαντίες να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση από το πραγματικό διακύβευμα της κριτικής, διαστρεβλώνοντας τις θέσεις όσων αγωνίστηκαν την περίοδο της πανδημίας αποδίδοντας χαρακτηρισμούς όπως: «μεταμοντέρνοι χίπστερς της υποχρεωτικότητας», «ανθρώπους που έκαναν πλάτες στα πρόστιμα που μοίραζε το Κράτος», «ψεκασμένους φανατικούς των εμβολίων του αναρχικού χώρου», «τσιράκια του Κράτους».
Ταυτόχρονα, μέλος της contradystopia (ο οποίος απ’ ότι καταλαβαίνουμε από το γενικότερο ύφος και τον τρόπο γραφής του είναι ο συντάκτης του εν λόγω κειμένου) απειλεί ευθέως σε προσωπικό μήνυμα τη σωματική ακεραιότητα του συντρόφου: «συνέχισε έτσι και θα βρεθείς σε χαντάκι. Μάλλον χρειάζεται μια επίσκεψη στο μπουρδελάκι σας. Ξέρεις, βενζίνη και μπουκάλι. Για μαζευτείτε μην αλλάξω λέβελ».
Στην παραληρηματική του ανακοίνωση ο συγγραφέας με ύφος ενίοτε τραμπούκου ενίοτε ανήξερου και εξαπατημένου θύματος της αστυνομίας και της άκρας δεξιάς «Ο Ιάσων Μπαγκέρης νόμιζε ότι συμμετέχει σε τηλεμαραθώνιο στήριξης των υγειονομικών σε αναστολή. Όπως το νόμιζε κι ο Μάνος Cizek, αριστερός ακτιβιστής που επίσης συμμετείχε. Θα έπρεπε να ψάξει να ελέγξει τους διοργανωτές; Ναι θα έπρεπε. Αλλά δεν το έκανε διότι διακαής του πόθος ήταν η στήριξη των υγειονομικών.», προσδίδει στον σύντροφο μας προσβλητικούς χαρακτηρισμούς και του αποδίδει πολιτικές θέσεις που η συλλογικότητα μας (και ο ίδιος σαν μέλος της παρότι εκείνο το διάστημα βρισκόταν έγκλειστος) ουδέποτε έχει εκφράσει. Παρακάτω παραθέτουμε ενδεικτικά και συνοπτικά ορισμένες από τις θέσεις που η Ταξική Αντεπίθεση εξέφρασε κατά την διάρκεια της πανδημίας για το greenpass, το λοκνταουν, τις απολύσεις υγειονομικών, την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού κτλ
Σε κείμενό μας με τίτλο “Η πανδημία ως σύμπτωμα της κατάστασης έκτακτης ανάγκης του συστήματος” που δημοσιεύθηκε στις 21 Μαρτίου του 2020, στην περίοδο του πρώτου λοκντάουν, γράφαμε:
«Η κρίση μας βρίσκει για άλλη μια φορά απροετοίμαστους. Και ακόμα χειρότερα, μαςβρίσκει σε ένα καθεστώς απαγόρευσης της δημόσιας συνεύρεσης και παρουσίας μας στους δρόμους. Γι’ αυτό και η αποχή από το δημόσιο πεδίο και την μαζική-συλλογική καταγραφή της αντίστασης σε όσα συμβαίνουν γύρω μας, παραχωρούν πολύτιμο χώρο και χρόνο στον εχθρό. Ο χρόνος και το έδαφος που χάνεται αυτή τη στιγμή είναι αναντικατάστατος και ίσως με το πέρας της πανδημίας να είναι πολύ αργά για να καλυφθούν τα κενά που ήδη αφήνονται. Η ραγδαία ταχύτητα των εξελίξεων και η απουσία συλλογικής επεξεργασίας θέσεων και δράσεων κοινωνικής παρέμβασης, ίσως οδηγήσουν σε μια γενικευμένη κινηματική παραλυσία με καταστροφικές προεκτάσεις. Έστω και τώρα, και με γνώμονα την προστασία της δημόσιας υγείας, οφείλουμε να εξετάσουμε τα περιθώρια της αναγκαίας δημόσιας δράσης μέσα σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης. Ο εχθρός έχει ήδη μεριμνήσει γι’ αυτό. Το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε και εμείς.
Αυτή η μέριμνα του εχθρού, μέσω της στρατιωτικοποίησης της κοινωνικής ζωής που επιβάλλεται με πρόσχημα την πανδημία, αφορά τις προληπτικές μεθόδους αντιεξέγερσης και την οχύρωση του κράτους από μια ενδεχόμενη γενικευμένη κοινωνική έκρηξη που θα επιφέρει η επερχόμενη χρεοκοπία. Η κοινωνική καραντίνα ήρθε για να μείνει, και ήδη επιβάλλεται με τον πανοπτικό έλεγχο των πόλεων, την ενσωμάτωση των κρατικών εντολών μέσω των πρωτοφανέρωτων-δυστοπικών μεθόδων αυτοεπιτήρησης της κοινωνίας και της αδρανοποίησης της κλείνοντας την στα σπίτια, αλλά και την ανάπτυξη στρατιωτικών μονάδων στους δρόμους των Ευρωπαϊκών μητροπόλεων. Αν μέσα σε ένα τέτοιο αποστειρωμένο περιβάλλον κοινωνικού εκφασισμού, η μη τήρηση των υγειονομικών εντολών επιφέρει πρόστιμα και συλλήψεις, τότε η αντίσταση σε όποια της μορφή θα πρέπει να θεωρείται de facto ποινικοποιημένη και επικηρυγμένη».
Λίγες ημέρες μετά σε κείμενό μας με τίτλο “Λίγες ΜΕΘ, πολλά F16”, γράφαμε:
«Αντί των αυτονόητων μέτρων που ζητάνε οι γιατροί και οι νοσηλευτές για την αντιμετώπιση της πανδημίας, η κυβέρνηση της ΝΔ με την συναίνεση του ΣΥΡΙΖΑ και της υπόλοιπης αντιπολίτευσης, παίρνει μέτρα στρατιωτικοποίησης της δημόσιας σφαίρας και απαγόρευσης κυκλοφορίας. Ταυτόχρονα, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο χρησιμοποίησης των Ενόπλων Δυνάμεων στην προσπάθεια τήρησης της απαγόρευσης κυκλοφορίας, λες και δεν επαρκεί η υπερτροφικής ΕΛΑΣ των 70.000 μπάτσων για να ελέγξει την κυκλοφορία στους δρόμους. Είναι προφανές, λοιπόν, πως η απαγόρευση κυκλοφορίας και η στρατιωτικοποίηση δεν είναι μέτρα υγειονομικής πρόληψης, αλλά μέτρα προληπτικής αντιεξέγερσης,καθώς η υγειονομική και οικονομική κρίση βαθαίνει, με ανοιχτό το ενδεχόμενο στο άμεσο μέλλον να υπάρξει και επισιτιστική κρίση. Η πανδημία δεν έρχεται σε ουδέτερο έδαφος. Έρχεται σε μια ιστορική στιγμή που η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται στα πρόθυρα μιας νέας μείζονος κρίσης, με οξυμένους ενδοαστικούς και ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, με την καπιταλιστική ανάπτυξη να είναι αναιμική, εύθραυστη και ανισόμετρη με σημάδια επιβράδυνσης, με ασταθές χρηματοπιστωτικό σύστημα, με τον ενεργειακό και τον εμπορικό πόλεμο ανάμεσα στα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα να εντείνουν την επισφάλεια. Ταυτόχρονα, το παγκόσμιο χρέος (κυρίως των ανεπτυγμένων κρατών) έχει εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη. Στο πρώτο εξάμηνο του 2019 το συνολικό παγκόσμιο χρέος ανήλθε στα 255 τρισ. δολάρια, που αντιστοιχεί στο 320% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Στην Ελλάδα το κρατικό χρέος είναι 354 δις ευρώ (184,28% επί του ΑΕΠ). Ας αναλογιστούμε από τώρα τι πρόκειται να ακολουθήσει μετά το πέρας της πανδημίας, με την καθήλωση της παραγωγής που έχει φέρει. Η οικονομία ήδη νοσούσε και η πανδημία είναι το συγκυριακό σημείο έκρηξης μιας νέας καπιταλιστικής κρίσης
Σε αυτήν την οριακή συνθήκη, λοιπόν, το αστικό κράτος προτιμάει να μεταθέτει την ευθύνη για την εξάπλωση της πανδημίας στους πολίτες και να ποντάρει σε μέτρα προληπτικής αντιεξέγερσης και όχι στην προστασία της δημόσιας υγείας. (…)Εμείς από την πλευρά μας αξιοποιώντας τις μικρές δυνατότητες που έχουμε εξ αιτίας του ασφυκτικού περιβάλλοντος στεκόμαστε στο πλευρό των μαχόμενων εργαζόμενων στη δημόσια υγεία, των χιλιάδων ανθρώπων που βιώνουν την εντατικοποίηση της εργασίας τους, των ανέργων, των εργαζόμενων που απολύθηκαν ή τέθηκαν σε αναγκαστική αργία, των φυλακισμένων που στοιβάζονται στις αποθήκες ψυχών, των προσφύγων και των μεταναστών που αργοπεθαίνουν στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης βιώνοντας ένα καθεστώς ομηρίας αφού τους έχει στερηθεί το δικαίωμα αίτησης ασύλου, τους έχει αφαιρεθεί ο ΑΜΚΑ, η ιατροφαρμακευτική φροντίδα και τα κουτσουρεμένα επιδόματα επιβίωσης, οδηγούμενοι άμεσα στον κοινωνικό καιάδα»
Με γνώμονα αυτές τις θέσεις και χωρίς μεγαλόστομες διακηρύξεις η Ταξική Αντεπίθεση δεν ανέστειλε την πολιτική της δραστηριότητα, κράτησε τον πολιτικό της χώρο ανοιχτό και από τις 23 Μαρτίου του 2020 ξεκίνησε με τις μικρές τις δυνάμεις δημόσια εκστρατεία ενάντια στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης όχι στη βάση της άρνησης της πραγματικότητας (άρνηση της ύπαρξης της πανδημίας) αλλά στη βάση της ταξικής αλληλεγγύης, με παρεμβάσεις σε νοσοκομεία, μαζικές αφισοκολλήσεις σε πολλές γειτονιές της Αθήνας (Μελίσσια, Νέος Κόσμος, Νέα Σμύρνη, Καλλιθέα, Κουκάκι, Εξάρχεια, Πετράλωνα, Κυψέλη, Μαρούσι, Χαλάνδρι, Ταύρος, Γαλάτσι), συμμετοχή στις συγκεντρώσεις υγειονομικών (όπως έγινε στις 7 Απριλίου του 2020), στη συμμετοχή στην συγκέντρωση των ταξικών σωματείων στην εργατική πρωτομαγιά και τη δημιουργία δομής ταξικής αλληλεγγύης που στήριξε πρόσφυγες, μετανάστες, ανέργους, φυλακισμένους.
Με σύνθημά μας «Η αλληλεγγύη δεν θα μπει σε καραντίνα» στηρίξαμε το ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων, τη προσφυγική στεγαστική κατάληψη στη Νοταρά, το Ίδρυμα προστασίας ηλικιωμένων αγωνιστών «Σπίτι του αγωνιστή”, οικογένειες από το camp του Ελαιώνα, άνεργες οικογένειες στο Μενίδι που αντιμετώπιζαν άμεσο πρόβλημα επιβίωσης, «τρόφιμους» σε ιδρύματα που εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους από την κρατική θανατοπολιτική, τις κρατούμενες στην Αμυγδαλέζα, τις κρατούμενες στα κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη (σε συνεργασία με το Σπίτι των Γυναικών, για την Ενδυνάμωση & τη Χειραφέτηση), οικογένειες παλαιστινίων προσφύγων, Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές, μετανάστες που ζούσαν σε ασφυκτικές συνθήκες στο εργοστάσιο του Λαδόπουλου στην Πάτρα, πλημμυροπαθείς στην Καρδίτσα κλπ…
Σε αντίθεση με τη φιλοακροδεξιά γκρούπα contra dystopia που δεν έτυχε να την δούμε στους δρόμους του αγώνα κατά την διάρκεια του λοκνταουν, η συλλογικότητα μας μαζί με άλλες ομάδες, συντρόφους/ισες αγωνιστές και αγωνίστριες συμμετείχε σε κάθε κινητοποίηση που καλέστηκε από κινηματικές δυνάμεις και συμμετείχε σε συνελεύσεις και μετωπικά σχήματα που εκείνη την εποχή έσπασαν στην πράξη τα περιοριστικά μέτρα (Μέτωπο Αντίστασης, Συνέλευση Αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δ.Κουφοντίνα). Αντιμετωπίσαμε ακραία βία και καταστολή στην περίοδο του λοκντάουν μαζί με χιλιάδες (απαγορευμένες διαδηλώσεις της 17ης Νοεμβρίου και της 6ης Δεκέμβρη, κίνημα αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δ.Κουφοντίνα, συγκρουσιακή διαδήλωση Ν. Σμύρνη). Συμμετείχαμε στις απεργιακές κινητοποιήσεις (εργατική διαδήλωση πρωτομαγιάς 2020, απεργία 26ης Νοέμβρη κλπ). Ακόμα και στο μεσοδιάστημα μεταξύ των διαδοχικών λοκντάουν συμμετείχαμε ενεργά σε καθοριστικές στιγμές της ταξικής σύγκρουσης, όπως ήταν η συγκρουσιακή διαδήλωση ενάντια στην απαγόρευση των διαδηλώσεων τον Ιούλιο του 2020.
Καθ όλη την διάρκεια του πολύμηνου εγκλεισμού δεχτήκαμε συνεχείς προσαγωγές, συλλήψεις και ξυλοδαρμούς από τις δυνάμεις καταστολής, μέλη μας υποβλήθηκαν σε φυσικές και ψηφιακές 24ωρες παρακολουθήσεις ενώ ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να μαζέψουμε τα χρήματα για τα δεκάδες πρόστιμα τα οποία τοκίζονται καθημερινά. Καθ όλη την διάρκεια του λοκντάουν ενδυναμώσαμε τα εγχειρήματα κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης μαζεύοντας είδη πρώτης ανάγκης και τρόφιμα για ανθρώπους της τάξης μας, έγκλειστους, μετανάστριες κι ενώ την ίδια στιγμή ο σύντροφος Π. Γεωργιάδης μαζί με συγκρατούμενούς του έδινε μάχες στις ελληνικές φυλακές ενάντια στην κατασταλτική διαχείριση της πανδημίας και για πρόσβαση των φυλακισμένων σε πραγματικά μέτρα υγειονομικής προστασίας που επιδεικτικά η κυβέρνηση τα στερούσε εφαρμόζοντας την θανατοπολιτική της (ενδεικτικά, μπορούμε να αναφέρουμε τη στάση στη Λάρισα τον Δεκέμβριο του 2020, με την οποία οι κρατούμενοι απέτρεψαν τον 24ωρο εγκλεισμό τους στους θαλάμους, σε ασφυκτικές συνθήκες).
Ενδεικτικό της κρατική βαρβαρότητας που αντιμετωπίσαμε την περίοδο εκείνη ήταν όσα συνέβησαν την 6 Δεκεμβρίου 2020, όταν οι μπάτσοι εγκλώβισαν μέλη της Ταξικής Αντεπίθεσηςκαι συντρόφους/ισες στην οδό Αραχώβης 42 (που στέγαζε τον πολιτικό χώρο της ΤΑ):
«Το έγκλημα μας; Επιχειρήσαμε να αποδώσουμε φόρο τιμής στο μνημείο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στην συμβολή των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου. Από την πρώτη κιόλας στιγμή οι σύγχρονοι μπουραντάδες της ομάδας ΔΕΛΤΑ απέκλεισαν τα γραφεία. Λόγω του αποκλεισμού ανεβήκαμε στην ταράτσα και φωνάξαμε συνθήματα για τον Αλ. Γρηγορόπουλο. Οι ομάδες ΔΕΛΤΑ έφτασαν μέχρι και στο σημείο να εισβάλουν μέσα στον πολιτικό χώρο, από διπλανή πολυκατοικία, απειλώντας και προσβάλλοντας συντρόφους. Σαν να μην έφτανε αυτό ο ασφυκτικός εγκλωβισμός, χωρίς πρόσβαση σε νερό και φαγητό, γινόταν πιο έντονος. Κάποιοι σύντροφοι δοκίμασαν την τύχη τους ανεβαίνοντας σε παρακείμενο τοίχο, προκείμενου να μπορέσουν με έναν τρόπο να απεγκλωβιστούν. Τότε, οι ομάδες ΔΕΛΤΑ εισέβαλλαν στο διπλανό πάρκινγκ που συνορεύει με τον πολιτικό χώρο και επιχείρησαν να πετάξουν από ύψος δύο συντρόφους με προφανή σκοπό να τους προκαλέσουν θανάσιμη βλάβη. Αυτή είναι η τακτική της αστυνομίας και σε όποιον αρέσει. ΜΑΤαδες να βεβηλώνουν το μνημείο του Αλέξη, διαλύοντας συγκεντρώσεις, κυνηγώντας και ξυλοκοπώντας κόσμο, ο οποίος ήθελε να τιμήσει την μνήμη του. Αυτοί είναι οι φασίστες δολοφόνοι της κυβέρνησης».
Εάν θεωρεί η c.d ότι η συλλογικότητα μας σε όλα τα παραπάνω συνεργάστηκε με το Κράτος ή έκανε πλάτες στην Κυβέρνηση όπως την κατηγορεί καλό θα είναι να προσκομίσει στοιχεία ή αποδείξεις αλλιώς η ιστορία θα τους κατατάξει εκτός από συνεργάτες της αστυνομίας και της άκρας δεξιάς και σε συκοφάντες.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε τον κατάλογο με τις συλλογικές στιγμές αντίστασης την περίοδο της πανδημίας όπως οι συλλήψεις μελών από την συλλογικότητα μας σε παρέμβαση της συνέλευσης αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές στο πολιτικό γραφείο της γ.γ. «αντί»εγκληματικής Πολιτικής Σ. Νικολάου ή οι δεκάδες παρεμβάσεις σε νοσοκομεία και η έμπρακτη στήριξη των αγώνων των υγειονομικών για ενίσχυση του ΕΣΥ. Ενδεικτικά μπορούμε να αναφέρουμε τη συμμετοχή μας στην κατάληψη του υπουργείου υγείας στις 18 Φεβρουαρίου 2021 όταν 60 συντρόφισσες και σύντροφοι που συμμετείχαν στη συνέλευση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δ.Κουφοντίνα οργάνωσαν την συγκεκριμένη παρέμβαση και συνελήφθησαν από τις δυνάμεις καταστολής.
Όπως έγραφαν στο κείμενο της παρέμβασης:
«ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
Η διαχείριση της πανδημίας είναι κρατικό έγκλημα
Εδώ και ένα χρόνο η διαχείριση της πανδημίας του covid19 αφορά στην υποταγή των φτωχών, των αδύναμων, των καταπιεσμένων. Η άρνηση της κυβέρνησης να ενισχύσει όσο χρειάζεται το ΕΣΥ και η επιλογή να τρομοκρατεί μία ολόκληρη κοινωνία, να την υποβάλλει σε εξευτελιστικούς ελέγχους και χουντικής προέλευσης περιορισμούς, να κόβει πρόστιμα εξοντώνοντας τους φτωχούς είναι ένα κρατικό έγκλημα. Είναι πασιφανές, ότι αφορά μόνο όσους δεν έχουν να πληρώσουν. Η κοινωνική καραντίνα ήρθε για να μείνει και ήδη επιβάλλεται με τον πανοπτικό έλεγχο των πόλεων, την αφομοίωση των κρατικών εντολών μέσω των δυστοπικών μεθόδων επιτήρησης της κοινωνίας και της αδρανοποίησης της κλεινοντας τη στα σπίτια με αποκορύφωμα την εμπλοκή του στρατού για τον έλεγχο εργατοπόλεων της Δυτικής Αττικής. Όσοι δεν έχουν ιδιωτική ασφάλεια και φυσικά δε μπορούν να καλύψουν τα βασικά τους έξοδα, αν είναι ασφαλισμένοι επιβιώνουν με τα πετσοκομμένα επιδόματα της κυβέρνησης. Οι χιλιάδες νεκροί της πανδημίας είναι θύματα της ταξικής πολιτικής του θανάτου, που εγκαταλείπει στη μοίρα τους όσους συνωστίζονται στα λεωφορεία και το μετρό, στα εργοστάσια, στις πυκνοκατοικημένες γειτονιές, στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, στα γηροκομεία, στα ψυχιατρεία.
Η κατασταλτική διαχείριση μίας υγειονομικής κρίσης στοχεύει στη φίμωση όλων των φωνών αντίστασης προκειμένου να αποδεχτούμε τους νέους όρους σκλαβιάς. Το κράτος σε ένα παροξυσμό προσλήψεων μπάτσων παντός καιρού, μπάτσων για την παιδεία αντί για καθηγητές και μπάτσων για την υγεία αντί για ιατρικό προσωπικό, έχει δημιουργήσει το πιο ιδανικό έδαφος για την εφαρμογή μίας ακόμα πιο ακραίας πολιτικής νεοφιλελεύθερων μέτρων σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα περνώντας το ένα νομοσχέδιο μετά το άλλο και χτυπώντας ανελέητα κάθε μορφή διαμαρτυρίας. Η στρατιωτικοποίηση της κοινωνικής ζωής που επιβάλλεται με πρόσχημα την πανδημία, αφορά τις προληπτικές μεθόδους αντι-εξέγερσης και την οχύρωση του κράτους από μια ενδεχόμενη κοινωνική έκρηξη, που θα επιφέρει η επερχόμενη χρεοκοπία».
Όμως η συζήτηση δεν πρέπει να μετατοπιστεί από το πραγματικό της επίδικο που φυσικά δεν είναι, όπως και ποτέ δεν ήταν, η επίδειξη κάποιου αγωνιστόμετρου αλλά η ρήξη και η αποστασιοποίηση από φορείς και άτομα που συμμετέχουν σε μετωπικά σχήματα συνεργασίας με άτομα του ευρύτερου ακροδεξιού και εθνικιστικού χώρου (όπως η contradystopia και η «διεπιστημονική ένωση για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της βιοηθικής») και η σαφής οριοθέτηση από την altright(άραγε υπάρχει και άλλη) εκδοχή της άρνησης της πανδημίας. Και στο πλαίσιο αυτό πρέπει, φυσικά, να αναλάβουν τις πολιτικές τους ευθύνες όσοι άπλωσαν προστατευτικό δίχτυ ασφαλείας σ΄ αυτές τις τερατογεννέσεις, υπερασπιζόμενοι με μένος τους συνοδοιπόρους ακροδεξιών.
Ανακεφαλαιώνοντας, λοιπόν, η Ταξική Αντεπίθεση ΠΟΤΕ δεν στήριξε τις κρατικές απαγορεύσεις και τα λοκντάουν όπως μας κατηγορούν οι διάφοροι γκαιμπελίσκοι. Η θέση μας απέναντι σ’ αυτά τα μέτρα ήταν σαφέστατη:
«Σημείο αναφοράς σε αυτή την “μετα-εμβολιαστική εποχή ατομικής ευθύνης” αποτελεί η στρατηγική μετατόπιση των υγειονομικών πρωτοκόλλων προς τα μέσα κοινωνικής (αλληλο)επιτήρησης και ελέγχου (greenpass). Αυτή η πρακτική σύμφυσης των υγειονομικών και των ελεγκτικών πρωτοκόλλων (ανάμεσα σε πολλά ακόμα) αποτελεί και προέκταση της “ατομικής ευθύνης” στην καθολικά κοινωνική της μορφή, μιας και το κράτος από εδώ και στο εξής απεκδύεται κάθε (υγειονομικής) ευθύνης μετατοπίζοντας το κέντρο της διαχείρισης από την (όποια) πρόληψη/πρόνοια/ περίθαλψη στην άνευ όρων «ανοσία της αγέλης» με βασικό μηχανισμό την νόσηση από τον ιό. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η νέα φάση διαχείρισης μετακυλύει την ευθύνη οριζόντια προς την κοινωνία, και συγκεκριμένα, είτε στους ανεμβολίαστους που θα υπόκεινται σε κυρώσεις/ περιορισμούς είτε στους εμβολιασμένους που όχι μόνο θα πρέπει να συνωστίζονται (αρά και να νοσούν) σε συνθήκες γενικευμένης διασποράς (εργασία, εκπαίδευση) αλλά και να αλληλοεπιτηρούνται στις κοινωνικές τους δραστηριότητες (ψυχαγωγία, κατανάλωση).
Μακριά από εσχατολογικές/ανορθολογικές κραυγές τοποθετούμε το ζήτημα των greenpass, αρχικά, ως τεχνοκρατική διέξοδο του κεφαλαίου από τα lockdown για την επίτευξη του πλήρους ανοίγματος της οικονομίας ως κύριο στόχο, με επικοινωνιακού τύπου προφάσεις/τεχνάσματα υγειονομικής προστασίας. Όμως, οι επιπτώσεις μιας τέτοιας διαδικασίας επιτήρησης/ελέγχου, ακριβώς επειδή δεν συμβαίνουν σε ιστορικό/ κοινωνικό/πολιτικό κενό, μόνο ουδέτερες δεν μπορούν να είναι. Η εξαρχής κατασταλτική διαχείριση της πανδημίας (αθρόες προσλήψεις μπάτσων, δεκάδες εκατομμύρια για τον εξοπλισμό τους, καταστολή των διαδηλώσεων, απειλές, απαγορεύσεις κυκλοφορίας σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα και τόπους, πρόστιμα, διάλυση συναντήσεων νέων σε πλατείες, στιγματισμός των “ανεύθυνων” και εσχάτως τα greenpass) αποτέλεσε μια ξεκάθαρη πολιτική επιλογή μετατροπής ενός υγειονομικού ζητήματος σε κατασταλτικό. Η καταστολή ήταν αυτή που αποτέλεσε το μοναδικό πολιτικό κεφάλαιο που θα μπορούσε να επενδύσει η κυβέρνηση, τόσο απέναντι στην οποιαδήποτε διεκδίκηση ενίσχυσης της δημόσιας υγείας όσο και μπροστά στο ενδεχόμενο ξεσπάσματος μιας κοινωνικής έκρηξης/εξέγερσης λόγω των επιπτώσεων της ταυτόχρονης υγειονομικής και οικονομικής κρίσης που δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα μέσα στη κοινωνία. Με αφετηριακό σημείο λοιπόν τα lockdown, η εφαρμογή των οποίων είχε ως στόχο τη (σχετική) συγκράτηση των κρουσμάτων/νοσηλειών ώστε να αποφευχθεί μια δαπανηρή για το κράτος άμεση χρηματοδότηση/ενίσχυση των δημόσιων νοσοκομείων, η λογική της ατομικής ευθύνηςπου τα ακολούθησε έθετε ως στόχο τον ιδεολογικό παροπλισμό και την (αυτο)ενοχοποίηση της κοινωνίας για τη νόσηση, τη διασπορά του ιού και την υπερ-πληρότητα στα δημόσια νοσοκομεία. Προέκταση αυτής της νεοφιλελεύθερής-κανιβαλιστικής στρατηγικής αποτελούν και τα greenpass, τα οποία πριν από τον κοινωνικό (αυτό)έλεγχο, λειτουργούν ως επιτομή της εμπέδωσης της κοινωνικής υπαιτιότητας για την εξάπλωση της πανδημίας».
Αντίθετα με όσα γράφουν οι γκαιμπελίσκοι, η Ταξική Αντεπίθεση δεν υπήρξε ομάδα «μενουμεσπιτάκηδων» ή «θα λογαριαστούμε αύριο», αλλά ήταν πάντα στο δρόμο, σπάζοντας στην πράξη τις κρατικές απαγορεύσεις χωρίς παχιά λόγια και μεγαλοστομίες, αντιμετωπίζοντας στο πετσί της την κρατική καταστολή με συνεχείς συλλήψεις, τραμπουκισμούς, ξυλοδαρμούς, παρακολουθήσεις με μικροκάμερες και συσκευές γεωεντοπισμού.
Επίσης, η Ταξική Αντεπίθεση δεν μίλησε ΠΟΤΕ μειωτικά και απαξιωτικά για ανθρώπους που για δικούς τους λόγους δεν έκαναν το εμβόλιο(άλλωστε μιλούσαμε για «εγχώρια αντιμετώπιση του εμβολίου ως πανάκεια και για επικοινωνιακή του διαχείριση ως το μοναδικό “απελευθερωτικό όπλο” απέναντι στον ιό»). Αντιθέτως, καυτηρίασε συγκεκριμένα και με στοιχεία που δεν αμφισβητούνται τη δημιουργία ενός θολού «αντιεμβολιαστικού κινήματος» στο οποίο συνυπάρχουν αρμονικά αριστεροί εθνικιστές, μακεδονομάχοι, new age πνευματιστές, ακροδεξιοί ειδικοί φρουροί, υπερορθόδοξοι χριστιανοταλιμπάν και φασίστες κάθε είδους. Για εμάς ο εμβολιασμός δεν είναι κάποιο μεταφυσικό φετίχ, αλλά κοινωνικό δικαίωμα και διεκδικούμε σταθερά καθολική πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη, φάρμακα και εμβόλια χωρίς ταξικούς, εθνικούς ή φυλετικούς φραγμούς, ενάντια στην εμπορευματοποίηση της υγείας και το πραγματικό υγειονομικό απαρτχάιντ που βιώνουν οι φτωχοί και οι αποκλεισμένοι του κόσμου αυτού. Παλεύουμε ώστε ο πλούτος γνώσεων που μας έχει προσφέρει η επιστημονική έρευνα να μην είναι ιδιοκτησία και προνόμιο μιας χούφτας πλουτοκρατών, αλλά να μπει στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, χτίζοντας μια κοινωνία που δε θα βασίζεται στην καπιταλιστική κερδοφορία αλλά στην κάλυψη των πραγματικών κοινωνικών αναγκών. Ακριβώς με το σκεπτικό αυτό οργανώσαμε μαζί με άλλες συλλογικότητες του κινήματος τη διαδήλωση στις 5/2 2022, η οποία συγκρούστηκε με τα ΜΑΤ στα Προπύλαια.
Όπως έγραφε σε κείμενό του με τίτλο “Να μη συνηθίσουμε το θάνατο, να μη συνηθίσουμε την καταστολή” από τη φυλακή Λάρισας ο σύντροφός μας:
«Οι λέξεις έχουν κι αυτές αφεντικά. Αυτός που έχει την εξουσία δεν επιβάλλει μόνο τη θρησκεία του, όπως λέγανε κάποτε, αλλά πλέον επιβάλλει και την ερμηνεία των λέξεων. Ας πάρουμε για παράδειγμα μια από τις πιο ταλαιπωρημένες και χιλιοφορεμένες λέξεις, τη λέξη ελευθερία. “Επιχείρηση ελευθερία” ονομάζει η κυβέρνηση την εμβολιαστική της πολιτική, η οποία από την αρχή διολίσθησε στον αυταρχικό κατήφορο του μαστίγιου και του καρότου – όπως η ίδια ομολόγησε μέσω πολλών εκπροσώπων της. Την “ελευθερία” επικαλείται και ο εσμός των ακροδεξιών και υπερορθόδοξων συνωμοσιολογιών που χρησιμοποιεί το αντιεμβολιαστικό κίνημα και τον ανορθολογικό/μεταφυσικό αντιεπιστημονισμό ως δεξαμενή άντλησης οπαδών και επανασυσπείρωσης ενός “αντισυστημικού” πολιτικού χώρου στα δεξιά της δεξιάς – κρατώντας πάντοτε ανοιχτές τις αγκάλες του στα ναζιστικά τάγματα εφόδου.
Κάπως έτσι διαμορφώνεται ένα πλαίσιο συζήτησης που ευνοεί τόσο το κράτος, όσο και τον ακροδεξιό τυχοδιωκτισμό και τις ουρές του. Το κράτος εμφανίζεται ως θεματοφύλακας της επιστήμης και του ορθολογισμού, ενώ η ακροδεξιά ως φορέας “αντίστασης” στην κυβερνητική πολιτική. Ο δημόσιος διάλογος λοιπόν διαμορφώνεται με τέτοιο τρόπο ώστε το δίπολο κυβέρνησης από τη μία και ανορθολογιστών από την άλλη συσκοτίζει τις συνθήκες του ταξικού σφαγείου που επικρατούν. Οι δύο αυτές πλευρές -φαινομενικά μόνο αντίπαλες- μετατοπίζουν το διάλογο στο δικό τους έδαφος και παρουσιάζουν ως κυρίαρχο ζήτημα ένα ιδιόμορφο ντέρμπι εμβολιαστών – αντιεμβολιαστών».
Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών
