8 Μάρτη, μέρα Εξέγερσης για την γυναικεία και την ταξική απελευθέρωση
Καλέσματα: Τετάρτη 8 Μάρτη – 12:00 Χαυτεία (Αιόλου και Σταδίου) – 18:30 Σύνταγμα.
Δύο αιώνες περίπου μετά από τους μεγάλους ταξικούς αγώνες των γυναικών κλωστοϋφαντουργών στις 8 Μαρτίου του 1857 στη Νέα Υόρκη, μια από τις πρώτες ιστορικά καταγεγραμμένες απεργίες γυναικών που γνώρισε άγρια καταστολή, βρισκόμαστε σε μια ιστορική συγκυρία βαθιάς και -όπως όλα δείχνουν- αξεπέραστης συστημικής κρίσης. Η ακρίβεια σαρώνει, ο φασισμός επιχειρεί να σηκώσει ξανά κεφάλι και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος μαίνεται. Η γενικευμένη αυτή κρίση αντανακλάται άμεσα στο ζήτημα της έμφυλης καταπίεσης. Στο πεδίο της εργασιακής εκμετάλλευσης, συνεχίζουμε ως γυναίκες να δεχόμαστε κατάφωρη επίθεση, είτε μιλάμε για άμεση μείωση μισθού, είτε για έμμεση, μέσω των αλλεπάλληλων κυμάτων ανατιμήσεων και ακρίβειας βασικών αγαθών, είτε για τη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας. Τα πολλαπλά βάρη λόγω της «άμισθης» εργασίας στο σπίτι, η επισφάλεια, η «μαύρη» εργασία, οι απολύσεις εγκύων, η ανεργία, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις, όλα τα παραπάνω συνθέτουν τη ζοφερή πραγματικότητα για τις γυναίκες εργαζόμενες, ακόμα περισσότερο για το πλέον υποτιμημένο τμήμα της εργατικής τάξης, τις μετανάστριες. Πιο ειδικά, η ταξική αναδιάρθρωση που επέβαλε η πανδημία, συντελείται -όπως πάντα άλλωστε- με όρο την υποτίμηση της γυναικείας εργασίας, με το νόμο Χατζηδάκη να αποτελεί το εγχώριο παράδειγμα, που νομιμοποιεί τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, τις απλήρωτες υπερωρίες και την επίθεση σε εργασιακά μας κεκτημένα, τις απεργίες και το 8ωρο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ακραίας ταξικής βίας από την πρόσφατη επικαιρότητα, μεταξύ πόσων άλλων, υπήρξε ο θάνατος Ρομά εργάτριας στην καθαριότητα στο Δήμο Ξυλοκάστρου, η οποία δούλευε «μαύρα» σε δημόσιο φορέα και έχασε τη ζωή της όταν αυτοκίνητο έπεσε πάνω στο απορριμματοφόρο, αλλά και η απόλυση καρκινοπαθούς εργαζόμενης στην αλυσίδα σουπερμάρκετ ΑΒ με την πρόφαση «ότι δεν τηρούσε τις διαδικασίες».
Ταυτόχρονα η πατριαρχική βία εντείνεται, από τις γυναικοκτονίες, τους βιασμούς, τα κυκλώματα trafficking, μέχρι τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις στους χώρους εργασίας. Μόνο μέσα στο 2022 γνωστοποιήθηκαν στη χώρα μας 17 γυναικοκτονίες, διαπραγμένες κατά βάση πίσω από κλειστές πόρτες από συζύγους, με την Ελλάδα να καταλαμβάνει την «πρωτιά» μεταξύ των χωρών της ΕΕ. Το σύμπλεγμα εξουσίας -αστυνομία, δικαστικές αρχές- μαζί με τα ΜΜΕ διαιωνίζει μέσα από τους μηχανισμούς του την έμφυλη βία. Μια σειρά υποθέσεων τα τελευταία χρόνια το καταδεικνύουν περίτρανα, όπως το ξέπλυμα των βιαστών Λιγνάδη-Φιλιππίδη, η οριστική απαλλαγή των γόνων μεγαλοαστικών οικογενειών- βιαστών της Γεωργίας Μπίκα στη Θεσσαλονίκη,η αθώωση πρακτικά των μπάτσων- βιαστών της δεκαεννιάχρονης στο Α.Τ. Ομονοίας. Αυτές και άλλες πόσες υποθέσεις, αποτυπώνουν ξεκάθαρα τον ρόλο της αστυνομίας και των δικαστικών αρχών, ως μηχανισμών συγκάλυψης της έμφυλης βίας σε συνεργασία με τα κυρίαρχα μίντια, που καθημερινά προάγουν ποικιλοτρόπως τον σεξισμό. Της αστυνομίας επιπλέον ως κατεξοχήν φορέα έμφυλης βίας που χτυπά με γκλοπς αγωνιζόμενες γυναίκες στις διαδηλώσεις, εξευτελίζει και κακοποιεί κρατούμενες στις φυλακές, τα camps και την Αμυγδαλέζα, που αδιαφορεί προκλητικά στις κλήσεις κακοποιημένων γυναικών, πολλές εκ των οποίων τελικά καταλήγουν δολοφονημένες. Το trafficking αποτελεί μια χαρακτηριστική έκφραση της ακραίας πατριαρχικής βίας στον καπιταλισμό και την «ελεύθερη αγορά», όπως έδειξαν οι δύο πρόσφατες υποθέσεις της Ηλιούπολης και του Κολωνού. Με την άμεση εμπλοκή μπάτσων, πολιτικών, δημοσιογράφων και εκκλησιαστικών παραγόντων, οι υποθέσεις αυτές ανέδειξαν επιπλέον το χαρακτήρα της τάξης που κυβερνά τη χώρα και του πολιτικού της προσωπικού : ως της κατ’ εξοχήν ιστορικά πολιτικής δύναμης των ταγματασφαλιτών, των μαυραγοριτών, των βασανιστών και των βιαστών, ως της δύναμης που εκφράζει και πριμοδοτεί σήμερα στο απόλυτο την ελληνική εκδοχή της πατριαρχίας, του δόγματος όπως προαναφέραμε Πατρίς- Θρησκεία –Οικογένεια, που εξασφάλιζε διαχρονικά στους πιστούς του, τους πάσης φύσεως ευυπόληπτους του εθνικού κορμού, τη δυνατότητα και την ασυλία να βιάζουν, να εκπορνεύουν και να κακοποιούν.
Ωστόσο, η γενικευμένη κρίση του συστήματος που βιώνουμε σήμερα ως γυναίκες σε πολλαπλά επίπεδα, δεν εντείνει μόνο τις καταπιέσεις, αλλά -υπό προϋποθέσεις- οξύνει τις αντιστάσεις μας, ανοίγοντας εξεγερτικές προοπτικές. Πόσο μάλλον τη στιγμή που μιλάμε, όπου το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη διευρύνει ταχύτατα το υπάρχον κοινωνικό ρήγμα, απελευθερώνοντας πολλαπλές κοινωνικές και ταξικές δυναμικές, δυναμικές που γειώνουν στον παρόντα ιστορικό χώρο και χρόνο το πρόταγμα της ταξικής εξέγερσης ως ζωτικό πολιτικό επίδικό, ως μοναδικό όρο αναμέτρησης με τις καπιταλιστικές στρατηγικές σε όλα τα πεδία.
Ο αγώνας μας λοιπόν δεν μπορεί παρά να διεξάγεται σε πολλαπλά επίπεδα, να είναι συλλογικός και με τη δυναμική και τις αιχμές που αναλογούν σε όσα βιώνουμε : μέσα από τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, ενάντια στην ακρίβεια, τις εξώσεις, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τον μιλιταρισμό, το καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη. Στους χώρους εργασίας μας, μέσα από τη σωματειακή οργάνωση, την εργατική αλληλεγγύη, τη διεκδίκηση αξιοπρεπών όρων εργασίας για όλες. Στο δρόμο, στη δουλειά και παντού στο κοινωνικό πεδίο ενάντια στο σεξισμό, την έμφυλη βία και την πατριαρχία. Μέσα από την έμπρακτη γυναικεία αλληλεγγύη και στήριξη.
Να χτίσουμε δίκτυα γυναικείας αλληλεγγύης και δράσης
Να οργανώσουμε την ταξική- φεμινιστική αντεπίθεση
ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ, απέναντι στα αφεντικά και την έμφυλη βία
ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ στις απεργιακές συγκεντρώσεις και τις πορείες, ΤΕΤΑΡΤΗ 8 ΜΑΡΤΗ
12:00 Χαυτεία (Αιόλου και Σταδίου) | 18:30 Σύνταγμα.
ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΌ ΕΓΚΛΗΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα αναρχικών και κομμουνιστ(ρι)ών)
