Σε φάση ραγδαίας κλιμάκωσης εισέρχεται ο πόλεμος στην Ουκρανία τις τελευταίες εβδομάδες. Άλλωστε όλη η προηγούμενη περίοδος, με σφοδρές συγκρούσεις στο Ντονμπάς με χιλιάδες νεκρούς εκατέρωθεν, με μαζικές πυραυλικές επιθέσεις από πλευράς Ρωσίας σε όλη την Ουκρανία, αλλά και εξελιγμένες επιχειρησιακά και πολιτικά κινήσεις από πλευράς Ουκρανίας (επιθέσεις με drones στο Κρεμλίνο και κατοικημένες περιοχές εντός της Ρωσίας), και παράλληλα με μαζική αποστολή αναβαθμισμένου πολεμικού υλικού από το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία (από Leopard και βαρύ πυροβολικό μέχρι υποσχέσεις για F16) και με εμβάθυνση της στρατιωτικής και οικονομικής συνεργασίας μεταξύ Ρωσίας και Κίνας, αυτήν ακριβώς την κλιμάκωση δρομολογούσε.
Καμιά από τις δυο αντίπαλες δυνάμεις δεν είναι δυνατόν να σταματήσει να πολεμά πριν καταγάγει μια αποφασιστική νίκη στο πεδίο της μάχης, και αυτό με βάση τα πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά δεδομένα, με τα δεδομένα δηλαδή εκείνα που ορίζουν τη ροή του πολέμου στην Ουκρανία, μοιάζει πολύ δύσκολο να συμβεί. Το καθεστώς Ζελένσκι και το ΝΑΤΟ δεν μπορούν να σταματήσουν αν δεν αντεπιτεθούν προκειμένου να επιτύχουν την εκδίωξη του ρωσικού στρατού από τα εδάφη που αυτός έχει καταλάβει∙ οτιδήποτε λιγότερο θα συνιστούσε βαριά ήττα τους με δυσμενέστατες συνέπειες για το μέλλον τους. Πράγμα ωστόσο που απαιτεί- με δεδομένο ότι τα εδάφη αυτά αποτελούν επικράτεια της Ρωσίας ύστερα από την προσάρτηση τους από την τελευταία – ολοκληρωτικό πόλεμο, εξέλιξη με εντελώς απροσδιόριστα αποτελέσματα, η οποία είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν το ΝΑΤΟ μπορεί να τη σηκώσει.
Από την άλλη η Ρωσία δεν μπορεί πρακτικά να σταματήσει τον πόλεμο πριν εκδιώξει τον ουκρανικό στρατό από τα εδάφη που έχει προσαρτήσει. Αν δεν το πετύχει θα πρόκειται για βαριά ήττα της, που θα απειλήσει σοβαρά την εσωτερική της συνοχή και τη θέση του παγκόσμιου πρωταγωνιστή που θέλει να εδραιώσει. Για να το καταφέρει ωστόσο θα πρέπει να αυξήσει θεαματικά τη στρατιωτική της επίδοση, εισερχόμενη σε τροχιά αντιπαράθεσης πολύ υψηλοτέρων απαιτήσεων σε κόστος αίματος και επίπεδο διεθνών και εσωτερικών επιπλοκών, κάτι αντίστοιχα πολύ αμφίβολο αν μπορεί να υλοποιήσει.
Σε αυτήν την τρομακτικά οριακή ισορροπία, γεγονότα όπως η καταστροφή του φράγματος στον Δνείπερο, μια γιγαντιαία οικολογική, οικονομική και ανθρώπινη καταστροφή είναι πλήρως ενταγμένα σε αυτήν την πορεία χωρίς επιστροφή που έχει πάρει ο πόλεμος. Το ποια δύναμη κρύβεται πίσω από αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας είναι ασφαλώς πολύ δύσκολο –ακόμα- να προσδιοριστεί. Η Ουκρανία, οι δυτικές κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ τους σπεύδουν να δείξουν τη Ρωσία, όπως έκαναν και για τις εκρήξεις στο Nord Stream, για τις οποίες διαψεύστηκαν παταγωδώς. Την ίδια στιγμή η Ρωσία επιρρίπτει την ευθύνη στην Ουκρανία και δεν είναι λίγες ακόμα και προερχόμενες από το δυτικό στρατόπεδο φωνές, όπως η Washington Post, που δείχνουν σαφώς προς την ίδια κατεύθυνση.
Σε κάθε περίπτωση το μόνο σίγουρο είναι ότι το ελεγχόμενο από το ρωσικό στρατό φράγμα και η γύρω από αυτό περιοχή αποτελεί εδώ και μήνες θέατρο πολύ σφοδρών μαχών καθώς θεωρείται κλειδί για τον πόλεμο. Επομένως είτε ως ατύχημα, είτε ως συνειδητή δολιοφθορά εντάσσεται πλήρως στη λογική και των δυο πλευρών. Χωρίς ασφαλώς να υποτιμάται η ανάγκη κατάδειξης του ποια δύναμη φέρει την αντικειμενική ευθύνη για κάθε έγκλημα πολέμου- και αυτό όταν τα στοιχεία που συγκεντρωθούν είναι περισσότερα θα μπορέσει να γίνει με μεγαλύτερη ασφάλεια-, αν έπρεπε να κάνουμε μια ασφαλή πολιτική εκτίμηση για το ποιος ευθύνεται θα ισχυριζόμασταν, χωρίς περιστροφές, ότι αυτός δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον ιμπεριαλισμό ως διεθνές σύστημα και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ανελέητη πάλη για το ξαναμοίρασμα του κόσμου και των σφαιρών επιρροής, που αυτός έχει ως δομικό του γνώρισμα.
Τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που καταστρέφει μια ολόκληρη εργατούπολη -το Μπαχμούτ- στα διασταυρούμενα πυρά δυο φασιστικών σχηματισμών, του ΑZOF από τη μια και της Wagner από την άλλη, τον πόλεμο που βομβαρδίζει ανηλεώς κατοικημένες περιοχές και εγκαταστάσεις κοινής ωφέλειας και από τις δύο πλευρές. Τον ίδιο πόλεμο που δεν διστάζει να παίζει εδώ και μήνες με την φωτιά, έχοντας μετατρέψει το πυρηνικό εργοστάσιο στη Ζαπορίζια σε ζώνη πολέμου, σε ένα ιδιότυπο μπράντεφερ πυρηνικού αλληλοεκβιασμού. Τον πόλεμο που έχει ως μοναδικό θύμα και ηττημένους τους λαούς, την εργατική τάξη και το οικοσύστημα ολόκληρης της εμπόλεμης επικράτειας και κατά προέκταση όλου του πλανήτη.
Όπως γράφαμε σε προηγούμενο σημείωμα: « Για τη Ρωσία, την ΕΕ και τις ΗΠΑ, η Ουκρανία και ο ουκρανικός λαός το μόνο που σημαίνουν είναι πλουτοπαραγωγικές πηγές, οδοί ενέργειας, φθηνά εργατικά χέρια. Έτσι βλέπουν οι ιμπεριαλιστές τις εξαρτημένες χώρες και τους λαούς τους. Αντίστοιχα όπως έβλεπαν οι αποικιοκράτες πρόγονοι τους τις αποικίες τους, και η Τσαρική Ρωσία του λαούς που καταδυνάστευε. Υπό ιμπεριαλιστική εξάρτηση και κατοχή μοναδική προοπτική για τους λαούς της Ουκρανίας είναι ο φασισμός, ο πόλεμος, η εξαθλίωση, η προσφυγιά, η οικολογική καταστροφή. 1 χρόνος (9 στην πραγματικότητα) πολέμου για τον έλεγχο της Ουκρανίας δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών για το τι σημαίνει ιμπεριαλισμός και ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Παρά τις τρομακτικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σήμερα οι λαοί της Ουκρανίας, μοναδική ρεαλιστική προοπτική είναι η αυτόνομη αντιιμπεριαλιστική ταξική τους συγκρότηση. Η πάλη για μια Ουκρανία ενιαία, ανεξάρτητη δημοκρατική, χωρίς εθνικισμό, ιμπεριαλιστικές εξαρτήσεις και στρατιωτικές βάσεις, με τον εργαζόμενο λαό στο τιμόνι της χώρας. […]
Σε κάθε περίπτωση «Με τον παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο -και τη γενικευμένη (πυρηνική, οικολογική) καταστροφή που αυτός μπορεί να επιφέρει- να επανέρχεται ορμητικά στο προσκήνιο της Ιστορίας ως η μοναδική λύση για το μοίρασμα του κόσμου, η πάλη για την ανάπτυξη ενός διεθνούς αντιπολεμικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος αποτελεί για τους λαούς όλου του κόσμου κεντρικό πολιτικό διακύβευμα. Ένα διακύβευμα κυριολεκτικά ζωής ή θανάτου».
