Στις ράγες της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν δολοφονούνται και σακατεύονται μόνο εργαζόμενοι και εργαζόμενες. Αντίστοιχα όπως εξοντώνει την εργατική δύναμη, είτε δολοφονώντας την στα εργασιακά κάτεργα, είτε ρουφώντας της κάθε ικμάδα δημιουργικότητας και φαντασίας, ο καπιταλισμός λεηλατεί το φυσικό περιβάλλον και κάθε έμβια ζωή. Ως σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης του ανθρώπου, ο καπιταλισμός είναι ταυτόχρονα και ένα σύστημα εκμετάλλευσης και κυριαρχίας της φύσης. Όπως πατά επί πτωμάτων ανθρώπων για να κερδοφορήσει έτσι πατά και επί της φύσης και των ζώων.
Το κυνήγι του μέγιστου κέρδους είναι ο απόλυτος νόμος του καπιταλισμού. Και το παράδειγμα με το σκοτωμένο άλογο στην Κέρκυρα είναι ως προς αυτό χαρακτηριστικό και συνάμα ανατριχιαστικό. Οι δε αντιστοιχήσεις με τις συμπεριφορές των αφεντικών στους εργαζόμενους αναπόφευκτες. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τη «βαριά βιομηχανία της χώρας», τον τουρισμό.
Τα άλογα που χρησιμοποιούνται στις άμαξες που μεταφέρουν τουρίστες στα αξιοθέατα της Κέρκυρας –ή της Σαντορίνης και αλλού- αναγκάζονται να «εργάζονται» σε συνθήκες καύσωνα, χωρίς φροντίδα, χωρίς ακόμα και νερό. Οι δε αμαξάδες δεν διστάζουν ακόμα και κάτω από τέτοιες συνθήκες να τα μαστιγώνουν για να είναι πιο παραγωγικά, όπως ακριβώς έπραξε ο αμαξάς της Κέρκυρας.
Η φρίκη του νεκρού κουφαριού του αλόγου στην Κέρκυρα, συμπυκνώνει τη φρίκη του καπιταλισμού και της εξαχρείωσης και του κανιβαλισμού που αυτός παράγει.
Στο νου μας δεν μπορεί παρά να έρχεται μια εντελώς άλλη αντίληψη για τη σχέση ανθρώπου, φύσης και ζώων, αυτή που αναδύθηκε σε συνθήκες επαναστατικών αγώνων, σε συνθήκες πάλης για την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση.
Ως προς αυτό το εγχώριο παράδειγμα του ΔΣΕ είναι αποκαλυπτικό. Βασικό μέρος της επιμελητείας στον ΔΣΕ ήταν η μεταφορά των εφοδίων. Και βασικό μέσο μεταφοράς ήταν τα ζώα. Μουλάρια, γαϊδούρια, άλογα, βόδια. Το πώς αντιλαμβανόταν ο ΔΣΕ τη σχέση αυτή αποτυπώνεται εύγλωττα στην παρακάτω οδηγία του ΔΣΕ προς τους υπεύθυνους της επιμελητείας : «Το ζώο θέλει το καλό σαμάρι, τα καλά εξαρτήματα, το καλό πετάλωμα, τα εφεδρικά του πεταλόκαρφα και πάνω απ’ όλα θέλει την περιποίηση και την αγάπη του ημιονηγού. Ένα χάιδεμα είναι ένα κουράγιο. Ένα τρίψιμο είναι ένα μπάνιο. Πόσες φορές δεν παρατηρηθηκαν δάκρυα από καβαλάρηδες ή ημιονηγούς για την κακή κατάσταση του ζώου και κόψαν το ψωμί τους και το πρόσφεραν στα ζώα. »Δεν μπορείς να λέγεσαι στέλεχος και μαχητής του ΔΣΕ όταν το ζώο έρχεται από μία πορεία και δένεται σε ένα ξύλο χωρίς περιποίηση […]».
Αντίο Αλογακι, Δυσήνιο για Πάντα!
