Στις 11-12 Ιουλίου θα πραγματοποιηθεί στην πρωτεύουσα της Λιθουανίας Βίλνιους η ετήσια σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ. Αν η «νέα Στρατηγική Αντίληψη του ΝΑΤΟ» που υιοθετήθηκε στην περσινή Σύνοδο στη Μαδρίτη, με άξονες την επέκταση του ΝΑΤΟ (Σουηδία, Φινλανδία), τη διατύπωση «μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής απέναντι στη Ρωσία», την πρόβλεψη για αναβαθμισμένη παρουσία στη Μέση Ανατολή και την Α. Μεσόγειο και την επεξεργασία ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού όσον αφορά την Κίνα, έκανε αρκούντως φανερά τα αποτελέσματα της, τόσο μέσα από την κλιμάκωση των πολεμικών επιχειρήσεων στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή (Παλαιστίνη), όσο και από την ταχεία πολεμική προπαρασκευή στον Ειρηνικό, δεν χωρά αμφιβολία ότι τα νέα δόγματα που αναμένεται να επικυρωθούν στο Βίλνιους θα σημαίνουν ακόμα περισσότερο πόλεμο, πόλεμο, πόλεμο. Και ως εκ τούτου όλο και περισσότερο θάνατο, εξαθλίωση, κρατική τρομοκρατία, φασισμό, μετανάστευση και προσφυγιά.
Τα εισηγητικά κείμενα της Συνόδου δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών για το περιεχόμενο της.
Το βασικό πλαίσιο των αποφάσεων που αναμένεται να επικυρωθεί περιλαμβάνει:
α) Την μεγάλης κλίμακας ενίσχυση (στρατιωτική, οικονομική, πολιτική) του πολεμικού μετώπου της Ουκρανίας. Ειδικότερα την προμήθεια του καθεστώτος Ζελένσκι με υπερσύγχρονα νατοϊκά οπλικά συστήματα (που περιλαμβάνουν ως και βόμβες διασποράς), τη θεσμοθέτηση «Συμβουλίου ΝΑΤΟ – Ουκρανίας», τη σημαντική αύξηση των ετοιμοπόλεμων νατοϊκών δυνάμεων που συνορεύουν με τη Ρωσία αλλά και αυτών που βρίσκονται στα Βαλκάνια (Κόσσοβο)
β) Την εμβάθυνση της συνεργασίας του ΝΑΤΟ με χώρες της περιοχής της Ανατολικής Ασίας και του Ειρηνικού όπως η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία
γ) Την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών των κρατών μελών, με κατώτατο όριο το 2% του ΑΕΠ
δ) τη διατύπωση ενός νέου, πιο ευέλικτου δόγματος σχετικά με τους όρους χρήσης τακτικών πυρηνικών όπλων.
Για το ελληνικό κεφάλαιο και κράτος η επερχόμενη Σύνοδος του ΝΑΤΟ αποκτά χαρακτήρα κομβικό. Παρά τη φαινομενική σταθερότητα που δημιούργησε το αποτέλεσμα των εκλογών, τα αστικά επιτελεία γνωρίζουν πολύ καλά ότι η κρίση εξακολουθεί να είναι εδώ και ότι αναμένεται να γίνει πολύ πιο απτή στο άμεσο μέλλον, όταν ο δημοσιονομικός κόφτης της ΕΕ ψαλιδίσει ακόμα και αυτά τα πενιχρά οικονομικά βοηθήματα, φέρνοντας τα κύματα της φτώχειας και της ακρίβειας ορμητικά στο προσκήνιο και συντρίβοντας οποιοδήποτε θετικό κυβερνητικό αφήγημα.
Υπό αυτήν ακριβώς την έννοια, η ολοκληρωτική υπαγωγή στους αμερικανονατοϊκούς σχεδιασμούς που ο ελληνικός καπιταλισμός δια του ανώτατου πολίτικου του εκπροσώπου θα προσυπογράψει στην επερχόμενη σύνοδο, αποτελεί τη βασική οδό θωράκισης της εγχώριας αστικής εξουσίας και παράλληλα την κύρια στρατηγική για την υπέρβαση της σοβούσας κρίσης του. Αντίστοιχα όπως και οι παλιότερες ωστόσο, η σύγχρονη Μεγάλη Ιδέα της ελληνικής αστικής τάξης, η δια της ολοκληρωτικής πρόσδεσης της στο ΝΑΤΟ απόπειρα απόσπασης γεωπολιτικών και οικονομικών οφελών τόσο στο εν εξελίξει ιμπεριαλιστικό πόλεμο όσο και στον ανταγωνισμό της με την Τουρκία, απειλεί με νέες, ακόμα μεγαλύτερες καταστροφές την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία της χώρας, την ίδια ώρα που το ελληνικό κράτος μετατρέπεται όλο και πιο ενεργά, ως συνοριοφύλακας της ΕΕ και χωροφύλακας του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο, σε δήμιο χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών, όπως το πρόσφατο έγκλημα στη Πύλο επιβεβαίωσε.
Σ’ αυτό ακριβώς το περιβάλλον που μυρίζει μπαρούτι και αίμα οφείλουμε ως κίνημα να στήσουμε αναχώματα αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης και διεθνιστικής αλληλεγγύης. Η σαφής από μέρους μας θέση για τον χαρακτήρα του πολέμου στην Ουκρανία, ως πολέμου ιμπεριαλιστικού και άδικου και από τις δύο πλευρές, ως πολέμου έκφραση της δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και των ανακατατάξεων ισχύος που αυτή γεννά, παράγει ταυτόχρονα και μια συγκεκριμένη θέση μάχης στην παρούσα στιγμή της εγχώριας ταξικής πάλης. Μία θέση που έχοντας ως πυξίδα το σύνθημα «ο βασικός εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα, μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην ΕΕ, μέσα στο ΝΑΤΟ» απευθύνει κάλεσμα για τη μεταφορά του πολέμου στα μετόπισθεν των ιμπεριαλιστικών και καπιταλιστικών μητροπόλεων και τη μετατροπή του σε ταξικό –επαναστατικό ενάντια στο «δικό μας» ελληνικό κράτος και καπιταλισμό. Άλλη λύση δεν υπάρχει. Από τα δικά μας εδάφη, μόνος δρόμος για να συμβάλουμε στη λήξη του αιματοκυλίσματος στην Ουκρανία και την αποτροπή μιας παγκόσμιας ανθρωποσφαγής είναι να συγκρουστούμε έμπρακτα με την «εθνική γραμμή» του ελληνικού κράτους και των Νατοϊκών «συμμάχων» του, να διαπράξουμε «εσχάτη προδοσία» σαμποτάροντας έμπρακτα την πολεμική προετοιμασία τους, στρέφοντας τα όπλα μας ενάντια στην εγχώρια αστική τάξη και στον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό που την στηρίζει.
Σε αυτό ακριβώς το φόντο λοιπόν η σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους αποτελεί μία ακόμα αφορμή για να σημάνει –όπως και με την πανελλαδική μέρα ενάντια στην Σύνοδο της Μαδρίτης πέρσι τον Ιούνιο, την επίσκεψη Μπλίνκεν το Φεβρουάριο, τη διαδήλωση ενάντια στις νατοϊκές βάσεις στο Βόλο τον Μάιο – ο αντιπολεμικός συναγερμός και να οξυνθούν τα αντιιμπεριαλιστικά- αντικαπιταλιστικά- αντικρατικά αντανακλαστικά. Και δεν υπάρχει καλύτερο πραγματικά έδαφος για αυτά να εκδηλωθούν –πέρα από την αυριανή κινητοποίηση στις 19:30 στο Μέγαρο Μουσικής- από την πανελλαδική διαδήλωση την Πέμπτη 13/7 ενάντια στη δολοφονία εκατοντάδων προσφύγων και μεταναστών που το ελληνικό κράτος ως δήμιος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ διέπραξε ανοιχτά της Πύλου. Όπως κάθε πτυχή της ταξικής πάλης, έτσι και η αντιιμπεριαλιστική αντινατοϊκή αντιπολεμική αποκτά ουσιαστική πολιτική και κοινωνική γείωση όταν συνδέεται και εκφράζει τα επίδικα της συγκυρίας. Και, όπως είναι προδηλο, στην παρούσα στιγμή αυτά δεν μπορεί παρά να καθορίζονται –τόσο για το αντιπολεμικό κίνημα όσο και για το ταξικό ανταγωνιστικό συνολικά- από την ζωτική ανάγκη να υπάρξουν οι απαντήσεις που αντιστοιχούν σε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που το ελληνικό κράτος και ο ιμπεριαλισμός διέπραξαν στα εγχώρια μεταπολιτευτικά χρονικά. Την εν ψυχρώ δολοφονία 600 μεταναστών και προσφύγων στα ανοιχτά της Πύλου.
