Ταξική Αντεπίθεση | ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΑΣ! (Για τη δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη στο λιμάνι του Πειραιά)
Το βράδυ της 5ης Σεπτεμβρίου στο λιμάνι του Πειραιά ένας ακόμα θάνατος ήρθε να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο των δολοφονημένων ανθρώπων της τάξης μας. Συγκεκριμένα, ο 36χρονος βιοπαλαιστής Αντώνης Καρυώτης στην προσπάθεια του να επιβιβαστεί για δεύτερη φορά στο πλοίο Blue Horizon του στόλου της ναυτιλιακής εταιρίας Blue Star Ferries, θυγατρικής της Attica Group, κι ενώ η μπουκαπόρτα ήταν ακόμα κατεβασμένη, απωθήθηκε βίαια τρεις φορές από τον ύπαρχο (υποπλοίαρχο) του πλοίου με τη συνδρομή ενός υπαξιωματικού (λοστρόμου) του πληρώματος, οι οποίοι όντας προφανώς σε επικοινωνία με τον αξιωματικό καταστρώματος που βρισκόταν επίσης στον καταπέλτη και βέβαια με τον πλοίαρχο, γνώριζαν ότι το καράβι είχε ξεκινήσει τον απόπλου του. Το αποτέλεσμα ήταν ο Αντώνης να πέσει στην θάλασσα και να βρει φρικτό θάνατο, μέσα στα απόνερα του επιβατηγού. Ο 36χρονος Αντώνης με καταγωγή από το Λασίθι, άτομο με «νοητική υστέρηση», ζούσε και εργαζόταν περιστασιακά και επισφαλώς στην Κρήτη ενώ ανέβαινε συχνά – πυκνά στην Αθήνα για να δει τους φίλους του και να τακτοποιήσει γραφειοκρατικά ζητήματα για το επίδομα της αναπηρίας του.
Η στυγερή δολοφονία του Αντώνη συμπυκνώνει την ουσία του καπιταλιστικού συστήματος και των κοινωνικών σχέσεων εξουσίας, επιβολής, εξαχρείωσης και κανιβαλισμού που αυτό παράγει. Ειδικότερα αποτελεί ένα έγκλημα της κορωνίδας του ελληνικού καπιταλισμού, του εφοπλιστικού κεφαλαίου, και του αδυσώπητου κανονιστικού πλαισίου επί του οποίου συγκροτείται η «εύρυθμη λειτουργία της επιβατηγού ναυσιπλοΐας», όπως σύσσωμος ο αστικός πολιτικός κόσμος συνηθίζει να ονομάζει τους όρους κερδοφορίας των εφοπλιστών. Εύρυθμη εφοπλιστική κερδοφορία όμως, πέρα από προκλητικές φοροαπαλλαγές και γιγαντιαίες κρατικές επιδοτήσεις, σημαίνει πανάκριβο εισιτήριο και αυστηρός έλεγχος των επιβατών, σημαίνει κατάργηση προδιαγραφών ασφαλείας και στοιχειωδών συμπεριφορών ανθρωπιάς, σημαίνει άθλιες εργασιακές συνθήκες, σημαίνει μεταφορά προσφύγων και μεταναστών σε ειδικούς χώρους φύλαξης εντός των πλοίων (όπως συστηματικά κάνει η Αttica Group), σημαίνει μεταγωγές κρατουμένων με χειροπέδες μέσα στο πλοίο, σημαίνει την ύπαρξη ενός διευθυντικού προσωπικού σκληρού και αδίστακτου, ικανού να επιβάλλει και να επιτηρεί εν πλω αυτήν ακριβώς τη συνθήκη.
Γιατί αντίθετα από ότι ρητά προβάλλεται μέσω του υπουργού Ναυτιλίας και της κυβέρνησης σε μια σαφή προσπάθεια πολιτικού αποπροσανατολισμού και διαστρέβλωσης του ταξικού περιεχομένου του εγκλήματος, οι δολοφόνοι του Αντώνη Καρυώτη (και συγκεκριμένα οι δύο κύριοι υπαίτιοι, ο υποπλοίαρχος και ο πλοίαρχος) δεν είναι κάποιοι «άνθρωποι του μεροκάματου», όπως οι ναυτεργάτες του πλοίου και το κατώτερο πλήρωμα, αλλά ανώτεροι αξιωματικοί, στενά συνδεδεμένοι με το Υπουργείο Ναυτιλίας και με την πλοιοκτήτρια εταιρεία, ακριβώς για να επιβάλλουν πάνω στο καράβι τις αντεργατικές και αντικοινωνικές προσταγές των εφοπλιστών. Είναι αυτοί, οι οποίοι εξαιτίας της διευθυντικής τους θέσης μέσα στο πλοίο (που αποτελεί έναν τεράστιο χώρο εργασίας με πολλές δεκάδες εργαζόμενους) δεν μπορούν παρά να ενσωματώνουν λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά –αλλιώς δε θα βρίσκονταν στη θέση αυτή- τη λογική και το πνεύμα το οποίο χαρακτηρίζει τα αφεντικά τους. Το σαδιστικό πέταγμα στη θάλασσα του Αντώνη από τον ύπαρχο του πλοίου, ο λοστρόμος που συνεργεί σε αυτό, ο πλοίαρχος που αναχωρεί αδιαφορώντας πλήρως για την ανθρώπινη ζωή και το μήνυμα από τα μεγάφωνα του καραβιού ότι το «πλοίο δεν ευθύνεται για το περιστατικό στο λιμάνι» είναι η εικόνα και η ομοίωση της δολοφονικής φύσης του ελληνικού εφοπλισμού και καπιταλισμού και του κανιβαλισμού που αυτός γεννά.
Η δολοφονία στο λιμάνι του Πειραία, αποτελεί ακόμα ένα κομμάτι στο πάζλ των καθημερινών θανάτων στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους. Μια ακόμα εύγλωττη αντανάκλαση του κοινωνικού κανιβαλισμού που γεννά ο καπιταλισμός στην εποχή της δομικής του κρίσης, στην εποχή του σαπίσματος του. Η ανθρώπινη ζωή απαξιώνεται όλο και περισσότερο μπροστά στις ζωτική ανάγκη αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Ο θάνατος κανονικοποιείται με ταχείς ρυθμούς, γίνεται ουσιαστική η μόνη πολιτική του κεφαλαίου και του κράτους ∙ ειδικά σήμερα αν είσαι σήμερα φτωχός, προλετάριος, ξένος, «μη κανονικός» ο θάνατος φτάνει να αποτελεί καθημερινό ορατό και «ορθολογικοποιημένο» ενδεχόμενο.
Έκφραση αυτής ακριβώς της θανατοπολιτικής κεφαλαίου και κράτους ήταν οι 56 νεκροί στα Τέμπη ως απόρροια της ιδιωτικοποίησης και της διαρκούς υποβάθμισης του Σιδηρόδρομου ∙ οι μαζικές δολοφονίες μεταναστών/τριων στα ανοιχτά της Πύλου και στο δάσος της Δαδιάς,, θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, των αντιμεταναστευτικών πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του δολοφονικού ελληνικού κράτους και των αρχών του (Λιμενικό) ∙ οι νεκροί στα ράντζα των ελληνικών νοσοκομείων κατά τη διάρκεια της πανδημίας και στις καρότσες αγροτικών και εντός καθυστερημένων ασθενοφόρων λόγω της διαρκούς απαξίωσης της δημόσιας Υγείας ∙ οι δολοφονημένοι σε εργασιακά κάτεργα, οικοδομές, εργοστάσια, δρόμους και λιμάνια κάτω από άθλιες συνθήκες εργασίας και εντατικοποίησης ∙ οι δολοφονημένοι από τις φυσικές καταστροφές (πυρκαγιές, πλημμύρες) εντός ενός πλαισίου μηδενικής πρόληψης και επέμβασης, κάτω από τα κρατικά αφηγήματα περί αόρατων εχθρών (μετανάστες) ή και ορατών, καθόλου καπιταλιστικά ουδέτερων όμως, όπως η κλιματική κρίση ∙ οι δολοφονημένοι στους αστυνομικούς ελέγχους, στα camp μεταναστών, στις φυλακές, οι θάνατοι όλων αυτών των οποίων οι ζωές έχουν υποτιμηθεί τόσο ώστε να μη λογίζονται με αξιώσεις πραγματικών ανθρώπινων ζωών.
Σε αυτήν ακριβώς λοιπόν την εποχή, την εποχή της γενικευμένης κρατικής καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας το να μη συνηθίσουμε το θάνατο που ξερνάει από κάθε πόρο του το σύστημα, το να παραμείνουμε δηλαδή άνθρωποι, δεν αποτελεί μια αμυντική και πολύ περισσότερο μια αυτονόητη συνθηματολογία. Ακριβώς γιατί για να παραμείνουμε άνθρωποι σημαίνει σήμερα να συγκρουστούμε μέχρις εσχάτων με τον ταξικό εχθρό, σημαίνει να συμμετάσχουμε συλλογικά στον επίπονο, σύνθετο και μακρύ αγώνα για τη συγκρότηση και την οργάνωση μας ως τάξη, που είναι και η μοναδική οδός για την αντεπίθεση μας!
ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΩΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΚΕΡΔΩΝ
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΙΜΑΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ
ΜΑΖΙΚΟΙ ΔΥΝΑΜΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ
