Στο έδαφος που προετοίμασε το κράτος μέσα από την αναγγελία για απαγόρευση των διαδηλώσεων, τη ρητορική περί δύο ακρών και την ένταση της κατασταλτικής βίας –που εκφράστηκε με το βαρύ τραυματισμό της 17χρονης αντιφασίστριας Βασιλικής- το αντιφασιστικό κίνημα είδε την 1η Νοεμβρίου τους κυβερνητικούς κρατικούς σχεδιασμούς εναντίον του να κλιμακώνονται. Η εξαγγελθείσα απαγόρευση θα επιχειρηθεί να εφαρμοστεί απαρέγκλιτα. Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις στους ηλεκτρικούς σταθμούς Ν. Ηρακλείου και Ν. Ιωνίας ουσιαστικά απέκλεισαν τους χώρους συγκέντρωσης, πραγματοποιώντας προσαγωγές, εξακριβώσεις στοιχείων και τραμπουκίζοντας αγωνιστές και αγωνίστριες, νέους και νέες που προσέγγιζαν το σημείο.
Η απαγόρευση των συναθροίσεων στόχευε ξεκάθαρα στην διάλυση των αντιφασιστικών συγκεντρώσεων και στην αποτροπή των μαζικών συγκρουσιακών και δυνητικά εξεγερτικών -αν αναλογιστούμε το πόσο εύφλεκτο υλικό είχε συσσωρευτεί τις προηγούμενες μέρες- γεγονότων που μπορούσαν να είχαν ως αποτέλεσμα. Σπάζοντας στην πράξη την απαγόρευση το αντιφασιστικό κίνημα κατάφερε να συγκροτήσει τις δυνάμεις του στα Πευκάκια με περίπου 1.000 αγωνιστές και αγωνίστριες να συγκεντρώνονται στον σταθμό του ΗΣΑΠ. Ύστερα από ωριαία παραμονή στο χώρο με διαρκή αντιφασιστική και ταξική συνθηματολογία, ακολούθησε συντεταγμένη αποχώρηση όλων των δυνάμεων με ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου που αφορούσε κυρίως κομμάτια του αναρχικού αντιεξουσιαστικού χώρου να κατευθύνεται προς την Βικτώρια προκειμένου να πραγματοποιηθεί αντιφασιστική συγκέντρωση, να συγκεντρωθεί συλλογικά στο κέντρο της πόλης ώστε να καταλάβει χωροταξικά έδαφος απέναντι σε μπάτσους και φασίστες και να διαλυθεί ο κόσμος με μεγαλύτερη ασφάλεια.
Πριν προλάβει ο κόσμος να ανέβει μαζικά στις αποβάθρες, ομάδα ατόμων έρχεται σε σύγκρουση με μια ομάδα ΔΙΑΣ που βρισκόταν στην πλατεία με αποτέλεσμα να κυνηγηθούν και να σπαστούν οι μηχανές τους. Άμεσα μηχανοκίνητα αστυνομικά σώματα (ΔΡΑΣΗ) προσέγγισαν με επιθετικές διαθέσεις την πλατεία κυνηγώντας, ξυλοκοπώντας άγρια και συλλαμβάνοντας συντρόφους και συντρόφισσες που επιχειρούσαν να προσεγγίσουν το σημείο καθιστώντας ανέφικτη την όποια δυνατότητα συγκέντρωσης.
Ομάδα συντρόφων/ισσων επιβιβάστηκε στα τρένα για να διαφύγει και στον σταθμό Μοναστηράκι έπεσε σε ενέδρα φασιστών, δεχόμενη επίθεση μέσα στα βαγόνια. Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες αποτέλεσαν παράδειγμα αλληλεγγύης και συντροφικότητας καταφέρνοντας να κρατήσουν συμπαγές το σώμα που δεχόταν επιθέσεις. Στάθηκαν για είκοσι λεπτά, κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες, με αξιοπρέπεια απέναντι σε υπεράριθμους και εξοπλισμένους για μάχη φασίστες τραυματίζοντας δύο από αυτούς. Κατά τη διάρκεια της σκληρής αναμέτρησης χτυπήθηκε σοβαρά μια συντρόφισσα και προκλήθηκαν μικροτραυματισμοί στους υπολοίπους. Στην ουσία η σύγκρουση στο βαγόνι συμπύκνωνε τη σύγκρουση δύο κόσμων. Και αυτό φάνηκε καθαρά, γεγονός με πολύ μεγάλη κοινωνική και πολιτική σημασία. Από τη μια ο κόσμος μας, ο κόσμος των ταξικών και κοινωνικών αγώνων, ο κόσμος της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας, ο κόσμος ενός απελευθερωτικού πολιτισμού και από την άλλη ο βόθρος του κράτους, του κεφαλαίου και της πατριαρχίας. Και σε μια τέτοια σύγκρουση, ο δικός μας κόσμος δεν χάνει ποτέ!
Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώθηκε ότι η ρητορική για τα δύο άκρα στην πραγματικότητα σημαίνει επίθεση στο ένα και μοναδικό άκρο, αυτό που βρίσκεται απέναντι και επιθετικά στις αστικές και κρατικές στρατηγικές. Το άκρο το δικό μας, το άκρο του διεθνισμού και της αλληλεγγύης, το άκρο του αντιφασισμού και του αντικαπιταλισμού, το άκρο των αγώνων ενάντια στο κρατικό ολοκληρωτισμό, το εργασιακό σφαγείο, τον ιμπεριαλισμό, την πατριαρχία, το άκρο της αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και τους μετανάστες, το άκρο του ανταγωνιστικού κινήματος, το άκρο της Αναρχίας και του Κομμουνισμού.
Κατά την διάρκεια της εισβολής στο τρένο οι μπάτσοι ουσιαστικά θα ανοίξουν το δρόμο στους φασίστες. Ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι θα συλλάβουν ελάχιστους από αυτούς την ίδια στιγμή που συνέλαβαν μαζικά αντιφασίστες/ριες με φανερά τα τραύματα των επιθέσεων στα σώματα τους. Συλλαμβάνοντας ακόμη και την τραυματία συντρόφισσά μαζί με ακόμη τρεις συντρόφισσες που στάθηκαν δίπλα της για να την βοηθήσουν καλώντας το ΕΚΑΒ. Οι συλλήψεις αυτές επιχειρούν στα μάτια της κοινής γνώμης να εξομοιώνουν την φασιστική επίθεση με την δίκαιη αυτοάμυνα των αντιστεκόμενων, μάταια όμως. Ακόμα το κατηγορητήριο για φασίστες και αντιφασίστες παραμένει κοινό με κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα να βαραίνουν και τους αντιφασίστες που απλώς φαίνεται να προστατεύουν το συλλογικό σώμα και τους επιβάτες από την επίθεση των ακροδεξιών. Ανέκαθεν οι φασίστες και οι οργανώσεις τους αποτελούσαν την οργάνωση μάχης του κράτους και του κεφαλαίου, ειδικά σε περιόδους κρίσης και σε συγκυρίες αναζωπύρωσης των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, όπως είναι αυτή που ανοίγεται μπροστά μας. Σε περιόδους που αμφισβητείται έμπρακτα το μονοπώλιο της κρατικής και παρακρατικής βίας και ωριμάζουν τα προτάγματα της άμεσης σύγκρουσης, της ρήξης, της κοινωνικής και ταξικής εξέγερσης.
Και αυτό επιδίωξε και κατάφερε τελικά η φετινή 1 Νοέμβρη∙ εκτός από ημέρα υπεράσπισης της ένοπλης επαναστατικής/ αντιφασιστικής αντιβίας κατόρθωσε όλο το προηγούμενο διάστημα να επιτελέσει τον κύριο σκοπό της που συνοψίζεται σε δυο βασικούς κόμβους της επαναστατικής πολιτικής : Στην προετοιμασία της λαϊκής κινητοποίησης και στην ριζοσπαστικοποίηση των όρων συμμετοχής στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Και για αυτό ακριβώς η φετινή 1η Νοέμβρη ήταν μέρα ταξική αντιφασιστική!
Η παρακαταθήκη της 1ης Νοέμβρη και οι αντιφασιστικές/αντικρατικές πρακτικές που αναδύθηκαν είναι βέβαιο ότι το προσεχές διάστημα θα δώσουν καύσιμα στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και θα αυξήσουν ακόμα περισσότερο την κινηματική εγρήγορση, τα αντανακλαστικά και την ετοιμότητα ενός ολόκληρου κομματιού της κοινωνίας που σάρκα από την σάρκα του προλεταριάτου και της αγωνιζόμενης κοινωνίας πληρώνει με αίμα και συλλήψεις τον δυναμισμό του και την διεκδίκηση της ριζοσπαστικής και μαχητικής φυσιογνωμίας που το σύστημα επιχειρεί με κάθε μέσο να συντρίψει.
Ας σκεφτούμε πως θα ήταν όλο αυτό το διάστημα μέχρι την 1η Νοέμβρη χωρίς τις δυναμικές που αναπτυχθήκαν, χωρίς την αλληλεγγύη και την συντροφικότητα που άντεξε στα τρένα, ισοπέδωσε υλικά και ηθικά φασίστες σε δικαστήρια και νοσοκομεία. Ας σκεφτούμε την 1η Νοέμβρη χωρίς τις πολύμορφες επιθετικές πρακτικές που διαμόρφωσαν συντροφικούς δεσμούς οι οποίοι έσπασαν στην πράξη το μούδιασμα και τον κατακερματισμό. Ας σκεφτούμε την 1η Νοέμβρη χωρίς τα καρτέρια, χωρίς τις αντιφασιστικές περιπολίες, χωρίς τις αφίσες σε κάθε γειτονιά, χωρίς την μαζική αποκαθήλωση μνημείων από τον δημόσιο χώρο, χωρίς το κυνήγι και τους ξυλοδαρμούς φασιστών στο πεδίο του Άρεως, στην Άνοιξη, στην Ν. Ιωνία, στο νοσοκομείο Γεννηματάς. ( Ή αντίστροφα ας σκεφτούμε την 1η Νοέμβρη ως ημέρα νίκης των κρατικών απαγορεύσεων και με τον κοινοβουλευτικό αντιφασισμό να μιλάει για αντιφασιστική νίκη επειδή απαγορεύτηκαν οι συγκεντρώσεις των φασιστών).
Υ.Γ. Επιστροφή στα βασικά: οι απολογισμοί και τα συμπεράσματα των αγώνων και των κινητοποιήσεων γίνονται στα αμφιθέατρα, στις ομαδοποιήσεις, στους τόπους οργάνωσης των αγώνων. Όχι στο fb, όχι από persones, όχι με fakenews. Όχι πριν μιλήσουν οι συλληφθέντες και οι συλληφθείσες μας , όχι πριν συνομιλήσουν τα συλλογικά σώματα που έφεραν εις πέρας αγωνιστικές κινητοποιήσεις.
1η Νοεμβρη Μέρα Ταξική Αντιφασιστική!
Ζήτω ο μαχητικός Αντιφασισμός- Φασίστες πάντα στις τρύπες σας!
Δύναμη στην αντιφασίστρια
Αλληλεγγύη – Δύναμη στην Κοινότητα Προσφυγικών και σε όσους/ες συνελήφθησαν, χτυπήθηκαν και βασανίστηκαν αυτές τις ημέρες
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών)
