Στις 6 Δεκεμβρίου έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 86 χρονών ο αναρχικός σύντροφος Αλφρέντο Μποννάνο. Ο Αλφρέντο υπήρξε μια εμβληματική φυσιογνωμία της εξεγερσιακής τάσης του αναρχικού κινήματος. Η πολιτική του δραστηριότητα επεκτάθηκε σε όλο το εύρος των αγωνιστικών πρακτικών του κινήματος, το δε συγγραφικό του έργο καταπιάστηκε με πλήθος θεωρητικών, ιστορικών και ιδεολογικών ζητημάτων, όπως το ζήτημα της εξέγερσης, της πολιτικής οργάνωσης, της επαναστατικού – ένοπλου αγώνα, των σύγχρονων τάσεων του καπιταλισμού, της σχέσης του εθνικού με το ταξικό, ζητήματα τα οποία προσέγγισε με πρωτοτυπία και οξυδέρκεια, γεγονός που τον κατατάσσει ως έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους αναρχικούς διανοητές.
Για την επαναστατική του δράση, βρέθηκε πολλές φορές στο στόχαστρο των κατασταλτικών αρχών στην Ιταλία και την Ελλάδα, με το αναρχικό κίνημα της οποίας είχε από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 στενές πολιτικές επαφές, λαμβάνοντας μέρος σε πολιτικές εκδηλώσεις, διεθνείς πρωτοβουλίες, κινήσεις αλληλεγγύης, εκδοτικά εγχειρήματα. Δεν θα ήταν υπερβολή αν ισχυριζόμασταν ότι κάποια από τα έργα του όπως το «Θεωρία και Πρακτική της Εξέγερσης», άφησαν ισχυρό το αποτύπωμα τους στη διαμόρφωση του εγχώριου αναρχικού κινήματος της δεκαετίας 1990 και 2000.
Ο Αλφρέντο συνελήφθη τον Οκτώβριο του 2009, σε ηλικία 73 ετών, μαζί με τον σύντροφο Χρήστο Σ. κοντά στα Τρίκαλα, με την κατηγορία της ληστείας σε τράπεζα. Παρά την επιβαρυμένη υγεία του και την ανάληψη της ευθύνης για τη ληστεία από τον σύντροφο Χρήστο Σ., ο Αλφρέντο με εκδικητικό τρόπο προφυλακίστηκε μέχρι τη δίκη του τον Νοέμβριο του 2010. Καταδικάστηκε σε 4 χρόνια για «απλή συνέργεια» σε ληστεία και απελάθηκε από την Ελλάδα. Μέχρι το τέλος της ζωής του δε σταμάτησε να αγωνίζεται, αψηφώντας διώξεις, κάνοντας πράξη το διαχρονικό πρόταγμα «του αγώνα μέχρι το τέλος».
Κατά τη διάρκεια της φυλάκισης του Αλφρέντο στις Φυλακές Κορυδαλλού τρία μετέπειτα μέλη της συλλογικότητάς μας είχαν την τιμή να συνυπάρξουν μαζί του. Ατέλειωτες κουβέντες στο προαύλιο της φυλακής, πάντα με τις διαφωνίες μας, πάντα με σεβασμό ο ένας προς τον άλλον. Θα τον θυμόμαστε μέσα στον καύσωνα του Αυγούστου του 2010, εντός του πνιγηρού κελιού 15 στην Α΄ Πτέρυγα, να διαβάζει και να γραφεί κάθιδρος, λέγοντας μας πως για τους αναρχικούς το διάβασμα πρέπει να αποτελεί φυσική τους ανάγκη, θα τον θυμόμαστε πάντα ως μια φυσιογνωμία ευγενική, σαν κάποια από εκείνες τις μορφές που μας έκαναν στα εφηβικά μας χρόνια να μπούμε στο αναρχικό κίνημα. Πολύ περισσότερο όμως θα τον θυμόμαστε ως αυτό που ήταν: ένας αναρχικός επαναστάτης, ένας παντοτινός αντάρτης, παντοτινός εχθρός του κράτους και του κεφαλαίου.
Αντίο σύντροφε… σε αποχαιρετούμε με εκείνα τα μοναδικά σου λόγια που δεν θα πάψουν ποτέ να μας ηλεκτρίζουν: «Ο επαναστατικός αγώνας είναι όπως μια φουρτουνιασμένη θάλασσα ενάντια στην οποία η πάλη θα ήταν μια άσκοπη τρέλα, επιβάλλεται να προσαρμοσθούμε στην κατεύθυνση των κυμάτων, κολυμπώντας άλλοτε με δύναμη και άλλοτε απαλά, συλλαμβάνοντας την ορμή της ζωής που η θάλασσα κρύβει μέσα της για να φθάσουμε στον επιθυμητό σκοπό. Η δύσκολη τέχνη του κολυμβητή κρύβει το πολιτικό νόημα της μειοψηφικής δράσης. Αυτή η τελευταία θέτει σε έμφαση το ταξικό της νόημα όταν εκρήγνυται απρόσμενα σαν καρπός της επαναστατικής μνήμης ή σαν ένδειξη για την παρούσα σύγκρουση».
