Βιβλιοπαρουσίαση: Η Νέα τάξη Πραγμάτων της ακροδεξιάς και ορισμένες “αριστερές” διολισθήσεις. Παρασκευή 23 Φλεβάρη στις 19:00, στον πολιτικό χώρο της Ταξικής Αντεπίθεσης. Θα ακολουθήσει μπαρ οικονομικής ενίσχυσης για τα δικαστικά έξοδα της ομάδας.
Απόσπασμα από το βιβλίο:
Πριν ξεκινήσουμε, όμως, οφείλουμε να πούμε δυο λόγια για την ντεμέκ “αντισυστημικότητα” της ακροδεξιάς. Στις διάφορες μορφές της η ακροδεξιά όχι μόνο δεν συγκρούεται με το αστικό κράτος και το κεφάλαιο, αλλά αντιθέτως χρησιμοποιείται ως το μακρύ τους χέρι. Βασική της αντίληψη είναι πως καταστατική προϋπόθεση για να “ωφεληθεί το έθνος εν συνόλω” είναι η ταξική συμφιλίωση κάτω από τη σιδερένια μπότα ενός αυταρχικού κράτους. Κι όταν λένε ταξική συμφιλίωση εννοούν φυσικά την υποταγή των υποτελών τάξεων στην κυρίαρχη τάξη.
Ήδη από την εποχή του Μουσολίνι γνωρίζουμε πως ο φασισμός δημιουργήθηκε ως μαχητικός απεργοσπαστικός μηχανισμός, με σκοπό την υποστήριξη ενός “ζωτικού παραγωγικού καπιταλισμού” που θα αυξήσει την εθνική ισχύ μέσω της συνεργασίας των τάξεων. Για τον Μουσολίνι οι απεργίες και οι καταλήψεις εργοστασίων ήταν “μπολσεβικισμός εν δράσει”, συνειδητή προδοσία του έθνους, ενώ οι εργάτες έχουν “νηπιακή αντίληψη”. Οι απεργοί μπορεί μερικές φορές να έχουν δίκιο απέναντι στην κυβέρνηση ωστόσο πάντα έχουν άδικο απέναντι στο έθνος: «Το να επιβάλλουν επάνω σε ένα λαό τη νέκρωση μιας απερίσκεπτης απεργίας, το να ποδοπατούν τα δικαιώματα του συνόλου, αυτό σήμαινε ότι οδηγούσαν τον κόσμο από τη σύγχρονη πολιτική ζωή πίσω στις φυλετικές συγκρούσεις». Σε τι διαφέρει άραγε αυτή η στάση απέναντι στις απεργίες με τη σημερινή ρητορική του ΣΚΑΙ; Έτσι, για το φασιστικό ιδεώδες, για να επιτευχθεί η κοινωνική αρμονία, θα πρέπει να επιβληθεί η ταξική ειρήνη από ένα αυταρχικό κράτος. Καθώς το φιλελεύθερο κράτος είναι αδύναμο και δεν μπορεί να βάλει χαλινάρι στις επιδιώξεις του προλεταριάτου: «Αν λοιπόν οι πολίτες γίνουν εκ του φυσικού τους εριστικοί, αν οι τάξεις έχουν την τάση να προσπαθούν να αλληλοεξοντωθούν, η πολιτική ζωή δεν μπορεί να έχει το ρυθμό που είναι απαραίτητος για την ανάπτυξη ενός σύγχρονου λαού (…) Έπρεπε να βγούμε από το ποταπό, φατριακό συνήθειο του ταξικού ανταγωνισμού (…) Η αρχή του κράτους ήταν ένα γατάκι που το χάιδευαν μέχρι θανάτου. Σε μια τέτοια κατάσταση, η απλή συμπόνια και η ανοχή θα ήταν έγκλημα. Ο φιλελευθερισμός και η δημοκρατία, έχοντας αποποιηθεί το καθήκον τους σε κάθε περίπτωση, απέτυχαν παταγωδώς να αξιολογήσουν και να ρυθμίσουν τα δικαιώματα και τα καθήκοντα των διαφόρων τάξεων της ιταλικής ζωής. Ο φασισμός το κατάφερε αυτό!».
Αλλά, για να έρθουμε και σε ένα πιο κοντινό παράδειγμα αρκεί να αναφέρουμε τη σύνδεση των ναζιστών της Χρυσής Αυγής με βαριά επιχειρηματικά συμφέροντα. Αυτό προκύπτει όχι μονάχα από την απεργοσπαστική δραστηριότητά της, αλλά και από την κοινοβουλευτική της παρουσία. Όπως αναφέρει συντρόφισσα η οποία μελέτησε 5700 ερωτήσεις που κατέθεσε στη βουλή η ΧΑ από τον Ιούλιο του 2012 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2016, πίσω από το “αντισυστημικό” προφίλ των δουλικών του καπιταλισμού και τα “αντικαθεστωτικά” ξεκαρφώματά τους κρύβεται ταύτιση επιδιώξεων: «με τα συμφέροντα εφοπλιστών και εργολάβων, φαρμακοβιομηχάνων, με βιομηχανίες παραγωγής πολεμικού εξοπλισμού, με τα συμφέροντα επιχειρηματιών, με ρωσικά μονοπώλια, αθλητικές ομοσπονδίες κ.ά. Πίσω από τις φωνές τους και τις παραστάσεις που δίνουν για τις κάμερες κρύβεται η πολυπόθητη για το κεφάλαιο “εργασιακή ειρήνη”, για την οποία οι χρυσαυγίτες δουλεύουν με το αζημίωτο. Επιτιθέμενοι σε συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργατών, διασπώντας την εργατική τάξη σε ντόπιους και ξένους φορτώνοντας όλα τα δεινά στους δεύτερους, προσπαθώντας να κρύψουν τις ταξικές αντιθέσεις κάτω απ’ το “εθνικό συμφέρον”. Με κάθε μέσο προσπαθούν να πείσουν τους εργάτες ότι έχουν κοινά συμφέροντα με τους καπιταλιστές και καλούν στη ζεστή αγκαλιά της περιβόητης εθνικής ομοψυχίας που “αυτομάτως” θα βάλει μπροστά τις μηχανές της ανάπτυξης (του κεφαλαίου) και της ευημερίας. Μέσα σε τόσες χιλιάδες λέξεις και ομιλίες, ο αντικαπιταλισμός πουθενά… Καθόλου τυχαίο γι’ αυτούς που θέλουν να κάνουν την τάξη των καταπιεσμένων να ξεχάσει πως «ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη δεν μπορούν να υπάρχουν ταυτόχρονα για καπιταλιστές και εργάτες».
Με δυο λόγια μπορούμε να πούμε πως παρά το “αντισυστημικό” προφίλ που πουλάνε οι φασίστες διατηρούν σχέσεις στοργής με επιχειρηματικά συμφέροντα και κάνουν εκδουλεύσεις για λογαριασμό τους. Ταυτόχρονα, έχουν ερείσματα σε τμήματα του βαθέους κράτους (από τον στρατό, τις μυστικές υπηρεσίες και την αστυνομία μέχρι την εκκλησία και την αστική δικαιοσύνη). Εχθρός τους δεν είναι το “σύστημα”. Εχθροί τους είναι οι αποκλεισμένοι, οι φτωχοί, οι μετανάστες, οι “διαφορετικοί”, όσες και αγωνίζονται στους χώρους εργασίας και τις γειτονιές, οι αναρχικοί, οι κομμουνιστές.
(…)
Πέρα, όμως, από τις σχέσεις στοργής με το κράτος (επίσημο και “βαθύ”) η Χρυσή Αυγή διατηρούσε και επαφές με επιχειρηματικά συμφέροντα, στήνοντας δουλεμπορικά “γραφεία ευρέσεως εργασίας” (μόνο για Έλληνες) χαρίζοντας φθηνό εργατικό κρέας στους καπιταλιστές και περιορίζοντας «κατά πολύ τον αριστερό ακτιβισμό, με ορατά αποτελέσματα στη λειτουργία των επιχειρήσεων του κέντρου της Αθήνας», σύμφωνα με βιομήχανο στον κλάδο των τροφίμων. Διαχρονικά, παρά το “αντισυστημικό” προφίλ που πουλάει ο φασισμός, δομικό του χαρακτηριστικό αποτελεί η επιδίωξη της “ταξικής συμφιλίωσης”, δηλαδή η υποδούλωση των υποτελών τάξεων κάτω από την μπότα του αυταρχικού κράτους. Είναι ενδεικτικό το παρακάτω απόσπασμα από ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής:
«Το μαρξιστικό ιδεολόγημα της “πάλης των τάξεων”, που υιοθετήθηκε με ανακούφιση από την εξίσου υλιστική δεξιά, εφηύρε τον “ταξικό εχθρό”. Εργαζόμενοι και εργοδότες, αντί να συνεργάζονται ως απαραίτητα μέλη του ίδιου επιχειρηματικού οργανισμού για την ευημερία του και -κατ’ επέκτασιν- την ευημερία των ιδίων και του εθνικού συνόλου, έλαβαν θέσεις αντιπάλων, με τις “ευλογίες” των ανάξιων κυβερνήσεων».
Έτσι, για τη Χρυσή Αυγή η ταξική υποτίμηση και εξαθλίωση δεν είναι προϊόν των αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών του κεφαλαίου και του αστικού κράτους, αλλά αποτέλεσμα της συνδικαλιστικής δράσης του εργατικού-λαϊκού κινήματος. Με τον ίδιο τρόπο τα μνημόνια δεν ήταν ειδική έκφραση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στην Ελλάδα, αλλά κακόβουλη επίθεση των μοχθηρών ξένων ενάντια στο έθνος. Στόχος του χρυσαυγητισμού ήταν, είναι και θα είναι η πλήρης αθώωση του κεφαλαίου, η στοχοποίηση των διεκδικητικών εργατικών αγώνων και η διάσπαση της εργατικής τάξης σε Έλληνες και “τριτοκοσμικούς λαθρομετανάστες”:
«Η αρρωστημένη εκδοχή του συνδικαλισμού που επέβαλλε στο εργατικό τοπίο της χώρας επί τρεις δεκαετίες η αριστερά, με τη συνδρομή της πολιτικής της ενοχικής δεξιάς, πέτυχε τελικά τα εξής: Τη δημιουργία άεργων μισθωτών “εργατοπατέρων”, τη μετατροπή υγειών επιχειρήσεων σε προβληματικές και συνεπακόλουθα το ξεπούλημα και κλείσιμό τους, τη μεταφορά ελληνικών επιχειρήσεων σε (πρώην κομμουνιστικές και εξαθλιωμένες) βαλκανικές χώρες, την αντικατάσταση των Ελλήνων εργαζομένων από τριτοκοσμικούς λαθρομετανάστες».
Έχουν, λοιπόν, θέση οι φασίστες στον ταξικό πόλεμο; Φυσικά και έχουν. Στο πλευρό του κεφαλαίου, σαν χρήσιμο στήριγμά του…
