Αναβολή (για 3/12/24) της δίκης των συντρόφων/ισσών για την παρέμβαση στο υπουργείο Πολιτισμού (Φεβρουάριος 2021) κατά την διάρκεια της απεργίας πείνας του επαναστάτη Δ. Κουφοντίνα
Στον απόηχο της δολοφονίας μιας ακόμα γυναίκας που άφησε την τελευταία της πνοή έξω από το Α.Τ Αγίων Αναργύρων ενώ μάταια παρακαλούσε για βοήθεια τους αστυνομικούς υπηρεσίας που αδιαφορούσαν μπροστά στην σφαγή της. Στον απόηχο της ισόβιας καταδίκης του Μίχου από μερίδα της κοινωνικής βάσης (ενόρκους) και την αθωωτική πρόταση των δικαστών της έδρας για τον βιασμό της 12χρονης. Στο φόντο της χορήγησης ανασταλτικού χαρακτήρα στον αστυνομικού- μαστροπό Μπουγιούκο για την υπόθεση της 19χρονης. Στο φόντο της αποφυλάκισης Λιγνάδη εξαιτίας του ανασταλτικού χαρακτήρα που χορηγήθηκε στην ποινής 12 ετών κάθειρξης για ασέλγεια σε ανήλικα παιδιά. Στον απόηχο ενός συστήματος που με περίσσιο θράσος υπερασπίζεται παιδεραστές και συνεχίζει να δολοφονεί αγωνιστές κρατώντας στις φυλακές κοινωνικούς επαναστάτες και παρέχοντας ασυλία σε κυκλώματα trafficking.
Να οργανώσουμε την αντεπίθεση της τάξης μας – Βία στην βία της εξουσίας!
Παραθέτουμε το κείμενο της παρέμβασης :
Υπερασπίζεστε Παιδεραστές Δολοφονείτε αγωνιστές !
“Γίνεται μεγάλη προπαγάνδα για κάποιο πολιτισμό που δε τον βλέπω. Είδα σημαντικές προσωπικότητες. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είδα και πολιτισμό. Την ανυπαρξία πολιτισμού, άλλωστε, αποδεικνύει και η ύπαρξη υπουργείου Πολιτισμού… Τα υπουργεία Πολιτισμού είναι μία κληρονομιά απολυταρχικών καθεστώτων. Παλαιότερα δεν υπήρχε υπουργείο Πολιτισμού. Υπήρχε υπουργείο Παιδείας. Από την ώρα που τα απολυταρχικά καθεστώτα ανακαλύψαν τη σημασία του πως να καθοδηγούν και πως να επιβάλλουν πολιτισμό, έφτιαξαν και ομώνυμο υπουργείο.
Με πρώτο διδάξαντα τον Γκαίμπελς…” (Μάνος Χατζιδάκης)”
Δύο κόσμοι σε σύγκρουση “Είναι αλήθεια ότι προερχόμαστε από δυο διαφορετικούς κόσμους.
Δύο κόσμοι οι οποίοι βρίσκονται σε τροχιά σύγκρουσης μεταξύ τους χωρίς διάθεση ανακωχής. Δύο κόσμοι τους οποίους χωρίζει μια άβυσσος διαφορετικών αξιών, πρακτικών, προτύπων, λογικών, συμπεριφορών. Από την μια πλευρά είναι ο κόσμος της εξουσίας, του καπιταλισμού, της πατριαρχίας. Ένας κόσμος βουτηγμένος στο αίμα, την καταπίεση, την λήθη, την υποκρισία, με τα ψεύτικα χαμόγελα στις δεξιώσεις να καλύπτουν φρικτά εγκλήματα. Από την άλλη πλευρά είναι ο κόσμος των καταπιεσμένων, των αδύναμων, των φτωχών, των κολασμένων. Ο κόσμος της αντίστασης, της αλληλεγγύης, του αγώνα και της δικαιοσύνης. Είμαστε εμείς που αναγνωρίζουμε τα κατάλοιπα και τις αντιφάσεις που κουβαλάμε από τον κόσμο της εξουσίας και τα πολεμάμε. Τόσο μέσα μας όσο και εξωτερικά. Ο κόσμος που δεν χάνει την συλλογική μνήμη του, που δεν σταμάτησε και δεν θα σταματήσει να ζητάει τον λογαριασμό για τα διαρκή εγκλήματα του κράτους και του κεφαλαίου σε βάρος της τάξη του. Ας μιλήσουμε για το “ηθικό πλεονέκτημα” του αστικού κόσμου…Εδώ και εβδομάδες σύσσωμη η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προσπαθούσε να συγκαλύψει πολιτικά και ποινικά την υπόθεση του παιδοβιαστή Λιγνάδη με τον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Δημήτρη Μαρκόπουλο να φτάνει στο σημείο να μιλάει για προσπάθεια δημιουργίας θέματος “εκ του μη όντος”. Ενώ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Χρήστος Ταραντίλης έλεγε πως ο παιδοβιαστής Λιγνάδης παραιτήθηκε για “προσωπικούς λόγους” η υπουργός πολιτισμού Λίνα Μενδώνη προσπάθησε να το κρύψει την ανάμιξή της και ανακάλυψε ότι ο παιδοβαστής Λιγνάδης είναι επικίνδυνος μετά από τις καταγγελίες που είδαν το φως της δημοσιότητας.Όταν έστω και πρόσκαιρα η σαπίλα του συστήματος βγαίνει στην επιφάνεια είναι γνωστή η συνέχεια. Ο Λιγνάδης θα παρουσιαστεί ως “μεμονωμένο περιστατικό”, η κυβέρνηση θα τον καταδικάσει και θα δηλώσει εξαπατημένη. Την ίδια στρατηγική εξάλλου εφάρμοσε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μετά την αποκάλυψη ότι ο πρώην βουλευτής της και προσωπικός φίλος του πρωθυπουργού Νίκος Γεωργιάδης ασελγούσε σε ανήλικα αγόρια. Αφού πρώτα τον απομάκρυνε μέχρι να αποσυρθεί το θέμα από την δημοσιότητα στην συνέχεια φρόντισε να τον υπερασπιστεί ηθικά και πολιτικά.
Η Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου κατέθεσε ως μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη του, ενώ ο Κυρανάκης και άλλοι αξιωματούχοι της ΝΔ παρευρίσκονταν στο ακροατήριο σε όλη την διάρκεια της δίκης, ως απολογητές των διεθνών κυκλωμάτων trafficking και σεξουαλικής εκμετάλλευσης ανηλίκων. Ήταν αναμενόμενο πως και σε αυτή την περίπτωση , όπως και στην περίπτωση των καταγγελιών της Μπεκατώρου, η πολιτική ελίτ και ο δημοσιογραφικός αντίλαλος της, θα επιχειρούσε να εμφανιστεί, έστω και καθυστερημένα, ως σταυροφόροι μιας διαδικασίας κάθαρσης, και να αντλήσουν πολιτική υπεραξία από το εκρηκτικό κύμα του ελληνικού metoo. Γεγονός κορυφαίας υποκρισίας, καθώς τα τελευταία τουλάχιστον είκοσι χρόνια, βασικό στοιχείο της κυρίαρχης τηλεοπτικής κουλτούρας είναι η διαρκής κακοποίηση, ο κανιβαλισμός και ο εξευτελισμός ανθρώπων ενώπιον του τηλεοπτικού κοινού, χωρίς αυτό να προβληματίσει ποτέ τις διάφορες πολιτικές περσόνες που στο όνομα του πολιτισμού, μιλούν τώρα για κάθαρση.
Εξάλλου δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου καταγγελίες μέσα στον ίδιο χώρο έχουν μείνει στο σκοτάδι είτε λόγω φόβου απόλυσης, είτε επειδή οι καταγγέλουσες λόγω της ταξικής θέσης τους, ή της χαμηλής ιεραρχικής κατάταξης στο καλλιτεχνικό στερέωμα, δεν είχαν την δυνατότητα να τις δημοσιοποιήσουν.Η αναγκαστική λοιπόν αποκαθήλωση της προσωπικότητας Λιγνάδη, η έκθεση του ενώπιον της ποινικής δικαιοσύνης, ό,τι κι αν αποφέρει αυτή, σε καμία περίπτωση δεν ξεπλένει όλο αυτό το σύστημα που γνώριζε, συγκάλυπτε ή υποβοηθούσε ενδεχομένως, τις αποτρόπαιες πράξεις του βασικού εκπροσώπου της αριστείας και της δεξιάς εστέτ υψηλής αισθητικής στον κόσμο των γραμμάτων και των τεχνών. Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά που η πολιτική και η οικονομική ελίτ αποφασίζει να εκθέσει κάποιον δικό της, προκειμένου να διαχωριστεί από κραυγαλέες περιπτώσεις “σκανδάλων” που έχουν απασχολήσει τη δημόσια σφαίρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της νεότερης ιστορίας η περίπτωση υψηλότατου στελέχους του Πασόκ (Τσοχατζόπουλος), ο οποίος αποτέλεσε τον αποδιοπομπαίο τράγο, η θυσία του οποίου εξυπηρέτησε το ξέπλυμα του συνόλου της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας που βαρύνονταν με δεκαετίες συστηματικής διαφθοράς. Ας μιλήσουμε για ορισμένες στιγμές συγκάλυψης των εγκλημάτων της αστικής τάξης…Η κυβέρνηση αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της, ενώ την ίδια ώρα, ηθικολογεί ακατάπαυστα για αγωνιστές όπως ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Ένας επαναστάτης που είχε το θάρρος και το σθένος να αναλάβει την ευθύνη για την πολιτική του διαδρομή, χωρίς ίχνος μεταμέλειας, και να την υπερασπιστεί με αξιοπρέπεια. Έτσι, η πολιτική ηγεσία την στιγμή που χτίζει ένα καθεστώς εξαίρεσης και ειδικής μεταχείρισης σε βάρος του φυλακισμένου αγωνιστή εγκολπώνει στις τάξεις του: παιδεραστές, εφοπλιστές μεγαλέμπορους ναρκωτικών, φασίστες και νοσταλγούς της χούντας.
Ο βουλευτής της Ν.Δ Νίκος Γεωργιάδης καταδικάστηκε μόλις σε 28 μήνες με αναστολή για κατά συρροή και κατ εξακολούθηση ασέλγεια εις βάρος ανηλίκων έναντι αμοιβής στη Μολδαβία. Η υπόθεση του Noor 1 που αφορά την μεγαλύτερη ποσότητα διακίνησης ηρωίνης στον κόσμο παραμένει ανεξιχνίαστη και περιλαμβάνει 9 θανάτους μαρτύρων, 3 παραιτήσεις ανακριτών και 3 εξαιρέσεις δικαστών. Είναι πια ευρέως γνωστό ότι η μαφία στην χώρα διοικείται μέσα από τα αστυνομικά γραφεία υψηλόβαθμων αξιωματικών και τα πολυτελή γραφεία επιχειρηματιών και κάθε λογής “αρίστων” της οικονομικής ελίτ. Με χιλιάδες σελίδες δικογραφιών να λιμνάζουν μέχρι να συγκαλυφθούν στα ανακριτικά και εισαγγελικά γραφεία, όπως χαρακτηριστικά στην περίπτωση των κυκλωμάτων trafficking που είχαν βιτρίνα τους τη γνωστή αλυσίδα φούρνων “Χωριάτικο”. Αυτές είναι μερικές μόνο από τις σύντομες εικόνες του κόσμου τους. Γιατί το κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα δεν έχει τελειωμό. Γιατί οι κοινωνικές ανισότητες διαμορφώνουν ένα σύμπλεγμα καταπίεσης με defacto ταξικούς και πατριαρχικούς όρους. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του παραπάνω ισχυρισμού αποτέλεσε ο στιγματισμός και η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών από το δίδυμο Λοβέρδου – Χρυσοχοϊδη. Οι οροθετικές παρουσιάστηκαν ως μια υγιειονομική βόμβα που έπρεπε πάση θυσία να εξουδετερωθεί προς δήθεν όφελος της κοινωνίας. Πολλές από αυτές τις γυναίκες οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία και την ψυχολογική εξόντωση.
Αντίστοιχο πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η υπόθεση με το ξενοδοχείο στο Κρανίδι όπου σεξεργάτριες προσφύγισσες διαπομπεύτηκαν ως υγειονομικές βόμβες κορονοϊού. Κανείς δεν αναρωτήθηκε τι κατάληξη είχαν αυτές οι γυναίκες και υπό ποιες συνθήκες βρίσκονταν σε αυτό το ξενοδοχείο.” Ο Λιγνάδης δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά τον κανόνα των προσώπων που στελεχώνουν το σύστημα” Ο Λιγνάδης δεν αποτελεί ένα τυχαίο πρόσωπο στο σύστημα εξουσίας. Είναι ίσως ο βασικός εκπρόσωπος της μεταμοντέρνας εθνικοφροσύνης στον χώρο της τέχνης συντασσόμενος δημόσια με το πρόσφατο ακροδεξιό κίνημα μακεδονομάχων. Ήταν ένας από τους βασικούς ομιλητές σε πρόσφατο συνέδριο κατά της “τρομοκρατίας”, το οποίο οργανώθηκε με πρωτοβουλία του Χρυσοχοίδη, όπου κατηγορούσε τις πολιτικοποιημένες μορφές τέχνης ως πεδία υποστήριξης της “τρομοκρατίας”. Αν ο Λιγνάδης δεν είχε αποκαλυφθεί θα ήταν με σιγουριά ένας από τους εγχώριους υποστηρικτές του τρομονόμου που ποινικοποιεί ακόμα και την μουσική και τις αντιεξουσιαστικές μορφές τέχνης. Θα συμφωνούσε με την φυλάκιση του ισπανού ράπερ Πάμπλο Χασέλ, για τις φυλακίσεις μουσικών και καλλιτεχνών στην Γερμανία και την Τουρκία. Θα ήταν ένας από αυτούς που θα έβγαζαν μπροστά η Μενδώνη και ο Μητσοτάκης για να υπερασπιστούν τους αντιτρομοκρατικούς νόμους φίμωτρο και την πολλαπλή καταπίεση στο εργασιακό περιβάλλον του καλλιτεχνικού κλάδου. Όμως είναι γνωστό ότι η ελεύθερη και δημιουργική έκφραση αποτελούσε πάντα όπλο των καταπιεσμένων, πηγή έμπνευσης, τρόπο επικοινωνίας και διασκέδασης, εργαλείο ενδυνάμωσης και όξυνσης της σκέψης και πιο πολύ από όλα τρόπο για να την παλεύουμε. Είναι η έμπρακτη δημιουργία ενός διαφορετικού πολιτισμού και κουλτούρας, μιας αλλιώτικης αφήγησης μέσα στο υπάρχον.Για αυτό και εκατοντάδες προσωπικότητες από τον καλλιτεχνικό χώρο έχουν εκφράσει δημοσίως την υποστήριξη τους στον δίκαιο αγώνα του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα.
Όχι απαραίτητα διότι ταυτίζονται πολιτικά με τον σύντροφο, αλλά γιατί αναγνωρίζουν ότι οι πολιτικές και οι μηχανισμοί που τον σακατεύουν κάθε μέρα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου είναι οι ίδιες που συγκαλύπτουν σήμερα τους παιδοβιαστές και τα κυκλώματα τους, που αύριο θα προσπαθήσουν να φιμώσουν κάθε ελεύθερη φωνή έκφρασης, που χτες ισοπέδωσαν εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις για τις οποίες χύθηκε αίμα αγωνιστών και αγωνιστριών. Γιατί όσο και αν τα ΜΜΕ θέλουν να μας παρουσιάσουν απλώς ως υποστηρικτές του Κουφοντίνα ο κόσμος της αλληλεγγύης και της αντίστασης ξέρει τι πραγματικά είμαστε.
Είμαστε οι φοιτήτες/-ριες που δεν θέλουν να δουν τις σχολές τους να γεμίζει με αστυνομία και που διαδηλώναμε για την απόσυρση του νομοσχεδίου – έκτρωμα της Κεραμέως όλο το προηγούμενο διάστημα. Είμαστε οι εργάτες/ριες που παλεύουμε μέσα από τα σωματεία μας τις αντεργατικές πολιτικές του κεφαλαίου που μας θέλουν σύγχρονους σκλάβους στις γαλέρες των αρίστων. Είμαστε οι μετανάστες/ριες που βρίσκονται φυλακισμένες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του ελληνικού κράτους και βιώνουμε στο πετσί μας τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές της Ευρώπης – Φρούριο. Είμαστε οι κρατούμενοι θύματα της θανατοπολιτικής της Σοφίας Νικολάου και παλεύουμε να ανατρέψουμε τις σωφρονιστικές πολιτικές που μας δολοφονούν κάθε μέρα.
Είμαστε οι καλλιτέχνες που αναγκαζόμαστε να ζούμε υπό το καθεστώς της ανασφάλιστης εργασίας με απλήρωτες εργατοώρες, να αναπαράγουμε την σάπια κουλτούρα τους έχοντας πλέον και τους τρομονόμους πάνω από το κεφάλι μας. Είμαστε όλοι και όλες που αναγνωρίζουμε ότι η απεργία πείνας του πολιτικού κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα δεν αποτελεί μια μεμονωμένη υπόθεση, αλλά συνδέεται άμεσα με όλα τα ανοιχτά κοινωνικά μέτωπα. Η βάρβαρη κατασταλτική επίθεση που δεχόμαστε είναι κοινή και μας απειλεί όλους και όλες. Έτσι κοινός οφείλει να είναι και ο αγώνας για μια κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης. Για αυτό αποφασίσαμε να μπούμε στο συγκεκριμένο υπουργείο όπου συνδέεται με την συγκάλυψη κατά συρροή βιασμών/κακοποιήσεων/ εξευτελισμών για να καταγγείλουμε την επερχόμενη δολοφονία του απεργού πείνας από την κυβέρνηση δολοφόνων της Νέας Δημοκρατίας, να απαιτήσουμε να ικανοποιηθούν τα αιτήματα του, να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στα αιτήματα των εργαζομένων στον χώρο του πολιτισμού και να αναδείξουμε το κοινό νήμα που συνδέει τα ειδεχθή εγκλήματα της εξουσίας.
ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΙΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΜΠΛΟ ΧΑΣΕΛ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ GRUP YORUM
ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΚΛΑΔΙΚΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
