Εργατικά ατυχήματα και σφαίρες στο ψαχνό τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ! (Για το θάνατο την ώρα της δουλειάς του φίλου και συντρόφου Νίκου Βαβάτσικου)
Ο φριχτός θάνατος στις 9 Απριλίου του αγαπημένου φίλου και συντρόφου Νίκου Βαβάτσικου την ώρα που δούλευε σε εργασίες συντήρησης ασανσέρ σε κτίριο στην οδό Σταδίου, συμπυκνώνει τις υλικές συνθήκες της ζωής του. Συνθήκες κοινές με τους χιλιάδες που κατοικούν στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας και «ζουν τον πόλεμο κάθε μέρα εδώ» παλεύοντας για το μεροκάματο. Συνθήκες κοινές με τους εκατοντάδες ανθρώπους που κάθε χρόνο πεθαίνουν (12 μόνο τις τελευταίες 23 μέρες) ή σακατεύονται στα εργασιακά κάτεργα. Συνθήκες κοινές με εκείνους που ούτε καν –όπως ο Νίκος- δεν θα καταχωρηθούν σε κάποια λίστα «εργατικών ατυχημάτων». Συνθήκες κοινές με τους εκατοντάδες χιλιάδες σχιζομητροπολιτάνους προλετάριους που τρώνε τις σάρκες τους ή χτυπάνε το κεφάλι τους στο τοίχο, κατορθώνοντας παράλληλα να δημιουργούν, να αγαπάνε και να αγαπιούνται και να αναγεννώνται από τις στάχτες τους.
Οι «βαριές κακώσεις στο θώρακα» στου Νίκου που αναγράφονται στην ιατροδικαστική έκθεση συμπυκνώνουν τη βία του καπιταλισμού. Για την Πλατεία Εξαρχείων και τους ανθρώπους της, γι αυτό δηλαδή που ήταν η οικογένεια του Νίκου για πάνω από 20 χρόνια, το να μείνει η μνήμη του ζωντανή όπως γραφούμε στα πανό μας περνά μέσα από την κατανόηση του τι ήταν ο θάνατος του, και ως εκ τούτου από την όξυνση της πολιτικής και ταξικής στράτευσης που μια τέτοια κατανόηση επιβάλλει.
Νίκο σου υποσχόμαστε ότι δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ!
Σύντροφοι-σσες του Νίκου από την Πλατεία Εξαρχείων
(Το κείμενο διαβάστηκε στην κηδεία του Νίκου σήμερα)
