Σχετικά με τον κίνδυνο κλιμάκωσης του πολέμου στη Μέση Ανατολή
Τα τελευταία γεγονότα στη Μέση Ανατολή κάνουν για ακόμα μια φορά ορατό το ενδεχόμενο της κλιμάκωσης και της γενίκευσης του πολέμου στη Μέση Ανατολή, ενδεχομένως και σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η συντονισμένη και οριοθετημένη επίθεση του Ιράν και των συμμάχων του στις 13 Απριλίου δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία. Ήταν η απάντηση στο τρομοκρατικό χτύπημα του Ισραηλινού στρατού σε διπλωματική αντιπροσωπεία του Ιράν στη Δαμασκό την 1η Απριλίου, με 16 νεκρούς. Ένα χτύπημα που για ακόμα μια φορά παραβίαζε το κουρελόχαρτο που κατ’ ευφημισμό ονομάζεται “Διεθνές Δίκαιο” και εφαρμόζεται μόνο επιλεκτικά υπέρ των δυτικών συμφερόντων. Άλλωστε, τα τελευταία χρόνια το Ισραήλ έχει εξαπολύσει δεκάδες πυραυλικές επιθέσεις εναντίον της Συρίας. Με την επίθεση στη Δαμασκό το Ισραήλ επεδίωξε (και εν μέρει κατάφερε) τη διεύρυνση του πολεμικού μετώπου στη Μέση Ανατολή, καθώς ο στρατηγικός του στόχος είναι η ακόμα πιο βαθιά στρατιωτική εμπλοκή των συμμάχων του (ΗΠΑ, Βρετανία και ΕΕ).
Είναι σαφές, λοιπόν, πως το Ισραήλ μέσω της πολιτικής του “λυσσασμένου σκύλου” που ακολουθεί είναι ο εμπρηστής του πολέμου. Η γενικευμένη σφαγή στην Παλαιστίνη δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Άλλωστε, ο ακροδεξιός υπουργός Οικονομικών του Ισραήλ έκανε ξεκάθαρες τις προθέσεις της κυβέρνησης Νεντανιάχου και σε ένα ντελίριο ιστορικής διαστρέβλωσης και σχετικοποίησης του Ολοκαυτώματος δήλωσε: «Υπάρχουν 2 εκατομμύρια Ναζί στη Γάζα που θέλουν να σφάξουν, να βιάσουν και να δολοφονήσουν κάθε Εβραίο. Εάν ένας τοπικός πληθυσμός κυβερνήσει εκεί, θα είναι τρομοκρατική οργάνωση. Πρέπει να κυβερνήσουμε εκεί επιχειρησιακά και στρατιωτικά μέχρι να μπορέσουμε να αναπτύξουμε μετριοπαθείς τοπικές δυνάμεις, που θα αναλάβουν». Οι σιωνιστές εθνικιστές, βεβαίως, “ξεχνάνε” πως τα αντισημιτικά πογκρόμ και το Ολοκαύτωμά σχεδιάστηκαν και υλοποιήθηκαν από τους σημερινούς συμμάχους του Ισραήλ και όχι από τους λαούς της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής που στέναζαν κάτω από την μπότα της δυτικής αποικιοκρατίας. Την τεχνογνωσία των γενοκτονιών και των στρατοπέδων συγκέντρωσης οι Ναζί τη διδάχθηκαν από την ευρωπαϊκή αποικιοκρατία και όχι από τους Άραβες. Ιστορικά, ο σιωνιστικός εθνικισμός στόχευε στη δημιουργία ενός κράτους που θα αποτελούσε το προκεχωρημένο φυλάκιο των σφαγέων του Εβραϊκού λαού έναντι της “ασιατικής βαρβαρότητας”.
Από την άλλη, όμως, η αναγνώριση του Ισραήλ ως εμπρηστή πολέμου στην περιοχή δεν μπορεί να μας οδηγήσει σε λογικά άλματα και παραισθησιογόνα πολιτικά συμπεράσματα που βλέπουν το Ιράν ως αντιιμπεριαλιστική όαση, αποσπώντας τη γεωπολιτική από την ταξική πάλη. Το Ιράν είναι μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη, ένα αντιδραστικό θεοκρατικό καθεστώς κι ένας δυναμικός καπιταλισμός που αποτελεί βραχίονα του αναδυόμενου ρωσοκινέζικου ιμπεριαλισμού. Όσο λανθασμένη είναι η πολιτική των “ίσων αποστάσεων”, άλλο τόσο λανθασμένο είναι να σκορπάμε αυταπάτες και να εμφανίζουμε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη ως εμπροσθοφυλακή του αντιιμπεριαλισμού ή (ακόμα χειρότερα) ως προάγγελους της παγκόσμιας επανάστασης. Και σε κάθε περίπτωση αυτή που βάζει τη σφραγίδα στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή είναι η παλλαϊκή αντίσταση του παλαιστινιακού λαού που με το όπλο στο χέρι και με το αίμα του γράφει το αντιστασιακό έπος του 21ου αιώνα. Αυτή είναι που ανακάτεψε τη γεωπολιτική τράπουλα στην περιοχή και ενεργοποίησε έναν άξονα που λειτουργεί υποβοηθητικά προς την Παλαιστινιακή Αντίσταση, καθώς πριν την 7η Οκτώβρη μπαίναμε σε ένα νέο επίπεδο γεωπολιτικής ισορροπίας στη Μ. Ανατολή με σχετική μείωση του Ευρωατλαντικού αποτυπώματος, την οποία όμως θα αποκαθιστούσε η διευρυμένη επιρροή του Ισραηλ στον αραβικό κόσμο μέσω των “Συμφωνιών του Αβραάμ”, της εξομάλυνσης των σχέσεών του με τη Σαουδική Αραβία και το κλείσιμο -ως ένα βαθμό τουλάχιστον- των ενεργών μετώπων σε Υεμένη και Λίβανο, την ώρα που η Παλαιστίνη βέβαια θα συνέχιζε να ματώνει αφημένη ουσιαστικά στη μοίρα της. Πλέον, οι λυκοσυμμαχίες των αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων με το Ισραήλ έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα. Το ίδιο εκτεθειμένο είναι και το καθεστώς του Ιράν που συμμαχεί στο πλαίσιο των BRICS με συμμάχους του Ισραήλ (όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Αίγυπτος), καθώς και με το καθεστώς των Σαούντ που αιματοκύλισε την Υεμένη και έδωσε το πράσινο φως για τις αμερικανοκίνητες “Συμφωνίες του Αβραάμ”. Επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά -και αυτό είναι μια τεράστια παρακαταθήκη που αφήνει η παλαιστινιακή αντίσταση στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε- ότι είναι η πάλη των λαών ο πρωταγωνιστής της ιστορίας και όχι η δράση των κρατών ή των ιμπεριαλιστών.
Το ελληνικό κράτος από την πλευρά του έχει επιλέξει την επικίνδυνη και τυχοδιωκτική στρατηγική επιλογής πλήρους πρόσδεσης στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού και βαθιάς εμπλοκής στις πολεμικές του περιπέτειες. Αυτό έγινε σαφές από την ενεργό του συμμετοχή στη Νατοϊκή γεωστρατηγική περικύκλωση της Ρωσίας και τη στρατιωτική ενίσχυση που προσφέρει στο αντιδραστικό καθεστώς του Ζελένσκι. Ταυτόχρονα, ανεξάρτητα από την κυβέρνηση που συγκυριακά βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας, το ελληνικό κράτος έχει συνάψει πολύπλευρη στρατηγική συμμαχία με το κράτος του Ισραήλ (Άξονας 3 συν 1, Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ, υπό τη σκέπη των ΗΠΑ). Το ελληνικό κράτος παρέχει απλόχερα στρατιωτικές διευκολύνσεις στους Ισραηλινούς, ακόμα και πραγματοποίηση ασκήσεων με πραγματικά πυρά ή ασκήσεων προσομοίωσης πολέμου στη Μέση Ανατολή. Δεν θα περιμέναμε, λοιπόν, τίποτε άλλο από το ελληνικό κράτος πέρα από την πλήρη του ευθυγράμμιση με την αντι-Ιρανική πολιτική του Ισραήλ και των συμμάχων του. Ο ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Βαγγέλης Μεϊμαράκης, με αφορμή τη σύγκρουση Ισραήλ – Ιράν, εξέφρασε με σαφήνεια τις φιλοπόλεμες επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης: «Η Ελλάδα είναι ένα κράτος μέλος του ΝΑΤΟ, είμαστε ενεργό μέλος της ΕΕ (…). Και πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι εμείς θα υπερασπιστούμε τις αρχές, τις αξίες μας τον δυτικό τρόπο ζωής, να αφήσουμε τον καναπέ και να μπούμε πρώτοι στην πρώτη γραμμή της μάχης». Ας μην ξεχνάμε πως τον Μάιο του 2022 το ελληνικό κράτος μετά από εντολή των Αμερικάνων προχώρησε σε πειρατεία και κατάσχεση του υπό ρωσική σημαία δεξαμενόπλοιου Pegas, το οποίο κουβαλούσε Ιρανικό πετρέλαιο. Τότε, οι ελληνικές αρχές προχώρησαν σε μετάγγιση του πετρελαίου σε δεξαμενόπλοια που μετέφεραν το φορτίο στις ΗΠΑ!
Τα πολιτικά καθήκοντα, λοιπόν, που διαμορφώνονται στη συγκεκριμένη γωνιά του πλανήτη που ζούμε, με τη στρατηγική πολιτική ευθυγράμμισης του ελληνικού κράτους με τις επιδιώξεις του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, είναι απτά και συγκεκριμένα και όχι γενικά και αόριστα: ο βασικός εχθρός μας βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα, μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην ΕΕ, μέσα στο ΝΑΤΟ. Γι αυτό πρέπει να χτίσουμε ένα αντιπολεμικό ανάχωμα απέναντι στους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς, ένα διεθνιστικό μέτωπο ενάντια στην μετατροπή της χώρας σε απέραντη στρατιωτική βάση και πολεμικό ορμητήριο. Ένα εντέλει αντιιμπεριαλιστικό αντικαπιταλιστικό μέτωπο για την έξοδο από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και την ανατροπή της εγχώριας καπιταλιστικής εξουσίας και του κράτους της.
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα αναρχικών και κομμουνιστ(ρι)ών)
