Κάλεσμα σε όλους τους κατοίκους της πόλης, σε συλλογικότητες και φορείς για την πραγματοποίηση συγκέντρωσης – διαμαρτυρίας στο νοσοκομείο Λοιμωδών την Κυριακή 27/2, στις 11.30 το πρωί απευθύνει με ανακοίνωσή του το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης.
Η ανακοίνωση αναφέρει:
«Βρισκόμαστε πλέον στο 5ο κύμα της πανδημίας . Η κατάσταση στα νοσοκομεία της πόλης μας είναι μη διαχειρίσιμη. Θρηνούμε κάθε εβδομάδα εκατόμβες νεκρών – 2700 θάνατοι μόνον τον Γενάρη που μας πέρασε – λόγω της εγκληματικής επιλογής της κυβέρνησης που πεισματικά εμμένει στην νεοφιλελεύθερη πολιτική της απαξίωσης του δημόσιου συστήματος υγείας και της συνεχούς πριμοδότησης του ιδιωτικού τομέα, αδιαφορώντας για τις προσωπικές τραγωδίες που βιώνουμε καθημερινά εξαιτίας της ανεπάρκειας του ΕΣΥ.
Εξοντωμένοι γιατροί και νοσηλευτές, αναστολές υγειονομικών αντί για προσλήψεις, πριμοδότηση του ιδιωτικού τομέα αντί για επίταξη, υποχρεωτικότητα εμβολιασμού και καταστολή αντί για δωρεάν τεστ για όλους, περαιτέρω μείωση της χρηματοδότησης για νοσοκομεία και Κ.Υγείας, ανυπαρξία ΠΦΥ και επιδημιολογικής επιτήρησης, στοχοποίηση και οικονομική εξόντωση κομματιών της κοινωνίας, συνθέτουν ένα σκηνικό δυστοπικό. Μόνο που δεν πρόκειται για θεατρική παράσταση, πρόκειται για την καθημερινή μας ζωή. Κάποιοι πιστεύουν πως αυτή η ζωή μας αξίζει και προσπαθούν να πείσουν και την κοινωνία γι΄αυτό.
Εμείς τους απαντάμε πως δεν θα επιτρέψουμε να κινδυνεύουν συνεχώς ανθρώπινες ζωές! Δεν θα μείνουμε άπραγοι μπροστά σε αυτή την καταστροφή.
Εδώ και τρεις μήνες το Κοινωνικό Ιατρείο αλληλεγγύης , κάτοικοι, συλλογικότητες και σωματεία της πόλης απαιτούμε να ανοίξει το νοσοκομείο Λοιμωδών με συνεχόμενες κινητοποιήσεις.
Το Νοσοκομείο αυτό -μαζί με το Παναγία και το στρατιωτικό νοσοκομείο 424- σταμάτησε τη λειτουργία του από το 2013 με απόφαση του τότε Υπουργού Υγείας Άδωνη Γεωργιάδη. Εδώ και 8 χρόνια παραμένει κλειστό αφού και στις μέρες της επόμενης κυβέρνησης δεν επαναλειτούργησε, παρόλο που παραχωρήθηκε από το Ιταλικό κράτος στο Ελληνικό δημόσιο με το συμβολικό μίσθωμα των 74 ευρώ και τον όρο να λειτουργεί πάντα ως δομή υγείας.
Ζητάμε να ανοίξει τώρα. Στελεχωμένο και εξοπλισμένο. Ο αγώνας αυτός μας χρειάζεται όλους!
Δεν σταματάμε!
Δεν θα συνηθίσουμε το θάνατο!
Λέμε όχι στη θανατοπολιτική της κυβέρνησης! Για μας η ζωή αξίζει!».
Έχουμε κάθε συμφέρον από τυχόν επαναλειτουργία ενός δημόσιου νοσοκομείου στη Θεσσαλονίκη, του νοσοκομείου Λοιμωδών. Γι’ αυτό θα είμαστε κι εμείς με τις σημαίες μας στη διαδήλωση μεθαύριο το πρωί. Και σας καλούμε να έρθετε και εσείς».
Σε κείμενο που μοιράζαμε στις κινητοποιήσεις των προηγούμενων μηνών είχαμε αναφέρει:
Το άνοιγμα του νοσοκομείου Λοιμωδών, όπως αντίστοιχα και του Παναγία, είναι ανάγκη των εργαζομένων, των ανέργων, των λαϊκών στρωμάτων της Θεσσαλονίκης, είναι κίνηση ταξικής αλληλεγγύης στους πληττόμενους υγειονομικούς αλλά και στους φτωχότερους ασθενείς που ξεπουλάν ότι έχουν για να μπορέσουν να χειρουργηθούν σε κάποιο ιδιωτικό νοσοκομείο ή αργοπεθαίνουν (είτε από Covid, είτε από καρκίνο, είτε από οποιαδήποτε άλλη ασθένεια) στα σπίτια τους, σε κάποιο ράντζο, σε κάποια απλή κλίνη ενώ χρειάζονται ΜΕΘ.
Γνωρίζουμε καλά ότι για την παρασιτική αστική τάξη που κυβερνά αυτή τη χώρα οι λέξεις “δημόσια υγεία” είναι τουλάχιστον ψιλά γράμματα, αν όχι παρωχημένη αντίληψη περί κοινωνικού κράτους. Η δημόσια υγεία οφείλει να είναι αγαθό, καθολικά εξασφαλισμένο προς όλο τον λαό και όχι εμπόρευμα που θα υπακούσει στους καννιβαλιστικούς νόμους της αγοράς και του Κεφαλαίου. Κάθε ανάγνωση που θέλει το αγαθό της Υγείας, ως κάτι άλλο, είναι βαθιά αντικοινωνική, αντιδραστική και εχθρική προς τον λαό και την εργατική τάξη. Το ιδεολόγημα περί ατομικής ευθύνης έρχεται να θολώσει τον διάλογο για την δημόσια Υγεία και να ρίξει το πρόβλημα, πάλι, στις πλάτες του λαού. Σε συνθήκες άγριας οικονομικής κρίσης η άρχουσα τάξη υιοθετεί το δόγμα της ατομικής ευθύνης για την υγεία, το οποίο στην πραγματικότητα δε σημαίνει παρά το εξής: Όσοι έχουν ας σώσουν τους εαυτούς τους, όσοι δεν έχουν ας πεθάνουν.
Τα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης εκπέμπουν συνεχώς κραυγές αγωνίας την ίδια στιγμή που από την κυβέρνηση δεν λαμβάνεται καμία κεντρική μέριμνα και οργάνωση, καμία ενίσχυση των υποδομών, μόνο μπίζνες και παζάρια με τους κλινικάρχες και καταστολή και χημικά σε αυτούς που ζητάνε τα αυτονότητα.
Όσο η πανδημία συνεχίζει να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη είναι δεδομένο πως αποτελεί ζήτημα ζωής η θανάτου για την εργατική τάξη η διεκδίκηση μέτρων τα οποία θα ανασχέσουν την πανδημία και θα διασφαλίσουν την υγεία του λαού. Ταυτόχρονα, η στήριξη, ανάκαμψη και ενίσχυση της δημόσιας υγείας οφείλει να γίνει πεδίο συγκρουσιακής αντιπαράθεσης με την αστική τάξη και τις βλέψεις της για περαιτέρω ιδιωτικοποίηση και απαξιωση της.
Το σύνολο της εργατικής τάξης οφείλει να αγκαλιάσει τα αιτήματα των αγωνιζόμενων υγειονομικών και να διεκδικήσει δωρεάν δημόσια υγεία προσβάσιμη από όλους και όλες.
