Τα πρόσφατα γεγονότα της εισβολής ρώσικων στρατευμάτων στην Ουκρανία και του πόλεμου που μαίνεται στο σύνολο της επικράτειας της, αποτελούν την κορύφωση μιας 20ετoύς και ολοένα εντεινόμενης ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης μεταξύ ΕΕ-ΗΠΑ και Ρωσίας στην ευρύτερη επικράτεια της πρωην ΕΣΣΔ. Στην Ουκρανία τα οικονομικά επίδικα αυτής της σύγκρουσης επικεντρώνονται στο ζήτημα ενεργειακής εξάρτησης της ΕΕ από την Ρωσία (βλέπε Νordstream 2) και τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της Ουκρανίας (η οποία αποτελεί σιτοβολώνα της Ευρώπης). Ενώ παράλληλα η γεωγραφική της θέση την καθιστά κομβικό γεωπολιτικό παράγοντα όσον αφορά την Μαύρη Θάλασσα και την θωράκιση της Ρωσίας από δυτικές εισβολές χρησιμοποιώντας την χώρα ως μια ουδέτερη “ζώνη” ασφαλείας, αντισταθμίζοντας έτσι το γεγονός της έλλειψης φυσικών συνόρων με την Δύση.
Ο εν λόγω ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός στην Ουκρανία τα προηγούμενα χρόνια προκάλεσε την πόλωση και φτοχωποίηση του ουκρανικού λαού, και είχε εκφραστεί μέσω δυο αντιμαχόμενων τοπικών πολιτικών αντιπροσώπων. Από την μια, με μια επίσημη ουκρανική κυβέρνηση, υποστηριζόμενη πολιτικά και στρατιωτικά από φασιστικά τάγματα εφόδου και ευθυγραμμισμένη με τις ευρύτερες πολιτικές και ιμπεριαλιστικές στοχεύσεις της Δύσης. Και από την άλλη με την προσάρτηση της Κριμαίας από την Ρωσία καθώς και την δημιουργία των λαϊκών δημοκρατιών του Ντονμπας, στο εσωτερικό των οποίων υπήρξαν κάποιες προοδευτικές δυνάμεις που έθεσαν ένα αντιφασιστικό και κομμουνιστικό πρόσημο στην σύγκρουση με τις δυνάμεις του Κιέβου. Οι οποίες όμως με την πάροδο του χρόνου περιορίζονται και χάνουν την αυτοτέλεια τους, λόγω της έλλειψης μιας συνολικής αντιιμπεριαλιστικής -και ως εκ τούτου και αντικαπιταλιστικής- θέσης, γύρω από το ρωσικό παράγοντα και τη φύση και των ορίων της -υπαγορευμένης από τα αμείλικτα δεδομένα- συμμαχίας μαζί του. Έτσι λοιπόν οι λαϊκές δημοκρατιές καταλήγουν να ευθυγραμμιστούν με τις πολιτικές και ευρύτερες ιμπεριαλιστικές στοχεύσεις της Μόσχας.
Οι παραπάνω εύθραυστες ισορροπίες εντός της Ουκρανίας τον τελευταίο έναν χρόνο μπήκαν σε μια εκ νέου διαδικασία αμφισβήτησης από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα σε μια προσπάθεια αντιμετώπισης των εσωτερικών οικονομικών και κοινωνικών τους κρίσεων. Το αποτέλεσμα των κινήσεων αυτών δεν ήταν άλλο από την δημιουργία των συνθηκών που οδήγησαν στον πόλεμο στην Ουκρανία του οποίου τις συνολικές του προεκτάσεις και συνέπειες μένει ακόμα να δούμε.
Τα γεγονότα στην Ουκρανία καταδεικνύουν το γεγονός πως όσο περισσότερο η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση εντείνεται (και δεν χωρά καμία αμφιβολία πως η ένταση της κρίσης αυξήθηκε σημαντικά με την πανδημία), τόσο περισσότερο τα καπιταλιστικά κέντρα θα εξωθούνται σε ολοένα και πιο επιθετικές ιμπεριαλιστικές κινήσεις ως μια απεγνωσμένη προσπάθεια εξόδου από την κρίση και εύρεσης νέων αγορών, κάνοντας σχεδόν αναπόφευκτη μια διευρυμένη στρατιωτική σύρραξη εντός του καπιταλιστικού κόσμου.
Στην υπάρχουσα συγκυρία, θεωρούμε αναγκαίο να εναντιωθούμε στον πόλεμο στην Ουκρανία, καθώς και στους δυο ιμπεριαλιστικούς του πόλους. Ταυτόχρονα εναντιωνόμαστε στα ίδια τα κρατη, που παρα την ανισομετρη αναπτυξη τους αποτελουν δολοφονικες μηχανες στην υπηρεσια των αστικων ταξεων των χωρων τους διασφαλίζοντας την κοινωνική “ειρήνη”, η οποία εξουδετερωνει αναρχικους και κομμουνιστες μέσω τρομονόμων, και σκοτωνει καθημερινα στις εμπολεμες ζωνες, στα συνορα, στα εργοταξια, με τα πτωματα μεταναστ ( ρι) ων να γεμιζουν το Αιγαιο, στα ψυχιατρεια, στους στρατωνες.
Παράλληλα θα πρέπει να αναγνωρίσουμε και να θέσουμε ως βασικό μας στόχο την έμπρακτη εναντίωση και ρήξη με τις στρατηγικές του ελληνικού κράτους και κεφάλαιου, που έχοντας χρόνια τώρα προσδέσει τα συμφέροντα και τις υπηρεσίες τους τόσο σε ΕΕ όσο και σε ΝΑΤΟ έχουν ενεργή συμμετοχή σε αυτό τον πόλεμο έχοντας δώσει απλόχερα μια σειρά βάσεων στις νατοϊκές δυνάμεις. Επίσης πρέπει να λάβουμε υπόψιν και τις οικονομικές επιπτώσεις που έχει αυτή η σύγκρουση, και δεν είναι άλλες από την όξυνση της ενεργειακής κρίσης στην Ευρώπη (μέσω του οικονομικού πολέμου κυρώσεων μεταξύ ΕΕ-Ρωσίας), η οποία θα προκαλέσει ένα νέο κύμα περαιτέρω αυξήσεων το οποίο θα κληθούμε να πληρώσουμε εμείς.
Σε αυτή τη κατεύθυνση, καλούμε σε ανοιχτή συζήτηση για τη συνδιοργάνωση δράσεων, τόσο ως απάντηση στον πόλεμο στην Ουκρανία, όσο και στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που τους προκαλεί και θα συνεχίσει να γεννά πολέμους και καταστροφή.
