ΟΧΙ ΜΕΤΡΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ
ΚΑΜΜΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΧΩΡΩΝ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ
ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΕΧΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Οι πόλεις αποτελούν τα κέντρα των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών. Ως εκ τούτου, ο σχεδιασμός τους, η οργάνωσή τους και η συνεχιζόμενη εξέλιξή τους, αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων, μετατρέποντας τις πόλεις σε οικονομικά μεγέθη για τη παραγωγή κεφαλαίων. Η κατανόηση της θέσης αυτής, ότι δηλαδή ο αστικός σχεδιασμός αποτελεί τη χωρική έκφραση των οικονομικών και κοινωνικών προγραμμάτων ανάπτυξης του κοινωνικού συστήματος, αποδεικνύει ότι ο αστικός χώρος δεν είναι ένα ουδέτερο ταξικά πεδίο αλλά αντιθέτως πρόκειται για έναν ακόμα πεδίο κερδοφορίας του κεφαλαίου και της αστικής τάξης. Ένα πεδίο, που όπως έχει αποδείξει η ιστορία, μέσα από την πάλη των αντιθέσεων συγκροτείται η ταξική συνείδηση και γίνεται σημείο εκκίνησης για τη ταξική και την προλεταριακή χειραφέτηση.
Η γεωγραφική επέκταση του κεφαλαίου μέσα από την αύξηση του ρυθμού της αστικοποίησης και της αναδιάρθρωσης των κέντρων των πόλεων συνδέεται με την εμφάνιση των καπιταλιστικών κρίσεων, της ιμπεριαλιστικής και της γεωπολιτικής εξάπλωσης, των χωρικών προτύπων της άνισης ανάπτυξης και του ανταγωνισμού των πόλεων, καθώς επίσης και με τον κοινωνικό και ταξικό αποκλεισμό. Αυτή η ταξική δομή των πόλεων, που οφείλεται στη κυρίαρχη αντίθεση της αστικής και της εργατικής τάξης, αλλά και η συνεχόμενη εμπορευματοποίηση τους είναι που τελικά καθορίζει το χώρο ως μέσο παραγωγής και αναπαραγωγής των παραγωγικών δυνάμεων, ως αντικείμενο κατανάλωσης αλλά και ως πολιτικό εργαλείο και πεδίο ταξικής πάλης. Κυρίως δηλαδή, ως ένα πεδίο εκδήλωσης αντιτιθέμενων ταξικών συμφερόντων και στρατηγικών.
Με βάση αυτή την οπτική μπορούν να κατανοηθούν αρκετά από αυτά που συμβαίνουν σήμερα στα Εξάρχεια αλλά και συνολικότερα σε πολλές κεντρικές περιοχές. Σήμερα στα Εξάρχεια, ανεξάρτητα από διάφορες γενικεύσεις και αιτιάσεις που μπορούν να γίνουν όσον αφορά το χαρακτήρα της περιοχής, παρατηρείται μια τάση εμπορευματοποίησης του χώρου, μέσα από την ανάδειξη του από επικείμενες αναπλάσεις (Λ. Στρέφη, Μουσείο, Μετρό κ.α) όπου σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση, η τουριστική οικονομία στην περιοχή αποτελεί βασικό αναπτυξιακό πυλώνα για την απορρόφηση εργατικού δυναμικού και την προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων, που θα ενδυναμώσουν την εγχώρια οικονομία. Ωστόσο, η επιχειρούμενη εξευγενοποίηση των Εξαρχείων, είναι μια διαδικασία που συντελείται και προωθείται ήδη από το 1980 (με διαφορετικές μορφές και προτάσεις αναπλάσεων) και βασικός στόχος, αν δεν θέλουμε να εθελοτυφλούμε, είναι η αποπολιτικοποίηση και η αποϊδεολογικοποίηση της περιοχής.
Το μετρό στα Εξάρχεια σήμερα, έρχεται να οριστικοποιήσει αυτή την από καιρού προκαθορισμένη απόφαση για την αλλαγή «χρήσης» στη γειτονιά. Εξάλλου, η έναρξη των εργασιών του μετρό συμπίπτει με την έναρξη της εκχώρησης του Λ. Στρέφη στην ιδιωτική εταιρεία Prodea Investments (μια μεγάλη κτηματομεσιτική εταιρία όπου τα μέλη του Δ.Σ είναι όλα στελέχη της Deutsche Bank), με το Μεγάλο Περίπατο, με την «ανάπλαση» της πλατείας Ομονοίας (πάλι από απευθείας ανάθεση σε ιδιώτη), με την «αποκατάσταση» του κτιρίου Γκίνη στο Πολυτεχνείο, με την «ανάπλαση» του Αρχαιολογικού Μουσείου και την πώληση όλο και περισσότερων κτιρίων επί της Πατησίων αλλά και συνολικότερα στην περιοχή των Εξαρχείων για την ανέγερση ξενοδοχειακών συγκροτημάτων (από διεθνείς αλυσίδες όπως η Brown Hotels Collection, η αλυσίδα Boissée Finances, η Dimand κ.α).
Λαμβάνοντας υπόψιν τα παραπάνω, γίνεται φανερό πως το μετρό στα Εξάρχεια δεν έρχεται να «εξυπηρετήσει» τους κατοίκους της περιοχής αλλά αντιθέτως ο χώρος, η ίδια η περιοχή και γενικότερα η πόλη υποτάσσεται πλήρως στα συμφέροντα της αστικής τάξης και του κεφαλαίου. Οι όποιες πολεοδομικές επεμβάσεις μετατρέπονται σε χρηματοπιστωτικά προϊόντα με σκοπό την απόσπαση υπεραξίας και ο ίδιος ο αστικός χώρος, η γειτονιά των Εξαρχείων, μετασχηματίζεται σε ένα κατασκευασμένο τοπίο που λειτουργεί για να εξυπηρετεί τις ανάγκες παραγωγής, κυκλοφορίας, ανταλλαγής και κατανάλωσης. Όσο και αν προσπαθεί η κυβέρνηση της ΝΔ να μας «πείσει» για το «άβατο» των Εξαρχείων και την ανάγκη ανοιχτότητας της γειτονιάς, αρκεί απλά να υπερασπιστούμε τις ήδη συγκοινωνιακές γραμμές που υπάρχουν και εξυπηρετούν καθημερινά τους κατοίκους της περιοχής (και όχι μόνο) τόσο με τις γραμμές των λεωφορείων και του τρόλεϊ όσο και από τους υπάρχοντες σταθμούς του μετρό στη Βικτώρια, την Ομόνοια και το Πανεπιστήμιο.
Τελικά, δεν πρόκειται για μια απλή πολεοδομική παρέμβαση του ανασχεδιασμού των μεταφορικών συστημάτων της Αθήνας. Είναι μια ξεκάθαρη βαθιά πολιτική στρατηγική προσπαθώντας από τη μία να αλλάξει τη κοινωνική δομή της περιοχής, τον πολιτικό και ιδεολογικό της χαρακτήρα και από την άλλη μια μεγάλη ευκαιρία του μεγάλου επενδυτικού κυκλώματος και του real – estate κεφαλαίου να κερδοσκοπήσει εις βάρος της κοινωνικής βάσης. Ιστορικά, τέτοιες αλλαγές προκάλεσαν την αντίδραση της εργατικής τάξης. Η παρισινή Κομμούνα κατάφερε να ανακαταλάβει το αναμορφωμένο από τον Haussmann κέντρο του Παρισιού για τη δικιά της προλεταριακή έφοδο στον ουρανό.
Κρατώντας επομένως βαθιά στις συνειδήσεις μας και έχοντας ως επαναστατικό καθήκον τη διατήρηση της μνήμης στεκόμαστε ενάντια σε οποιαδήποτε σχέδια μετασχηματισμού της ταξικής και κοινωνικής συνείδησης, της μεταλλαγής της ίδιας της ιστορίας και της καθημερινής μας ζωής. Αναγνωρίζοντας πολύ καλά τους αγώνες τόσων χρόνων που έχουν δοθεί στα Εξάρχεια οφείλουμε να κρατήσουμε ζωντανό το κόκκινο νήμα της συνέχισης του αγώνα με σκοπό τη διάχυση των συμφερόντων της τάξης μας. Σήμερα όπως και το όχι και τόσο μακρινό ’74 καλούμαστε να παλέψουμε ενάντια στα αστικά σχέδια κράτους και κεφαλαίου για την πόλη και την περιοχή των Εξαρχείων. Τη γειτονιά όπου μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε κοινωνικά, ταξικά, ηθικά, πολιτικά.
Τη γειτονιά του Δεκέμβρη, των εξεγέρσεων, της συνάντησης και των πολιτικών κοινωνικών και ταξικών διεργασιών, της κοινωνικής αμφισβήτησης και της ανυπακοής. Για αυτήν ακριβώς τη γειτονιά που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας από τα Δεκεμβριανά του ’44, τη δολοφονία του αναρχικού Μ. Καλτεζά, τους αγώνες ενάντια στο ναρκεμπόριο μέχρι και τις καθημερινές οδομαχίες απέναντι στις δυνάμεις καταστολής, θα αγωνιστούμε συλλογικά ώστε το ανταγωνιστικό κίνημα να επιδιώξει εκτός από την παραμονή του στην περιοχή ( κάτι που ανέκαθεν αποτελούσε μέσο) και μια πολιτική/ οργανωτική/ πολιτιστική αναβάθμιση που θα σφυρηλατήσει συντροφικές σχέσεις αγώνα και θα εμπνεύσει την χειμαζόμενη κοινωνία ώστε να ξαναβρεί – μαζί με εμάς- τα κουράγια και την δύναμη για να διεκδικήσουμε τις ματωμένες κατακτήσεις αιώνων που μας λήστεψαν σε λίγα χρόνια και να γίνουμε η κραυγή μιας ολόκληρης τάξης που απαιτεί τα δικαιώματα της και πολύ γρήγορα θα κάνει τα λόγια της πράξη.
Οι επερχόμενοι αγώνες που θα ξεσπάσουν στη γειτονιά με αφορμή τη δημιουργία ΜΕΤΡΟ στην πλατεία Εξαρχείων θα είναι καθοριστικοί αφού η εξέλιξη των αγώνων αυτών θα διαμορφώσουν ένα συλλογικό επίπεδο συνείδησης, συντροφικότητας, αλληλεγγύης και μια συλλογική αποτύπωση της δέσμευσης μας να αγωνιστούμε ενωτικά ώστε οι αξίες της κοινωνικής αυτοοργάνωσης και της ταξικής αλληλεγγύης να συνεχίσουν να αποτυπώνονται υλικά, εκτός από αφηρημένα προτάγματα, και να κερδίζουν έδαφος στις μάχες που μαίνονται. Θα είμαστε εκεί.
Ταξική Αντεπίθεση Αθήνας (ομάδα αναρχικών και κομμουνιστ(ρι)ών)
