Ο πολιτικός εκπρόσωπος του φασιστικού καθεστώτος του Κιέβου, το ενεργούμενο των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ και ΕΕ και ένας εκ των εμπρηστών του πολέμου στην Ουκρανία Β. Ζελένσκι είναι ανεπιθύμητος: Ως εχθρός της ειρήνης, ως εχθρός του ουκρανικού λαού και ως εξαιρετικά επικίνδυνός για τα ζωτικά συμφέροντα του λαού και της εργατικής τάξης της χώρας.
Το καθεστώς του Κιέβου δεν πολεμά τη στρατιωτική εισβολή της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας στην Ουκρανία ούτε για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας ούτε για τον Ουκρανικό λαό. Ο πόλεμος που διεξάγει είναι η συνέχιση με άλλα μέσα της πολιτικής που ασκεί τα τελευταία οχτώ χρόνια. Κι η πολιτική του αυτή, είχε έναν και μοναδικό σκοπό και προορισμό : την πλήρη υπαγωγή της Ουκρανίας σε ΗΠΑ και ΕΕ και τη μετατροπή της χώρας σε οπλισμένο χέρι του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού στον ανταγωνισμό του με τη Ρωσία. Στην ουσία γι αυτόν ακριβώς το σκοπό συγκροτήθηκε από την ΕΕ και τις ΗΠΑ το 2014, με το φασιστικό πραξικόπημα του Μαϊντάν, και μια τέτοια πολιτική υλοποίησε τα επόμενα χρόνια προχωρώντας με τη συνδρομή φασιστικών παραστρατιωτικών οργανώσεων σε μαζικές εκκαθαρίσεις ρωσόφωνων πληθυσμών στην Α. Ουκρανία (πάνω από 14 χιλιάδες νεκροί άμαχοι) και επιχειρώντας να μπει στο ΝΑΤΟ.
Ο ιμπεριαλιστικός, κατακτητικός χαρακτήρας της στρατιωτικής εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν αναιρεί το χαρακτήρα του πολέμου από πλευράς του καθεστώτος του Κιέβου, όπως βέβαια δεν αναιρεί και τον ρόλο των Ευρωπαίων και Αμερικανών ιμπεριαλιστών στον πόλεμο. Ως πόλεμος για την κατάκτηση αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών και σφαιρών επιρροής, ο πόλεμος που διεξάγεται στην Ουκρανία είναι άδικος και από τις δύο πλευρές και καμιά έκβαση του δεν μπορεί να εκπληρώσει το δίκιο κανενός λαού.
Υπό ιμπεριαλιστική εξάρτηση και κατοχή, είτε κάτω από ρωσική σημαία είτε από ευρωνατοϊκή, μοναδική προοπτική για τους λαούς της Ουκρανίας είναι ο φασισμός, ο πόλεμος, η εξαθλίωση και η προσφυγιά. Οχτώ χρόνια πολέμου για τον έλεγχο της Ουκρανίας, οχτώ χρόνια μετατροπής της Ουκρανίας σε πεδίο ανελέητων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών για το τι σημαίνει ιμπεριαλιστική εξάρτηση, τι θα πει πρόσδεση στις ιμπεριαλιστικές στρατηγικές.
Οι λαοί της Ουκρανίας και όλου του κόσμου δεν έχουν ανάγκη από προστάτες. Η χειραγώγηση της αντιφασιστικής εξέγερσης του Ντονμπάς από το ρωσικό κράτος, η εξόντωση από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες των πρωτοπόρων μαχητών της, η μετατροπή του Ντονμπάς από εστία λαϊκής αντιφασιστικής αντίστασης σε όχημα διαμελισμού της Ουκρανίας από τη Ρωσία από τη μια, και από την άλλη, η εκτροπή των λαϊκών κινητοποιήσεων ενάντια στην αυταρχική ολιγαρχική κυβέρνηση Γιανουκόβιτς σε φασιστικό πραξικόπημα και τελικά η μετατροπή της Ουκρανία, σε όχημα περικύκλωσης της Ρωσίας από τις ΗΠΑ, αποτελούν την πληρέστερη επιβεβαίωση της παραπάνω θέσης.
Παρά τις τρομακτικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σήμερα οι λαοί της Ουκρανίας, μοναδική ρεαλιστική προοπτική είναι η αυτόνομη πολιτική και ταξική τους συγκρότηση. Η πάλη για μια Ουκρανία ενιαία και ανεξάρτητη, χωρίς ιμπεριαλιστικές εξαρτήσεις και στρατιωτικές βάσεις, με τον εργαζόμενο λαό στο τιμόνι της χώρας. Και αναμφισβήτητα, όρος για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο είναι η λαϊκή αντίσταση στη στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας, όπως όρος για τους λαούς της Ανατολικής Ουκρανίας αποτελούσε –και αποτελεί- η αντίσταση στις εκκαθαρίσεις του ουκρανικού στρατού και των φασιστών.
Στο γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο που προδιαγράφει η σύγκρουση στην Ουκρανία το ελληνικό κράτος έχει ήδη πάρει θέση. Και η ομιλία Ζελένσκι στην Ελληνική Βουλή θα έρθει τη θέση αυτή να την εμβαθύνει. Από πολύ νωρίς άλλωστε, στοιχιζόμενη πλήρως πίσω από τις πολεμικές ιαχές της Νατοϊκής συμμαχίας και της ΕΕ, η ελληνική κυβέρνηση εξέφρασε απροσχημάτιστα την πρόθεση πολεμικής εμπλοκής. Και το έκανε πράξη. Το υπουργείο Εθνικής Άμυνας αποφάσισε την αποστολή δυο C-130 με 40 τόνους πολεμικό εξοπλισμό (Καλάσνικοφ, αντιαρματικά και πυρομαχικά) στην Ουκρανία με τον πρωθυπουργό να δηλώνει πως η αποστολή του οπλισμού ήταν «ηθικά σωστή και εθνικά επιβεβλημένη». Και μέσα σε αυτόν τον γενικευμένο πολεμικό παροξυσμό, με τη Γερμανία να εγκρίνει το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, το ελληνικό κράτος επιχειρεί να μετατραπεί σε «πολεμικό εργοστάσιο», ανακοινώνοντας τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και τη γερμανική εταιρία KMW για τη μεταφορά της γραμμής παραγωγής των γερμανικών τανκς Λέοπαρντ στην Ελλάδα, μια επένδυση κόστους 1 δις. ευρώ.
Με τους εγχώριους δημαγωγούς να ζητάνε στη Βουλή και τα κανάλια την άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ «στο όνομα της ειρήνης», με τη χώρα να μετατρέπεται σε πολεμικό προγεφύρωμα -αλλά και δηλωμένο στόχο πολεμικών αντιποίνων από τους Ρώσους- μέσω της χρήσης των Νατοϊκών βάσεων σε Σούδα, Στεφανοβίκειο και του λιμένα της Αλεξανδρούπολης για μεταφορά στρατευμάτων και αρμάτων μάχης στην Α. Ευρώπη, η κυβερνητική επωδός ότι «η Ελλάδα βρίσκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας» και τα συγχαρητήρια του πρέσβη των ΗΠΑ στην Ελλάδα –και υποκινητή του πραξικοπήματος στην Ουκρανία το 2014- Τζέφρι Πάιατ για την στάση της χώρας στην αντιπαράθεση με την Ρωσία, σκιαγραφούν ένα κράτος σε κατάσταση πολέμου.
Το δικό μας χρέος ως προλετάριοι/ες που διαβιούν και αγωνίζονται εντός μιας ευρωπαϊκής Νατοϊκής χώρας που προετοιμάζεται για πόλεμο, είναι όχι μόνο να αρνηθούμε αυτόν τον πόλεμο αλλά και να τον αποτρέψουμε. Ως εργάτες/τριες, καταπιεσμένοι/ες που βιώνουν την ανέχεια, την εκμετάλλευση και την καταστολή, γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα. Βρίσκεται στον πόλεμο που μας έχει κηρύξει το δικό μας κράτος. Στα χαμηλά μας μεροκάματα, στα ανύπαρκτα πια εργασιακά και κοινωνικά μας δικαιώματα, στη βία της αστυνομίας και στην περιστολή των ελευθεριών μας, στην αποστέρηση των βασικών αναγκών μας για υγεία, στέγαση, ρεύμα και τροφή, στα 27.000 θύματα από την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, στους επερχόμενους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις, στις ανατιμήσεις.
Ως ύστατο διεθνιστικό καθήκον απέναντι στο λαούς που μακελεύονται στην Ουκρανία, αλλά και ως προλεταριακό καθήκον απέναντι στην τάξη μας που οδηγείται στη σφαγή, οφείλουμε να μεταφέρουμε τον πόλεμο στα μετόπισθεν των καπιταλιστικών μητροπόλεων και να τον μετατρέψουμε σε ταξικό επαναστατικό ενάντια στη αστική εξουσία της χώρας μας.
Για το εγχώριο ανταγωνιστικό κίνημα, αυτό πρακτικά σημαίνει σύγκρουση με τις βασικές στρατηγικές της ελληνικής αστικής τάξης και του κράτους της, με τις στρατηγικές εκείνες δηλαδή που εμπλέκουν ενεργά την Ελλάδα στον πόλεμο και απειλούν ταυτόχρονα να μετατρέψουν την εργατική τάξη και το λαό της σε κρέας για τα κανόνια των διασταυρούμενων πυρών των ιμπεριαλιστών. Σημαίνει δηλαδή πάλη για την έξοδο από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, πάλη ενάντια στην μετατροπή τη χώρας σε μια απέραντη αμερικανονατοϊκή βάση και κόμβο μεταφοράς ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στην ανατολική Ευρώπη.
Το σύνθημα ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ που πρέπει να ακουστεί πάνδημα στη χώρα συνδέεται οργανικά με αυτές τις στοχεύσεις και μαζί οριοθετούν στην παρούσα στιγμή τα αντίπαλα ταξικά μέτωπα και τις αντίπαλες ταξικά στρατηγικές: από τη μια το μέτωπο της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας, το μέτωπο της ζωής, της ειρήνης, της αλληλεγγύης και της προόδου και από την άλλη το μέτωπο του ελληνικού κεφαλαίου, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, το μέτωπο του πολέμου, της φτώχειας, της καταστολής, της φασιστικοποίησης, της πολιτιστικής και αξιακής παρακμής.
Αυτή η ιστορικού χαρακτήρα αντίθεση για την ελληνική κοινωνία θέτει σήμερα πιο εμφατικά από ποτέ την ανάγκη επαναστατικής υπέρβασης της.
Ο Ρωσικός Στρατός, το φασιστικό καθεστώς του Κιέβου, οι ΗΠΑ και η ΕΕ μακελεύουν την Ουκρανία
Αλληλεγγύη στους λαούς της Ουκρανίας
Θάνατος στον Φασισμό και τον Ιμπεριαλισμό
Ταξική Αντεπίθεση Αθήνας (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρ)ιών)
