Αν η εν ψυχρώ δολοφονία του 16χρονου Ρομά Κ. Φραγκούλη συμπύκνωνε την παρόξυνση της κρατικής τρομοκρατίας της τελευταίας περιόδου, τότε η χθεσινή δικαστική απόφαση που ανοίγει το δρόμο για την απαλλαγή του μπάτσου δολοφόνου, όσο και η ετυμηγορία του συνηγόρου υπεράσπισης –και διαχρονικού εκφραστή των πιο ανομολόγητων συστημικών θέσεων- σχετικά με το τι σημαίνει αυτή- «ένα μάθημα για όλα τα ανώριμα παιδιά που δεν πειθαρχούν στις εντολές της αστυνομίας», αποτελούν αναμφίβολα περαιτέρω κλιμάκωση της και ταυτόχρονα μέγιστη κοινωνική πρόκληση.
Και οι δύο ετυμηγορίες είναι πολιτικές και δεν χωρούν παρερμηνείες ως προς το περιεχόμενο και τη στόχευση τους: Πρόκειται για την πιο ωμή και απροσχημάτιστη κανονικοποίηση και κατά προέκταση νομιμοποίηση των κρατικών αστυνομικών δολοφονιών και ταυτόχρονα για την πιο καθαρή εντολή στις δυνάμεις καταστολής, ότι μπορούν να δρουν χωρίς κανέναν περιορισμό. Η δε στόχευση τους προφανής: η ταπείνωση και η τρομοκράτηση όλης της κοινωνίας, ως απαραίτητων όρων για την εφαρμογή των πιο επιθετικών ταξικών σχεδιασμών που βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη όσων και αυτών που δρομολογούνται για το πολύ κοντινό μέλλον.
Αν ως φασισμός ορίζεται η υποτίμηση της εργατικής τάξης ως του σημείου της εξόντωση της, τότε η κρατική διαχείριση της δολοφονίας του Κ. Φραγκούλη –όπως και η αντίστοιχη της υπόθεσης των μπάτσων βιαστών του ΑΤ Ομονοίας και τόσες άλλες προσφάτως – υλοποιούν ξεκάθαρα μια στρατηγική φασισμού, μια στρατηγική αποδόμησης του «κοινωνικού» και των σχέσεων και των δεσμών που αυτό ενσωματώνει. Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία, εργατική τάξη, λαός και κατ’ επέκταση δεν μπορεί να υπάρξει ανταγωνιστικό κοινωνικό ταξικό κίνημα που να αποδεχτεί ως κανονικότητα την εν ψυχρώ δολοφονία ανθρώπων (ρομά, νέων, εργαζόμενων) από αστυνομικούς όπως αντίστοιχα τον ομαδικό βιασμό από μπάτσους γυναικών μέσα σε τμήματα.
Σε αυτό το οριακό σημείο βρισκόμαστε σήμερα! Αν η υπόθεση της δολοφονίας του Κ. Φραγκούλη εμπεδωθεί με τον τρόπο που επιχειρεί η κυβέρνηση, το κράτος, το κεφάλαιο και οι θεσμοί του, ως ένα είδος «μαθήματος» δηλαδή προς σε όλους όσους παρεκκλίνουν από τα ασφυκτικά όρια της καπιταλιστικής κανονικότητας, τότε θα μιλάμε, αν δεν θέλουμε να παίζουμε με τις λέξεις, για μια επέλαση της κρατικής επιβολής, του ρατσισμού και του κοινωνικού εκφασισμού. Μια επέλαση που αν δεν βρει απέναντι της έναν δυναμικό κοινωνικό κινηματικό αντίλογο, απειλεί να επισκιάσει τη σημαντική παρακαταθήκη των αγώνων του τελευταίου τριμήνου και τα εξεγερτικά περάσματα που αυτή άνοιξε, εξέλιξη με προφανείς δυσμενείς επιπτώσεις για τη συνέχεια του κοινωνικού ταξικού ανταγωνισμού.
Παρά την κούραση και την κατασταλτική πίεση τον ανταγωνιστικό κίνημα πρέπει άμεσα να ξαναβρεθεί μαζικά και δυναμικά στο δρόμο!
Μόνη Δικαιοσύνη η Προλεταριακή!
Μίσος Ταξικό και Εξέγερση ενάντια στο Κράτος Δολοφόνο- Βιαστή- Βασανιστή!
