[25 και 27 Μαΐου] Δύο μέρες συζήτησης με τον Maurizio Lazzarato για τον πόλεμο, την επαναστατική στρατηγική, τους ταξικούς αγώνες στη Γαλλία
1η μέρα | Συζήτηση με τον Maurizio Lazzarato για τους πρόσφατους ταξικούς αγώνες στη Γαλλία [19.30 στον πολιτικό χώρο της Ταξικής Αντεπίθεσης Καλλιδρομίου 49 Εξάρχεια]
Ο κοινωνιολόγος και φιλόσοφος Maurizio Lazzarato γεννήθηκε το 1955 στην Ιταλία. Στα φοιτητικά του χρόνια δραστηριοποιήθηκε πολιτικά στο κίνημα της Εργατικής Αυτονομίας. Το 1979 αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι, όπως και δεκάδες άλλοι διωκόμενοι αγωνιστές και αγωνίστριες, ύστερα από την εκτεταμένη κατασταλτική επιχείρηση που εξαπέλυσε το ιταλικό Κράτος τον Απρίλη εκείνης της χρονιάς σε όλη τη χώρα.
Διατηρώντας πάντα μάχιμη την πολιτική του οπτική, παρήγαγε πλούσιο θεωρητικό – συγγραφικό έργο, εστιάζοντας στη μελέτη της άυλης εργασίας, την οντολογία της εργασίας και την επισφάλεια, τον γνωσιακό καπιταλισμό και την βιοπολιτική, το χρέος, το φασισμό, τον πόλεμο και την επανάσταση, καθώς και σ’ αυτή που έχει προσδιορίσει ως Μηχανή Κράτους – Κεφαλαίου.
Θα εκδώσει πολλά βιβλία μεταξύ των οποίων: «Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου» (2012) [μεταφρασμένο στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια], «Η κυβέρνηση του χρεωμένου ανθρώπου» (2013), «Ο καπιταλισμός μισεί τους πάντες» (2019), «Το αφόρητο παρόν, το επείγον της επανάστασης, τάξεις και μειονότητες» (2022), Πόλεμος και νόμισμα. Ιμπεριαλισμός του δολαρίου. Νεοφιλελευθερισμός. Επαναστατικές Ρήξεις (2023). To 2024 θα εκδοθεί από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες το βιβλίο «Πόλεμοι και Κεφάλαιο» (μαζί με τον Eric Alliez).
Το βιβλίο του “Πόλεμος η Επανάσταση; Γιατί η ειρήνη δεν είναι μια εναλλακτική”, κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 2022 από τις εκδόσεις «Ελευθεριακη Κουλτούρα». Αποτελεί μια σημαντική θεωρητική και πολιτική συμβολή στα επίκαιρα επαναστατικά ερωτήματα που ο πόλεμος στην Ουκρανία και η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση φέρουν για άλλη μια φορά εμφατικά στο προσκήνιο, τα οποία θα έχουμε τη χαρά να συζητήσουμε μαζί του τη δεύτερη μέρα των εκδηλώσεων, το Σάββατο 27 Μαΐου στις 19.00 στον πολιτικό μας χώρο Καλλιδρομίου 49 Εξάρχεια).
Την πρώτη μέρα η συζήτηση θα έχει θέμα τους μεγάλους ταξικούς αγώνες που διεξάγονται ακόμα και τώρα στη Γαλλία, και για τους οποίους ο Lazzarato έχει καταθέσει μια πολύ ενδιαφέρουσα οπτική. (Βλ. Maurizio Lazzarato: Σχετικά με τους ταξικούς αγώνες στη Γαλλία, μετάφραση Προλεταριακή Πρωτοβουλία).
Παρακάτω παραθέτουμε ένα μέρος από το κείμενο του και στη συνέχεια ένα απόσπασμα από κείμενο της Ταξικής Αντεπίθεσης για το θέμα.
Maurizio Lazzarato: Σχετικά με τους ταξικούς αγώνες στη Γαλλία
[…] Ας μπούμε κατευθείαν στην καρδιά του προβλήματος: μετά τις τεράστιες διαδηλώσεις ενάντια στη “μεταρρύθμιση” των συντάξεων, οπότε ο πρόεδρος Μακρόν αποφάσισε να περάσει διά πυρός, παρακάμπτοντας το κοινοβούλιο και επιβάλλοντας τον νόμο με τον οποίο το όριο συνταξιοδότησης αυξάνεται από τα 62 στα 64 χρόνια, οι διαδηλώσεις απάντησαν άμεσα: “και εμείς θα επιβάλουμε την απόφασή μας”. Ανάμεσα σε δύο αντίθετες επιδιώξεις, από τη μια αυτή της κυριαρχίας της Μηχανής Κράτους – Κεφαλαίου και από την άλλη εκείνης της θέλησης της Τάξης, εκείνη που θα κρίνει το αποτέλεσμα είναι η ισχύς. Ο συμβιβασμός μεταξύ Εργασίας και Κεφαλαίου έχει διαρρηχθεί από τη δεκαετία του 1970, αλλά η οικονομική κρίση και ο πόλεμος έχουν ριζοσπαστικοποιήσει τις συνθήκες της σύγκρουσης.
Ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τους δύο πόλους αυτού του συσχετισμού εξουσίας που βασίζεται στην ισχύ, μέσα στις πολιτικές συνθήκες μετά το 2008 και μέχρι το 2022.
Ο Γαλλικός Μάρτης
Το κίνημα φαίνεται να έχει αντιληφθεί την αλλαγή της πολιτικής κατάστασης που προκλήθηκε αρχικά από την κρίση του 2008 και έπειτα από τον πόλεμο. Χρησιμοποίησε διάφορες από τις μορφές αγώνα που αναπτύχθηκαν από το γαλλικό προλεταριάτο κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, φέρνοντάς τες μαζί, κατανοώντας τες, νομιμοποιώντας έτσι -εκ των πραγμάτων- τις διαφορές τους. Στους συνδικαλιστικούς αγώνες με τις ειρηνικές τους πορείες που σταδιακά μεταβάλλονταν, εντάσσοντας και μη μισθωτά κομμάτια (στις 23 του Μάρτη, η παρουσία της νεολαίας, των φοιτητών και των μαθητών ήταν τεράστια), προστέθηκαν οι “άγριες” διαδηλώσεις που εξελίχθηκαν με τη δύση του ήλιου στους δρόμους της πρωτεύουσας και των άλλων μεγάλων πόλεων (όπου υπήρξαν και οι πιο τεταμένες).
Αυτή η στρατηγική της δράσης ανά ομάδες που κινούνται συνεχώς από το ένα σημείο της πόλης στο άλλο, διασκορπίζοντας έτσι τους μπάτσους [flics], είναι μια ξεκάθαρη κληρονομιά από τις μορφές αγώνα των Κίτρινων Γιλέκων, που είχαν αρχίσει να “τρομοκρατούν” τους αστούς, όταν αντί να πορεύονται ειρηνικά ανάμεσα στις πλατείες Republique και Nation, έφεραν τις φωτιές στις πλούσιες γειτονιές του δυτικού Παρισιού. Τη νύχτα της 23ης Μαρτίου, μονάχα στο Παρίσι, καταγράφηκαν 923 εστίες φωτιάς. Οι μπάτσοι δηλώσαν πως οι “‘άγριες” νύχτες έφτασαν σε επίπεδα έντασης υψηλότερα και από εκείνα των “επιδρομών” των Κίτρινων Γιλέκων.
Κανένα συνδικάτο, ούτε καν το πιο φιλοπροεδρικό (CFDT), δεν καταδίκασε τις “άγριες” διαδηλώσεις. Όλα τα ΜΜΕ -που χωρίς καμία εξαίρεση ανήκουν σε ολιγάρχες- περίμεναν ανυπόμονα μετά τις πρώτες “εκδηλώσεις βίας” μια αναστροφή της κοινής γνώμης και έχουν απογοητευτεί: τα 2/3 των Γάλλων συνεχίζουν να στηρίζουν τον ξεσηκωμό. Ο “άρχοντας” αρνήθηκε να συναντηθεί με τα συνδικάτα, εκφράζοντας έτσι ξεκάθαρα τη θέλησή του για μια άμεση σύγκρουση, χωρίς διαμεσολαβήσεις. Έτσι, έγινε αντιληπτό απ’ όλους πως η στρατηγική που έπρεπε να υιοθετηθεί ήταν μονάχα μία, η χρήση των διάφορων μορφών αγώνα, χωρίς το βάρος του διαχωρισμού “βίας/ειρηνισμού”
H μαζικότητα και η διαφορετικότητα των συμμετεχόντων στις πορείες γίνεται αντιληπτή και στις απεργιακές περιφρουρήσεις που είναι σημαντικές όσο και οι διαδηλώσεις, αν όχι ακόμα περισσότερο απ’ αυτές. Η επιλογή του Μακρόν πιθανότατα προέκυψε από το όχι απολύτως επιτυχημένο μπλοκάρισμα που προκλήθηκε από τη γενική απεργία στις 7 του Μάρτη (αφού την επόμενη ημέρα η κατάσταση είχε σχεδόν ομαλοποιηθεί!). Όμως, αυτό που δεν προέβλεψε ο Μακρόν ήταν η γιγάντωση του κινήματος μετά την απόφαση του να εφαρμόσει το συνταγματικό άρθρο 49.3. […]
Ταξική Αντεπίθεση| ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΡΑ ΒΓΑΙΝΕΙ! ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ
[…]Το ρήγμα που ανοίγει στο ιμπεριαλιστικό κέντρο της ΕΕ η προλεταριακή εξέγερση στη Γαλλία κινεί δυναμικά τις τεκτονικές πλάκες της ταξικής πάλης παγκοσμίως. Με την καπιταλιστική κρίση να βαθαίνει χτυπώντας στον χρηματοπιστωτικό τους πυρήνα τις μητροπόλεις του Ιμπεριαλισμού (ΗΠΑ, Γερμανία) και τον πόλεμο στην Ουκρανία να μαίνεται, η εξέγερση στη Γαλλία ενάντια σε έναν εμβληματικό νόμο της ευρωπαϊκής και διεθνούς κεφαλαιοκρατίας –την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης- αποτελεί μια εκκωφαντική απάντηση του προλεταριάτου και των λαών όλου του κόσμου στην υπεραντιδραστικού χαρακτήρα ανασυγκρότηση των παραγωγικών σχέσεων που επιχειρεί το παγκόσμιο καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα για να υπερβεί την κρίση του, εγκαινιάζοντας νέες ακόμα πιο ολοκληρωτικές μορφές ταξικής εκμετάλλευσης, κρατικής καταπίεσης και ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων.
Μια απάντηση που θέτει ξανά επίκεντρο την ιστορική τάση του προλεταριάτου και των λαών, την τάση των δυνάμεων της κοινωνικής και ταξικής απελευθέρωσης, την τάση που ασφυκτιά κάτω από τον πολυποίκιλο ακρωτηριασμό των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων, την τάση που πολεμά ως όρο ύπαρξης της πλέον για νέες παραγωγικές σχέσεις σε μη εκμεταλλευτική βάση, με κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής χωρίς ατομική ιδιοκτησία και κράτος, με απελευθερωμένες παραγωγικές δυνάμεις στη βάση των προτεραιοτήτων που θέτουν οι απελευθερωμένες από τις ιδεολογικές μεσολαβήσεις του σαθρού καπιταλιστικού εποικοδομήματος κοινωνικές-εργατικές ανάγκες […]
