Ανταπόκριση από την εκδήλωση της Επιτροπής για τη δικαίωση της εργατικής δολοφονίας του Μ. Αφράτη
Με τις εργατικές δολοφονίες να φτάνουν φέτος σε αριθμό ρεκόρ -με τελευταία αυτή στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στο Πέραμα-, την ώρα που η μνήμη των 57 νεκρών στα Τέμπη σκυλεύεται τόσο από τις πρωτοφανούς κυνισμού δηλώσεις του πρωθυπουργού όσο και από τις μεθοδεύσεις της ιδιοκτήτριας εταιρείας του σιδηρόδρομου, εκδηλώσεις σαν αυτή του Σαββάτου στο πάρκο Ναυαρίνου της «Επιτροπής για τη δικαίωση της εργατικής δολοφονίας του Μανώλη Αφράτη» έχουν σημασία πολλαπλή. Αφενός γιατί αναδεικνύουν εύληπτα, άμεσα και παραστατικά τη ληστρική φύση του κεφαλαίου, το τι σημαίνει στην πράξη το «κυνήγι του μεγίστου κέρδους», και αφετέρου γιατί καταδεικνύουν ότι το πείσμα, η θέληση, ο συλλογικός αγώνας ενάντια στη συγκάλυψη και τη λήθη για τα εργοδοτικά εγκλήματα- τη συνθήκη δηλαδή που γενικευμένα θέλουν να επιβάλλουν το κεφάλαιο και το κράτος- είναι ο οδηγός για να έρθουν οι νίκες. Χωρίς να θέλουμε να προτρέξουμε η Επιτροπή έχει ήδη νικήσει, έχει ήδη πετύχει το στόχο της. Μετά από τρία χρόνια αταλάντευτης πάλης, ο Μ. Αφράτης έχει αναγνωριστεί πλήρως στη μνήμη της εργατικής τάξης ως δολοφονημένος από το κεφάλαιο, ενώ ο ιδιοκτήτης της εταιρείας που εργαζόταν έχει στιγματιστεί ανεξίτηλα στις συνειδήσεις του εργαζόμενου λαού ως ένας αδίστακτος στυγνός εκμεταλλευτής που πατά κυριολεκτικά επί πτωμάτων για να αντλήσει τα κέρδη του. Και αυτό είναι αναμφίβολα μια ταξική νίκη, μια ανεκτίμητη συμβολή στο διαρκή πάλη για τη σφυρηλάτηση της συνείδησης και των δεσμών της εργατικής τάξης, την οποία πιστώνεται ο αλληλέγγυος κόσμος που όλα αυτά τα χρόνια έτρεξε το ζήτημα, και βέβαια ο αδερφός του Μανώλη Αφράτη, ο Στέλιος που μετέτρεψε τον πόνο και την οργή του σε όχημα πάλης και ταξικού αγώνα.
Ήταν μια πραγματικά γεμάτη βράδια αυτή του Σαββάτου στο Πάρκο. Με το Στέλιο Αφράτη, τη δικηγόρο της οικογένειας, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες του ΣΒΕΟΔ και άλλους συναγωνιστές/τριες να αναλύουν όλες τις πτυχές του ζητήματος συγκροτώντας μαζί με όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που στήριξαν την εκδήλωση (με μια από αυτές να κάνει μάλιστα πολλά χιλιόμετρα για να παραβρεθεί) μια ζεστή αγκαλιά ταξικής αλληλεγγύης, σαν κι αυτές που έχουμε ανάγκη για να συνεχίσουμε!
