Δεν είναι καθόλου περίεργο πλέον να βλέπει κανείς να θεσμοθετούν και να τιμούν την Παγκόσμια ημέρα μετανάστευσης, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αλλά και τα κράτη-δορυφόροι τους που ευθύνονται για την οικονομική και περιβαλλοντική λεηλασία των αναπτυσσόμενων χωρών, για τις φυτευτές δικτατορίες και τις αλλαγές κυβερνήσεων και καθεστώτων, για τους -κατά παραγγελία- εμφυλίους και για τις ανοιχτές πολεμικές επεμβάσεις της Δύσης.
Ζούμε μέσα στην Ευρώπη-Φρούριο που φυλακίζει και επαναπροωθεί εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, που έχει μετατρέψει την Μεσόγειο σε ένα απέραντο υγρό νεκροταφείο για να θάβονται όσοι θέλησαν να γλιτώσουν από τους πολέμους και τις ήπιες “οικονομικες” επεμβάσεις του “ανεπτυγμένου κόσμου”.
Ζούμε μέσα στην Ελλάδα που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της αντιμεταναστευτικής πολιτικής, πραγματοποιώντας μάλιστα ανά περιόδους κοινές ασκήσεις και περιπολίες εναντίον των μεταναστών με την Τουρκία και την ίδια να έχει όλο και πιο ενεργή συμμετοχή στις πολεμικές περιπέτειες του ΝΑΤΟ και πιο συγκεκριμένα των ΗΠΑ αλλά και της Γαλλίας.
Παλεύουμε μαζί με τις μετανάστριες και τους πρόσφυγες ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο, τον φασισμό.
Ενάντια στην εντατικοποιημένη εκμετάλλευση και την αορατότητα που τους καταδικάζει η αστική ρατσιστική πολιτική.
«Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του, εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη οι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου που σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκου κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα του αφήνεις την πατρίδα μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις. κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά φωτιά κάτω απ΄ τα πόδια σου ζεστό αίμα στην κοιλιά σου δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου και ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνο ανάμεσα στα δόντια σου και σκίζεις το διαβατήριό σου σε τουαλέτες αεροδρομίων κλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιού δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις. πρέπει να καταλάβεις ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά κανένας δεν καίει τις παλάμες του κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού τρώγοντας εφημερίδες εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι. κανένας δε σέρνεται κάτω από φράχτες κανένας δε θέλει να τον δέρνουν να τον λυπούνται κανένας δε διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων ή τον πλήρη σωματικό έλεγχο σε σημεία όπου το σώμα σου πονούσε ή τη φυλακή, επειδή η φυλακή είναι ασφαλέστερη από μια πόλη που φλέγεται και ένας δεσμοφύλακας το βράδι είναι προτιμότερα από ένα φορτηγό γεμάτο άντρες που μοιάζουν με τον πατέρα σου κανένας δε θα το μπορούσε κανένας δε θα το άντεχε κανένα δέρμα δε θα ήταν αρκετά σκληρό για να ακούσει τα: γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροι πρόσφυγες βρομομετανάστες ζητιάνοι ασύλου που ρουφάτε τη χώρα μας αράπηδες με τα χέρια απλωμένα μυρίζετε περίεργα απολίτιστοι κάνατε λίμπα τη χώρα σας και τώρα θέλετε να κάνετε και τη δική μας πώς δε δίνουμε σημασία στα λόγια στα άγρια βλέμματα ίσως επειδή τα χτυπήματα είναι πιο απαλά από το ξερίζωμα ενός χεριού ή ποδιού ή τα λόγια είναι πιο τρυφερά από δεκατέσσερις άντρες ανάμεσα στα πόδια σου ή οι προσβολές είναι πιο εύκολο να καταπιείς από τα χαλίκια από τα κόκαλα από το κομματιασμένο κορμάκι του παιδιού σου. θέλω να γυρίσω στην πατρίδα, αλλά η πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία πατρίδα είναι η κάνη ενός όπλου και κανένας δε θα άφηνε την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγούσε μέχρι τις ακτές εκτός αν η πατρίδα σού έλεγε να τρέξεις πιο γρήγορα να αφήσεις πίσω τα ρούχα σου να συρθείς στην έρημο να κολυμπήσεις ωκεανούς να πνιγείς να σωθείς να πεινάσεις να εκλιπαρήσεις να ξεχάσεις την υπερηφάνεια η επιβίωσή σου είναι πιο σημαντική. κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα είναι μια ιδρωμένη φωνή στο αυτή σου που λέει φύγε, τρέξε μακριά μου τώρα δεν ξέρω τι έχω γίνει αλλά ξέρω ότι οπουδήποτε αλλού θα είσαι πιο ασφαλής απ΄ ό,τι εδώ». Ποίημα της Κενυάτισσας ποιήτριας Ουαρσάν Σάιρ
