Η «ΑΚΡΙΒΕΙΑ» ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ
Οι αυξήσεις των τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης, στη θέρμανση και τη βενζίνη δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας τυχαιότητας. Η «πετρελαϊκή κρίση», η «κλιματική αλλαγή», η «αδυναμία κάλυψης της ζήτησης», η «ποσότική χαλάρωση» δεν είναι άσχετες με πολιτικές αποφάσεις, οικονομικές στρατηγικές, ενδοκαπιταλιστικούς / γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς και φυσικά την εγκληματική κρατική διαχείριση της πανδημίας. Είναι σύμφυτες με τον καπιταλισμό τον ίδιο.
Η «ΑΚΡΙΒΕΙΑ» ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΑΣ
Άλλη μία κρίση, άλλη μια αστάθεια του συστήματος, μέχρι την επόμενη. Τα αφεντικά, ακόμα και αυτά που είχαν υπερκέρδη επί lockdown μετακυλίουν τη ζημιά πάνω μας. Τελικά τα λεφτά που βγαίνουν από τις τσέπες μας για να καλύψουν το αυξημένο κόστος ζωής, μπαίνουν στις μεγάλες τσέπες αυτών που δημιουργούν την κρίση. Και εμείς, συνεχίζουμε να τρώμε με το τσουβάλι λιτότητα, εργασιακό μεσαίωνα, ιδιωτικοποιήσεις, ψωροεπιδόματα και υποσχέσεις στο όνομα της επερχόμενης ανάπτυξης.
ΤΗΝ «ΑΚΡΙΒΕΙΑ» ΝΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ
Πολεμάμε την εξαθλίωση που μας επιβάλλουν. Δε δεχόμαστε να μιλήσουμε με όρους απλής επιβίωσης. Δε συναινούμε σε εκβιασμούς για τη βιωσιμότητα του καπιταλισμού. Δεν αποδεχόμαστε κανέναν αποκλεισμό από τη δυνατότητα κάλυψης των αναγκών μας. Απορρίπτουμε τους διαχωρισμούς εντός της τάξης μας με οποιοδήποτε πρόσχημα. Δεν πληρώνουμε τα σπασμένα της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας. Αυξήσεις στους μισθούς, μειώσεις στις τιμές, αρνήσεις πληρωμών, αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη. Οργάνωση και αγώνας σε χώρους δουλειάς και γειτονιές για να πάρουμε όσα μας ανήκουν.
Πρωτοβουλία εργαζομένων/ανέργων στα νότια
prwterganenotia.wordpress.com | prwterganenotia@espiv.net
___
>> Μπορεί να κατέβει ως 4σέλιδο και να διαβαστεί από ΕΔΩ.
Η «ΑΚΡΙΒΕΙΑ» ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ
Εδώ και μερικούς μήνες οι τιμές στο super market και τη λαϊκή παρουσιάζουν συνεχή άνοδο. Όμοια και οι τιμές του ρεύματος, του πετρελαίου, του φυσικού αερίου και της βενζίνης, ανεβαίνουν κατακόρυφα. Το καταλαβαίνουμε όλες και όλοι στις καθημερινές μας αγορές, αφού βλέπουμε ένα μεγάλο κομμάτι του μισθού μας να φεύγει αέρα, αλλά μας το λέει και η ΕΛΣΤΑΤ: Από τη σύγκριση του Γενικού Δείκτη Τιμών Καταναλωτή (ΔΤΚ) του Νοεμβρίου 2021 με τον αντίστοιχο Δείκτη του Νοεμβρίου 2020 προέκυψε αύξηση 4,8%. Ο Γενικός ΔΤΚ κατά τον μήνα Νοέμβριο 2021, σε σύγκριση με τον Οκτώβριο 2021, παρουσίασε αύξηση 0,5%… Το 2022 προβλέπεται πληθωρισμός τουλάχιστον 5% και στα βασικά είδη διατροφής αύξηση 20- 30% (ΓΣΕΕ 2021). Τα ενοίκια συνεχίζουν και αυξάνονται ενώ το μηνιάτικο δεν αρκεί ούτε για τα βασικά μας έξοδα και για την αγορά όσων ονομάζονται «είδη πρώτης ανάγκης». Τα τελευταία 2 χρόνια πανδημίας μάς έχουν γονατίσει οικονομικά, ψυχολογικά, κοινωνικά. Από τη μία τα μέτρα κρατικής διαχείρισης περιορισμού της διασποράς του κορωνοϊού (αλλά και πειθάρχησής μας) όπως καραντίνες και απαγορεύσεις, και από την άλλη οι αναστολές εργασίας και τα ανεπαρκή επιδόματα. Τώρα έρχεται και ο πληθωρισμός να μας υποτιμήσει ακόμα περισσότερο…
Όμως τι είναι τέλος πάντων αυτή η «ακρίβεια»; Σύμφωνα με τα επίσημα χείλη του κράτους, των αφεντικών και των αυλικών ΜΜΕ, είναι ένα δυσάρεστο και «αναπόφευκτο» φαινόμενο το οποίο θα μας επηρεάσει όλους και όλες σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Πρόκειται δηλαδή σύμφωνα με την μοιρολατρική αφήγησή τους για ένα «αναγκαίο κακό» το οποίο μας βρίσκει απροετοίμαστους και απλά θα αναγκαστούμε να το υποστούμε μέχρι νεοτέρας…
Τι στο καλό φταίει για την ακρίβεια; Αυτό δεν ξεκαθαρίζεται αφού θεωρείται ένας εξωγενής παράγοντας της οικονομίας ο οποίος δύναται αυτόνομα να αυξομειώνεται κατά το δοκούν. Εντέχνως συσκοτίζονται οι αιτίες και οι πραγματικοί υπαίτιοι. Ακόμα και την ελάχιστη έρευνα να επιχειρήσει κάποιος να κάνει, θα βρεθεί μπροστά σε αναλύσεις επί αναλύσεων του εκάστοτε οικονομολόγου, έναν ορυμαγδό πληροφορίας, στατιστικών δεδομένων, διαγραμμάτων και τεχνικού τύπου εξειδικευμένες ορολογίες. Μάλιστα, η περίτεχνη χρήση της οικονομικής ορολογίας από τα ΜΜΕ, μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν γίνεται εσκεμμένα, ώστε όλοι να μιλάμε για αυτό αλλά κανείς να μην καταλαβαίνει ακριβώς τι εννοεί.
Πόσο θα κρατήσει αυτή η περιβόητη αύξηση των τιμών; Μέσα από τις καθησυχαστικές κορώνες υπουργών / ΜΜΕ η «ακρίβεια» εμφανίζεται ως μια παροδική κατάσταση με ημερομηνία λήξης που συνεχώς μετατοπίζεται προς μελλοντικούς χρόνους. Θα πρέπει να κάνουμε υπομονή και να βάλουμε πλάτη (δηλαδή να αδειάσουν οι τσέπες μας λίγο παραπάνω) για να την ξεπεράσουμε ώστε να βγούμε στους στρωμένους με ροδοπέταλα δρόμους της ανάπτυξης.
Πώς θα βγούμε από αυτό το ρημάδι; Σε τέτοιες «κρίσιμες» στιγμές το κράτος ζητάει περισσότερη εθνική ενότητα, λιγότερους αγώνες / διεκδικήσεις, περισσότερη υπομονή και θυσίες. Δηλαδή περισσότερη εμπιστοσύνη στον μονόλογο των οικονομικών think tanks και σε όσους καθορίζουν τις οικονομικές πολιτικές, δηλαδή στους ίδιους ανθρώπους που είναι υπαίτιοι για την όξυνση της ακρίβειας.
Τα φυσικά φαινόμενα είναι όλες αυτές οι συνεχείς διαδικασίες κινήσεων ή μετασχηματισμών που λαμβάνουν χώρα στη φύση, χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση (κρατώντας μία πισινή για το τι έχει απομείνει πλέον χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση). Επομένως, τα φυσικά φαινόμενα συμβαίνουν ανεξάρτητα από τον ανθρώπινο παράγοντα, ή με άλλα λόγια, δεν είναι ανθρωπικά φαινόμενα. Έτσι, η βροχή, η έκρηξη ενός ηφαιστείου ή τα ουράνια τόξα είναι φυσικά φαινόμενα, ενώ πράγματα όπως ένας λιμός, η υπερθέρμανση του πλανήτη, μία πυρκαγιά σε ένα δάσος (βλ. ανεξέλεγκτες φωτιές το καλοκαίρι του 2021) ή η εξάπλωση ενός ιού (όπως ο κωρονοϊός- ας πούμε τυχαίο παράδειγμα) ΔΕΝ είναι απαραίτητα, αφού προκαλούνται από την ανθρώπινη δραστηριότητα και τις επεμβάσεις του ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα οικονομικό φαινόμενο όπως ο πληθωρισμός, ο οποίος έχει βαθιά τις ρίζες του στην ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος. Ο πληθωρισμός επηρεάζει και επηρεάζεται από κρατικές πολιτικές, ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ επιχειρήσεων και μεταξύ κρατών και πολλά άλλα που θα προσπαθήσουμε να παραθέσουμε αμέσως μετά. Τις επιπτώσεις του πληθωρισμού (όπως και όποιου άλλου «φυσικού φαινομένου») τις νιώθουμε ήδη στη ζωή μας (και πιο συγκεκριμένα στην τσέπη μας) καθώς αυτές οξύνονται ή αμβλύνονται ανάλογα με τις επιλογές διαχείρισης του κράτους (πρόβλεψη, πρόληψη κλπ.).
Η «ΑΚΡΙΒΕΙΑ» ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΑΣ
Οι αιτίες για την αύξηση των τιμών δεν είναι αποκομμένες από την αδιάκοπη προσπάθεια μεγαλύτερης κερδοφορίας του κεφαλαίου, τα αλληλοσυγκρουόμενα εθνικά συμφέροντα και τις πολιτικές που αποφασίζουν οι κυβερνήσεις. Δεν είναι κάποια άσχετα μεταξύ τους γεγονότα και κυρίως δεν συμβαίνουν ανεξάρτητα από τις δικές μας αντιδράσεις. Παρακάτω κάνουμε μια προσπάθεια να αναδείξουμε τη φύση κάποιων αιτιών, κόντρα στον κυρίαρχο λόγο που τα παρουσιάζει ως τετελεσμένα, μακρινά γεγονότα.
Οι αυξήσεις των τιμών των πετρελαιοειδών οφείλονται πρώτα και κύρια σε διακρατικούς και γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς. Η Ευρώπη προτίμησε να καθυστερήσει τον αγωγό Νοrd Stream 2 (ικανοποιώντας τις πιέσεις των ΗΠΑ) και να προωθήσει αγωγό από το Αζερμπαϊτζάν (ΤΑΡ) προκειμένου να μειώσει την εξάρτησή της από τη Ρωσία. Επίσης, η Ευρώπη απέρριψε τα μακροπρόθεσμα συμβόλαια με τη Ρωσία και στράφηκε στο χρηματιστηριακό εμπόριο του φυσικού αερίου, ενισχύοντας έτσι τα κερδοσκοπικά παιχνίδια των μεγάλων επενδυτών. Από την άλλη, η Κίνα δεν θέλει να προμηθευτεί φτηνό και αποδοτικό γαιάνθρακα από την Αυστραλία, λόγω των μεταξύ τους διενέξεων και προτιμά να παίρνει πανάκριβο γαιάνθρακα από την Ινδονησία. Χαρακτηριστικά όμως είναι και τα παραδείγματα της Ρωσίας και χωρών της Μέσης Ανατολής που αλληλεκβιάζονται με μειώσεις και αυξήσεις της προσφοράς. Ωστόσο, οι αυξήσεις των τιμών των καυσίμων οφείλονται και σε σκόπιμες τεχνητές ελλείψεις των εταιριών. Ο «μαυραγοριτισμός» είναι στο DNA της άρχουσας τάξης. Διαβάζουμε στην Καθημερινή (30/08/21) ότι εταιρίες κρατούν αποθηκευμένο υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG) στην Ισπανία και δεν εφοδιάζουν τη Βρετανία για να επιτύχουν υψηλότερη τιμή πώλησης.
Η δραματική αύξηση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος στην Ελλάδα οφείλεται εν μέρει στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και στο άνοιγμα της αγοράς ενέργειας με ό,τι αυτό συνεπάγεται στις διευκολύνσεις που δίνονταν μέχρι σήμερα. Αφού το ηλεκτρικό θεωρούταν είδος πρώτης ανάγκης, η κατανάλωσή του έχρηζε διευκολύνσεων. Αφετέρου οφείλεται στις κατευθύνσεις πανευρωπαϊκής εμβέλειας σχετικά με την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής (ή κλιματικής κρίσης) μέσω των περιορισμών για την μείωση έκλυσης διοξειδίου του άνθρακα και τη δημιουργία «χρηματιστηρίου ρύπων». Η αντιμετώπιση της περιβαλλοντικής κρίσης δημιούργησε μια νέα ολόκληρη οικονομία, κρίσιμη για την πορεία του καπιταλισμού τα επόμενα χρόνια. Η Ελλάδα προσπαθεί να έχει ρόλο κλειδί και έτσι έχει δώσει το πράσινο φως ώστε να φυτευτεί όλη η χώρα με Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας χωρίς περιβαλλοντικά κριτήρια, από τα ίδια λόμπυ που έχουν τον έλεγχο των ρυπογόνων μορφών ενέργειας. Για να είναι επικερδής η όλη μπίζνα, η ενέργεια αυτή πωλείται προς τη ΔΕΗ πολύ ακριβά, ενώ δίνεται πακτωλός χρημάτων με τη μορφή επιδοτήσεων που εν τέλει επωμιζόμαστε όλοι εμείς στους λογαριασμούς μας.
Ένας άλλος βασικός παράγοντας που οδηγεί σε αύξηση τιμών είναι το ότι λόγω των εκτεταμένων lockdown, η ΕΕ προέβη σε ποσοτική χαλάρωση (δηλαδή διέθεσε / «έκοψε» περισσότερο χρήμα) ώστε να γίνουν δημόσιες δαπάνες και εφάρμοσε «πρόγραμμα ρευστότητας ειδικά για την πανδημία» (μείωση επιτοκίων, εύκολος δανεισμός για το κεφάλαιο). Αυτή η προσφορά χρήματος, όταν δεν καλύπτεται από αντίστοιχη αύξηση της παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών, ρίχνει την τιμή του χρήματος και μακροπρόθεσμα οδηγεί σε πληθωρισμό. Τα πραγματικά επιτόκια δανεισμού έφθασαν το 2021 στο ιστορικό χαμηλό… – 5,97% (!!!) – το χαμηλότερο στην ιστορία. Ωστόσο, το παλιό εργαλείο ανάσχεσης των πληθωριστικών πιέσεων, δηλαδή η ανατίμηση του χρήματος μέσω της αύξησης των επιτοκίων, αμφισβητείται σήμερα ευθέως. Αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προχωρήσει σε αύξηση των επιτοκίων δανεισμού, θα δημιουργήσει ασφυκτική πίεση στο υπερχρεωμένο δημόσιο και θα απειλήσει με αλυσιδωτές πτωχεύσεις τον επίσης υπερχρεωμένο ιδιωτικό τομέα, με απρόβλεπτες συνέπειες στο τραπεζικό σύστημα και την ωρολογιακή βόμβα των κόκκινων δανείων. Επομένως, η εκτίμηση μας είναι πως η αύξηση των επιτοκίων μάλλον θα αναβληθεί και ο πληθωρισμός θα συνεχίσει να ανεβαίνει με ευθύνη των από πάνω για μία ακόμα φορά…
Το τέλος των lockdown και η επανεκκίνηση της οικονομίας εντός του 2021 προκάλεσαν αύξηση της ζήτησης πρώτων υλών και ενέργειας. Η αδυναμία να καλυφθεί επαρκώς αυτή η ζήτηση, λόγω διακοπής της παραγωγικής αλλά και της εφοδιαστικής αλυσίδας, προκαλεί άνοδο των «τιμών παραγωγού» διεθνώς. Οι αστοί οικονομολόγοι ισχυρίζονται ότι αυτό συμβαίνει επειδή αυξήθηκε πάρα πολύ η ζήτηση. Ισχύει εν μέρει. Υπάρχει όμως και μία άλλη πλευρά την οποία κρύβουν. Εν μέσω πανδημίας, οι βιομηχανίες για την προστασία των κερδών τους αντί να κάνουν επενδύσεις για να βελτιώσουν την παραγωγικότητά τους, επέλεξαν να μειώσουν την παραγωγή, να πουλήσουν εξοπλισμό, να ξενοικιάσουν εγκαταστάσεις και να κάνουν έξυπνα και ευέλικτα παιχνίδια με τα stock τους, ώστε να διατηρήσουν τις τιμές των προϊόντων. Εν ολίγοις, παρά τις προβλέψεις για αύξηση της ζήτησης με την άρση του lockdown, δεν είχαν προετοιμαστεί αναλόγως. Αυτό συνδέεται τόσο με τα πρόσκαιρα οφέλη των αφεντικών όσο και με την συνολική τροπή που έχει ο σύγχρονος καπιταλισμός σε σχέση με την just – in – time παραγωγή, την «ευπάθειά» του σε μεταβολές του εξωτερικού περιβάλλοντος και τις δυνατότητές του να μεταφέρει την ενδεχόμενη χασούρα του προς τον πάτο της πυραμίδας (πχ. μέσω της ανόδου των τιμών).
H πανδημία προκάλεσε διεθνώς σοβαρά προβλήματα στα παγκόσμια εμπορικά «κανάλια», τους κόμβους παραγωγής και τα δίκτυα logistics. Στο σύγχρονο καπιταλισμό η παραγωγή είναι διεθνοποιημένη, δηλαδή πρώτες ύλες και προϊόντα μεταφέρονται από τη μία άκρη της γης στην άλλη. Οι εφοδιαστικές αλυσίδες / δίκτυα logistics παίζουν κεντρικό ρόλο στη μείωση του κόστους μεταφοράς προϊόντων, ωστόσο αποδεικνύονται ευπαθή όπως φάνηκε εν καιρώ πανδημίας. Η κατάργηση ενός κόμβου δύναται να οδηγήσει σε παράλυση άλλων, χιλιόμετρα μακριά. Ενδεικτικά, πλοίο ιταλικών συμφερόντων αναγκάστηκε να επιστρέψει από την… Νοτιοανατολική Ασία στην Ιταλία (!) και να ταξιδέψει πάλι πίσω, για να αφήσει το πτώμα ναυτικού, που πέθανε μέσα στο πλοίο, διότι λόγω covid, δεν υπήρχε διαθέσιμο λιμάνι εκεί. Η δυσλειτουργία των παγκόσμιων αλυσίδων εφοδιασμού λόγω πανδημίας συνεχίζει να προκαλεί ελλείψεις στα πάντα. Οι κυβερνήσεις ισχυρίζονται ότι είναι παροδικό φαινόμενο και ελπίζουν μέχρι το καλοκαίρι του 2022 να τελειώσει, όμως τα ενδοκαπιταλιστικά συμφέροντα έχουν άλλη γνώμη. Οι δυτικοί (αμερικανοευρωπαίοι) καπιταλιστές δεν θέλουν να επανισχυροποιηθεί η εφοδιαστική αλυσίδα, διότι ευνοεί τους ασιάτες καπιταλιστές καθώς η προσφορά των φτηνών προϊόντων προέρχεται από την Ασία και κυρίως από την Κίνα. Υπάρχει επομένως μεγάλη πιθανότητα να μην επανέλθει η ταχεία και φθηνή μεταφορά εμπορευμάτων λόγω συνειδητού σαμποτάζ των αμερικανοευρωπαίων!
Ας μιλήσουμε για ΚΡΙΣΕΙΣ
Η έννοια του «φυσικού φαινομένου» έχει ξεχειλωθεί για να χωράει όλες τις ολέθριες επιπτώσεις της κάθε κρατικής διαχείρισης σε κάθε φαινόμενο (μάλλον όχι φυσικό…). Έτσι έχει διευρυνθεί και η έννοια της «κρίσης». Για το κράτος δεν αποτελεί κρίση το ότι τα πάντα ακριβαίνουν, το ότι πολλοί δεν έχουν χρήματα για θέρμανση, το ότι δεν βρίσκουν ένα βιώσιμο σπίτι να μείνουν και δυσκολεύονται να πάνε σούπερ μάρκετ χωρίς να κάνουν το νοητό άθροισμα των τιμών των αγαθών που βάζουν στο καλάθι τους καθ’ όλη τη διάρκεια των αγορών. Αυτά είναι απλά μία παράπλευρη απώλεια αμελητέας σημασίας…
Τα τελευταία 20 χρόνια ο καπιταλισμός βρίσκεται συνεχώς σε μεγαλύτερες ή μικρότερες οικονομικές κρίσεις. Οι αλλεπάλληλες κρίσεις έχουν καταστεί σύμφυτες του καπιταλισμού και δεν αποτελούν κίνδυνο για τη βιωσιμότητα του. Τουναντίον είναι κομμάτι της συνεχούς επαναρύθμισης και ισχυροποιησής του. Από την άλλη, οι μεγάλες κρίσεις του 20ου αιώνα ήταν αποτέλεσμα τόσο της κίνησης του κεφαλαίου όσο και των ταξικών αγώνων, αποτέλεσαν σημεία σταθμούς για τον καπιταλισμό και σημαδεύτηκαν από αλλαγές στο μοντέλο συσσώρευσης, τις κρατικές πολιτικές, από μεγάλες παγκόσμιες αναδιατάξεις ακόμα και από πολέμους. Βέβαια δεν θα ισχυριστούμε ότι στον σύγχρονο καπιταλισμό οι αναπροσαρμογές και οι αναδιαρθρώσεις συμβαίνουν αυτόματα και αναίμακτα (τόσο για τους εκμεταλλευόμενους όσο και για κομμάτια του κεφαλαίου), ούτε ότι το κεφάλαιο παίζει μπάλα μόνο του ανεξάρτητα από την ταξική πάλη. Όμως η συνεχής κρισιακή συνθήκη στην οποία υποβαλλόμαστε δίνει τη δυνατότητα στο κεφάλαιο να μετακυλίει τις δομικές αντιφάσεις πάνω μας μέσω μεταρρυθμίσεων οι οποίες χρίζονται ως οι μόνες λογικές επιλογές. Έτσί οι αγώνες μας βρίσκονται σε μια διαρκή θέση άμυνας για την διατήρηση των κεκτημένων.
Η έννοια λοιπόν «κρίση» νοηματοδοτείται και χρησιμοποιείται από τους από πάνω όποτε θέλουν να επιβάλλουν μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να πάρουν μέτρα με τη συναίνεση ή/ και τον φόβο μας ως συμμάχους. Συναντιέται με όποιον προσδιορισμό μπορούμε να φανταστούμε (οικονομική, ενεργειακή, υγειονομική, περιβαλλοντική, χρέους, δημόσιας ασφάλειας κλπ) και για μας πρακτικά σημαίνει πάντα το ίδιο. Οι άλλοι παίρνουν δραστικές αποφάσεις για εμάς, που αφορούν την τσέπη, την ελευθερία, την υγεία, την καθημερινότητα μας, συνοδευόμενες από ένα σύνολο επιτακτικών λόγων που δεν παίρνουν αναβολή, δεν εξηγούνται επαρκώς και δεν έχουν εναλλακτικές. Πάντα περιλαμβάνουν εχθρούς ορατούς και αόρατους, εσωτερικούς και εξωτερικούς, ενώ συνοδεύονται και από κάποιο τυράκι, στην περίπτωση μας είναι η «πολυπόθητη» ανάπτυξη.
Απέναντι στο κύμα ακρίβειας και σε όλες τις επιθέσεις που δεχόμαστε διαχρονικά από τα οικονομικά και πολιτικά αφεντικά, ΟΙ ΛΥΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ!
Επιχειρώντας να προσδιορίσουμε πως προκύπτει το κύμα ακρίβειας, εστιάζουμε στον πολύπλευρο ρόλο του καπιταλισμού, παγκόσμια και εντός κάθε κράτους. Δίνουμε καθημερινό ταξικό αγώνα και επιχειρούμε να συμβάλλουμε στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης και της ανατροπής του καπιταλισμού, της δημιουργίας ενός κόσμου ισότητας, κοινοκτημοσύνης και αλληλεγγύης. Η εναντίωσή μας είναι συνολική, όπως άλλωστε συνολική είναι η επίθεση που δεχόμαστε. Απορρίπτουμε την συστράτευση με τους εκμεταλλευτές μας και αντιμετωπίζουμε καχύποπτα και εχθρικά τους εκάστοτε κυβερνώντες, τις υποσχέσεις τους για «ένα καλύτερο μέλλον» και τις παραινέσεις τους για υπομονή και συναίνεση και δε συμβάλλουμε στο αλληλοφάγωμα εντός της τάξης μας. Δίνουμε τις αναγκαίες μάχες, στοχεύοντας πάντα τους από πάνω.
Ένα κρίσιμο σημείο είναι ο μισθός μας. Το νέο κύμα αυξήσεων έρχεται ενώ οι μισθοί μας είναι σταθερά καθηλωμένοι σε χαμηλά επίπεδα, λόγω μέτρων επί μνημονίων και πρόσφατων κυβερνητικών ρυθμίσεων εν μέσω covid- 19. Κάθε αύξηση στις τιμές των προϊόντων ισοδυναμεί με μείωση του μισθού μας, ενός μισθού που αδυνατεί να καλύψει επαρκώς τα βασικά. Όσοι και όσες είμαστε σε ανεργία καλούμαστε να τα βγάλουμε πέρα με ένα πενιχρό επίδομα ή ακόμα και χωρίς αυτό. Η απάντησή μας είναι η διαχρονική εργατική απαίτηση για αύξηση του βασικού μισθού (και για αξιοπρεπείς συντάξεις). Ρίχνουμε έτσι το βάρος της κρίσης (της κρίσης ακρίβειας εν προκειμένω) στους εργοδότες μας, αλλά και στην κυβέρνηση που -βάσει και πάλι μνημονιακής νομοθεσίας- ορίζει τον κατώτατο μισθό. Πριν 10 χρόνια ο βασικός μισθός ήταν 751 ευρώ και τώρα από 650 μεικτά θα πάει στα 663 (δηλαδή 2% αύξηση). Είναι γνωστή η μόνιμη επωδός των εργοδοτών μας, μικρών και μεγάλων, και των εκάστοτε κυβερνόντων: «Δεν αντέχει η οικονομία!». Ακόμα και αν έχει προβλήματα η καπιταλιστική οικονομία… εμείς, ο κόσμος της εργασίας, έχουμε μέλημα την δική μας αξιοπρεπή ζωή και όχι την επιβίωση της οικονομίας αυτής, ούτε των εργοδοτών μας, ακόμα και των πιο μικρών.
Δεν αποδεχόμαστε τη φτώχεια και την εκμετάλλευση / καταπίεση, ούτε ως μια φυσιολογική συνθήκη για την τάξη μας, ούτε ως μια πρόσκαιρη (ή και μόνιμη…) «κακή στιγμή». Δεν αποδεχόμαστε να στερούμαστε τη δυνατότητα κάλυψης των βασικών μας αναγκών και να ζούμε στην ανέχεια. Διεκδικούμε πρόσβαση σε τροφή πλούσια σε θρεπτικά συστατικά, αξιοπρεπή στέγαση με θέρμανση, ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, internet, ελεύθερη πρόσβαση σε κάθε είδους δομή υγείας και περίθαλψης, σε κάθε δομή εκπαίδευσης, σε μέσα μαζικής μεταφοράς, σε ψυχαγωγία και αναψυχή. Γνωρίζοντας ότι μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας (πχ. μεταναστευτικοί πληθυσμοί ή κοινωνική πλειοψηφία σε πολλές χώρες), στερούνται τα στοιχειώδη μέσα επιβίωσης, ό,τι διεκδικούμε το διεκδικούμε για όλους και όλες.
Απέναντι στις αυξήσεις των τιμών και την γενικευμένη ακρίβεια, η απάντησή μας δεν μπορεί παρά να είναι η οργάνωση πολύμορφων συλλογικών αντιστάσεων. Που να καταδεικνύουν το ποιοι έχουν πραγματικά την ευθύνη. Που να διατρανώνουν την αποφασιστικότητα των «από κάτω» για αντίσταση και την απαίτησή τους για μειώσεις των τιμών. Που να εμπνέουν ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της τάξης μας να ακολουθήσουν το δρόμο του αγώνα. Ώστε να δημιουργηθεί ένα ισχυρό ταξικό κίνημα το οποίο θα έχει στο επίκεντρο της πάλης του (και) το ζήτημα της ακρίβειας. Αρκετά πρόσφατα έχουμε δει ολόκληρες κοινωνικές εξεγέρσεις να έχουν προκύψει ως απάντηση (στο αρχικό ξέσπασμά τους τουλάχιστον) σε αυξήσεις σε τιμές προϊόντων και υπηρεσιών, όπως με τα εισιτήρια των ΜΜΜ στη Χιλή τη βενζίνη στη Γαλλία και το υγροποιημένο φυσικό αέριο στο Καζακστάν. Ενισχύουμε και δημιουργούμε συλλογικά αγωνιστικά εγχειρήματα (πχ. σωματεία εργαζομένων, συλλογικότητες εργαζομένων και ανέργων, συνελεύσεις γειτονιάς). Παρεμβαίνουμε τόσο εκεί που εκδηλώνονται οι αυξήσεις τιμών (πχ. σε σούπερ μάρκετ, γραφεία των δημόσιων- ιδιωτικών παρόχων ενέργειας, εταιρίες που πρωταγωνιστούν στη μπίζνα του real estate), όσο και απέναντι στην κυβέρνηση και στους φορείς του κράτους και του κεφαλαίου που έχουν την ευθύνη. Οργανωνόμαστε από τα κάτω, υλοποιώντας την αλληλοβοήθεια και τη συλλογική κάλυψη αναγκών (βλ. συγκατοίκηση, συλλογικές κουζίνες από συνελεύσεις γειτονιάς, αυτοοργανωμένες δομές υγείας και εκπαίδευσης). Εφαρμόζουμε πρακτικές όπως η οργανωμένη άρνηση πληρωμών και η αυτομείωση σε υπηρεσίες και προϊόντα. Υποστηρίζουμε τη συλλογική ή ατομική απαλλοτρίωση (ιδίως σε περιπτώσεις που η ανέχεια, η φτώχεια, η απειλή ασιτίας δεν αφήνουν άλλο περιθώριο) αλλά και την κατάληψη κτιρίων για στεγαστικές και όχι μόνο ανάγκες.
ΤΗΝ «ΑΚΡΙΒΕΙΑ» ΝΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ ΣΤΑ ΝΟΤΙΑ
prwterganenotia.wordpress.com | prwterganenotia@espiv.net
Πηγή: athens.indymedia.org
