Η ιμπεριαλιστική εισβολή της Ρωσίας στο έδαφος της Ουκρανίας, αποτελεί ορόσημο για το νέο υπό διαμόρφωση παγκόσμιο πολεμικό σκηνικό. Και αυτό γιατί η ‘’ιμπεριαλιστική ειρήνη’’ των τελευταίων 30 ετών, η οποία και επιβλήθηκε από το οικονομικό, στρατιωτικό και πολιτικό μονοπώλιο της Δύσης με επεμβάσεις, εμφυλίους πολέμους, διαμελισμούς χωρών και επιβολή καθεστώτων, σήμερα, και μετά την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία, έπαψε πιά να ισχύει.

Αυτή η 30ετής ‘’ιμπεριαλιστική ειρήνη’’ των πυραύλων, των σφαγών και των κατοχικών δυνάμεων, ήταν αυτή που εξασφάλιζε- πάνω στα πτώματα των αμάχων- την Ευρωατλαντική ‘’παγκοσμιοποιημένη’’ ηγεμονία και τη φούσκα της ασφάλειας, της ευδαιμονίας και της πολιτιστικής ανωτερότητας των Δυτικών υπηκόων και της δημοκρατίας τους. Και ακριβώς πάνω σε αυτόν τον πολεμοχαρή της χαρακτήρα, η ‘’ιμπεριαλιστική ειρήνη’’, ως διαδικασία στρατιωτικοποιημένης επέκτασης/λεηλασίας του κεφαλαίου στον πλανήτη, δεν προετοίμαζε τίποτα άλλο από τον γενικευμένο-παγκόσμιο πόλεμο.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία, αν για κάποιο λόγο προκαλεί σοκ και δέος στο Ευρωατλαντικό μπλοκ και τους ‘’φιλειρηνιστές’’ δημαγωγούς του -οι οποίοι έχουν ακόμα στα χέρια τους το αίμα των λαών των Βαλκανίων, της Μ. Ανατολής, της Αφρικής και της Λ. Αμερικής- είναι γιατί αυτός ο πόλεμος αμφισβητεί την ηγεμονία τους. Γιατί ένας άλλος ιμπεριαλιστικός πόλος, αυτός της Ρωσίας, βγαίνει στο προσκήνιο της ιστορίας διεκδικώντας έμπρακτα και με στρατιωτικούς όρους τον δικό του γεωστρατηγικό ‘’ζωτικό χώρο’’ που εποφθαλμιά η Δύση, ανάβοντας τις εστίες του πολέμου.

Και είναι ακριβώς αυτή η πολεμική αμφισβήτηση του Ευρωατλαντικού μονοπωλίου στον πλανήτη, και πόσο μάλλον μέσα στην Ευρώπη, η οποία επιχειρώντας να μεταβάλει τους συσχετισμούς δύναμης τοποθετεί τον πόλεμο στην Ουκρανία ως ένα ‘’ψυχροπολεμικό’’ επεισόδιο μεταξύ 2 υπερδυνάμεων, δηλαδή, ως δυνάμει αφετηριακό σημείο ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του πολέμου στην Ουκρανία, αυτή τη στιγμή, σχηματοποιείται γύρω από τα 2 συγκρουόμενα μέτωπα, από την μία το φίλο Νατοϊκό ναζιστικό καθεστώς του Κιέβου που εκπροσωπεί τον Ευρωατλαντικό άξονα, και από την άλλη το φασιστικό καθεστώς της Ρωσίας με την πυρηνική/στρατιωτική και ενεργειακή του ολιγαρχία να διεκδικεί ρόλο μονοπωλιακού ρυθμιστή στην Ασία και στην Ευρώπη, με φόντο τη συμμαχία του με την έτερη ιμπεριαλιστική υπερδύναμη -και αντίπαλο των ΗΠΑ- την Κίνα.

Όμως, όποιες και εάν ήταν οι αφορμές του πολέμου, κυρίως μέσω της εκατέρωθεν εργαλειοποίησης του ‘’δικαιώματος αυτοδιάθεσης’’ της Ουκρανίας και της υποδαύλισης του εθνικιστικού μίσους για τη διχόνοια των λαών της, το ιστορικό περιβάλλον, πέρα από τις προφάσεις, έθετε τον πόλεμο ως νομοτέλεια. Είτε στην Ουκρανία, είτε στην Μ. Ανατολή είτε στην Ασία. Γιατί είναι η παρατεταμένη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και ο καθολικός/δομικός της χαρακτήρας που δεν δύναται να ‘’απορροφηθεί’’ μονάχα με όρους ‘’εσωτερικής υποτίμησης’’ των κοινωνιών, αλλά απαιτεί την ‘’εξαγωγή’’ της με πολεμικούς όρους για την κατάκτηση νέων αγορών. Ειδικότερα δε, όταν αυτή η εφόρμηση σε ‘’ξένα εδάφη’’ για την επανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, συντελείται σε μια συγκυρία αμφισβήτησης των συσχετισμών ισχύος και εμφάνισης νέων αναδυόμενων υπερδυνάμεων.

Μέσα σε ένα τέτοιο εύθραυστο οικονομικό και γεωπολιτικό περιβάλλον, ο πόλεμος ήταν μια προδιαγεγραμμένη και καθόλα αναμενόμενη κατάληξη. Το φιλοδυτικό πραξικόπημα του 2014 στην Ουκρανία και ο «μίνι παγκόσμιος πόλεμος» στην Συρία που ανέδειξαν τη σύγκρουση ΗΠΑ-Ρωσίας με φόντο την ενεργειακή ηγεμονία στην Ευρώπη και τη Μ. Ανατολή, ο πόλεμος στην Υεμένη, η στρατιωτικοποίηση της Α. Μεσογείου και η αναθέρμανση της σύγκρουσης Ελλάδας-Τουρκίας για τον έλεγχο των ενεργειακών κοιτασμάτων/αγωγών, οι εμπορικές και στρατιωτικές συμφωνίες που επανακαθορίζουν τις παγκόσμιες σφαίρες επιρροής ανάμεσα σε ΗΠΑ (AUKUS) και ΚΙΝΑ (RCEP) και ο (προς το παρόν) διπλωματικός, εμπορικός και νομισματικός πόλεμος μεταξύ τους, είναι μόλις μερικά από τα σημεία που διαμόρφωσαν το πολεμικό περιβάλλον της προηγούμενης περιόδου. Και μέσα σε αυτό το περιβάλλον, με την επιστροφή της πολεμικής ρητορικής στο δημόσιο λόγο για τους εκάστοτε εχθρούς που «απειλούν την ειρήνη», «την ελευθερία», «τη δημοκρατία» και «την εδαφική μας ακεραιότητα», προετοιμάστηκε το έδαφος για το ξέσπασμα ενός άμεσου ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία.

Μπροστά στην επερχόμενη γενικευμένη ανθρωποσφαγή του εν εξελίξει Γ’ ιμπεριαλιστικού παγκοσμίου πολέμου, το ελληνικό κράτος έχει ήδη πάρει θέση. Στοιχιζόμενη πλήρως πίσω από τις πολεμικές ιαχές της Νατοϊκής συμμαχίας και της ΕΕ, η ελληνική κυβέρνηση εξέφρασε απροσχημάτιστα την πρόθεση πολεμικής εμπλοκής. Και το έκανε πράξη. Το υπουργείο Εθνικής Άμυνας αποφάσισε την αποστολή δυο C-130 με 40 τόνους πολεμικό εξοπλισμό (Καλάσνικοφ, αντιαρματικά και πυρομαχικά) στην Ουκρανία αλλά και ‘’ανθρωπιστικής βοήθειας’’ υπό τη συνοδεία του υφυπουργού Ν. Χαρδαλιά, με τον πρωθυπουργό να δηλώνει πως η αποστολή του οπλισμού ήταν «ηθικά σωστή και εθνικά επιβεβλημένη». Και μέσα σε αυτόν τον γενικευμένο πολεμικό παροξυσμό, με τη Γερμανία να εγκρίνει το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, το ελληνικό κράτος επιχειρεί να μετατραπεί σε ‘’πολεμικό εργοστάσιο’’, ανακοινώνοντας τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και τη γερμανική εταιρία ‘’KMW’’ για τη μεταφορά της γραμμής παραγωγής των γερμανικών τανκς ‘’Λέοπαρντ’’ στην Ελλάδα, μια επένδυση κόστους 1 δις. ευρώ.

Με τους εγχώριους δημαγωγούς να ζητάνε στα κανάλια αίμα και άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ ‘’στο όνομα της ειρήνης’’, με τη χώρα να μετατρέπεται σε πολεμικό προγεφύρωμα -αλλά και δηλωμένο στόχο πολεμικών αντιποίνων από τους Ρώσους- μέσω της χρήσης των Νατοϊκών βάσεων σε Σούδα, Στεφανοβίκειο και του λιμένα της Αλεξανδρούπολης για μεταφορά στρατευμάτων και αρμάτων μάχης στην Α. Ευρώπη, η κυβερνητική επωδός ότι «η Ελλάδα βρίσκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας» και τα συγχαρητήρια του πρέσβη των ΗΠΑ στην Ελλάδα –και υποκινητή του ναζιστικού πραξικοπήματος στην Ουκρανία το 2014- Τζέφρι Πάιατ για την στάση της χώρας στην αντιπαράθεση με την Ρωσία, σκιαγραφούν ένα κράτος σε κατάσταση πολέμου.

Το δικό μας χρέος ως προλετάριοι/ες που διαβιούν και αγωνίζονται εντός μιας ευρωπαϊκής Νατοϊκής χώρας που προετοιμάζεται για πόλεμο, είναι όχι μόνο να αρνηθούμε αυτόν τον πόλεμο αλλά και να τον αποτρέψουμε. Ως εργάτες/τριες, καταπιεσμένοι/ες που βιώνουν την ανέχεια, την εκμετάλλευση και την καταστολή, γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα. Βρίσκεται στον πόλεμο που μας έχει κηρύξει το δικό μας κράτος. Στα χαμηλά μας μεροκάματα, στα ανύπαρκτα πια εργασιακά και κοινωνικά μας δικαιώματα, στη βία της αστυνομίας και στην περιστολή των ελευθεριών μας, στην αποστέρηση των βασικών αναγκών μας για υγεία, στέγαση, ρεύμα και τροφή, στα 26.000 θύματα από την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, στους επερχόμενους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις, στις ανατιμήσεις.

Τον πόλεμο που σήμερα διεξάγει η κυβέρνηση μας, εμείς θα τον πληρώσουμε. Είτε άμεσα με την μετατροπή μας σε κρέας για τα κανόνια τους είτε έμμεσα με την επιβολή του κόστους των ‘’παράπλευρων συνεπειών’’ του πολέμου και της κοινωνικής καταστροφής που θα ακολουθήσει. Ήδη, οι οικονομικές συνέπειες που προβλέπονται από τον πόλεμο στην Ουκρανία και οι (περαιτέρω) ανατιμήσεις σε τρόφιμα, καύσιμα και ενέργεια, δημιουργούν συνθήκες γενικευμένης ενεργειακής και επισιτιστικής επισφάλειας. Συνθήκες δηλαδή κοινωνικής-ανθρωπιστικής κρίσης εν καιρώ πολέμου. Ως ύστατο διεθνιστικό καθήκον απέναντι στο λαούς που μακελεύονται στην Ουκρανία, αλλά και ως προλεταριακό καθήκον απέναντι στην τάξη μας που οδηγείται στη σφαγή, οφείλουμε να μεταφέρουμε τον πόλεμο στα μετόπισθεν των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων και να τον μετατρέψουμε σε εμφύλιο –επαναστατικό ενάντια στη κυβέρνηση της χώρας μας. Άλλη λύση δεν υπάρχει.

Η στοίχιση μας κάτω από «ξένες σημαίες», είτε ενός δήθεν ρωσικού αντιμπεριαλισμού/αμυντισμού είτε ενός δήθεν ουδέτερου ειρηνισμού που έμμεσα καλεί το ΝΑΤΟ σε επέμβαση, δεν παροπλίζει μονάχα την αυτοτελή διεθνιστική-αντιπολεμική προλεταριακή στρατηγική, αλλά κατατάσσει τους προλετάριους και σε αντίπαλα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα.

Από τα δικά μας εδάφη, μόνος δρόμος για να συμβάλουμε στη λήξη του αιματοκυλίσματος στην Ουκρανία και την αποτροπή μιας γενικευμένης σύρραξης είναι να συγκρουστούμε έμπρακτα με την «εθνική γραμμή» της ίδιας μας της χώρας και τους Νατοϊκούς πάτρωνες της που έχουν σηκώσει τα λάβαρα του πολέμου, να διαπράξουμε «εσχάτη προδοσία» απέναντι στα κελεύσματα «υπεράσπισης του Δυτικού πολιτισμού» και του εγχώριου πολεμοκάπηλου αστισμού που τον υπηρετεί, σαμποτάροντας έμπρακτα την πολεμική προετοιμασία και στρέφοντας τα όπλα μας ενάντια στην αστική τάξη της χώρας μας.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΟ ΚΑΙ ΡΩΣΙΚΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΠΟΥ ΔΙΑΜΕΛΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΑΧΟΜΕΝΟΥΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΥΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΕΓΧΩΡΙΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΔΥΝΑΣΤΕΣ ΤΟΥΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΡΩΣΙΚΟ ΛΑΟ ΠΟΥ ΔΙΑΔΗΛΩΝΕΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΠΟΛΕΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΤΟΥ

ΝΑ ΣΑΜΠΟΤΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΓΧΩΡΙΕΣ ΝΑΤΟΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΣΑΒΒΑΤΟ 5/3, 15:00, ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ

 Ταξική Αντεπίθεση Αθήνας