Οι πραγματικές επαναστάσεις, ακόμα και όταν ηττώνται στο πεδίο της μάχης, δεν παύουν να προσφέρουν ανεκτίμητες υπηρεσίες στην επαναστατική υπόθεση ως παρακαταθήκη για επόμενες απόπειρες, ως πηγή έμπνευσης και άντλησης συμπερασμάτων για τις μελλοντικές Εφόδους στον Ουρανό.
Ο Μαρξ την ώρα που η Παρισινή Κομμούνα βρισκόταν σε εξέλιξη, δεν είχε διστάσει να τονίσει ότι η ουσία και το νόημά της είναι σε τελική ανάλυση ανεξάρτητα από το τελικό της αποτέλεσμα:
«Χάρη στον αγώνα των Παριζιάνων, η μάχη της εργατικής τάξης ενάντια στην τάξη και στο κράτος των καπιταλιστών μπήκε σε μια νέα φάση. Οποιαδήποτε κι αν είναι η έκβαση, πρόκειται για την κατάκτηση μιας καινούργιας αφετηρίας, με κοσμοϊστορική σημασία».
Η Κομμούνα του Παρισιού είναι ο δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας!
«Τους μάρτυρές της τους έχει κλείσει μέσα στη μεγάλη της καρδιά η εργατική τάξη. Τους εξολοθρευτές τους, τους έχει καρφώσει κιόλας η ιστορία στον πάσσαλο της ατίμωσης απ’ όπου δεν μπορούν να τους λυτρώσουν μήτε όλες οι προσευχές των παπάδων τους».
