Αν η συμπεριφορά απέναντι στα παιδιά, τους ανήμπορους και τα ζώα είναι δείκτης του επιπέδου του πολιτισμού μιας κοινωνίας, τότε, η κοινωνία για την οποία πάλεψε ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας, το μέταλλο από το οποίο ήταν φτιαγμένοι και φτιαγμένες οι μαχητές και οι μαχήτριές του, ανατέλλει σε όλο το μεγαλείο του από ακριβώς αυτήν συμπεριφορά.Διαβάζοντας το συγκλονιστικό βιβλίο του Άρη Σειρηνίδη, «Όλοι στ’ άρματα, όλα για τη νίκη! – Ο λαϊκός επαναστατικός πόλεμος του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, 1946 – 1949» (εκδόσεις ΚΨΜ) – το οποίο συστήνω ανεπιφύλακτα και σύντομα θα παρουσιάσουμε στο Το Περιοδικό – έφτασα στο σημείο όπου ο συγγραφέας παρουσιάζει την οργάνωση της επιμελητείας του ΔΣΕ.Βασικό μέρος της επιμελητείας ήταν φυσικά η μεταφορά των εφοδίων. Και βασικό μέσο μεταφοράς ήταν τα ζώα. Μουλάρια, γαϊδούρια, άλογα, βόδια.Ο συγγραφέας λοιπόν παραθέτει στη σημείωση ένα συνταρακτικό απόσπασμα από ειδικό άρθρο στο περιοδικό «Δημοκρατικός Στρατός» (μηνιαίο όργανο του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ) για «Τα προβλήματα των μεταφορών». Το απόσπασμα έχει ως εξής:«Το ζώο θέλει το καλό σαμάρι, τα καλά εξαρτήματα, το καλό πετάλωμα, τα εφεδρικά του πεταλόκαρφα και πάνω απ’ όλα θέλει την περιποίηση και την αγάπη του ημιονηγού. »Ένα χάιδεμα είναι ένα κουράγιο. Ένα τρίψιμο είναι ένα μπάνιο. »Πόσες φορές δεν παρατηρηθηκαν δάκρυα από καβαλάρηδες ή ημιονηγούς για την κακή κατάσταση του ζώου και κόψαν το ψωμί τους και το πρόσφεραν στα ζώα. »Δεν μπορείς να λέγεσαι στέλεχος και μαχητής του ΔΣΕ όταν το ζώο έρχεται από μία πορεία και δένεται σε ένα ξύλο χωρίς περιποίηση […]».Η ψυχή, ήταν πολύ βαθιά…
Αρχική ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ «Ένα χάιδεμα είναι ένα κουράγιο»… – Αν το γαϊδουράκι της Ζίτσας γεννιόταν...
