H συντρόφισσα Ρόζα γεννήθηκε το 1960 στη Σαρδηνια. Από τα 15 της εντάσσεται στην πολιτική οργάνωση της Lotta Continua και στην συνέχεια στον ευρύτερο χώρο της οργανωμένης αυτονομίας. Στα 20 της συλλαμβάνεται ως μέλος της ομάδας “Επαναστατικοί Πυρήνες” για επίθεση στα αυτοκίνητα δύο διευθυντών του εργοστασίου ANIC στην Οτάνα της Σαρδηνίας. Στη φυλακή θα παραμείνει σχεδόν εννιά μήνες κατά τη διάρκεια των οποίων θα έρθει σε επαφή με έγκλειστες αγωνίστριες από διάφορες ένοπλες οργανώσεις. Στη βάση των πολιτικών συνδέσεων και των κοινών εμπειριών της φυλακής, η Ρόζα μετά την απελευθέρωση της θα κάνει την επιλογή της στράτευσης στον ένοπλο αγώνα, συμμετέχοντας στην οργανωση (κολώνα) της Σαρδηνίας των Ερυθρών Ταξιαρχιων – Αντάρτικο Κόμμα (BR-PG), έως και την σύλληψη της τον Σεπτέμβριο του 1982, μετά από εννιά μήνες στην παρανομία. Η νέα φυλάκιση της θα διαρκέσει συνολικά 12 χρόνια. Η Ρόζα θα αποφυλακιστεί τον Μάιο του 1994, έχοντας εκτίσει τεσσεράμισι χρόνια στις ειδικές γυναικείες φυλακές στη Βογκέρα και τα υπόλοιπα στο ειδικό τμήμα της Λατίνα, συμμετέχοντας ενεργά στους αγώνες εντός των φυλακών που έλαβαν χώρα εκείνη την περίοδο.
[Απόσπασμα της εισήγησης της Ταξικής Αντεπίθεσης]
[…] Τις δυο πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες θα συρρεύσουν μαζικά στα μεγάλα βιομηχανικά κέντρα του ιταλικού βορά εσωτερικοί μετανάστες από τον νότο (εκτιμάται πως τη δεκαετία μεταξύ του ’52 και του ’62, περίπου 15.000.000 Ιταλοί, σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού, άλλαξαν διαμονή). Το νέο αυτό προλεταριακό σώμα μαζί με εκατομμύρια ακόμα εργαζόμενους θα υποστούν την πιο στυγνή εκμετάλλευση από το βιομηχανικό κεφάλαιο του ιταλικού βορά και την ιταλική αστική τάξη συνολικά, την ίδια στιγμή ωστόσο γίνονται μαχητικό υποκείμενο ταξικού αγώνα και σύγκρουσης.
Τα πρώτα δείγματα γραφής του νέου κύκλου αγώνα που ανοίγει θα φανούν το 1962 στο Τορίνο, όπου με αφορμή τους αγώνες στο εργοστάσιο της Fiat οι μεταλλουργοί εργάτες θα κατέβουν στην πλατεία του Statuto, όπου – κόντρα στις αποθαρρυντικές παρεμβάσεις του PCI και του CGIL- θα ξεσπάσουν τριήμερες συγκρούσεις από χιλιάδες εργάτες με την αστυνομία . Τα παραπάνω συγκρουσιακά γεγονότα θα αποτελέσουν το επίσημο σημείο ρήξης αυτής της νέας προλεταριακής γενιάς με τον ταξικό συμβιβασμό της θεσμικής αριστεράς. Με μια σειρά από αντίστοιχες δυναμικές συγκρούσεις και αγώνες εντός και εκτός των εργοστασίων, και επηρεασμένη παράλληλα από το ευρύτερο επαναστατικό κύμα που δονεί την Ευρώπη, η νέα αυτή προλεταριακή γενιά θα φτάσει στο εργατικό “θερμό” φθινόπωρο του ’69, το οποίο θα κρατήσει την ένταση της ταξικής σύγκρουσης σε μια διαρκή ανοδική πορεία για τα επόμενα δέκα χρόνια.
Ανταλαμβανόμενο την επαναστατική ταξική δυναμική που αναπτύσσεται, το ιταλικό κράτος θα απαντήσει με τον ολοκληρωτικό πόλεμο που σηματοδοτεί η λεγόμενη στρατηγική της έντασης, και έτσι με την χρήση υπέρμετρης αστυνομικής βίας καθώς επίσης και με την ενεργή συμμετοχή των φασιστικών ομάδων (που ποτέ δεν εξαλείφθηκαν πλήρως με το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου) καθώς και με την νατοϊκή ομπρέλα των δικτύων Gladio και Stay Behind, προχωρά σε μαζικές συλλήψεις, φυλακίσεις και δολοφονίες αγωνιστών. Αποκορύφωμα αυτής της στρατηγικής υπήρξε η βομβιστική επίθεση στην πλατεία Φοντάνα του Μιλάνου το Δεκέμβρη του ’69 με δεκάδες νεκρούς.
[…] Από τους Βιετκόνγκ έως τους Κουβανούς αντάρτες, το μήνυμα του επαναστατικού ένοπλου αγώνα ενάντια στην ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή της δύσης ηχεί δυνατά και φτάνει μέχρι τους προλετάριους στα εργοστασιακά κάτεργα των δυτικών μητροπόλεων με τα συνθήματα στους τοίχους του Τορίνο να λένε: «Το Βιετνάμ είναι στο εργοστάσιο». Ένα μήνυμα το οποίο έρχονται να φέρουν ακόμα πιο κοντά στα δυτικά μέτρα και σταθμά οι Τουπαμάρος στην Ουρουγουάη, που ξεκινούν ένοπλο αγώνα ενάντια σε μια αστική δημοκρατία, αλλά ακόμα περισσότερο η RAF που καλεί τους προλετάριους να φέρουν τον πόλεμο στα μετόπισθεν, μέσα στις καπιταλιστικές μητροπόλεις της Δύσης.
Με βαθιές τις επιδράσεις από το διαμορφωμένο διεθνές πλαίσιο του αντάρτικου αγώνα, στις αρχές της δεκαετίας του 70, αρχικά στις προλεταριακές γειτονιές και τα εργοστάσια του Μιλάνο, μέσα από σύνθετες διαδικασίες ζυμώσεις, θα ξεπηδήσουν οι πρώτοι ένοπλοι πυρήνες και σχηματισμοί, που θα εξαπλωθούν γρήγορα και στα υπόλοιπα βιομηχανικά κέντρα του ιταλικού Βορά (ενδεικτικά αναφέρουμε πως συνολικά υπήρξαν 250 ένοπλες οργανώσεις, 36.000 πολίτες διερευνήθηκαν για συμμετοχή σε ένοπλες οργανώσεις με 6.000 από αυτούς να καταδικάζονται σε δεκαετίες φυλάκισης). Η απόφαση έχει ήδη παρθεί και χιλιάδες προλετάριοι και προλετάριες μέσα από τις γραμμές των Ερυθρών Ταξιαρχιών και των υπολοίπων κομμουνιστικών και αναρχικών ένοπλων οργανώσεων θα διεξάγουν εκείνη την δεκαετία την δική τους και την τελευταία από τότε (στην Ευρώπη) επαναστατική απόπειρα για την έφοδο στον προλεταριακό ουρανό, αντιμετωπίζοντας στα ίσια το ιταλικόκρατικοκαπιταλιστικό σχηματισμό και τον ευρωατλαντικο ιμπεριαλισμό […]
