Το στρατιωτικό πραξικόπημα στον Νίγηρα, πρώην γαλλική αποικία (έως το 1960) και χώρα με παραδοσιακές σχέσεις εξάρτησης από τη Γαλλία, την ΕΕ και τις ΗΠΑ, επαναφέρει ξανά στο προσκήνιο τον αδυσώπητο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό που μαίνεται στην Αφρική και τη ζώνη του Σαχέλ ειδικότερα, στην οποία βρίσκεται ο Νίγηρας. Η ολοένα και μεγαλύτερη διείσδυση Κίνας και Ρωσίας στην Αφρικανική Ήπειρο, την οποία δρομολογούν αλλεπάλληλες στρατιωτικές και οικονομικές συμφωνίες ακόμα και με χώρες φιλικές στη Δύση, τα πραξικοπήματα και η άνοδος στην εξουσία αντιδυτικών φιλορωσικών/κινέζικων καθεστώτων (Σουδάν, Μάλι, Μπουρκίνα Φάσο), επιβεβαιώνουν ότι η υποχώρηση της επιρροής του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού σε αυτό το κατεξοχήν μέχρι πρότινος πεδίο κυριαρχίας του, αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά, που απειλούν να τροποποιήσουν ριζικά τους παγκόσμιους συσχετισμούς ισχύος. Αρκεί να σημειώσουμε τον τεράστιο φυσικό και ορυκτό πλούτο της Αφρικής και βέβαια τα εκατοντάδες εκατομμύρια πάμφθηνα εργατικά χέρια που διαθέτει.
Ειδικότερα όσον αφορά το Νίγηρα -μια από τις πιο φτωχές χώρες της Αφρικής παρότι διαθέτει μεγάλες ποσότητες ορυκτού πλούτου, όπως ουράνιο με το οποίο τροφοδοτείται η πυρηνική βιομηχανία πολλών δυτικών χωρών – οι στρατιωτικοί πραξικοπηματίες –σάρκα από τη σάρκα της εξουσίας όλα τα προηγούμενα χρόνια και με μακρύ ιστορικό αιματηρής καταστολής του λαού του Νίγηρα -που ανέτρεψαν την φιλοδυτική κυβέρνηση επικαλούνται την αδυναμία επιβολής της τάξης σε τμήματα της χώρας που η ισλαμιστική τρομοκρατία κυριαρχεί και την «κακή διακυβέρνηση σε οικονομικό και σε κοινωνικό» επίπεδο.
Στο Νίγηρα πέρα από γαλλικά, ευρωπαϊκά και αμερικανικά μονοπώλια ενέργειας εδρεύουν επίσης γαλλικές, γερμανικές και αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις, ενώ η χώρα αποτελεί σύμφωνα με δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων «σύμμαχος – κλειδί» της ΕΕ για τον περιορισμό των μεταναστευτικών ροών από την Αφρική προς τη Μεσόγειο» καθώς και «στενό συνεργάτη ΗΠΑ και ΕΕ στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».
Από όλα αυτά γίνεται φανερό τι διακυβεύεται αυτή τη στιγμή στον Νίγηρα και στη ζώνη του Σαχέλ συνολικά και γιατί οι πρόσφατες εξελίξεις στη χώρα δεν πρόκειται να μην τροφοδοτήσουν απαντήσεις από την πλευρά της Δύσης, όπως ρητά ανώτατοι αξιωματούχοι της έχουν δηλώσει.
Την ίδια ώρα η μετριοπαθής, στα όρια της ουδετερότητας, στάση της Ρωσίας απέναντι στο γεγονός, όπως αυτή εκφράστηκε στο πλαίσιο της ιστορικής – και με τεράστιας σημασίας οικονομικές και άλλες συμφωνίες- συνάντησης στη Ρωσία ανάμεσα στη Ρωσία και αντιπροσωπείες 49 αφρικάνικων χωρών, είναι δηλωτική του χαρακτήρα των αλλαγών γεωστρατηγικου προσανατολισμού που συντελούνται στο Νίγηρα.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, το μόνο σίγουρο για τον πολύπαθο λαό του Νίγηρα, είναι ότι και με άλλο ιμπεριαλιστή επικυρίαρχο το μέλλον του δεν πρόκειται να διαφοροποιηθεί από αυτό που τα επιφύλασσε ο δυτικός ιμπεριαλισμός. Εκτός κι αν υποθέσουμε ότι τα ρωσικά μονοπώλια ενέργειας λειτουργούν με άλλους νόμους από αυτούς της άντλησης του μέγιστου κέρδους ή ότι ο ρωσικός στρατός ή η Wagner (που παραδοσιακά δρα στην Αφρική) διέπεται από δημοκρατικές και ανθρωπιστικές ευαισθησίες.
Όσο για τον προβαλλόμενο από πλευρές «αντιαποικιακό ή αντιιμπεριαλιστικό» χαρακτήρα του πραξικοπήματος στο Νίγηρα, αυτός είναι τόσο γνήσιος θα λέγαμε , όσο ο λόγος του ιδρυτή του ιδιωτικού μισθοφορικού και φασιστικού στρατού της Wagner Πριγκόζιν ο οποίος έσπευσε να δηλώσει για το πραξικόπημα στο Νίγηρα τα εξής : «Αυτό που συνέβη στον Νίγηρα δεν είναι τίποτα άλλο από τον αγώνα του λαού του Νίγηρα με τους αποίκους του. Με τους αποικιστές που προσπαθούν να επιβάλουν τους κανόνες της ζωής τους και τις συνθήκες τους και να τους κρατήσουν στην κατάσταση που ήταν η Αφρική πριν από εκατοντάδες χρόνια. Σήμερα αυτός κερδίζει ουσιαστικά την ανεξαρτησία τους. Τα υπόλοιπα θα εξαρτηθούν χωρίς αμφιβολία από τους πολίτες του Νίγηρα και το πόσο αποτελεσματική θα είναι η διακυβέρνηση, αλλά το κυριότερο είναι το εξής: έχουν απαλλαγεί από τους αποίκους».
