Διεκδικώντας το ρόλο του πλέον «καλού και πρόθυμου» στρατιώτη του ΝΑΤΟ, το πολιτικό προσωπικό του ελληνικού κεφαλαίου έκανε ένα αποφασιστικό βήμα προχθές με τη συνάντηση του Έλληνα Πρωθυπουργού και του Ουκρανού ομολόγου του Β. Ζελένσκι στην Αθήνα, στο πλαίσιο της συνάντησης της ΕΕ και των ηγετών κρατών των Δυτικών Βαλκανίων. Στην «Κοινή Δήλωση της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Ουκρανίας για την ευρωατλαντική ενσωμάτωση της Ουκρανίας», η Ελλάδα θα λέγαμε ότι πήγε ένα βήμα παραπέρα, ακόμα και από αυτές τις επαυξημένες συμβατικές υποχρεώσεις της στο ΝΑΤΟ, καθώς πέρα από δεσμεύσεις για ακόμα μεγαλύτερη οικονομική και στρατιωτική αρωγή στην Ουκρανία –η οποία μένει να δούμε μέχρι πού μπορεί να φθάσει-, υπάρχει η ρητή θέση για άμεση ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ – θέση που δεν εκφράζουν ούτε οι ηγέτες του ΝΑΤΟ, τουλάχιστον προς το παρόν, αφού είναι δεδομένο τι αυτό συνεπάγεται-, καθώς και η θέση ότι δεν μπορεί να υπάρξει λήξη του πολέμου χωρίς την πλήρη επανάκτηση όλων των εδαφών που έχει απολέσει η Ουκρανία, θέση που ακριβώς επειδή σημαίνει «πόλεμος για πάντα και πόλεμος μέχρι τέλους», έχει ουσιαστικά παγώσει ακόμα και για τα ισχυρότερα μέλη του ΝΑΤΟ, όπως έδειξαν οι πρόσφατες δηλώσεις του προσωπάρχη του γγ του ΝΑΤΟ.
Όλα τα παραπάνω συμπυκνώνουν ευκρινώς τη φυσιογνωμία του ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού. Ενός σχηματισμού που διαχρονικά επιχειρεί δίνοντας τα όλα στους ιμπεριαλιστές να θρέψει το δικό του εθνικισμό και μεγαλοϊδεατισμό, για να κερδίσει το δικό του κομμάτι από τη λεία του διιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Οπως γράφαμε σε παλιότερο σημείωμα «ιμπεριαλιστική εξάρτηση και εθνικισμός αποτελούν δύο καταστατικά και αλληλοσυμπληρούμενα γνωρίσματα του ελληνικού καπιταλισμού: Η εξάρτηση από τον Ιμπεριαλισμό, στοιχειοθετημένη από την αστική ιδεολογία στη βάση της θεωρίας περί της «Ελλάδας ψωροκώσταινας» που μην έχοντας επαρκείς παραγωγικές ικανότητες και πλουτοπαραγωγικούς πόρους είναι καταδικασμένη να βρίσκεται υπό την υψηλή προστασία των μεγάλων δυνάμεων προκειμένου να επιβιώσει, δένεται οργανικά με αυτήν του εθνικισμού και της «Μεγάλης Ιδέας», η οποία πατώντας ακριβώς πάνω στην θεωρούμενη παραγωγική ανεπάρκεια, προτάσσει ως διέξοδο την κατάκτηση –υπό την αιγίδα πάντα κάποιου ιμπεριαλιστή – ζωτικού χώρου ή και εδαφών γειτονικών κρατών που σύμφωνα με τον εθνικό ιδεολογικό μύθο άνηκαν στο προαιώνιο ελληνικό έθνος.
Σε κάθε περίπτωση η «Κοινή Δήλωση Ελλάδας και Ουκρανίας» σηματοδοτεί την κλιμάκωση της συμμετοχής του ελληνικού κράτους στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, γεγονός -πόσο μάλλον σε συνθήκες έντασης του ίδιου του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά και έντασης της ταξικής επίθεσης στο εσωτερικό- που πρέπει να θέσει άμεσα το αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό κίνημα σε επιφυλακή.
(η φωτογραφία είναι από πανό που κρεμάστηκε στα Προπύλαια το απόγευμα της 21ης Αυγούστου)
