Ασφαλώς και δεν προκαλεί καμία έκπληξη η νέα επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα που η αναβαπτισμένη στην κολυμβήθρα της εκλογικής διαδικασίας κυβέρνηση Μητσοτάκη προωθεί. Ήταν άλλωστε σαφές ότι αυτό που η ίδια διαφήμιζε ως μια από τις σημαντικότερες μεταρρυθμίσεις της προηγούμενης της θητείας, η νομιμοποίηση του 10ώρου και της απλήρωτης υπερωρίας από τον τότε υπουργό εργασίας Κ. Χατζηδάκη, δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί τμήμα μια πολύ ευρύτερης ταξικής αναδιάρθρωσης.
Το νομοσχέδιο με τίτλο « Ενσωμάτωση οδηγίας του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και του συμβουλίου Ε.Ε για διάφανους και προβλέψιμους όρους εργασίας» προωθείται από την κυβέρνηση και την Ε.Ε με στόχο την ενίσχυση της κερδοφορίας του κεφαλαίου σε μια συγκυρία έντασης της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και ανόδου του φασισμού. Στο φόντο αυτό οι εκμεταλλευόμενες τάξεις θα κληθούν ξανά μέσω νέων αντιπρολεταριακών τομών να «πληρώσουν την κρίση», να θυσιαστούν δηλαδή στον βωμό των αναπτυξιακών -επενδυτικών σχεδίων του κεφαλαίου. Το αντεργατικό ν/σ του λαομίσητου ακροδεξιού υπουργού Εργασίας Α. Γεωργιάδη αποτελεί μια ακόμα επίθεση στα εργατικά κεκτημένα αφού, μεταξύ άλλων, εμβαθύνει την ποινικοποίηση και εγκληματοποίηση των ταξικών αγώνων και διεκδικήσεων. Με στόχο το τσάκισμα των απεργιών και των πολιτικών – ταξικών παρεμβάσεων το κράτος επιβάλλει ποινές φυλάκισης και βαριά πρόστιμα για καταλήψεις κτιρίων και περιφρούρηση των εργατικών κινητοποιήσεων. Η επίθεση εκτός από κατασταλτική στον κόσμο της εργασίας είναι και βαθιά ιδεολογική. Επιχειρείται η μετατροπή του «απεργοσπάστη» από φιγούρα λαομίσητη και περιθωριακή, φιγούρα που συμπυκνώνει την κοινωνική χλεύη και αποδοκιμασία, σε «ιερή αγελάδα». Επιχειρείται η απονοηματοδότηση των σκληρών κοινωνικών και ταξικών αγώνων που δόθηκαν στην μεταπολίτευση, η επικράτηση ενός νέου αφηγήματος για την ίδια την ιστορία και η εδραίωση εντέλει της ακροδεξιάς/ νεοφιλελεύθερης ιδεολογικής ηγεμονίας που θα κανονικοποιεί τη φτώχεια, τη συστημική βία, τον πόλεμο.
Το νομοσχέδιο βέβαια δεν περιορίζεται μόνο σε κατασταλτικού τύπου διατάξεις. Ως συνέχεια των μνημονιακών δεσμεύσεων για τις «βέλτιστες πολιτικές ανταγωνιστικότητας στην αγορά εργασίας», διαμορφώνει συνθήκες ακόμα μεγαλύτερης κερδοφορίας του κεφαλαίου και υποτίμησης της εργατικής τάξης, η οποία αντιμετωπίζεται από κράτος και εργοδοσία ως ακόμα πιο φθηνό εξάρτημα και ευέλικτο δυναμικό χωρίς δικαιώματα. Η γενίκευση και νομιμοποίηση της ευέλικτης εργασίας χωρίς όρια, μια ρύθμιση που μεταξύ άλλων λειτουργεί ευνοϊκά για τα αφεντικά αφού δεν απαιτείται η πληρωμή των αυξημένων αποδοχών που δικαιούται να λαμβάνει ο εργαζόμενος για τις υπερωρίες, ακυρώνει ακόμα και τις εργατικές κατακτήσεις του προηγούμενου αιώνα μέσα από τις οποίες η εργατική τάξη εξασφάλιζε 8 ώρες εργασίας και 16 ώρες ελεύθερου χρόνου και ύπνου. Ο Άδωνις Γεωργιάδης μαζί με τα ΜΜΕ, υπό το άγρυπνο βλέμμα και την καθοδήγηση Αμερικάνων επικοινωνιολόγων εξειδικευμένων να βαφτίζουν το κρέας ψάρι, προβαίνουν καθημερινά σε μια εκστρατεία ανακατασκευής της αλήθειας, διατυπώνοντας ψέματα και μισές αλήθειες ώστε να παρουσιάσουν το ν/σ σαν φιλεργατικό. Η ανάγκη των εργαζομένων για αύξηση των ωρών εργασίας που προκύπτει ως στυγνός εκβιασμός εξαιτίας του χαμηλού βασικού μισθού που δεν αρκεί ούτε για τα βασικά την ώρα που το κύμα ακρίβειας τσακίζει το λαϊκό εισόδημα, παρουσιάζεται εντέχνως σαν ελεύθερη επιλογή του εργαζομένου, αντίστοιχα όπως η απάτη του «καλαθιού της νοικοκυράς» παρουσιαζόταν από τον ίδιο γκεμπελίσκο της κυβέρνησης ως η λύση για της ανατιμήσεις.
Ελεύθερη επιλογή είχε ο εργάτης στην ΕΒΓΑ που δούλευε 12ωρα συνεχή και πέθανε πάνω στη μηχανή; Ελεύθερη επιλογή είχε ο εργάτης στα Ναυπηγεία Ελευσίνας που δούλευε ντάλα μεσημέρι και πέθανε; Ή μήπως ελεύθερη επιλογή είχε ο Μιχάλης που ξεψύχησε στο παρκάκι της Καλλιθέας επειδή υποχρεώθηκε εν μέσω καύσωνα να εργαστεί;
Η θεσμοθετημένη αύξηση του χρόνου εργασίας υπερβαίνοντας ακόμα και τα όρια της ανθρώπινης αντοχής και η ένταση της εκμετάλλευσης οδηγεί όλο και μεγαλύτερα τμήματα της ανειδίκευτης εργατικής τάξης και ειδικά της νεολαίας σε ένα κύμα «εποχιακής μετανάστευσης» ή αλλιώς σε « φθηνό εργατικό δυναμικό» που αναζητά εργασία με καλύτερους μισθούς σε χώρες κυρίως της βόρειας Ευρώπης. Η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης που ορισμένες φορές αποβαίνει δολοφονική για την εργατική τάξη στον αγώνα για την επιβίωση, διογκώνει το άγχος και τα ψυχικά νοσήματα, εθίζοντας τους εργαζόμενους/ες συχνά σε εξαρτησιογόνες ουσίες που αυξάνουν την αποδοτικότητα και την ενέργεια ώστε να βγει η βάρδια. Σε κάθε περίπτωση, για τις προσωπικές και οικογενειακές σχέσεις, για τον ελεύθερο χρόνο και για την ψυχική και σωματική υγεία του εργαζόμενου λαού η εφαρμογή του ν/σ θα είναι εξοντωτική. Για αυτό και πρέπει να βρει απέναντι του την οργανωμένη, μαζική και συγκρουσιακή παρουσία του ταξικού παράγοντα, την μοναδική ικανή συνθήκη που μπορεί στην πράξη να ακυρώσει και να καταργήσει νόμους και διατάγματα.
