[Ταξική Αντεπίθεση] Συμμετέχουμε στηρίζουμε τη διαδήλωση που καλεί η Ανοιχτή Συνέλευση για την υπεράσπιση του Λόφου του Στρέφη – Τριτη 3 Οκτωβρίου, 19.00 μμ συγκέντρωση στο μπασκετάκι
Ενάντια στην καπιταλιστική ανάπλαση των Εξαρχείων – Κάτω τα χέρια από το Λόφο Στρέφη και τους δημόσιους χώρους πρασίνου
Ο αγώνας αντίστασης στα εξευγενιστικά κατασταλτικά σχέδια της δημαρχίας Μπακογιάννη στο Λόφο του Στρέφη συμπληρώνει 3 χρόνια. Απόλυτα αποκαλυπτική του ρόλου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ως εργαλείου προώθησης των καπιταλιστικών συμφερόντων, η δημαρχία Μπακογιάννη χαρακτηρίστηκε από μεγαλεπίβολα φαραωνικά έργα ανύπαρκτης κοινωνικής αξίας – και πολλαπλής χρησιμότητας την ίδια στιγμή για τις εταιρείες που τα ανέλαβαν- με σκοπό την εκκαθάριση του κέντρου από τα προλεταριακα κοινωνικά στρώματα και τις δομές του κινήματος.
Στρεφόμενα ευθέως ενάντια στις κοινωνικές ανάγκες των κατοίκων, τα πλάνα αναπλασης, εξευγενισμού και “νοικοκυρέματος” της Αθήνας, δεν ήταν τίποτα άλλο από τη συστηματική υπονόμευση και διάλυση των δημοσίων δομών και των κοινωνικών χώρων πρασίνου προς όφελος ιδιωτών εργολάβων. Οι σχεδιασμοί του Δήμου αποτελούν πτυχή της συνολικής βίαιης και επεκτατικής στρατηγικής του κεφαλαίου που αναζητώντας το μέγιστο κερδος λεηλατεί την φύση και αδιαφορεί για την προστασία της ανθρωπινης ζωης, στρατηγική που στο αστικό τοπίο εκδηλώνεται με την εκμετάλλευση κάθε σπιθαμής ελεύθερου δημοσίου χώρου και την παράλληλη καταστολή των κινηματικών δομών, των καταλήψεων, των αυτοδιαχειριζομενων κοινωνικών χώρων.
Τα πλάνα ανάπλασης του πάρκου Δρακόπουλου, της Ακαδημίας Πλατωνος, του πάρκου Κύπρου και Πατησίων και η καταστολή των κοινωνικών χώρων (Στέκι Άνω Κάτω Πατησίων, κατάληψη Ζιζανια) αποτελουν μια ευκρινή έκφραση αυτής της πολιτικής. Η βίαιη μετάλλαξη του κέντρου επιβάλλεται με όρους αστυνομικής καταστολής αλλά και παρακρατικής βίας όπως συνέβη στο πάρκο Δρακόπουλου, πρώτα με την εμφάνιση μπράβων και έπειτα ΜΑΤ.
Τα πλάνα της δημαρχίας Μπακογιάννη για τα Εξαρχεια συνολικότερα και για τον Στρέφη ειδικότερα δεν αποτελούν εξαίρεση. Η απόπειρα αλλοίωσης του χαρακτήρα των Εξαρχειων με την καταστροφή του βασικού πνεύμονα πρασίνου της γειτονιάς, την εγκατάσταση του μετρό και τον αστυνομικό αποκλεισμό της πλατείας, την εντεινόμενη εμπορευματοποίηση αλλά και το κλείσιμο ουσιαστικά του Πολυτεχνείου ως ανοιχτού κοινωνικού χώρου, βρήκε απέναντι της τη μαζική δυναμική αντίσταση. Μια αντίσταση που αντλώντας έμπνευση από την ανεξάντλητη εξεγερτική παρακαταθήκη της γειτονιάς, αλλά και τους τωρινούς μικρούς και μεγάλους αγώνες της και τις πολλαπλές εστίες ταξικής αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοοργάνωσης της, συνεχίζει – κόντρα στην ασφυκτική καταστολή- να διανοίγει νικηφόρα μονοπάτια ελευθερίας, σύγκρουσης, εξέγερσης.
Στην καμένη, την πλημμυρισμένη ή την αναπλασμένη γη που αφήνει πίσω της η καπιταλιστική ανάπτυξη να οξύνουμε τους αγώνες για την υπεράσπιση της φύσης και των δημόσιων χώρων. Της φύσης και των δημόσιων χώρων ως οργανικών στοιχείων της ανθρώπινης ύπαρξης και δημιουργικότητας, ενάντια στην καταστροφή τους ως συστατικού στοιχείου της ταξικής μας υποτίμησης. Από τα Άγραφα, την Εύβοια, τον Έβρο, τη Θεσσαλία ως τα Εξάρχεια, την Κυψέλη, τα Πατήσια, τη Μάνδρα και την Ελευσίνα και από τα πάρκα και τις πλατείες ως τους λόφους, τα βουνά και τα ποτάμια ο αγώνας για την υπεράσπιση της φύσης και των δημόσιων αγαθών είναι αγώνας ταξικός, αγώνας που αφορά την ίδια την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης και για αυτό το λόγο ένας αγώνας υπαρξιακός και συνάμα οραματικός, ένας αγώνας για τις σύγχρονες εργατικές κοινωνικές ανάγκες, ο οποίος ως τέτοιος κυοφορεί τις ανάγκες μιας άλλης κοινωνίας.
