Ταξική Αντεπίθεση: Να παύσει κάθε δίωξη εναντίον του αγωνιστή Νίκου Χαραλαμπόπουλου και των δομών του αντιπολεμικού κινήματος
Σαν έρθει η ώρα της πορείας, πολλοί δεν ξέρουν
πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους.
Η φωνή που διαταγές τους δίνει
Κι εκείνος που για τον εχθρό μιλάει
είναι ο ίδιος τους ο εχθρός.
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Στις 7 Μαρτίου δικάζεται στο τριμελές πλημμελειοδικείο Χίου, ο Νίκος Χαραλαμπόπουλος με την κατηγορία της “συκοφαντικής δυσφήμησης” εναντίον των Ενόπλων Δυνάμεων του ελληνικού κράτους. Η δίκη διεξάγεται παρά την πανηγυρική του αθώωση πριν από 3 χρόνια σε δικαστήριο στην Αλεξανδρούπολη, μετά από μήνυση που υποβλήθηκε από καραβανά του στρατού για δημοσιεύματα στο blog της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων. Αυτή τη φορά μηνύτρια είναι μια αξιωματικός – οδοντίατρος που θεώρησε πως θίγεται η τιμή και η υπόληψή της από τις καταγγελίες φαντάρων που αφορούσαν τις απαράδεκτες υγειονομικές συνθήκες στην 96η Ανώτερη Διοίκηση Ταγμάτων Εθνοφυλακής στη Χίο. Η μήνυση αυτή δεν είναι ούτε η πρώτη, αλλά ούτε η τελευταία καθώς στελέχη του στρατού έχουν στήσει μια φάμπρικα διώξεων εναντίον αγωνιστών του κινήματος με σκοπό να χτυπηθεί και να φιμωθεί το αντιπολεμικό κίνημα που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια.
Οι ένοπλες δυνάμεις δεν είναι ένας ταξικά ουδέτερος θεσμός. Είναι ένας ειδικός μηχανισμός βίας του αστικού κράτους που σε συνδυασμό με τους υπόλοιπους μηχανισμούς κρατικής επιβολής έχει σαν αποστολή τη διαιώνιση της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Τα όπλα του αστικού στρατού δεν καθαγιάζονται από μια μεταφυσική διαταξική ή υπερταξική “άμυνα” μιας δήθεν ενοποιημένης κοινωνίας απέναντι σε έναν μοχθηρό εξωτερικό εχθρό. Η ιδεολογία της εθνικής ενότητας συσκοτίζει τη διάσπαση της κοινωνίας σε αντιμαχόμενες τάξεις και τον ανειρήνευτο ταξικό πόλεμο που διεξάγεται στο εσωτερικό. Ο πρώτος και βασικότερος εχθρός αυτού του ειδικού μηχανισμού οργανωμένης βίας και επιβολής του αστικού κράτους, λοιπόν, βρίσκεται στην ίδια του τη χώρα. Είναι ο εχθρός – λαός. Το τσιμέντωμα της “εθνικής γραμμής”, δηλαδή η έμμεση ή άμεση καταστολή των ταξικών αντιστάσεων, αποτελεί βασική προϋπόθεση για την επιθετική χρήση των ενόπλων δυνάμεων έξω από τα σύνορα.
Η κοινή είσοδος της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ είναι ένα ιστορικό παράδειγμα που επιβεβαιώνει το γεγονός αυτό. Το τσάκισμα του “εσωτερικού εχθρού” που εκφράζονταν μέσα από το λαϊκό αντάρτικο του ΔΣΕ και η δημιουργία του “αντικομμουνιστικού κράτους των εθνικοφρόνων” ήταν τα απαραίτητα βήματα για την ένταξη του ελληνικού κράτους στο γεωπολιτικό μπλοκ των κρατών του “ελεύθερου κόσμου”. Και η συμμετοχή της Ελλάδας και της Τουρκίας στην ανθρωποσφαγή στην Κορέα ήταν ο όρος που επέβαλαν οι ΗΠΑ στις άρχουσες τάξεις και των δυο κρατών ως εισιτήριο για την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ. Άραγε, για ποια “υπερταξικά” συμφέροντα μάτωναν και σκοτώνονταν (και σκότωναν ταυτόχρονα) οι έλληνες και τούρκοι φαντάροι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια τους;
Στο πέρασμα των δεκαετιών οι Ένοπλες Δυνάμεις του ελληνικού κράτους συμμετείχαν σε δεκάδες στρατιωτικές επιχειρήσεις έξω από τα “καθαγιασμένα” σύνορα της χώρας. Σήμερα ο ελληνικός στρατός συμμετέχει σε περισσότερες από 10 επιχειρήσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ εκτός συνόρων. Μια από αυτές είναι η επιχείρηση UNIFIL στον Λίβανο, που έχει ως διακηρυγμένο στόχο την παρεμπόδιση του επανεξοπλισμού της Χεζμπολάχ. Η αρμονική συνεργασία ελληνικού και τουρκικού στρατού στο συγκεκριμένο πεδίο εκφράστηκε τους τελευταίους μήνες με συνεκπαιδεύσεις και στρατιωτικές ασκήσεις, υπό τη σκέπη των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, ο ελληνικός και ο τουρκικός στρατός συνεργάζονται στον πόλεμο εναντίον των μεταναστών διενεργώντας κοινές περιπολίες σε Έβρο και Αιγαίο.
Η πολιτική της πλήρους ευθυγράμμισης με τους σχεδιασμούς του ευρωατλαντικού μπλοκ και της βαθιάς εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κορυφώνεται με την απόφαση του ελληνικού κράτους να παίξει κεντρικό ρόλο στην στρατιωτική επιχείρηση “Ασπίδες” της ΕΕ εναντίον των Χούθι στην Ερυθρά, παραχωρώντας το επιχειρησιακό στρατηγείο της Λάρισας (Hellenic European Union Operations Headquarters – EL EU OHQ). Την ίδια ώρα ο ελληνικός στρατός θα συμμετέχει και στην αμερικανοβρετανική επιχείρηση Prosperity Guardian.
Η τυχοδιωκτική αυτή πολιτική γίνεται ολοένα πιο επικίνδυνη σε ένα εύφλεκτο διεθνές περιβάλλον, με τον πλανήτη να έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο πεδίο μάχης ανταγωνιστικών συμφερόντων. Σε μια εποχή που «έχει συσσωρευτεί τόσο μπαρούτι που τα όπλα θα αρχίσουν να εκπυρσοκροτούν από μόνα τους», με τις θερμές και ψυχρές συγκρούσεις να πυκνώνουν επικίνδυνα προεικονίζοντας ένα ζοφερό μέλλον για τους λαούς που καλούνται να γίνουν σφαχτάρια στο θυσιαστήριο αλλότριων συμφερόντων. Σε ένα περιβάλλον διαρκούς ρευστότητας, αστάθειας, γεωπολιτικών ανακατατάξεων, όξυνσης των αντιθέσεων και επαναπροσδιορισμού των συμμαχιών και των ανταγωνισμών. Σε ένα περιβάλλον στο οποίο το ενδεχόμενο της γενίκευσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι διαρκώς ορατό, ενώ πυκνώνουν ακόμα και οι πυρηνικοί αλληλοεκβιασμοί.
Απέναντι σε αυτόν τον ζόφο οφείλουμε να στήσουμε ένα μαχητικό διεθνιστικό/αντιπολεμικό κίνημα που θα αποτελέσει ανάχωμα στη μιλιταριστική/ κατασταλτική οχύρωση των κρατών και το γενικευμένο αιματοκύλισμα που βρίσκεται σε εξέλιξη. Γιατί δικοί τους είναι οι πόλεμοι, δικοί μας είναι οι νεκροί. Γιατί για τους πλούσιους πόλεμος σημαίνει επένδυση, ενώ για τους φτωχούς πόλεμος σημαίνει θάνατος, φτώχεια και προσφυγιά. Αν δεν θέλουμε να δούμε την καταστροφή να γενικεύεται οφείλουμε να μπλοκάρουμε τις πολεμικές μηχανές και να κηρύξουμε τον πόλεμο ενάντια στον πόλεμό τους.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο η αλληλεγγύη μας σε δομές του αντιπολεμικού κινήματος που χτυπιούνται από την κρατική καταστολή είναι δεδομένη. Σκοπός του μιλιταρισμού και του εθνικισμού είναι η καθολική στοίχιση της κοινωνίας πίσω από τα ταξικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Η ανάπτυξη του αντιπολεμικού κινήματος πρέπει να εμποδιστεί πάση θυσία, αφού μπορεί να αποτελέσει σε βάθος χρόνου τον πυρήνα για την ανάπτυξη ενός κινήματος που θα ανατρέψει τους αρνητικούς κοινωνικούς συσχετισμούς και θα αμφισβητήσει στα ίσια την εξουσία της αστικής τάξης…
