Στις 18 Φεβρουαρίου 1952 η «κεντρώα» κυβέρνηση Πλαστήρα, με τη ψήφο όλων των κομμάτων της Βουλής, πλην της ΕΔΑ, κύρωσε την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ∙ σχεδόν 40 μέρες αργότερα, στις 30 Μαρτίου 1952, η ίδια κυβέρνηση, κατ’ εντολή του Αμερικανού πρέσβη Τ. Πιουριφόι, θα οδηγήσει στο εκτελεστικό απόσπασμα τον Ν. Μπελογιάννη και 3 ακόμα πολιτικούς κρατούμενους, μεταξύ των οποίων τον αγωνιστή διανοούμενο οικονομολόγο Δ. Μπάτση.
Η είσοδος στο ΝΑΤΟ εγκαινίαζε μια νέα εποχή για το εγχώριο αστικό καθεστώς: το ΝΑΤΟ ήταν ένα ιμπεριαλιστικός οργανισμός με στοχεύσεις πολύ ευρύτερες από αυτούς που στο παρελθόν είχε ενταχθεί η Ελλάδα. Συγκροτημένο τον Απρίλιο του 1949, και με διακηρυγμένο σκοπό την αντιμετώπιση του «κομμουνιστικού κινδύνου», το ΝΑΤΟ ουσιαστικά ολοκλήρωνε σε στρατιωτικό επίπεδο την, υπό αμερικανική ηγεμονία, οικονομική και πολιτική ανασυγκρότηση του Δυτικού ιμπεριαλιστικού κόσμου, που είχε ξεκινήσει με το σχέδιο Μάρσαλ. Υπό αυτό το πρίσμα το ΝΑΤΟ αποτελούσε την πολεμική αιχμή του ιμπεριαλισμού για την ανατροπή των νέων συσχετισμών ισχύος που διαμόρφωνε η λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ύστερα από την απαγκίστρωση 8 χωρών της Ευρώπης και της Κίνας από το καπιταλιστικό στρατόπεδο και τον κλονισμό της αστικής εξουσίας σε μια σειρά χωρών. Εισερχόμενη ως εκ τούτου σε αυτό, η Ελλάδα γινόταν οργανικό τμήμα μιας επιθετικής στρατηγικής με στόχο τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, το διαμελισμό ανεξάρτητων χωρών και την κατάπνιξη αντιαποικιακών απελευθερωτικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο. Γεγονός, που από τη μια της επέβαλλε σειρά δεσμεύσεων σε οικονομικό, στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο, και από την άλλη της παρείχε σημαντικές δυνατότητες τόσο θωράκισης της απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, όσο και προώθησης των ιδιαίτερων επιδιώξεων της στα Βαλκάνια και τη Ν.Α Μεσόγειο.
Ενδεικτικός του πώς αντιλαμβάνονταν οι ΗΠΑ την ένταξη της Ελλάδας -αλλά και της Τουρκίας- στο ΝΑΤΟ, είναι ο λόγος του τότε υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Ντιν Άτσεσον, στο Αμερικανικό Κογκρέσο: «Αρκεί να ρίξωμεν ένα βλέμμα εις τον χάρτην, διά να είδωμεν ποία είναι η στρατηγική σημασία των δύο χωρών διά τη δυτικήν άμυναν: φρουρούν τας ανατολικάς προσβάσεις προς την Μεσόγειον, περιλαμβανομένων και των στενών της Ιταλίας, από τη Μαύρην Θάλασσαν προς την Κεντρικήν Μεσόγειον.Επιπλέον, η Τουρκία πλευροκοπεί τας χερσαίας οδούς, αι οποίαι άγουν από τη Ρωσίαν προς τας πλούσιας πετρελαιοπηγάς της Μέσης Ανατολής. Είναι δε γνωστή η απόφασις της Ελλάδος και της Τουρκίας να διατηρήσουν την ελευθερίαν και ανεξαρτησίαν των και να αναπτύξουν περαιτέρω τη δύναμιν των εις αποφασιστικόν φράγμα εναντίον του επιθετικού κομμουνισμού, ιδιαιτέρως εις την Μέσην Ανατολήν».
Ενώ αποκαλυπτικές, ως προς τις διαθέσεις της εγχώριας αστικής τάξης απέναντι στην ένταξη στο ΝΑΤΟ, ήταν οι πανηγυρικές δηλώσεις από το βήμα της Βουλής, του πολιτικού της προσωπικού : «Δεν ημπορεί κανείς να μην παραδεχτεί, ότι όταν η Ελλάς συμμετέχει εις το Ατλαντικόν Σύμφωνον μετά των Μεγάλων Δυνάμεων αι οποίαι κατοικούνται από ελεύθερους δημοκρατικούς λαούς, αισθάνεται εαυτήν ασφαλεστέρα… Αι άλλαι θεωρίαι περί ουδετερότητος και ειρηνεύσεων είναι θεωρίαι αι οποίαι δεν έχουν καμμίαν σχέσιν με το γεγονός αυτό» δήλωνε ο πρωθυπουργός Πλαστήρας. Στο ίδιο μήκος κύματος, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στρατάρχης Παπάγος, τόνιζε: «Η συμμετοχή μας εις την Βορειοατλαντικήν οργάνωσιν αποτελεί την καλυτέραν πιστοποίησιν ότι αι Ηνωμέναι Πολιτείαι και τα άλλα κράτη – μέλη του Συμφώνου πανηγυρικώς ανεγνώρισαν τη μεγάλην συνδρομήν την οποίαν προσέφερεν η Πατρίς μας εις τους κοινούς αγώνας διά την ελευθερίαν και την δημοκρατίαν».
Η ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ αποτέλεσε βασική στρατηγική της ελληνικής άρχουσας τάξης. Το 1952, 5 χρόνια μετά το Δόγμα Τρούμαν, την Ελληνοαμερικανική Συμφωνία και το Σχέδιο Μάρσαλ, η Ελλάδα όχι μόνο δεν είχε καταστεί «μια αυτοσυντηρούμενη κατά τα δυτικά πρότυπα χώρα», αντίθετα μετατρεπόταν ταχύτατα σε στρατιωτικό προγεφύρωμα και καθυστερημένο οικονομικό εξάρτημα των ΗΠΑ. Στο έδαφος αυτό, οι αστικές διακηρύξεις της επομένης του Εμφυλίου, για τη «νέα ισχυρή Ελλάδα, της ανάπτυξης και της ευημερίας», διαψεύδονταν εκκωφαντικά μπροστά στα κύματα της φτώχιας, της ύφεσης και της κρατικής τρομοκρατίας, την ίδια στιγμή που η ενεργός συμμετοχή της Ελλάδας στην αμερικανική επέμβαση στην Κορέα και οι γενικότεροι γεωστρατηγικοί σχεδιασμοί των ΗΠΑ απαιτούσαν όπως κυνικά δήλωνε ο πρωθυπουργός Πλαστήρας «δυσανάλογες προς το εθνικό εισόδημα βαριές στρατιωτικές δαπάνες».
Η ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ σε μια τέτοια ακριβώς συγκυρία σημειώνεται. Με αυτήν η ελληνική αστική τάξη επιτύγχανε τη μέγιστη δυνατή θωράκισης της εξουσίας της σε μια στιγμή βαθύτατης κρίσης της, την ίδια στιγμή που η μετατροπή της Ελλάδας σε στρατιωτικό ορμητήριο του διεθνούς ιμπεριαλισμού, αποτελούσε το καλύτερο όχημα για την προώθηση των μεγαλοϊδεατικών της επιδιώξεων στην ευρύτερη περιοχή, όπως πολύ γρήγορα θα φανεί μέσα από την προβολή εδαφικών αξιώσεων απέναντι στη Αλβανία και τη Βουλγαρία. Όσο για τις ΗΠΑ, η ταυτόχρονη ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ σήμαινε την παγίωση της στρατηγικής θέσης της Δύσης στη νοτιοανατολική Ευρώπη, και την κατοχύρωση ενός πολεμικού ορμητηρίου στα νότια σύνορα του σοσιαλιστικού μπλοκ.
Ένα χρόνο μετά, το 1953, η νέα κυβέρνηση Παπάγου θα βαθύνει τη σχέση εξάρτησης από τις ΗΠΑ μέσα από διμερείς συμφωνίες αποικιακού χαρακτήρα, όπως ήταν αυτή της 12ης Οκτωβρίου 1953, που άνοιξε το δρόμο για την εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων στην χώρα τα επόμενα χρόνια, σύμφωνα με την οποία οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ νομιμοποιούνται «να εισέρχονται, εξέρχονται, κυκλοφορούν και να υπερίπτανται ελευθέρως» στην Ελλάδα και τα χωρικά της ύδατα.
Συνοψίζοντας, η ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ ήρθε να επισφραγίσει και να εμβαθύνει τα δύο καταστατικά γνωρίσματα του ελληνικού καπιταλισμού: την ιμπεριαλιστική εξάρτηση από τη μια και τον εθνικισμό από την άλλη. Υπό τη σκέπη του ΝΑΤΟ ο ελληνικός καπιταλισμός – μέσω του οπλισμένου χεριού του, του ελληνικού στρατού – θα διαπράξει τις δεκαετίες που θα ακολουθήσουν αναρίθμητα εγκλήματα εντός και εκτός των συνόρων του: Από την Ελλάδα της επταετούς Χούντας ως την Κύπρο το 1974 και από τη συμμετοχή – στη νέα εποχή του ΝΑΤΟ μετά το 90΄- στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν ως τις πλέον πρόσφατες στη Συρία, την Ουκρανία και την Αφρική.
Σήμερα 70 χρόνια μετά την ένταξη στο ΝΑΤΟ, κι ενώ η Ελλάδα μετατρέπεται σε μια απέραντη αμερικανονατοϊκή βάση και η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών δημιουργεί σκηνικού γενικευμένου πολέμου στην Ουκρανία, η πάλη για έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό αποτελεί βασικό όρο για τη συγκρότηση των σύγχρονων θέσεων μάχης της εργατικής τάξης, του λαού, της νεολαίας.
Στο έδαφος της οικονομικής και υγειονομικής κρίσης και της συμμετοχής του ελληνικού κράτους στον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τα κεντρικά συνθήματα προτάγματα «Ψωμί, Υγεία, Ειρήνη, Παιδεία, Δουλειά» γίνονται οι πολιτικοί κόμβοι γύρω από τους οποίους αναπτύσσονται και συγκρούονται οι αντιτιθέμενες ταξικές στρατηγικές στην ελληνική κοινωνία. Οι κόμβοι γύρω από τους οποίους συγκεντρώνονται και συσπειρώνονται οι αντίπαλες ταξικές δυνάμεις στη χώρα. Όπως πριν 70 χρόνια, έτσι και τώρα, το επαναστατικό πρόταγμα αποκτά ιστορική υπόσταση και υλική γείωση εκεί ακριβώς!
ΟΛΟΙ-ΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ 12.00 μμ Σταθμός Μετρό Ευαγγελισμού
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών)
