4 άνθρωποι νεκροί, εκατοντάδες ζώα καμένα, δεκάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους στάχτη, ανυπολόγιστες καταστροφές στο βιος χιλιάδων φτωχών οικογενειών, τεράστια οικολογική καταστροφή με απροσδιόριστες συνέπειες για την υγειά των ανθρώπων και τις -έτσι κι αλλιώς οριακές -περιβαλλοντικές ισορροπίες στις πόλεις και την ύπαιθρο, είναι ο μέχρι τώρα απολογισμός των πυρκαγιών που μαίνονται ανεξέλεγκτα σε πολλά μέτωπα για πάνω από 10 μέρες.
Προκλητικοί και θρασείς ως συνήθως οι κυβερνώντες σπεύδουν να καλυφθούν πίσω από την κλιματική κρίση, μη διστάζοντας να μιλήσουν για “άνιση μάχη με τη φύση”. Σαν να είναι η κλιματική κρίση ένα ουδέτερο ταξικά φαινόμενο και η φύση εχθρός και παράλληλα κάτι απόρθητο από την ανθρώπινη καπιταλιστική επέμβαση, κάτι που υπερίπταται των ταξικών σχέσεων.
Κόντρα στην αστική ιδεολογία και τον εγγενή ιδεαλισμό της ωστόσο “οι πυρκαγιές στα δάση και τις περιαστικές ζώνες με εκατοντάδες νεκρούς μέσα στα χρόνια, με αναρίθμητα νεκρά ζώα, με εκατομμύρια στρέμματα δάσους καμένα και βέβαια με ανυπολόγιστες συνέπειες (οικονομικές και υγείας) για τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι μαζικά εγκλήματα του ελληνικού κεφαλαίου και του κράτους του. Ενός συστήματος που δίνει γη και ύδωρ στο κεφάλαιο (κατασκευαστικό, real estate, εφοπλιστικό) και ιδιωτικοποιεί δασικές εκτάσεις και πάρκα, ενός συστήματος που υποτιμά πολλαπλά τη ζωή στις προλεταριακές λαϊκές γειτονίες -όπως αυτές της δυτικής Αθήνας που επλήγησαν στις πρόσφατες πυρκαγιές- και υποβαθμίζει τις υπηρεσίες δασοπυρόσβεσης και δασοπροστασίας , την ώρα που προκλητικά αυξάνει τους εξοπλισμούς για την αστυνομία και τους νατοϊκούς εξοπλισμούς.
Ενός συστήματος που την ώρα που επιβαρύνεται δραματικά η υγεία εκατομμύρια ανθρώπων από το τοξικό νέφος που εκλύεται, διατείνεται δημαγωγικά ότι σώζει ανθρώπινες ζωές στις πυρκαγιές μέσω της εκκένωσης των κατοικημένων περιοχών, υποβαθμίζοντας έτσι το έργο της κατάσβεσης και της προστασίας των δασών και σπιτιών για το όποιο δίνουν μάχη με όπλα την κοινωνική ταξική αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση χιλιάδες κάτοικοι, εκατοντάδες εθελοντές πυροσβέστες και αλληλέγγυος κόσμος. Ενός συστήματος που κρύβεται προκλητικά πίσω από προπαγανδιστικές εξαγγελίες για αποζημιώσεις και άμεσες αναδασώσεις, αντίστοιχα ψευδείς και όσο και ανεπαρκείς με αυτές για την Εύβοια πριν δυο χρόνια.
Όπως δολοφονεί την ανθρώπινη ζωή στα εργασιακά κάτεργα, τα σύνορα, στις αστυνομικές καταδιώξεις έτσι ο -ελληνικός- καπιταλισμός δολοφονεί και τη φύση. Η σοβούσα περιβαλλοντική κλιματική κρίση δεν αποτελεί κάποιο εξωγενές –και άρα πρόσκαιρο – γνώρισμα του αλλά αναπόφευκτο σύμπτωμα του και ταυτόχρονα όρος αντιμετώπισης της συνολικής του κρίσης, ένα τυπικό δείγμα της αξεπέραστης αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική ιδιοποίηση του αποτελέσματος της, που νομοτελειακά θα γίνει ακόμα πιο έντονη τα χρόνια που ακολουθούν.
Στην καμένη γη που αφήνει πίσω της η καπιταλιστική ανάπτυξη να οξύνουμε τους αγώνες για την υπεράσπιση της φύσης. Της φύσης ως οργανικού στοιχείου της ανθρώπινης ύπαρξης και δημιουργικότητας, ενάντια στην καταστροφή της ως συστατικού στοιχείου της ταξικής μας υποτίμησης. Από τα Άγραφα, την Εύβοια και τις Σκουριές ως τα Εξάρχεια, την Κυψέλη, τα Πατήσια, τη Μάνδρα και την Ελευσίνα και από τα πάρκα και τις πλατείες ως τους λόφους, τα βουνά και τα ποτάμια ο αγώνας ενάντια στην καταστροφή της φύσης είναι αγώνας ταξικός, αγώνας που αφορά την ίδια την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης και για αυτό το λόγο ένας αγώνας υπαρξιακός και συνάμα οραματικός, ένας αγώνας για τις σύγχρονες εργατικές κοινωνικές ανάγκες, ο οποίος ως τέτοιος κυοφορεί τις ανάγκες μιας άλλης κοινωνίας.
Να μη συνηθίσουμε το θάνατο που ξερνάει ο καπιταλισμός στα δάση, στις πόλεις, στα εργασιακά κάτεργα, στα σύνορα!
Η οργή να γίνει αγώνας!
(η φωτογραφία είναι από τη συμμετοχή της Ταξικής Αντεπίθεσης στη συγκέντρωση της Δευτέρας στο Συνταγμα ενάντια στo κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα των πυρκαγιών)
