Το κείμενο που ακολουθεί αποτέλεσε την εισήγηση της Ταξικής Αντεπίθεσης στην εκδήλωση που πραγματοποιήσαμε στον πολιτικό μας χώρο, Καλλιδρομίου 49, στα Εξάρχεια, στις 3 Φεβρουαρίου 2023, με θέμα:
Ο πόλεμος μεταφέρεται στα ράφια των σούπερ μάρκετ.
Ακρίβεια, ταξική υποτίμηση, κατασταλτική οχύρωση του κράτους στο φόντο της καπιταλιστικής κρίσης και του Ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Εισαγωγή
Το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία «αιφνιδίασε» τις δυτικές κοινωνίες, καθώς είναι ο πρώτος πόλεμος τέτοιας κλίμακας που ξεσπάει με πρωτοβουλία του αντιπάλου και όχι της Δύσης. Ο πόλεμος θρυμμάτισε την εικόνα ενός ειρηνευμένου καπιταλισμού διαρκούς ανάπτυξης που είχε ποτίσει βαθιά τις συνειδήσεις των πρωτοκοσμικών κοινωνιών, για τις οποίες ο πόλεμος ήταν μια μακρινή είδηση που αφορούσε τους «υπανάπτυκτους τριτοκοσμικούς» που έπρεπε να «εκδημοκρατιστούν» με βόμβες. Από την άλλη, η εικόνα του ειρηνευμένου καπιταλισμού στο εσωτερικό του «ανεπτυγμένου Βορρά» κυριάρχησε και στα ριζοσπαστικά κινήματα, τα οποία έβγαλαν σταδιακά από το κέντρο της στρατηγικής τους το ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου (άρα και της επαναστατικής εναλλακτικής). Μια θέση που οδήγησε τα κινήματα στην απονεύρωση, τον ιδεολογικό και οργανωτικό αφοπλισμό και εν τέλει τον πασιφισμό (ή, σαν κατοπτρικό του είδωλο, τη ναρκισιστική και αυτοαναφορική βία που αδιαφορεί για την ένταξη της κοινωνικής αντιβίας σε έναν επαναστατικό σχεδιασμό).
Να, όμως, που ήρθε ξανά η ώρα να μιλήσουμε για τον πόλεμο. Και μάλιστα για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Να ξαναπιάσουμε το νήμα, μελετώντας τις πραγματικές αιτίες του πολέμου και τον αλληλοτροφοδοτούμενο κύκλο Καπιταλιστική Κρίση – Όξυνση των ανταγωνισμών – Ιμπεριαλιστικός Πόλεμος. Αυτός είναι ο ουροβόρος όφις του καπιταλιστικού/ιμπεριαλιστικού συστήματος που θα του χαρίζει ζωή (παρά το διαρκές σάπισμά του) όσο δεν τσακίζεται από την κοινωνική επανάσταση. Ήρθε η ώρα να ξαναμιλήσουμε για τον πόλεμο, δηλαδή ήρθε η ώρα να ξαναβάλουμε τη λέξη επανάσταση στα στόματα των ανθρώπων…
Ο πόλεμος μεταφέρεται στα ράφια των σούπερ μάρκετ
Η ακρίβεια, οι ανατιμήσεις, η ραγδαία αύξηση του κόστους ζωής (είδη πρώτης ανάγκης, ενέργεια, ενοίκια κλπ) για την κοινωνική βάση δεν είναι απλά ένα συγκυριακό φαινόμενο. Δεν είναι απλά προϊόν κάποιων μοχθηρών κερδοσκόπων που θέλουν να πλουτίσουν εκμεταλλευόμενοι τη συνθήκη (αν και δεν πρέπει να αγνοούμε κι αυτήν τη δευτερεύουσα πτυχή). Μια τέτοια επιφανειακή θέση θα μας οδηγούσε κατ’ ευθείαν σε σοσιαλδημοκρατικές (αυτ)απάτες πως αρκεί μια κρατική ρύθμιση για συγκράτηση των τιμών ώστε να ικανοποιηθούν οι βασικές κοινωνικές ανάγκες. Μόνο στη φαντασία των σοσιαλδημοκρατών απατεώνων υπάρχουν δυο αντιμαχόμενοι καπιταλισμοί, ο ένας «υγιής και ηθικός» κι ένας «παρασιτικός και κερδοσκοπικός». Από την άλλη είναι σκέτη απάτη οι κυβερνητικές ελεημοσύνες με τα «καλάθια του νοικοκυριού», τα food pass και τα λοιπά επιδόματα φτώχιας που εξαϋλώνονται αστραπιαία από τις διαρκείς ανατιμήσεις. Ο καλπάζων πληθωρισμός εξανεμίζει και τις όποιες αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, πριν ακόμα αυτές δοθούν. Ταυτόχρονα, η ραγδαία μείωση της ζήτησης ηλεκτρικής ενέργειας για το 2022, καθώς και η συνολική μείωση των αγορών τροφίμων από την πλειοψηφία των νοικοκυριών είναι γεγονότα ενδεικτικά για το πώς ο εργαζόμενος λαός εξαναγκάζεται να περιορίσει τις ανάγκες του, την ίδια στιγμή που βγαίνουν υπερκέρδη στις πλάτες του. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά η κοινωνική βάση αντιμετώπισε και την έλλειψη και εκτόξευση των τιμών βασικών φαρμακευτικών ειδών στο πλαίσιο της εμπορευματοποίησης της δημόσιας υγείας, της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των εγχώριων και διεθνών φαρμακοβιομηχανιών και των πολιτικών διάλυσης του ΕΣΥ και των ασφαλιστικών ταμείων που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις.
Το ζήτημα της ακρίβειας είναι βαθύ, δομικό και πολυπαραγοντικό και δεν μπορούμε να δώσουμε μονοαιτιακές εξηγήσεις. Έχει να κάνει ταυτόχρονα:
– με την καπιταλιστική αδηφαγία και την ίδια τη φύση των επιχειρηματικών ομίλων που στοχεύουν διαρκώς στη μεγιστοποίηση των κερδών τους, αδιαφορώντας για τη ζωή και τον θάνατο των «περιττών». Είναι ενδεικτικό πως μόνο το δεύτερο εξάμηνο του 2022 οι αυξήσεις σε είδη διατροφής έφτασαν το 60%, την ίδια ώρα που οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι του κλάδου (super market κλπ) εκτόξευσαν τους τζίρους και τα κέρδη τους σε δυσθεώρητα ύψη. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως ο πληθωρισμός δεν χτυπάει με τον ίδιο τρόπο όλα τα κοινωνικά στρώματα. Οι φτωχότεροι πλήττονται περισσότερο , καθώς οι τιμές στα βασικά είδη πρώτης ανάγκης αυξάνονται με ταχύτερους ρυθμούς. Έτσι, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ ενώ τον Δεκέμβριο του 2022 ο γενικός πληθωρισμός έφτασε στο 7,2%, οι ανατιμήσεις στα είδη διατροφής έφτασαν στο 15,5%, σημειώνοντας αύξηση για 19ο συνεχόμενο μήνα (ενδεικτικά είχαμε αυξήσεις τιμών στο ψωμί και δημητριακά κατά 18,1%, στα κρέατα κατά 17,8%, στα γαλακτοκομικά και τα αυγά κατά 25,6%, στα λαχανικά κατά 13,1%, στον καφέ κατά 13,2% και στα είδη άμεσης κατανάλωσης νοικοκυριού κατά 18,1%).
– με την απόπειρα ξεπεράσματος της κρίσης μέσα από την πολιτική χρηματοδότησης των μεγαλοκαπιταλιστών με διάφορα «πακέτα στήριξης» που τροφοδοτούν την άνοδο του πληθωρισμού εξ αιτίας της αναντιστοιχίας «μάζας χρήματος» και αξίας παραγόμενων εμπορευμάτων.
– με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την όξυνση των ανταγωνισμών για το μοίρασμα του κόσμου, των αγορών, των σφαιρών επιρροής και τον έλεγχο των ενεργειακών και εμπορικών οδών. Κομμάτι των ανταγωνισμών αυτών είναι η πολιτική «απεξάρτησης» από το ρωσικό φυσικό αέριο που δρομολογήθηκε πολύ πριν τον πόλεμο στην Ουκρανία και επιταχύνεται μετά το ξέσπασμά του. Η αντικατάσταση του ρωσικού φυσικού αερίου με το πανάκριβο αμερικάνικο LNG (η μεταφορά του οποίου εκτοξεύει σε δυσθεώρητα ύψη τα κέρδη των εφοπλιστών, μεταξύ των οποίων και των ελλήνων) κι άλλες εναλλακτικές πηγές αυξάνουν το ενεργειακό κόστος. Όπως αναφέρει το ίδιο το ευρωκοινοβούλιο: «Μεταξύ των επιπτώσεων του πολέμου στην Ουκρανία, η διαταραχή του εφοδιασμού με φυσικό αέριο από τη Ρωσία οδήγησε σε εκτόξευση των τιμών ηλεκτρικής ενέργειας και την αγορά σε αστάθεια». Η ΕΕ αδυνατεί να αναπληρώσει επαρκώς την απώλεια τους ρωσικού φυσικού αερίου, ενώ οι οικονομικές κυρώσεις και αντικυρώσεις παράλληλα με την αύξηση του ενεργειακού κόστους δημιουργούν και επιπρόσθετες αυξήσεις στο κόστος των πρώτων υλών που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή τροφίμων (λιπάσματα κλπ).
– με τη στρατηγική της λεγόμενης «πράσινης μετάβασης», μέσω της οποίας ανοίγονται νέοι δρόμοι κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Η υποτιθέμενη «οικολογία» τη ΕΕ με όρους καπιταλιστικής κερδοφορίας (χρηματιστήριο ρύπων, «πράσινα τέλη», ογκώδεις «πράσινες» επενδύσεις με γενναία χρηματοδότηση επιχειρηματικών ομίλων κλπ), σε συνδυασμό με την απαξίωση των εγχώριων πηγών ενέργειας προκαλούν την αύξηση του ενεργειακού κόστους που μετακυλίεται από τα πάνω προς τα κάτω. Ταυτόχρονα, τα λεφτά που θα μοιράσει η ΕΕ σε «πράσινους» επενδυτές με στόχο την απεξάρτηση από τη ρωσική ενέργεια θα ξεπεράσουν τα 300 δισεκατομμύρια ευρώ. Στην Ελλάδα βάσει του προϋπολογισμού του 2023 προβλέπεται η ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων με 15,3 δισεκατομμύρια ευρώ στο πλαίσιο της «πράσινης – ψηφιακής» μετάβασης, την ίδια ώρα που οι δαπάνες για βασικές κοινωνικές ανάγκες θα περιοριστούν με πρόσχημα την επιστροφή στη δημοσιονομική πειθαρχία μετά την «πανδημική» πολιτική επέκτασης. Βεβαίως, ο στόχος της «προστασίας του περιβάλλοντος» από τη μεριά της ΕΕ είναι προσχηματικός. Αρκεί να σκεφτεί κανείς την τεράστια οικολογική καταστροφή που προκαλείται από τις πολεμικές επεμβάσεις και τους βομβαρδισμούς για να κατανοήσει το μέγεθος της υποκρισίας που κρύβεται πίσω από το δήθεν ενδιαφέρον του κεφαλαίου για την «προστασία της φύσης» (άραγε θα διανοηθούν να αναπτύξουν και «πράσινη, φιλική στο περιβάλλον» πολεμική βιομηχανία;).
– με τη στρατιωτικοποίηση των οικονομιών και τη κατασπατάληση πόρων για τη μιλιταριστική και κατασταλτική οχύρωση των κρατών, στο πλαίσιο της παγκόσμιας όξυνσης των ανταγωνισμών και της πολεμικής τους προπαρασκευής. Οι παγκόσμιοι εξοπλισμοί λίγο πριν το ξέσπασμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία ξεπέρασαν τα 2 τρισεκατομμύρια δολάρια, με τους μισούς εξοπλισμούς να γίνονται από τις χώρες του ΝΑΤΟ. Πρωταθλήτριες στους εξοπλισμούς παραμένουν οι ΗΠΑ, με τις πολεμικές τους επενδύσεις για το 2023 να προϋπολογίζονται στα 858 δισεκ. δολάρια (το αντίστοιχο ποσό το 2019 ήταν 732 δισ.), εκ των οποίων τα 800 εκατομ. θα δοθούν για να συνεχιστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία. Η στρατιωτική βοήθεια στο καθεστώς Ζελένσκι αναμένεται να φτάσει στα 10 δισεκατομμύρια τα επόμενα πέντε χρόνια την ίδια ώρα που το κρατικό χρέος των ΗΠΑ έχει ξεπεράσει τα 30 τρισεκατομμύρια δολάρια (150% επί του ΑΕΠ). Η Ελλάδα, παρά τη χρεοκοπημένης της οικονομία, σπαταλάει δισεκατομμύρια ευρώ ταΐζοντας τις βιομηχανίες του θανάτου. Μάλιστα, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΝΑΤΟ η Ελλάδα υπήρξε πρωταθλήτρια στις στρατιωτικές δαπάνες ως ποσοστό προς το ΑΕΠ, ξεπερνώντας ακόμα και τις ΗΠΑ (3,59% έναντι 3,57%, ενώ η νατοϊκή νόρμα είναι το 2%). Από το σύνολο των στρατιωτικών δαπανών του ελληνικού κράτους το 38,8% αφορά νέους, μείζονες εξοπλισμούς (ενώ η ντιρεκτίβα είναι για 20%). Είναι σαφές, λοιπόν, ποιες είναι οι προτεραιότητες των αστικών κρατών: λεφτά δεν υπάρχουν για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και την πραγματική στήριξη των φτωχών, αλλά τα λεφτόδεντρα φυτρώνουν στη στιγμή για τις πολεμικές επενδύσεις του κεφαλαίου.
– τέλος, είναι προφανές πως πρέπει όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω να εξεταστούν συνδυαστικά με την εσωτερική στρατηγική καταστολής της προλεταριακής απειθαρχίας, καθώς η ακρίβεια συνδέεται διαλεκτικά με την επίθεση στα δικαιώματα των εργαζόμενων, την ένταση της εκμετάλλευσης, την υπερφολόγηση κλπ
Στεγαστικό (πλειστηριασμοί-real estate)
Το δικαίωμα στη στέγαση τα τελευταία χρόνια έχει πληγεί τόσο που διαμορφώνεται πια ένα καθεστώς αποκλεισμού των χαμηλότερων οικονομικών στρωμάτων. Τα ενοίκια αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς ενώ παράλληλα μειώνεται η αγοραστική δύναμη, ως αποτέλεσμα της πληθώρας αντιλαϊκών πολιτικών των τελευταίων ετών. Η κατοικία εκλαμβάνεται πλέον ως επενδυτικό προϊόν και ευκαιρία “ανάπτυξης” και χρησιμοποιείται από το κεφάλαιο ως ακόμα ένα πεδίο κερδοφορίας. Παράλληλα απειλείται και η πρώτη κατοικία από την απελευθέρωση των πλειστηριασμών, καθώς με το νέο πτωχευτικό νόμο (2020) ανοίγει ο δρόμος για την περεταίρω εξαθλίωση των μικροοφειλετών και των χαμηλόμισθων που δεν μπορούν να ανταποκριθούν πλέον στα αυξανόμενα χρέη, αλλά και των εν δυνάμει ενοικιαστών που αναζητούν ποιοτικά και με χαμηλό κόστος σπίτια.
Το φαινόμενο παίρνει ιδιαίτερα μεγάλες διαστάσεις σε τουριστικές περιοχές της περιφέρειας, όπως τα νησιά και οι τουριστικοί προορισμοί. Χαρακτηριστικά, τα τελευταία χρόνια έχουν αναφερθεί καταγγελίες από δασκάλους γιατρούς εποχικούς εργαζόμενους κλπ. πως δεν μπορούν να βρουν σπίτι στις περιοχές που εργάζονται λόγω της δέσμευσης των ακινήτων υπό το καθεστώς της βραχυχρόνιας μίσθωσης. Η μητρόπολη όμως επίσης πλήττεται από την έλλειψη διαθεσιμότητας κατοικιών μετά την αλματώδη ανάπτυξη του φαινομένου της airbnb στο κέντρο της Αθήνας. Η μακροχρόνια ενοικίαση γίνεται όλο και λιγότερο επικερδής για τους ιδιοκτήτες και ολοένα και περισσότερες εταιρίες real estate ξεπηδούν και διαχειρίζονται πλέον ένα τεράστιο κομμάτι της «πίτας» που τους αναλογεί στην κανιβαλιστική πλέον αγορά ακινήτων. Διαμερίσματα αλλά και ολόκληρες πολυκατοικίες μετατρέπονται σε τουριστικά καταλύματα οδηγώντας στην ταξική αναδιάρθρωση ολόκληρων γειτονιών εκτοπίζοντας πάντα τους πιο αδύναμους (φτωχούς, μετανάστριες κλπ.) ενώ παράλληλα η τουριστική σεζόν επεκτείνεται σε μια προσπάθεια καθολικής ικανοποίησης των ξένων επισκεπτών/τουριστών με κάθε κόστος. Απλήρωτοι εργαζόμενοι, υπερεντατικοποίηση, κομμένα δώρα και επιδόματα είναι η πραγματική εικόνα στους κλάδους του τουρισμού και του επισιτισμού που μπαίνουν σε ρόλο εξυπηρέτησης του πολυπόθητου τουριστικού κεφαλαίου, το οποίο μετά το μεγάλο οικονομικό κόστος που επέφερε η πανδημία επανήλθε πιο κερδοφόρος από ποτέ.
Σημαντικό ρόλο στην εγκαθίδρυση αυτής της συνθήκης έπαιξε φυσικά και το πρόγραμμα golden visa που από το 2013 έδωσε τη δυνατότητα σε επενδυτές να αγοράσουν και να εκμεταλλευτούν μεγάλο αριθμό διαμερισμάτων ή και ολόκληρων κτιρίων, με την χαμηλότερη μάλιστα συμμετοχή από όλες της άλλες χώρες της Ευρώπης, με αντάλλαγμα την πενταετή παραμονή τους στη χώρα.
Δεν είναι μεγάλο άλμα να διατυπώσουμε πως πρόκειται για μια ξεδιάντροπα αντιλαϊκή και ταξικά προσανατολισμένη πολιτική αν αναλογιστούμε την αντιμετώπιση της χώρας προς την εισροή μεταναστών οι οποίοι προφανώς δεν μπορούν να προσφέρουν την οικονομική τους ευχέρεια προς όφελος της χώρας και γι αυτό και αποκλείονται συνολικά από τυπικές και άτυπες πολιτικές. Η επικερδής επιχείρηση του τουρισμού φαίνεται να έχει προσεγγίσει πληθώρα επίδοξων αγοραστών που τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει άρδην την αγορά ακινήτων και παράλληλα την προσβασιμότητα αυτών στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Οι επενδύσεις σε “κακόφημες” και κοινωνικά υποβαθμισμένες περιοχές κατά τα πρώτα χρόνια της κρίσης έδωσαν ένα μεγάλο προβάδισμα στο ξένο και ντόπιο επενδυτικό κεφάλαιο, ώστε να εξαργυρώσουν και με το παραπάνω τα χρήματά τους μέσα από διαδικασίες ανάπλασης διάφορων γειτονιών του κέντρου της Αθήνας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της επενδυτικής μανίας σήμερα είναι η ανάπλαση του λόφου του Στρέφη, όπου αναπτύσσεται ένα σαφές σχέδιο αλλαγής της κοινωνικής δομής της περιοχής, πολιτικής απονέκρωσης της γειτονιάς, ανατίμησης των αξιών ακίνητης περιουσίας και μετατροπής συνολικά των Εξαρχείων σε τουριστικό αξιοθέατο, σε μια ζώνη κατανάλωσης και κατοικιών προορισμένων αποκλειστικά για υψηλά εισοδήματα. Επιπλέον, στα πλαίσια του αστικού εξευγενισμού, της αλλαγής της φυσιογνωμίας της Λ. Αλεξάνδρας και της µετατροπής της περιοχής των Αµπελοκήπων σε βασικό τμήμα του αστικού ιστού εμπίπτει και η περίπτωση απειλής εκκένωσης των κατειλημμένων Προσφυγικών.
Πέρα από την μαζική αυτή συνθήκη τουριστικοποίησης ολόκληρων γειτονιών μια νέα απειλή, αυτή των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, έρχεται να προστεθεί στη λίστα αποκλεισμών των χαμηλότερων κοινωνικά στρωμάτων. Με το πάτημα ενός κουμπιού μπορεί πια κανείς να βρει το σπίτι του σε μια ηλεκτρονική πλατφόρμα ειδικά αφιερωμένη στην πλήρως απελευθερωμένη πλέον αγορά ακινήτων, όπου του δίνεται – θεωρητικά και μόνο- η δυνατότητα να το διεκδικήσει εκ νέου. Παράλληλα τίθεται σε εφαρμογή το πρόγραμμα Ηρακλής, μια προσπάθεια των τραπεζών να μειώσουν τα κόκκινα δάνεια από τους ισολογισμούς, η οποία παρουσιάστηκε κυβερνητικά ως μια αξιόπιστη λύση για την δραστική μείωση των Μη Εξυπηρετούμενων Δανείων των ελληνικών τραπεζών. Με απλά λόγια, πρόκειται τα δάνεια εκείνα με μικρή δυνατότητα αποπληρωμής, ενώ παράλληλα για τον εν λόγω πρόγραμμα έχουν δοθεί 18,7 δις ευρώ εγγύηση από το κράτος η οποία αν φυσικά δεν αποπληρωθεί δημιουργείται ένα εκ νέου Δημόσιο χρέος.
Με βάση τα παραπάνω γίνεται εμφανές στο πού κεντροβαρίζουν οι κυβερνητικές πολιτικές, και αυτό δεν είναι σίγουρα προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων που βλέπουν τα δικαιώματά τους να καταπατούνται για μικροποσά προς ικανοποίηση των εκάστοτε επενδυτών. Για ακόμη μία φορά, ο μεγάλος χαμένος είναι τα χαμηλόμισθα νοικοκυριά που αντικρίζουν σαν εικόνα από το μέλλον αστυνομικούς να σπάνε την πόρτα τους, για ένα χρέος 15.000 ευρώ, όπως στην περίπτωση της Ιωάννας Κολοβού στου Ζωγράφου, ή ακόμα και για ευτελή χρέη στα κοινόχρηστα όπως στην πρόσφατη περίπτωση της απόπειρας έξωσης οικογένειας στα Άνω Πατήσια
Πως αντιστεκόμαστε στο καθεστώς της φτώχιας και της ταξικής υποτίμησης;
Ο αγώνας ενάντια στην ταξική μας υποτίμηση και φτωχοποίηση είναι αγώνας για την συγκρότηση ενός μαζικού επαναστατικού – ταξικού κινήματος που θα αντιπαρατεθεί με τα αφεντικά και το Κράτος τους. Η μαχητική συγκρότηση του προλεταριάτου δεν είναι ένα πρόταγμα ή ένα σύνθημα στον τοίχο αλλά καθημερινός και αδιάκοπος αγώνας εκεί που η πάλη των τάξεων διεξάγεται ανειρήνευτα. Εκεί που η εργασιακή δύναμη εξαγοράζεται για λίγα ευρώ την ώρα εκτεθειμένη σε κακουχίες, βία σωματική και ψυχολογική, εκβιασμούς και υποχωρήσεις.
Εκεί που η προλεταριακή αξιοπρέπεια ανασάνει ξανά και βρίσκει – έστω και προσωρινά – διεξόδους. Στους εργατικούς αγώνες, τις αντιφασιστικές περιφρουρήσεις, τις καταλήψεις, τις δομές κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης, στον ένοπλο αγώνα και τις απαλλοτριώσεις. Στα συλλογικά μαγειρέματα, τις επανασυνδέσεις ρεύματος, τις άγριες απεργίες και στην συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης για ανθρώπους της τάξης μας. Στην άρνηση πληρωμής εισιτηρίου στα Μ.Μ.Μ και στην συγκρότηση σωματείων στους χώρους δουλειάς. Στην δημιουργία και υποστήριξη ταμείων απολυμένων και μακροχρόνια ανέργων και στην συγκρότηση ομάδων και πρωτοβουλιών λαϊκής και ταξικής αυτοάμυνας απέναντι στην ατιμωρησία και την ασυδοσία των αφεντικών, των φασιστών και των ένστολων φονιάδων.
Όμως τα παραπάνω δεν αποτελούνε τίποτα περισσότερο από πρακτικές στη φαρέτρα του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Σήμερα καθήκον των δυνάμεων που έχουμε σαν σημείο αναφοράς και όραμα την χειραφέτηση της εργατικής τάξης είναι η ισχυροποίηση ενός οριζόντια οργανωμένου επαναστατικού κινήματος που θα αναμετρηθεί στα ίσια με την αστική τάξη και το Κράτος. Που θα συνδέσει τους τακτικούς με τους στρατηγικούς στόχους πάλης με στόχο την κοινωνική επανάσταση των καταπιεσμένων. Που θα απαλλαγεί από την κινηματική εσωστρέφεια και τους αυτοματισμούς που ενίοτε υποκαθιστούν την ανάλυση της συγκυρίας και την χάραξη στρατηγικής και θα εμπλακεί βαθύτερα με τα ζητήματα της επιβίωσης που μαστίζουν τον χειμαζόμενο λαό κατευθύνοντας την κοινωνική οργή στην καρδιά του Κράτους και του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Η πολιτική και οργανωτική αναβάθμιση του μαχόμενου προλεταριάτου απαιτεί ατομικές και συλλογικές υπερβάσεις χωρίς τις οποίες η στασιμότητα θα θριαμβεύσει. Απαιτεί ώρες διαβασμάτων και μελέτης, χάραξη στρατηγικής, οργανωτική δουλειά, πολιτική ανάλυση της συγκυρίας, ενδυνάμωση των πολιτικών συλλογικοτήτων, των σωματείων βάσης και διάθεση για μετωπική πολιτική. Η προετοιμασία μιας προλεταριακής εξέγερσης απαιτεί την καθημερινή δουλεία μυρμηγκιού, την μοριακή δουλειά, στο κοινωνικό πεδίο.
Απαιτεί παράλληλα και μια οργανωτική δουλειά για να μπορούμε να αντέξουμε στο δρόμο απέναντι στην υπεροπλία και την στρατιωτικοποίηση των δυνάμεων καταστολής. Ώστε η εξέγερση να μην αποτελέσει ένα στιγμιαίο γεγονός (γεγονότα Ν.Σμύρνης) αλλά να έχει διάρκεια, ένταση και διαρκείς αναζωπυρώσεις. Είμαστε βαθιά πεπεισμένοι/ες ότι εάν δεν εργαστούμε συλλογικά ως κίνημα ώστε το προσεχές διάστημα να αναβαθμιστούμε πολιτικά και οργανωτικά, επαναθεμελιώνοντας το επαναστατικό πρόταγμα, η εποχή θα μας προσπεράσει και θα μείνουμε ουραγοί στις παγκόσμιες εξελίξεις, παραδοχή θλιβερή που μας απομακρύνει από την ιστορική αποστολή της εμπροσθοφυλακής του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.
Γιατί η πολιτική και οργανωτική προετοιμασία εάν συναντηθεί με το τα ευαίσθητα κοινωνικά αντανακλαστικά και το πνεύμα για κοινωνική δικαιοσύνη και εξέγερση που υπερασπίζεται με ανεξάντλητο πάθος και σθεναρά το ανταγωνιστικό κίνημα τότε η κοινωνική ανάταση δεν θα φαντάζει ουτοπία. Τότε τα αστικά ιδεολογήματα περί «τέλους της ιστορίας», αλλά και η αυτοαναφορικότητα και η «καθαρότητα» της εσωστρέφειας που εμφιλοχωρούν στις γραμμές μας υπόρρητα και οι «διάφορες απόψεις» χωρίς μια ταξική οπτική γωνία που μπερδεύουν την ήττα της ιστορικής εργατικής τάξης με το τέλος της ταξικής πάλης θα τοποθετηθούν εκεί που τους αξίζει.
Οφείλουμε να κάνουμε βήματα το προσεχές διάστημα ώστε να εντείνουμε τις ταξικές κινητοποιήσεις και παρεμβάσεις με προοπτική την δημιουργία επιμέρους συνεργασιών και μετωπικών σχημάτων με αιχμή την ακρίβεια του κόστους ζωής και την βία του Κεφαλαίου. Να συναντηθούμε σε ταξικές κινητοποιήσεις, να σταθούμε ανάχωμα στις εργοδοτικές δολοφονίες, να εργαστούμε για να οξύνουμε την πρωτοβουλία του προλεταριάτου. Να αποτρέψουμε εξώσεις πρώτης κατοικίας και εισβολές εφοριακών σε σπίτια μικροοφειλετών. Να μην αφήσουμε σπιθαμή γης στους φασίστες σε σχολεία και γειτονιές. Να πάρουμε πίσω αυτά που μας ανήκουν απέναντι στην ηθική της νομιμότητας και στην βία της καθημερινής εκμετάλλευσης. Να στείλουμε μήνυμα οργής στους ιδιοκτήτες αυτού του κόσμου και να ανοίξουμε δρόμους αντίστασης που θα μετατρέψουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την κρίση του συστήματος σε εμφύλιο ταξικό πόλεμο. Αν δεν θέλουμε οι γενιές που θα μεγαλώσουν να ζήσουν σε ένα ζοφερό, ασφυκτικό και δυστοπικό περιβάλλον ανάμεσα στις ουρές του ΟΑΕΔ, στα εργασιακά κάτεργα και τα στρατολογικά γραφεία ως κρέας για το σφαγείο της καπιταλιστικής «ειρήνης» και του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Εκδηλώσεις σαν την σημερινή επιδιώκουν στην ανταλλαγή πολιτικών σκεπτικών και στην εμβάθυνση των κινηματικών αναλυτικών εργαλείων χωρίς τα οποία οδεύουμε στο σκοτάδι στην ολοένα και πιο σύνθετη πραγματικότητα των γεωπολιτικών ανταγωνισμών και των συνεπειών τους. Μετά από μια σειρά δράσεις και κινηματικές πρωτοβουλίες που πήραμε το προηγούμενο διάστημα επιχειρούμε η εκδήλωση αυτή να συμβάλλει ώστε να γεφυρώσει τα πολιτικά και ιδεολογικά χάσματα, τον κινηματικό κατακερματισμό και να αποτελέσει, μεταξύ άλλων πρωτοβουλιών, εφαλτήριο για συντονισμό και μετωπική δράση.
Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα αναρχικών και κομμουνιστών)
