Ταξική Αντεπίθεση | Παρέμβαση στον Πειραιά κ κάλεσμα στην συγκέντρωση στο Υπουργείο Εργασίας [Παρασκευή 15/12, 19:00, Σταδίου 29]
Το μεσημέρι του Σαββάτου 9/12 πραγματοποιήθηκε ενημερωτική παρέμβαση στον σταθμό ΗΣΑΠ του Πειραιά. Μοιράστηκαν κείμενα σχετικά με τις εργατικές δολοφονίες, την εντατικοποίηση της εργασίας και το νόμο Γεωργιάδη. Στην συνέχεια κρεμάστηκε πανό που καλεί στην συγκέντρωση στο Υπουργείο Εργασίας και κολλήθηκαν αφίσες για την προπαγάνδιση του διημέρου.
Παρακάτω επισυνάπτουμε το κείμενο της ομάδας που μοιράστηκε στην παρέμβαση και καλεί στην συγκέντρωση στο Υπουργείο Εργασίας:
ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ, ΔΥΟ ΝΕΚΡΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
Ο πρόσφατος θάνατος του 50χρονου εργάτη, που καταπλακώθηκε από μεγάλη ποσότητα χώματος εκτελόντας εργασίες ύδρευσης στον Άνω Σαλμενίκο Αιγιάλειας, έρχεται να προστεθεί σε μια μακρά λίστα εργοδοτικών δολοφονιών,η οποία αγγίζει τους 162 νεκρούς της τάξης μας, μόνο το 2023. Διανύοντας μια εποχή όπου το κεφάλαιο και το κράτος, μέσω των πολιτικών τους, επιβαλλάνουν την κανονικοποίηση του θανάτου και την απαξίωση της εργατικής μας δύναμης αλλά εν τέλει και της ίδιας μας της ζωής, το να πεθαίνεις στον χώρο εργασίας σου έχει γίνει πλέον απλά ένα υπαρκτό ενδεχόμενο. Με την εργασία, προς χάριν της αναγκαιότητας αναπαραγωγής του κεφαλαίου εντός της διαρκούς καπιταλιστικής κρίσης, να εντατικοποιείται συνεχώς και να εξατομικέυεται, χάνοντας σιγά σιγά την υπόσταση της ως συλλογική δραστηριότητα, με τους μισθούς να συρρικνώνονται διαρκώς και την ακρίβεια να τσακίζει κάθε λαϊκό νοικοκυριό, η τάξη μας φαίνεται να είναι αυτή που πληρώνει πάλι τα σπασμένα των καπιταλιστών, πολλές φορές μάλιστα και με το ίδιο της το αίμα. Οι πολυάριθμες εργοδοτικές δολοφονίες και η περεταίρω εξαθλίωση των ζωών μας, σαν αποτέλεσμα της εντατικοποίησης της δουλειάς, των ελλιπών μέτρων προστασίας και του ξεχειλώματος του ωραρίου, έρχονται πλέον να επικυρωθούν ως η νέα κανονικότητα στους χώρους εργασίας, με το νέο νόμο Γεωργιάδη.
Ο νέος νόμος για τα εργασιακά που ψηφίστηκε στην Βουλή τον Σεπτέμβριο, σαν συνέχεια του νόμου Χατζηδάκη αλλά και των νόμων της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έρχεται να βάλει ταφόπλακα σε όποια κατάκτηση της εργατικής τάξης, συντελώντας παράλληλα στην πλήρη απαξίωση της και την πορσπάθεια κάμψης κάθε αντίστασης από μέρους της. Ο νόμος Άδωνι έρχεται μεταξύ άλλων να επικυρώσει νομικά την κατάργηση του οκταώρου, δίνοντας την «δυνατότητα» στους εργαζομένους – οι οποίοι αναγκάζονται ήδη να εργάζονται σε πάνω από μία δουλειές, αφού ο βασικός μισθός δεν φτάνει ούτε για τα βασικά- να δουλεύουν εώς και 13 ώρες τη μέρα, μέχρι και σε δύο εργοδότες, νομιμοποιώντας έτσι το καθεστώς της υποδηλωμένης και αδήλωτης εργασίας. Επιπλέον, με την εφαρμογή των συμβάσεων μηδενικών ωρών – με τα αφεντικά να έχουν το δικαίωμα πλέον να ειδοποιήσουν για την παροχή εργασίας ακόμα και εώς 24 ώρες πριν – ο νέος νόμος οδηγεί σε σχέσεις ομηρίας των εργαζομένων και σε καθεστώς μόνιμης αναμονής, εντείνοντας έτσι την ήδη υπάρχουσα αβεαιότητα τους, ενώ με τη μείωση της δοκιμαστικής περιόδου σε 6 μήνες από έναν χρόνο, όσοι δουλεέυουν μένουν εκτεθιμένοι σε απολύσεις, χωρίς κανένα δικαίωμα σε αποζημίωση. Τέλος, σε μια περίοδο όπου οι εργατικοί αγώνες είναι λιγοστοί μπροστά στην αναγκαιότητα της συγκυρίας, κράτος και κεφάλαιο έρχονται, μέσω αυτού του νόμου, να ανακόψουν κάθε προσπάθεια αντίστασης και αγώνα της τάξης μας, ακόμα και των νομικά εώς σήμερα κατοχηρωμένων, ποινικοποιώντας τον συνδικαλισμό και την απεργία, και αβαντάροντας την απεργοσπασία με εξοντωτικές ποινές απέναντι σε όσους πάνε κόντρα σε αυτή.
Μπροστά σε αυτό τον συφερτό, που επιδιώκουν να μας επιβάλλουν κεφάλαιο και κράτος, με την πλήρη απαξίωση μας ως εργατικό δυναμικό. Μπροστά στην διαρκή υποτίμηση μας και τη μετατροπή της ζωής μας σε αγώνα επιβίωσης. Κόντρα στην προσπάθεια ιδιώτευσης και της εξατομίκευσης των ζωών μας αλλά και της εργασίας μας, ως αναπόσπαστο κομμάτι αυτών. Για να σταματήσουμε να μετράμε νεκρούς της τάξης μας και να πάξουμε να λογίζουμε τον θάνατο στην δουλειά, στον δρόμο, στα τραίνα, στις καταιγίδες και τις πυρκαγιές, ως απλά ένα υπαρκτό ενδεχόμενο. Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ, να ανασυγκροτήσουμε και να οργανώσουμε την τάξη μας στην βάση των πραγματικών αναγκών της. Με τη συμμετοχή όλων μας στα ταξικά σωματεία, τους καθημερινούς κοινωνικούς και λαϊκούς αγώνες, τις διαδηλώσεις, την επιστροφή της βίας στο κεφάλαιο αλλά και μέσα από μικρούς καθημερινούς αγώνες του καθένα και της καθεμίας από εμάς, να προχωρήσουμε την ταξική πάλη, ωστέ να είμαστε βέβαιοι ότι όλοι και όλες θα γυρνάμε σπίτια μας μετά την δουλειά. Ώστε να βάλουμε φρένο στις πολιτικές απαξίωσης των ζωών μας από το κράτος και το κεφαλαίου. Ώστε να ξαναβάλουμε μπροστά τα προλεταριακά μας συμφέροντα. Ωστέ να ξαναφέρουμε στο προσκήνιο την ανατροπή του σαθρού καπιταλιστικού συστήματος ως πιθανότητα ή μάλλον καλύτερα ως αναγκαιότητα. Μέχρι την κατάργηση της τάξης μας.
