Όπως πέρσι και πρόπερσι στις μεγάλες πυρκαγιές του καλοκαιριού, όπως μερικά χρόνια πριν στο Μάτι, στην Ηλεία, στην Πάρνηθα, όπως λιγότερο ή περισσότερο κάθε χρονιά, έτσι και φέτος οι πυρκαγιές σε δασικές εκτάσεις και σε περιαστικές ζώνες (Δυτική και Ανατολική Αττική, Ρόδος, Πελοπόννησος, Κέρκυρα) αποτελούν προδιαγεγραμμένα εγκλήματα με ονοματεπώνυμο: το κυνήγι του μέγιστου καπιταλιστικού κέρδους και τις κρατικές πολιτικές απαξίωσης των υπηρεσιών δασοπυρόσβεσης και δασοπροστασίας όσο και αυτές των ιδιωτικοποιήσεων των δημόσιων χώρων και υποδομών και της ολοκληρωτικής υποστήριξης των επιχειρηματικών συμφερόντων.
Αντίστοιχα όπως η υπαγωγή της εργατικής δύναμης στο κεφάλαιο έτσι και η καθυπόταξη, ο περιορισμός και η καταστροφή της φύσης υπήρξαν καταστατικοί όροι για την επικράτηση και την ανάπτυξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Στη σύγχρονη εποχή η γιγάντωση των αστικών κέντρων, η δημιουργία περιαστικών βιομηχανικών ζωνών, η υπερεντατική αγροτική και κτηνοτροφική δραστηριότητα, η εκτόξευση της τουριστικής βιομηχανίας υπήρξαν διαδικασίες ταξικά καθορισμένες και συνάμα οικολογικά καταστροφικές. Ειδικότερα στην Ελλάδα το ιστορικό υπόβαθρο των δασοκτόνων και περιβαλλοντοκτόνων πολιτικών έχει, μεταξύ άλλων, τις ρίζες του στις εμφυλιακές και μετεμφυλιακές στρατηγικές ερημοποίησης της υπαίθρου, οι οποίες την αποστράγγισαν από τις ζωντανές παραγωγικές της δυνάμεις, δημιουργώντας τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις εκτρώματα, τόσο περιβαλλοντικά όσο και αρχιτεκτονικά. Τα χρόνια που θα ακολουθήσουν το ελληνικό κράτος, ως συλλογικός καπιταλιστής, αντιλαμβανόμενο τον δασικό και φυσικό πλούτο ως περιττό ουσιαστικά φορτίο όταν δεν είχε να προσφέρει άμεσο υλικό κέρδος στη μεταπρατική λειτουργία του ελληνικού καπιταλισμού, είτε θα τον αποχαρακτήριζε για να αποκτήσει άμεσα αξία χρήσης ως πάμφθηνη- ή ακόμα και δωρεάν- αναλώσιμη πρώτη ύλη στα χέρια του ντόπιου και του διεθνούς κεφαλαίου, είτε θα τον εγκατέλειπε χωρίς μέριμνα και φροντίδα όταν δεν είχε τίποτα να προσφέρει οικονομικά. Στο έδαφος αυτό πλείστοι όσοι εργολάβοι, επιχειρηματίες, καταπατητές μαζί με τον κρατικό μηχανισμό έκαναν χρυσές δουλειές, μη διστάζοντας πολλές φορές να γίνονται οι ίδιοι εμπρηστές των δασών.
Σε κάθε περίπτωση είτε από ατύχημα είτε από εμπρησμό, οι πυρκαγιές στα δάση και τις περιαστικές ζώνες με εκατοντάδες νεκρούς μέσα στα χρόνια, με αναρίθμητα νεκρά ζώα, με εκατομμύρια στρέμματα δάσους καμένα και βέβαια με ανυπολόγιστες συνέπειες (οικονομικές και υγείας) για τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι μαζικά εγκλήματα του ελληνικού κεφαλαίου και του κράτους του. Ενός συστήματος που δίνει γη και ύδωρ στο κεφάλαιο (κατασκευαστικό, real estate και εφοπλιστικό) και ιδιωτικοποιεί δασικές εκτάσεις και πάρκα, ενός συστήματος που υποτιμά πολλαπλά τη ζωή στις προλεταριακές λαϊκές γειτονίες -όπως αυτές της δυτικής Αθήνας που επλήγησαν στις πρόσφατες πυρκαγιές- και υποβαθμίζει τις υπηρεσίες δασοπυρόσβεσης , την ώρα που προκλητικά αυξάνει τους εξοπλισμούς για την αστυνομία και τους νατοϊκούς εξοπλισμούς.
Ενός συστήματος που την ώρα που επιβαρύνεται δραματικά η υγεία εκατομμύρια ανθρώπων από το τοξικό νέφος που εκλύεται, διατείνεται δημαγωγικά ότι σώζει ανθρώπινες ζωές στις πυρκαγιές μέσω της εκκένωσης των κατοικημένων περιοχών, υποβαθμίζοντας έτσι το έργο της κατάσβεσης και της προστασίας των δασών και σπιτιών για το όποιο δίνουν μάχη με όπλα την κοινωνική ταξική αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση χιλιάδες κάτοικοι, εκατοντάδες εθελοντές πυροσβέστες και αλληλέγγυος κόσμος. Ενός συστήματος που κρύβεται προκλητικά πίσω από προπαγανδιστικές εξαγγελίες για αποζημιώσεις και άμεσες αναδασώσεις, αντίστοιχα ψευδείς και όσο και ανεπαρκείς με αυτές για την Εύβοια πριν δυο χρόνια.
Όπως δολοφονεί την ανθρώπινη ζωή στα εργασιακά κάτεργα, τα σύνορα, στις αστυνομικές καταδιώξεις έτσι ο -ελληνικός- καπιταλισμός δολοφονεί και τη φύση. Η σοβούσα περιβαλλοντική κλιματική κρίση δεν αποτελεί κάποιο εξωγενές –και άρα πρόσκαιρο – γνώρισμα του αλλά αναπόφευκτο σύμπτωμα του και ταυτόχρονα όρος αντιμετώπισης της συνολικής του κρίσης, ένα τυπικό δείγμα της αξεπέραστης αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική ιδιοποίηση του αποτελέσματος της, που νομοτελειακά θα γίνει ακόμα πιο έντονη τα χρόνια που ακολουθούν.
Στην καμένη γη που αφήνει πίσω της η καπιταλιστική ανάπτυξη να οξύνουμε τους αγώνες για την υπεράσπιση της φύσης. Της φύσης ως οργανικού στοιχείου της ανθρώπινης ύπαρξης και δημιουργικότητας, ενάντια στην καταστροφή της ως συστατικού στοιχείου της ταξικής μας υποτίμησης. Από τα Άγραφα, την Εύβοια και τις Σκουριές ως τα Εξάρχεια, την Κυψέλη, τα Πατήσια, τη Μάνδρα και την Ελευσίνα και από τα πάρκα και τις πλατείες ως τους λόφους, τα βουνά και τα ποτάμια ο αγώνας ενάντια στην καταστροφή της φύσης είναι αγώνας ταξικός, αγώνας που αφορά την ίδια την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης και για αυτό το λόγο ένας αγώνας υπαρξιακός και συνάμα οραματικός, ένας αγώνας για τις σύγχρονες εργατικές κοινωνικές ανάγκες, ο οποίος ως τέτοιος κυοφορεί τις ανάγκες μιας άλλης κοινωνίας.
Να μη συνηθίσουμε το θάνατο που ξερνάει ο καπιταλισμός στα δάση, στις πόλεις, στα εργασιακά κάτεργα, στα σύνορα.
Μαζικοί δυναμικοί αγώνες για τις σύγχρονες εργατικές κοινωνικές ανάγκες.
Να ληφθούν άμεσα μέτρα:
- Για την ενίσχυση σε μέσα, εξοπλισμό και ανθρώπινο δυναμικό της δασοπυρόσβεσης και της δασοπροστασίας
– Για την πλήρη αποζημίωση και την κάλυψη των αναγκών (τροφή, νερό, ένδυση κτλ) των πληγέντων
– Για να μη γίνει καμιά αλλαγή χρήσης των περιοχών
Συμμετέχουμε Στηρίζουμε τη συγκέντρωση στην Πλ. Συντάγματος – Δευτέρα 24/7, 19:30
